Joël-Shane skateboardde in drie maanden naar Portugal

Voor

“Ik wilde aan mezelf bewijzen dat je meer kunt dan je denkt, zolang je jezelf maar vooruit blijft pushen. Drie jaar geleden was ik veel aan het feesten en zat ik niet lekker in mijn vel. Op een gegeven moment moest ik kiezen: blijf ik hangen in dit feestgedrag, of kies ik voor iets dat me energie geeft? Ik koos voor skaten. Ik kocht een skateboard en ging ermee oefenen. Ik werd steeds sneller en behendiger, en fantaseerde erover hoe het zou zijn om met mijn skateboard een reis te maken. Ik wilde er een goed doel aan koppelen dat iets doet voor de mentale gezondheid van jongeren: Mindus. Dat ik naar Portugal wilde, daar had ik niet echt een aanleiding voor. Het leek me gewoon een leuk land. Als je eenmaal voorbij Frankrijk bent, is er een mooie weg langs de kust, waar veel mensen surfen, dat sprak me aan. Vorig jaar maakte ik een korte oefenreis naar België, dat was al heel leuk. Ik werkte als zzp’er voor een hostingbureau en ik deed commercieel modellenwerk. Daardoor verdiende ik wat geld voor mijn reis naar Portugal. Omdat ik geen vaste baan had, hoefde ik me niet te verantwoorden tegenover een baas en kon ik een tijdje weg. Ik had ook een crowfundingsactie opgezet om mijn reis te kunnen betalen, en voor een donatie aan Mindus. Ik had 18.000 euro opgehaald, veel meer dan ik had verwacht.

Toen ik had ik bedacht dat ik deze reis wilde maken, kreeg ik last van faalangst. Want wat als het niet zou lukken? Ik schoof het steeds maar voor me uit. Tot ik besloot: nu ga ik echt, honderd procent. Dat was een halfjaar voor mijn reis. Ik ben best wat tijd bezig geweest met de voorbereiding, ook om bijvoorbeeld de route uit te stippelen. Ik verwachtte dat ik ongeveer drie maanden zou doen over de 2400 kilometer naar mijn eindbestemming, Porto. Ik wilde een supportauto regelen die mee zou reizen met mijn bagage, maar dat lukte uiteindelijk niet. Ik kon van tevoren geen overnachtingen boeken, want ik wist niet precies hoe lang ik erover zou doen. Ik kon alleen maar zorgen dat ik er fysiek en mentaal goed genoeg voor stond om dit te kunnen doen.” 

Tijdens

“Op 18 mei vertrok ik. Het klinkt misschien gek, want ik wist al zo lang dat ik zou gaan, maar pas toen ik op mijn board stond dacht ik: shit, ik ben onderweg! Dat was zo’n apart gevoel.
Mijn moeder vond het in het begin helemaal niks dat ik zou gaan. Ze had slapeloze nachten gehad van mijn reis. Toch had ze een afscheidsontbijt georganiseerd, ik vertrok vanuit haar huis. Ik kreeg nog hulp bij het inpakken van mijn backpack, want het was best een challenge om alles erin te krijgen. Mijn tas woog uiteindelijk twintig kilo, en dat moest ik allemaal op mijn rug meedragen. Toen het warmer werd, heb ik mijn lange broeken teruggestuurd naar Nederland, dat scheelde een beetje. Maar in het begin was het zwaar.
Mijn eerste stop zou Breda zijn. Maar ik deed iets onhandigs op Google Maps, voerde een tussenstop in en skatete dertig kilometer om. Uiteindelijk kwam ik in Waalwijk terecht. Maar toevallig woont mijn broer daar. Mijn neefje was jarig, eigenlijk was dat meteen een leuke start. De volgende dag ging ik naar Antwerpen, waar ik ook wat mensen kende en kon blijven slapen. Voor de eerste dagen had ik dus al wat slaapadresjes.
Omdat ik niet afhankelijk wilde zijn van hotels, had ik een lichtgewicht wielrennerstentje meegenomen. Maar dat kamperen was een drama! Onderweg raakte ik mijn slaapzak kwijt, en omdat ook mijn matje lek raakte, heb ik uiteindelijk maar vijf keer in mijn tentje geslapen. Voor de rest sliep ik in hostels en Airbnb’s. Ik bleek op de route van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella te zitten, wat ik van tevoren niet wist. Zo kwam ook herbergen tegen waar ik kon slapen. Dat maakte het wat makkelijker.

Een van de leukste dingen die ik meemaakte, was een surfkamp in Frankrijk waar ik werd uitgenodigd en vier dagen bleef. Het was die week superwarm en dat is niet fijn skaten, dus ik was blij dat ik kon blijven.
Maar het allerleukste vond ik toch de mensen die ik onderweg ontmoette. Ik heb zoveel leuke mensen gesproken en interessante gesprekken gehad. Vervelend vond ik het gevoel van onveiligheid dat ik soms had. Dat kwam niet door mensen, maar door sommige wegen waarop ik skatete. Op een skateboard ben je kwetsbaar, en op wegen waar auto’s tachtig kilometer per uur mogen rijden, voelt dat niet veilig. Door mannen ben ik nooit lastiggevallen. Veel mensen vroegen mij daarnaar. In België raakte ik in gesprek met een stel, die zeiden: “Als je mijn dochter was, hadden we je niet weg laten gaan.” Maar het is toch raar dat wij als vrouwen bepaalde dingen niet kunnen doen? Nee, daar laat ik me niet door stoppen. Vriendinnen gaan ’s avonds niet meer de straat op, maar daar ben ik fel op tegen. Ik zal me daar nooit door laten leiden.
Ik maakte onderweg video’s en postte die op social media. Al snel merkte ik dat die viral gingen. Al was dat niet helemaal de insteek van mijn reis.”

