Jacqueline (55) zeilt in haar eentje drie jaar de wereld rond

Tekst: Mariette Middelbeek

30 april 2025

Ze had de steun van haar vriend en zoon, en dus besloot Jacqueline (55) haar grote droom waar te maken. Nu zeilt ze in drie jaar rond de wereld. “Deze levenservaring had ik op geen enkele andere manier kunnen opdoen.”

Jacqueline: “Mijn vriend Mark zei: ‘Zeg het nou maar…’ We waren op zeilcursus en de instructeur vroeg wat ik kwam doen. Heel voorzichtig had ik het idee in mijn hoofd toegelaten dat ik rond de wereld wilde zeilen, maar het hardop uitspreken durfde ik nog niet. Heel zachtjes gaf ik antwoord: ‘Ehm ja, ik ga rond de wereld zeilen.’
Dat is nu zo’n vijf jaar geleden. Het idee was al iets eerder ontstaan. Acht jaar geleden deed een vriend mee aan de OSTAR, een zeilrace van Engeland naar Amerika. Ik was gegrepen door dit avontuur, las al zijn verslagen: dan was er weer storm, brak er een mast, deed de motor het niet. Ik dacht: in een volgend leven, als ik een man ben, dan ga ik dit ook doen. Bizar ja. Maar toen ging ik nadenken. Laura Dekker zeilde ook rond de wereld, op haar veertiende. En ik wist dat Mark me steunde. We hadden het hier al eens over gehad, toen ik had voorgesteld om samen te gaan. Dat wilde hij niet, maar als ik het avontuur wilde aangaan, zou hij achter me staan. Ik realiseer me hoe bijzonder dit is. Ik ben relatietherapeut en van veel cliënten kreeg ik de reactie: ik kan niet eens een weekendje weg… Onderweg ben ik veel gescheiden mannen tegengekomen. Toen hun huwelijk over was, konden ze hun droom waarmaken. Maar Mark en ik hebben al elf jaar een liefdevolle relatie. Door weg te gaan realiseer ik me nog meer hoeveel dat waard is.
Maar goed, Mark stond erachter, ik kon het regelen met mijn werk, de bezwaren verdwenen een voor een. Mijn zoon Sem (nu 20) zei: ‘A man’s gotta do what a man’s gotta do.’ Het was geen gevoel van ‘ik wil dit’, maar een roeping, sterker dan ikzelf. Ik ben niet iemand die ergens vijf jaar over nadenkt. Je kunt je hele leven twijfelen, altijd een reden of angst vinden om niet te gaan. Maar ik dacht: als ik straks zeventig ben en ik heb dit níét gedaan, dan heb ik het heel erg gemist. Dus hakte ik de knoop door.”

Goed plan

“Ik begon aan de voorbereidingen die twee jaar zouden duren om, zo was het plan, vervolgens in twee jaar de wereld over te zeilen. Het plan bleek iets te krap bemeten, liet een expert me zien. Het klopte wel, maar als je vertraging oploopt, kom je niet uit de orkaanseizoenen en moet je maanden of zelfs een jaar wachten. Er zat maar één ding op: ik moest drie jaar wegblijven. Daar gaat mijn droom om deze zomer te vertrekken, dacht ik. Ik zei tegen Mark: het kan niet, ik heb drie jaar nodig. Ja, zei hij, daar zat ik ook al aan te denken.
Ik ben twee dagen van slag geweest en toen besloot ik ervoor te gaan. Ik moest een jaar extra voorbereidingstijd nemen, extra werken om dat derde jaar te betalen. Maar uiteindelijk, in juli 2023, was het zover. Op de avond voor vertrek gaf ik een borrel, de volgende ochtend stapte ik met Mark en mijn nichtje in mijn boot. Zij gingen mee naar IJmuiden, vanaf daar zou ik alleen verder gaan. Het afscheid was niet groot of dramatisch, want Sem, Mark en mijn nichtje hadden tickets geboekt om eind augustus op de Azoren te zijn. Het voelde alsof ik wat eerder op vakantie ging, zij reisden me achterna.
Maar zo eenvoudig werd het niet. Bij IJmuiden stormde het, windkracht 11, en daardoor draaide de wind na drie maanden noordoosten wind net die nacht naar het zuidwesten. En dan wordt het lastiger om naar Zuid-Engeland te varen, tegen de wind in. De golven zijn hoger, je doet er twee keer zo lang over. Vanuit Zuid-Engeland zou ik naar de Azoren gaan en daarna naar Kaapverdië om de oversteek over de oceaan te maken, maar opnieuw zat het tegen. Door de wind, golven en een grote groep agressieve orka’s die boten aanvielen, wilde ik de kust van Spanje en Portugal vermijden. Maar door de harde zuidwestenwind ben ik uiteindelijk in Spanje terecht gekomen, terwijl mijn familie naar de Azoren vloog. Ik heb de boot toen maar in een haven achtergelaten en ben heen en weer gevlogen. En zo leerde ik: plannen van zeilers staan met eb in het zand geschreven. Oftewel: het loopt altijd anders.”

