Lotte: ‘Ik had een slecht zelfbeeld, want dik is lelijk en lui, toch?’

Tekst: Lydia van der Weide

1 mei 2025

Lang voelde Lotte (28): ik voldoe niet aan ‘de norm’. Tot ze leerde dat er niets mis is met haar, maar met die norm. Als influencer maakt ze zich nu hard voor diversiteit. “Op een kaasplank leg je toch ook niet allemaal dezelfde stukken neer?”

Lotte: “Ik ben opgegroeid met het idee dat er iets heel erg mis met mij was. Dat werd me ingeprent door de mensen om me heen, en ik voelde het zelf ook continu. Want ik was dik. En dat was niet goed. Dun moest ik worden, net zo dun als andere kinderen. Dus op mijn achtste zat ik al aan de dieetshakes. Als er iemand jarig was op school, werd ik overgeslagen bij het trakteren. En wanneer ik op verjaardagen toch een handje chips nam, voelde ik de blikken van volwassenen op me branden. Alles wat ik at en deed, lag onder een vergrootglas. Ik weet dat het allemaal vanuit goede bedoelingen gebeurde. Mijn ouders volgden gewoon het advies van de huisarts. Ik neem ze dan ook niets kwalijk, maar pittig was het wel. Ik werd me ontzettend bewust van mijn lichaam en was altijd bezig met hoe anderen me zagen. En dat zorgde een slecht zelfbeeld. Want hé: dik is lelijk, dik is dom, dik is lui. Toch?”

Continue schaamte

“Gelukkig werd ik nooit gepest door andere kinderen. Misschien omdat ik altijd wel mijn mondje bij me had. Maar de schaamte was er continu. Bij gym, als ik me moest omkleden, bijvoorbeeld. Of tijdens zwemfeestjes, waar ik als enige een lange zwembroek droeg, omdat dat meer bedekte. Een enorme steun in die tijd was mijn oma. Zij was ook dik en begreep precies wat ik doormaakte. Ze was een trotse vrouw, maar tegelijkertijd leed ze haar hele leven onder haar gewicht. Ik was vijftien toen ze ziek werd. Kanker, die haar in korte tijd helemaal opvrat. Daardoor viel ze heel veel af. Ik zal nooit vergeten dat ze op haar sterfbed zei: ‘Nou, ik ben gelukkig tóch nog dun geworden.’ Iedereen lachte alsof het een grapje was. Maar ik voelde hoe diep die opmerking ging. Zelfs in haar laatste dagen voelde de norm van slank moeten nog zo sterk voor mijn oma.
Voor mij was dat het moment dat alles veranderde. Ik dacht: zo wil ik niet eindigen. Altijd maar bezig zijn met dun worden, proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik besloot het anders te gaan doen. Ik wilde zélf bepalen hoe ik wil leven. Er volgden meer wake-up calls. Zoals die keer dat ik met mijn beste vriendin, die ook dik is, aan het strand was. Als we gingen zwemmen renden we van onze handdoek naar het water, zodat niemand onze lichamen te lang zou zien. Midden in zo’n sprintje realiseerde ik me opeens hoe absurd het was. Waarom zouden we ons schamen? Wat ook hielp, was dat ik in die tijd in contact kwam met de body positivity-beweging. Ik zag foto’s van vrouwen die eruitzagen zoals ik en juist trots waren op hun lichaam. Dat was echt revolutionair voor me!”