Na

“Toen ik na drie maanden aankwam op mijn eindbestemming Porto, voelde dat gek. Ik had niet helemaal door dat ik er al was. Als je een landgrens over gaat, is dat duidelijk te zien. Maar nu… het was alsof ik nog niet helemaal klaar was met skaten. Ik ben een week in Porto gebleven en ben daar knock-out gegaan. Ik sliep veel en keek series, ik was zo moe! Ik was trots dat ik het had gehaald, maar ik had mezelf ook naar beneden gehaald. Ik kwam ook mensen tegen die in twee maanden naar Santiago de Compostella liepen. Had ik het ook in twee maanden moeten doen? Maar ik was vooral dankbaar dat mijn lichaam het aankon, er zijn genoeg mensen die dit niet kunnen.
Wat ik van mijn reis heb geleerd, is dat je meer kunt dan je denkt. Als je een datum prikt, een doel hebt en je gaat gewoon, dan haal je het. Iets anders wat ik heb geleerd, is dat ik vaak stress heb over situaties en dat dat meestal niet nodig is. Het was soms lastig om een slaapplek te vinden. Zo ook die ene keer in Portugal. Het was hoogseizoen, en vanwege dorpsfeesten waren alle hotels volgeboekt. In een restaurantje waar ik ging eten, raakte ik aan de praat met iemand. Via hem kwam ik in contact met een makelaar, die een leegstaand huis wist waar ik op de grond kon slapen.
Na die week in Porto ben ik nog drie dagen naar centraal Portugal gegaan. Ik was daar via Instagram uitgenodigd door Linde. Zij zet daar momenteel een project op voor jongeren met mentale gezondheidsproblemen. Daarna vloog ik naar huis. Drie dagen na thuiskomst nodigde Mindus me uit voor een rondetafelgesprek met onder andere koningin Máxima. Wat leuk was, maar ook gek. Ik was net terug uit Portugal en opeens zat ik naast de koningin aan tafel. Ik dacht: wat doe ik hier eigenlijk? Ik zat met allemaal staatssecretarissen en belangrijke mensen uit de politiek in de zaal, en ik vertegenwoordigde de jeugd. Ik was zo gespannen, dat ik niet helemaal de dingen zei die ik wilde. Maar toch was het cool, natuurlijk. Ik ging met een doel op reis, en als je je dan kunt uitspreken over iets wat je belangrijk vindt, is dat vet. Ik vind dat er meer aandacht mag komen voor mentale gezondheid bij jongeren. Er zijn lange wachtlijsten en er is niet altijd de juiste zorg, of je weet niet hoe je die moet vinden. Ik wilde ook het taboe van mentale problemen afhalen. Mensen spreken zich er te weinig over uit, vind ik. Toen ik voor mijn reis niet lekker in mijn vel zat en naar de psycholoog moest, dacht ik dat er iets mis met mij was. Terwijl: er gaan zoveel mensen naar de psycholoog. Het is juist goed om met iemand anders over bepaalde dingen te reflecteren en aan jezelf te werken, daar hoeft geen stigma aan te kleven. Toen ik zelf niet lekker in mijn vel zat, wist ik niet hoe ik geholpen zou kunnen worden en voelde ik me eenzaam. Dat voelde zo slecht. Ik had het er niet met mijn ouders over. Mijn moeder zat ook met haar handen in het haar, want wat móest ze nou met dit kind? De kennis over mentale gezondheid is belangrijk, zeker in deze tijd met alle social media. Daarom wilde ik mijn reis er op mijn Instagram-account ook niet gepolijst laten uitzien. Dan zou het lijken alsof alles altijd maar makkelijk was, en dat was het gewoon niet.
En nu? Ik ben inmiddels drie weken thuis en weet nog niet zo goed wat ik nu wil doen. Misschien ga ik iets doen met een wereldrecord longboarden, en ik wil me sowieso blijven inzetten voor mentale gezondheid onder jongeren. Zo ben ik een podcast aan het opzetten over dit onderwerp. Praktisch gezien heeft mijn reis ook veel geld gekost, meer dan ik had ingeschat, dus ik moet weer gaan werken. Ik vind het leuk om content te maken en sta daar ook voor open, zolang het dicht bij mezelf blijft. Presenteren lijkt me een droom en reizen blijft een grote passie. Of mijn moeder trots op me is? Jazeker. Na alle slapeloze nachten die ze had over mijn reis, is ze nu heel trots dat ik het heb gedaan. Ikzelf ook, hoor. Ik ben gewoon naar Porto geskatet!”

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.