Louise Marie is het Piekermeisje: ‘Ik ben niet de enige die alles overdenkt’

Had ik dat wel moeten zeggen? Heb ik de deur wel goed dichtgedaan? En: Had ik toch voor spaghetti moeten gaan? Het zijn de eerste drie gedachten die Louise Marie in januari 2023 in de vorm van illustraties op haar kersverse Insta-account post. Zomaar drie van de gedachten die soms de hele dag doorgaan in het hoofd van de Vlaamse schrijver en illustrator. “Mijn profiel heet niet voor niks Piekermeisje”, glimlacht Louise Marie. “Op drukke dagen voelt het alsof er tien hyperactieve hamsters, die allemaal op één radje willen, rondrennen door mijn hoofd. Mijn gedachten gaan dan van de hak op de tak en er gaat van alles door mijn hoofd. Illustreren is echt een uitlaatklep. Het online delen geeft een goed gevoel.”
Het idee om Piekermeisje te beginnen, ontstond tijdens een wereldreis met haar vriend in 2023. “Ik was van plan om tijdens die reis wat meer uit mijn hoofd te komen, veel te tekenen en te wandelen. We waren nog maar net vertrokken, toen we het nieuws kregen dat een vriend van ons uit België was overleden. Ik geloof dat dat heeft gezorgd voor een kantelmoment. Ik schreef en tekende altijd al veel over mijn gedachten en gevoelens in schetsboekjes, maar nu voelde ik de behoefte om ze te gaan delen met anderen via een digitaal dagboek. Al wandelend door de bergen van Nepal, besloot ik een Instagram-account te openen. En, terwijl ik normaal over alles nadenk en alles overdenk, heb ik over de naam Piekermeisje niet lang nagedacht. We hadden daar in de bergen geen internet en geen stroom, maar op een bergtop mocht ik van de eigenaar van een hut even online gaan. Daar is Piekermeisje ontstaan, een anonieme plek waar ik mijn piekergedachten een thuis kan geven en waar bezoekers gedachten kunnen delen.”

Kwetsbaar

Nu, tweeënhalf jaar later, heeft Piekermeisje meer dan 59.000 volgers. Bijna iedere dag plaatst Louise Marie een post en een reel over een gedachte of een gevoel op haar account. Niet omdat het moet voor de likes, maar omdat ze het wil. “Ik hoop dat Piekermeisje de zachte stem kan zijn die we allemaal nodig hebben, maar die we soms niet kunnen zijn. Met Piekermeisje geef ik ook mijzelf zachte duwtjes en reminders. Ik teken en schrijf over wat ik meemaak en wat me opvalt. Dat kan ook een zinnetje zijn uit een boek. Of een gesprek dat me inspiratie geeft. Daar maak ik dan wat van. Ik probeer mezelf geen druk op te leggen.” Dit jaar kwamen er twee Piekermeisje-boekjes uit, één over verdriet en rouw en één over zelfliefde. “Ik schrijf en teken zowel op Insta als in mijn boekjes over mijn meest kwetsbare en gevoelige gedachten. Dat zo veel mensen die kunnen zien, blijft een gek idee en ook spannend.”

Dwanggedachten

Louise Marie laat bewust haar gezicht niet zien op Instagram. “Dat mijn gezicht niet aan Piekermeisje verbonden is, heeft voor mij alle drempels weggenomen om mijn gedachten en gevoelens te delen. Wat ik deel, komt echt vanuit mezelf, ik doorvoel zelf wat ik illustreer en schrijf. Ik was als kind erg gevoelig en dat ben ik nog steeds. Als iemand iets tegen me zegt, kan ik daar nog heel lang over nadenken. Als ik een ruimte binnenkom waar een bepaalde spanning hangt, komt dat meteen bij mij binnen. Als kind had ik, voor zover ik me herinner, ook al een vermoeiend hoofd. Toen ik een jaar of twaalf was, kreeg ik last van dwanggedachten en -handelingen. Heel klassiek: als ik dit of dat niet doe, dan gaat er iets heel ergs gebeuren. Ik moest veel dingen vijf keer herhalen. Ik denk dat het mijn manier van controle houden was. Ik heb het destijds met niemand gedeeld, maar het heeft me wel beïnvloed. Toen ik een jaar of zestien was, kreeg ik door dat anderen niet dit soort gedachten hadden en ben ik er abrupt mee gestopt. Ik liet een kleine tattoo zetten van vier stippen onder elkaar. Geen vijf, als reminder aan mezelf. Controle is wel nog altijd een dingetje voor me. Als ik stress heb of te weinig slaap, voel ik me weer in oud gedrag vervallen. Dan ga ik bijvoorbeeld vaak controleren of de deur wel echt op slot zit.”