Liefdesverklaring aan mezelf

“Nadat ik vanwege mijn dikke lichaam was afgewezen op de dansacademie – terwijl ik ontzettend goed was; ik danste al mijn hele leven – ging ik naar de kunstacademie. Daar leerde ik fotograferen en ik begon er sexy, uitdagende zelfportretten te maken. In het begin was dat heel spannend. Ongemakkelijk ook. Ik was gewend mezelf te verstoppen, niet op te vallen. En nu toonde ik mezelf in alle openheid. Maar voor de lens zag ik mezelf op een manier die ik nooit eerder had gezien. Met kracht, en schoonheid. De foto’s waren als een soort liefdesverklaring aan mezelf. En een statement: ‘Ik ben hier. Ik besta. En ik ben waardig.’ Ik deelde de foto’s op social media om anderen te helpen hun eigen lichaam te omarmen. En ik kreeg al snel een hele hoop volgers.In die tijd was ik niet alleen op zoek naar de liefdesrelatie met mezelf, maar ook naar die met anderen. Dat laatste was minstens zo ingewikkeld. Ik wist al heel jong dat ik ook gevoelens had voor meisjes, stond als kind soms al lekker te zoenen met een vriendinnetje. Maar als puber vond ik de aandacht van jongens veel belangrijker. Want als zij mij maar aantrekkelijk vonden, dan kon ik mezelf misschien ook mooier vinden. Dus stopte ik mijn gevoelens voor meisjes weg.
Daar kwam bij dat ik niet ook nog eens wilde opvallen met mijn seksuele voorkeur; dat deed ik al genoeg met mijn gewicht. Maar ik was superonzeker. En als ik eens verliefd was – wat ik dan wel gewoon recht voor z’n raap vertelde, zo ben ik dan ook wel weer – was het helaas nooit wederzijds. Pas toen ik mezelf aantrekkelijk begon te vinden, kon ik geloven dat anderen dat ook konden doen. Ik begon met daten, bijvoorbeeld via Tinder. En tot mijn grote verrassing was er veel interesse! Al was het niet altijd positief. Sommige mannen wilden alleen in het geheim met me afspreken, omdat ze zich voor me schaamden in de buitenwereld. Of ze hadden een fetisj voor dikke vrouwen, en vielen niet op mij om wie ik was. Nog een tijd later durfde ik toch aan om met vrouwen af te spreken. Dat was leuk en nieuw, alsof er geen regels waren. Wie maakt de eerste move, hoe werkt deze dynamiek? Maar toch, echt verliefd werd ik niet.”

Mezelf zijn

“En toen kwam Deen in mijn leven. Dat is nu vijf jaar geleden. Hij reageerde op een zelfportret van mij en schreef: ‘Als dit het nieuwe normaal is, dan teken ik ervoor.’ We begonnen berichten naar elkaar te sturen en konden niet meer stoppen. Deen bleek non-binair en trans; hij stond op dat moment helemaal aan het begin van zijn transitie. Met hem klikte het op een manier die ik nog nooit had meegemaakt. Alsof ik hem al mijn hele leven kende, maar nu pas tegenkwam. Voor het eerst durfde ik echt mezelf te zijn. Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik hem voor het eerst zag staan. Hij wachtte op me bij een café in Rotterdam, vlak bij het station. Hij zag er zelfverzekerd en stralend uit, en toch ook kwetsbaar. Op het moment dat onze ogen elkaar ontmoetten, wist ik het: dit is het. Dit is mijn mens, met hem wil ik mijn leven delen. Hij heeft me geholpen mezelf nog meer te accepteren. Niet alleen als dikke vrouw, maar ook als queer persoon. Bij hem voel ik me volledig vrij om te zijn wie ik ben, zonder oordeel of druk. Deen weet als geen ander hoe het is om je plek in de wereld te moeten bevechten. Die gedeelde strijd maakt onze band zo sterk. Hij is niet alleen mijn partner, maar ook mijn beste vriend en mijn grootste supporter.”