Rustiger vaarwater

“Eenmaal terug op de boot voer ik naar Kaapverdië en van daaruit pak je de passaatwinden op die rond de evenaar van oost naar west waaien. Na het pittige begin van de reis, werd het nu rustiger. Al kwam ik ook in mijn eerste squall terecht, dat is een enorm grote, donkere wolk die alle warme lucht uit de zee opzuigt en koude lucht naar beneden knalt. Dan draait de wind 180 graden en neemt tot vijftig procent in kracht toe. Natuurlijk had ik geleerd wat ik moest doen, maar de eerste keer is het best een uitdaging. In de bocht van Colombia kreeg ik ook te maken met harde wind en hoge golven. Urenlang zat ik buiten voor als de stuurautomaat het niet meer zou aankunnen. Het was donker, ik hoorde de golven aankomen en aan alle kanten tegen de boot slaan en ik voelde dat ik hard vooruit werd geduwd, maar ik kon niets zien. Normaal kan ik een of twee uurtjes achter elkaar slapen, maar dat kwam er nu niet van. In zo’n situatie ga ik heel erg in het moment zitten. Erbij blijven, opletten, wetend dat het ook weer voorbij gaat. Angstige gedachten brengen me niets, dat heb ik inmiddels wel geleerd.
Over leren gesproken, zo’n zeilreis is één grote les. Je neemt jezelf mee op reis en dat betekent ook dat je jezelf tegenkomt. Dat is soms confronterend, maar het is voor mij ook een motivatie voor deze reis: meer in verbinding met mezelf en de natuur zijn. Ik heb eerder een paar keer een vipassana gedaan, een stilteretraite. Dat heeft me veel gebracht en ik dacht: wekenlang op een boot zonder iemand te zien gaat me vast nog meer brengen. Ik leerde tijdens de retraites al dat gedachten in cirkeltjes rondgaan en vaak nergens toe leiden. In stilte leer je om gedachten die niet helpen te laten gaan, dat brengt rust in mijn hoofd. Veel mensen hebben het over eenzaamheid, maar ik voel me nooit eenzaam. Eenzaam en alleen is ook niet hetzelfde. In een relatie kun je je heel eenzaam voelen, terwijl ik in mijn eentje op mijn boot juist hartstikke gelukkig ben.”

Vier uur lang frutselen

“Het helpt ook dat ik goed met tegenslag kan omgaan. Als er iets kapot gaat aan de boot en ik ben in het donker op volle zee, kan ik nog zo gefrustreerd zijn maar het gaat zichzelf niet repareren. Ja, het is donker, maar ik heb mijn hoofdlampje. Nee, ik kan het niet uitstellen want morgen gaat het harder waaien. Nee, ik kan het ook niet laten want dan loop ik het risico dat mijn mast overboord gaat. Dus moet ik het probleem meteen oplossen en dan zit ik gerust vier uur lang iets in elkaar te frutselen tot het werkt.
Ik kan niet alles zelf oplossen, maar ik kom best ver en onderweg zijn er altijd mensen die me helpen. Als ik op een ankerplaats lig is er vaak wel iemand met verstand van bijvoorbeeld een dynamo of bedrading. Zeilers zijn een sociale, behulpzame groep. Ik word regelmatig uitgenodigd om aan boord bij anderen te komen eten of iets te drinken. Je merkt ook dat mensen het interessant en inspirerend vinden, zo’n vrouw alleen in een relatief kleine boot zonder koelkast, douche of watermaker. Toen ik begon met zeilen, was acht meter de standaardlengte van een boot. Tegenwoordig is dat vijftien meter, en dan is er vaak ook crew, een keuken met apparatuur en een zitje voor acht personen aan boord. Dat heb ik allemaal niet. Maar ik zou niet anders willen. Ik ken de boot door en door en voel me veilig.”