Gestimuleerd

Louise Marie is afgestudeerd als illustrator aan de kunstacademie. Tekenen doet ze al van kinds af aan. Haar ouders hebben haar daar altijd in gestimuleerd en haar oma speelde een belangrijke rol. “Mijn oma was boekbindster. Ik kreeg regelmatig een leeg boekje van haar om in te tekenen. Dat heeft me geholpen om tekenen te zien als uitlaatklep. Vanaf een jaar of veertien ben ik er serieus mee aan de slag gegaan. Mijn oma is inmiddels 92 en bij haar in de boekenkast staat een hele rij schetsboekjes vol met wat op dat moment in mijn hoofd zat. Voor oma blijven Instagram en mijn account een abstract gegeven, maar om de zoveel tijd vraagt ze of ik haar nog wat dingen kan laten zien die ik maakte. Dat we nu de mogelijkheid hebben om door de fysieke boekjes te bladeren, vindt ze heel fijn.”

Naast haar liefde voor illustreren, heeft Louise Marie ook een groot hart voor mensen. “Na mijn afstuderen aan de kunstacademie wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Ik ben bij omroep VRT aan de slag gegaan. Omdat ik graag iets met mensen wilde doen, ben ik in de avonduren orthopedagogiek gaan studeren en zo in een crisishuis voor kinderen en jongeren met een moeilijke thuissituatie gaan werken. Tijdens een stage in het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling heb ik daarvoor een illustratie ontworpen. Zo heb ik lector orthopedagogiek Steven Gielis leren kennen, met wie ik nu kinderboeken over emotionele weerbaarheid maak. Ik werk een paar dagen per week als docent orthopedagogiek, de rest van de tijd schrijf en illustreer ik. Het is mooi hoe beide werelden uiteindelijk bij elkaar zijn gekomen. Al zoekend de weg vinden en vertrouwen hebben, dat leer ik steeds meer.”

Troost

Rouw, verdriet en (zelf)liefde zijn thema’s die raken aan Louise Maries eigen leven. Het afgelopen jaar was turbulent. “Nog geen jaar geleden kreeg mijn vader een ongeluk tijdens een weekendje weg. We waren een bergwandeling aan het maken toen hij tijdens de afdaling in een afgrond is gevallen. Ik liep achter hem en heb het zien gebeuren. We wisten niet of hij het zou redden en hoe hij eruit zou komen. Gelukkig is nu alles oké, maar het is traumatisch geweest en heeft een grote impact gehad. Toen kort daarna mijn beide opa’s overleden, vonden deze gevoelens meer en meer een weg naar het papier. Mijn ene opa heeft altijd bij een drukkerij gewerkt die soms ook voor mijn uitgeverij Lannoo drukte. Dat mijn boekjes daar uit zouden komen, heb ik hem in zijn laatste dagen nog kunnen vertellen. Hij was heel trots. We hebben opa met de familie thuis verzorgd tot het laatst. Hij lag in de tuin en zei: ‘Zie je die bomen? Hoe die elkaar raken? Dat kun je proberen te tekenen, als twee bomen die elkaar proberen vast te houden… Hij heeft me op die manier in die laatste momenten samen nog best wat inspiratie meegegeven. Mijn opa was belangrijk voor me en ik mis hem. Maar eigenlijk is dat ook mooi hè, dat je zo veel liefde hebt ervaren om te missen? De hele periode was overweldigend, overspoelend. Van daaruit is Een boek als een warm dekentje over verdriet en rouw ontstaan.