Warme knuffel

“Rond de tijd dat ik Deen ontmoette, begon ik ook met mijn eigen kledinglijn. Want het aanbod in grote maten dat er was, vond ik verschrikkelijk. Dat moest anders! House of Lovaeij streeft naar inclusiviteit, gaat van S tot en met XXXXL en richt zich ook op de queer community. Ook begon ik met mijn motiverende meidenfilmpjes op Instagram. Ik kwam erop omdat ik steeds vaker tegen mensen in mijn omgeving zei: “Meiden, luister eens, dit is hoe ik het zie.” Meiden kunnen trouwens ook jongens zijn, haha, het is gewoon voor iedereen. Wat ik mensen wil vertellen, is dat ze goed zijn zoals ze zijn. Het gaat niet alleen om dikke mensen, maar om iedereen die zich ooit buiten de norm heeft gevoeld. Ik probeer in mijn filmpjes humor, kracht en empathie te combineren. Ze geven je een schop onder de kont, maar ook een warme knuffel. Ze werden zo populair dat ik tegenwoordig vaak word herkend. Bij Lowlands bijvoorbeeld, daar werd ik om de haverklap aangesproken. Heel leuk, maar ook best gek en soms ook wel heftig.Mijn filmpjes leidden tot een wekelijkse adviespodcast bij BNNVARA. En nu zelfs tot een boek! Op een warme zomeravond keek ik naar de sterren en voelde een enorme drang om mijn verhaal op papier te zetten. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen. Tijdens het schrijven moest ik vaak lachen om mijn eigen herinneringen, maar er waren ook momenten waarop ik echt even moest stoppen omdat het zo emotioneel was.
Mijn boek – De Meidenmethode – is een gids, bedoeld om mensen te helpen het leven en zichzelf anders te bekijken. Om in contact te komen met wat écht belangrijk is, in de breedste zin van het woord. Want zoveel van de regels die we allemaal voor lief nemen zijn eigenlijk verzonnen. Zo zijn schoonheidsnormen door de tijd heen bijvoorbeeld erg veranderd. In bepaalde tijdperken waren rondingen zoals ik die heb juist ideaal. Maar alles wat tegenwoordig ‘hoort’ – slank zijn, wit zijn, cisgender, hetero, succesvol, sociaal – is zo’n opgelegde onzin. Dit onderbouw ik in mijn boek. Ik weet zeker dat mijn boek veel ‘meiden’ kan empoweren, opdat ze gaan voelen dat ze precies goed zijn zoals ze zijn.”

Sterker dan ooit

“Voor mij is diversiteit de kracht van het leven. Kijk om je heen. Niets in de natuur is hetzelfde. Geen enkele boom, geen enkel dier, geen enkele bloem. Waarom zouden wij mensen dan allemaal in hetzelfde hokje moeten passen? En als jij een kaasplank opdient, dan leg je toch niet allemaal dezelfde stukken neer? Dan wil je ook een romige brie, een schimmelkaasje, oude kaas en nootjes hebben? Nou, zo is het leven ook! Als iedereen hetzelfde was, zou het leven doodsaai zijn. Ik weiger me nog langer aan die regels te houden, en ik leef op een manier die goed voelt voor mij. Ik voel me sterker dan ooit, en ook vrijer. Vrijer in wie ik ben, hoe ik me gedraag en hoe ik mijn leven wil leiden.
Dat betekent niet dat alles ineens makkelijk is. Er zijn nog steeds momenten dat ik merk hoe diep geworteld de oordelen van anderen zijn. Vorig jaar ben ik in therapie geweest om allerlei dingen van vroeger te verwerken. En ik word nog steeds weleens aangesproken op mijn lichaam. Het zit in kleine opmerkingen, blikken, of zelfs goedbedoelde adviezen. Mensen zeggen bijvoorbeeld – ongevraagd! – ‘Je hebt zo’n mooi gezicht, het zou je goed staan als je wat afvalt.’ Of: ‘Ben je niet bang dat je gezondheid eronder lijdt?’ Hou op zeg, waarom denk je dat je het recht hebt om iets over mijn lichaam te zeggen, alleen omdat het niet in jouw plaatje past? Maar ik probeer mensen nu niet meer te overtuigen. Ik blijf gewoon mezelf zijn. En als het mij lukt om anderen aan het denken te zetten, is dat mooi meegenomen. Nu ik mezelf steeds meer omarm zoals ik ben, denk ik vaak aan mijn oma. Soms vraag ik me af: wat zou ze van me vinden? Ik weet het antwoord eigenlijk wel. Ze zou heel erg trots zijn. Ze zou een glas op me heffen en zeggen: ‘Meisje, jij doet het op jouw manier. En zo hoort het!’”

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.