Kim werkt bij de vrijwillige brandweer

14 december 2022

Als klein meisje had Kim (31) altijd één grote droom: werken als vrijwilliger bij de brandweer. Na een opleiding van een jaar was het afgelopen voorjaar eindelijk zover. Ze mocht haar eerste, echte brand blussen. “Nadat mijn pieper me middenin de nacht had wakker gemaakt, meldde ik me vol adrenaline bij de kazerne…”

Kim: “Vroeger was ik vaak figurant op de oefenavonden van de vrijwillige brandweer. Mijn vader werkte daar als vrijwilliger en nam me regelmatig mee om slachtoffer te spelen. Geweldig vond ik dat. De nagebootse branden, de spanning en concentratie die er heerste, de handelingen die iedereen uitvoerde. Ik vond het altijd erg indrukwekkend en wist dat ik later ook ooit bij de vrijwillige brandweer zou gaan werken. Toch duurde dat nog wel even toen ik eenmaal volwassen was. Ik wilde het wel, maar pas echt wanneer ik helemaal gesetteld was. Als je bij de vrijwillige brandweer gaat, moet je namelijk eerst een uitgebreide opleiding doen. Vervolgens word je als vrijwilliger bij het brandweercorps van je woonplaats ingezet. De teams zijn vaak heel hecht, dus ik wilde niet zomaar ergens beginnen met de kans dat ik tussendoor nog ging verhuizen. Daarom wachtte ik totdat ik in 2019 met mijn vriend een huis kocht. En een jaar later meldde ik me eindelijk aan als vrijwilliger.”

Veel leren

“De eerste vijf maanden liep ik alleen af en toe mee met de brandweer. Daarna startte ik in april 2021 met de opleiding. In een jaar tijd leerde ik niet alleen alle basistechnieken van de brandweer (bijvoorbeeld hoe je een brand blust en een auto openknipt), maar ook hoe je levensreddende handelingen, zoals een reanimatie, uitvoert. Superinteressant vond ik het allemaal.”

Reacties

“Ook mijn vriend vond het erg stoer dat ik dit werk ging doen. Door al mijn verhalen van vroeger over de vrijwillige brandweer wist hij hoe graag ik het wilde. En natuurlijk vond hij het spannend, maar omdat mijn vader het werk ook al jaren deed, maakte hij zich niet zoveel zorgen.
Andere mensen in mijn omgeving reageerden vooral verbaasd en verrast. Niet iedereen wist van mijn droom, dus toen ze hoorden dat ik bij de vrijwillige brandweer ging, kreeg ik veel vragen. Of ik het wel zeker wist bijvoorbeeld. En of het niet eng en gevaarlijk was. Ik begreep de twijfels wel, maar kon iedereen geruststellen. Als vrijwilliger word je echt niet zomaar in je eentje naar een brand gestuurd. Er worden veel protocollen gehanteerd, dus alles verloopt heel gestructueerd en de kans dat er iets misgaat, is daardoor klein.”

Auto in lichterlaaie

“In april dit jaar voltooide ik mijn opleiding. Daarna mocht ik mijn eerste, echte brand blussen: een auto die in lichterlaaie stond. Nadat mijn pieper me middenin de nacht had wakker gemaakt, meldde ik me vol adrealine bij de kazerne. Binnen vijf minuten waren we bij de brand. Gelukkig waren er geen slachtoffers, maar het voertuig brandde wel helemaal uit. Het moment dat ik hem met mijn collega’s stond te blussen, gaf me echt een kick. Ik hoop dat dit niet verkeerd overkomt, want een brand is nooit leuk, maar eindelijk kon ik iets betekenen.”

12 uur per week

“Inmiddels ruk ik gemiddeld twee uur per week uit om naar een melding te gaan. Dat kan een brand zijn, maar ook een andere situatie waarbij de brandweer nodig is. Laatst moesten we bijvoorbeeld helpen bij het naar beneden tillen van een overleden persoon die op de eerste verdieping woonde. Dat was best heftig om mee te maken.
Naast het opkomen (zo noemen we dat bij de brandweer) ben ik tien uur per week bezig met verschillende trainingen voor de vrijwillige brandweer. Zo ga ik elke week naar een oefentraining en geef ik op een andere avond zelf training aan de jeugdbrandweer. Ook volg ik momenteel een nieuwe opleiding tot verkenner. En dat allemaal naast mijn werk als business coach (32 uur per week) waarbij ik vrouwelijke ondernemers help hun onderneming op te zetten. Twee totaal verschillende dingen, maar des te leuker om te doen.”

Twee passies

“Of ik in de toekomst ooit zelf als beroepsbrandweervrouw aan de slag ga, weet ik nog niet. Het lijkt me wel leuk, maar ik doe het ook goed met mijn bedrijf en wil dat voorlopig niet opgeven. Vandaar dat ik lekker vrijwilliger blijf, dat geeft me de vrijheid om mijn twee passies te combineren. Overigens is het bij de vrijwillige brandweer niet zo dat je zelf kunt kiezen welke brand je blust. Als je wordt opgepiept en in de gelegenheid bent om te komen, dan wordt er van je verwacht dat je komt. Zo niet, dan heeft het weinig zin om vrijwilliger te worden. De brandweer moet wel op je kunnen rekenen, dus ik licht mijn klanten altijd vantevoren in over mijn vrijwilligerswerk. Sommigen vinden het geen probleem, maar voor anderen kan wel een probleem zijn, met name ondernemers met kinderen. Zij zijn vaak afhankelijk van een oppas en daarom reageer ik bij deze klanten nooit op mijn pieper als ik bezig ben.”

Behulpzaam

“Een andere misvatting is trouwens dat je bij de vrijwillige brandweer niet betaald krijgt. Dat is juist wel het geval. Zo krijg ik voor een training 15 euro per uur en voor het blussen van een brand 20 euro per uur. Het kan zijn dat deze verdiensten per regio verschillen, maar mij gaat het helemaal niet om het geld. Ik vind het gewoon fijn als ik iets kan voor een ander kan betekenen. En of dat nou voor mijn bedrijf of voor mijn vrijwilligerswerk is; helpen is wat ik het allerliefste doe. Daarom ben ik ook zo blij met deze mooie, tweede baan.”

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: Herman Tsui

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.