Tussen verdriet en liefde zit een dunne lijn, voor mij vloeit het in elkaar over. Je mist waar je van gehouden hebt. Uit dat gevoel is Een boek dat van je houdt ontstaan. Beide boekjes vertellen een verhaal. Ze zijn een herinnering aan eigen kracht en troost op moeilijke dagen. Op goede en minder goede dagen verdient iedereen een schouder om tegen te leunen, een warm dekentje op een frisse avond, een dikke knuffel. Een zacht duwtje in de rug, een moment van zelfliefde, een herinnering om vriendelijk te zijn voor jezelf en trots te zijn op wie je bent. Ik heb beide boekjes na verschijnen nog niet echt doorgelezen. Wat ik heb gemaakt, komt van zo’n diepe plek. Het is een raar, maar oneindig dankbaar besef dat mensen zich hierin herkennen en dit nu op hun nachtkastje hebben liggen. Ik ken mijn volgers en lezers niet persoonlijk, maar voel me wel met ze verbonden. De reacties onder de posts laten me voelen dat ik niet de enige ben die overdenkt en dat is een fijn gevoel. Ik krijg iedere dag berichtjes van volgers, die ik allemaal probeer te beantwoorden. Het zijn veel superlieve berichten. Onlangs stuurde een volger me een screenshot door. Dat meisje had Een boek als een warm dekentje bij haar oma in de brievenbus gedaan na het overlijden van haar man. Oma bedankte haar met een berichtje waarin ze schreef dat het boek haar door de dagen heen helpt. Dat berichtje vond ik zó kei-lief. Maar ik krijg ook berichten van mensen die het moeilijk hebben. Die zich slecht voelen. Ik deel dan wat ik doe en wat mij helpt, maar zeg dan wel heel duidelijk: ik ben geen professional. Ik ben absoluut geen goeroe op het gebied van mentale gezondheid. Als mensen echt hulp nodig hebben, geef ik aan dat professionele hulp misschien kan helpen. Dat ervaar ik zelf zo.”

Afstand nemen

“In periodes van paniek heb ik een enorm druk hoofd. Als er een magische knop zou zijn waarmee ik mijn hoofd kan stilzetten, dan zou ik daar soms best op willen duwen. Het helpt mij om van me af te schrijven. Ik schrijf al mijn gedachten, alle zinnen die in mijn hoofd voorbijkomen op. Zo neem ik afstand van mijn gedachten. Zodra ze in een boekje staan dat ik dicht kan doen, zijn ze uit mijn hoofd. Illustreren helpt me ook. Ik hoor vaak dat yoga echt iets voor mij zou kunnen zijn, maar momenteel lukt dat me niet. Ik verval in het perfect willen uitvoeren van alle poses of ergernis omdat de persoon naast me naar mijn gevoel te luid ademt, haha. Wat me wel lukt, is theedrinken in mijn stoel, mijn telefoon wegleggen en een boek lezen of puzzelen.

In juli en augustus heb ik zomervakantie en dan houd ik standaard een pauze van sociale media. Mijn streven is om niet langer dan een kwartier per dag op Instagram te gaan. Meestal lukt dat aardig. Als ik geen klokje zou zetten, verdwijn ik in een rabbit hole en zie ik veel te veel. Voor sommige mensen is scrollen ontspanning, maar mij doet het geen deugd. Door Piekermeisje heb ik geleerd om een beetje anders naar mijn pieker-gedachten gaan kijken. Ik realiseer me steeds meer dat er ook een andere kant aan overdenken zit. Volgens mij kunnen mensen die overdenken ook liefhebben met overschot. En dat is mooi.”

Foto/illustratie: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.