Meer ervaren

“Inmiddels schrik ik niet meer zo snel. De zeiltocht van Tonga naar Nieuw-Zeeland was een spannende tocht. Vrij snel na vertrek had ik weer een squall en ging ik in plaats van mijn gebruikelijke vier tot zes knopen zo’n elf knopen snelheid. De kijkers van mijn YouTubekanaal houden zich dan vast aan hun stoel, maar zelf vind ik het wel mooi. Mijn familie is ook meegegroeid in mijn avontuur. In het begin zei mijn vader: vaar maar naar de Canarische Eilanden en dan kom je gewoon weer terug. Die vond het al snel weer mooi geweest. Maar toen ik van Tonga naar Nieuw-Zeeland ging zei ik: dit wordt een moeilijke oversteek van twee weken. Maar mijn vader reageerde laconiek: ‘Dat heb je toch al eerder gedaan?’
Ik denk niet dat mijn familie zich zorgen om me maakt. Mark en Sem ook niet. Missen is een ander verhaal. Sem zocht me afgelopen kerst op in Nieuw-Zeeland. Toen ik hem ophaalde van het vliegveld had hij tranen in zijn ogen. ‘Ik heb je toch wel meer gemist dan ik dacht’, zei hij. Andersom mis ik hem ook, maar weg zijn heeft ook mooie kanten. Als we met elkaar zijn of bellen, hebben we echt tijd en aandacht. Je krijgt een andere verbinding en gaat het contact meer koesteren.
Mark komt me ook op zoeken. Ik had voorgesteld om samen naar Australië te varen, langs de oostkust van Queensland. Maar hij heeft niet zoveel zin in krokodillen, dodelijke kwallen en waterslangen, dus hij komt naar Nieuw-Zeeland en dan gaan we samen zeilen. Er is wel een verschil in hoe we mijn tijd van huis beleven. Ik ben op avontuur, altijd bezig, nieuwe plekken aan het ontdekken. Hij steunt me, maar zijn leven thuis staat op de pauzeknop. Het is daarom fijn om een gezamenlijke droom te creëren. Hoewel mijn werk als relatietherapeut vervullend is, zie ik mezelf niet terugkeren naar mijn oude praktijk. Mark en ik werken aan een plan om een retraitecentrum te openen, misschien in Spanje of Portugal. Daar kijk ik naar uit.”

Pittig stuk

“Maar voor het zover is, heb ik nog ruim een jaar zeilen voor de boeg. Het is maar goed ook dat mijn familie zich niet zoveel zorgen maakt, want er komt nog een pittig stuk aan. Als het cycloonseizoen voorbij is, ga ik naar Vanuatu. Zolang je rond de evenaar blijft, heb je de stroming en de wind mee. De bewegingen van noord naar zuid zijn het meest gevaarlijk. Het is een kwestie van je goed voorbereiden, je laten informeren door locals en de route aanpassen aan veranderende weersomstandigheden. Toen ik van Tonga naar Nieuw-Zeeland zeilde, zei mijn walnavigator: ‘Als je een rechte lijn trekt, krijg je golven van vijf meter en de laatste drie dagen wordt het heel pittig.’ Hij is een geoefende wedstrijdzeiler, als hij al ‘heel pittig’ zegt… Dat wilde ik niet. Ik raadpleegde een lokale weerexpert die me adviseerde mijn route aan te passen. Die duurde een week langer, maar de golven waren maximaal vier meter, dat was goed te doen. Ook straks, als ik in de buurt van Zuid-Afrika kom, laat ik me weer goed informeren. De Algulhas-stroming is link. Bovendien moet je een grote Kaap rond, waar de stroming erg sterk is. Als de wind en stroming tegen elkaar instaan kunnen de golven oplopen tot twintig meter hoog. De boot kan platslaan met de mast op het water, dan kan er water in de boot komen en alle apparatuur vernietigen. Doordat de boot een diepe en zware kiel heeft, komt hij wel weer omhoog, maar dat wil je niet meemaken.
Vanuit Zuid-Afrika zeil ik naar Brazilië, daar omhoog en dan via het Caribisch gebied naar de Azoren en naar huis. Maar daar ben ik nu nog niet zoveel mee bezig. Ook een groot voordeel van op zee zijn: je leeft bij de dag.”

Met beide handen

“Soms zit ik aan het einde van de dag op mijn boot, met mijn maaltijd, uitkijkend over de zee en de zonsondergang. Dan prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit kan doen. Als therapeut ben ik veel bezig geweest met anderen. Natuurlijk heb ik mezelf ontwikkeld, maar ik was altijd aan het geven. Wat ik nu doe, gaat écht over mij, mijn tijd, mijn keuzes. Deze levenservaring had ik op geen enkele andere manier kunnen krijgen. Tegelijkertijd brengt het zeilen me terug naar mezelf als kind. Zodra ik de zeilen hijs, heb ik een big smile op mijn gezicht, net als vroeger op de Friese meren. De vrijheid van toen heb ik nu weer, dat is zo’n onbeschrijflijk gevoel.”

Je kunt Jacqueline volgen op Instagram (@loveworkx) en YouTube (@SailingLoveworkx).

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.