Heidi en haar dochter waren samen zwanger

Tekst: Eline Doldersum

11 september 2025

Tegelijk zwanger zijn met je dochter? Het overkwam de 44-jarige Heidi Frodnegoh (44) niet één, maar twee keer! Dochter Lune (22) vond het net zo leuk als dat zij het vond: “We beleefden het echt samen.”

Heidi: “Achtentwintig weken zwanger was ik toen mijn kleinzoon Liam geboren werd. Het moment staat op mijn netvlies gebrand. De kalmte waarmee mijn dochter hem in bad ter wereld bracht … het was zo bijzonder. Er was alleen maar liefde.”
Lune (22): “Het ging allemaal heel snel. Zo’n anderhalf uur na de eerste weeën had ik hem al in mijn armen terwijl mijn zusje, mijn vierjarige dochter Leah en mijn moeder aan de rand van het bad stonden. Ik had het met niemand anders liever willen doen dan met hen.”
Heidi: “Het idee was dat mijn man mijn kleindochter Leah naar school zou brengen, maar het ging zo snel, dat ze erbij is gebleven. Zelf had ik tranen in mijn ogen. Weten wat je dochter doormaakt, zien dat ze zoveel pijn heeft, maar niets kunnen doen: dat vond ik pittig! Dat ik zelf ook bol stond van de zwangerschapshormonen hielp waarschijnlijk niet echt mee. Maar het feit dat ik mijn kleinkinderen allebei geboren heb zien worden, blijft een van de mooiste cadeaus die Lune mij heeft gegeven.”

Grote verrassing

Lune: “Ik was achttien toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Niet gepland, maar wel énorm gewenst. Voor mij in ieder geval. Mijn toenmalige vriend moest er niets van weten en drong aan op een abortus. Voor mij was dat geen optie. Ik had ons kindje gezien op een echo, het hartje horen kloppen… het voelde al zo echt. Ondanks de tientallen gesprekken die we hebben gevoerd, samen en met onze ouders, besloot mijn vriend zijn handen er vanaf te trekken. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Niet alleen omdat ik er alleen voor kwam te staan, maar ook omdat ik daarmee afscheid moest nemen van mijn eerste, grote liefde.”
Heidi: “Voor ons kwam haar zwangerschap niet helemaal als een verrassing. Ik had ergens al een voorgevoel. Zoals je dat als moeder weleens hebt. Ik stuurde Lune een berichtje: ‘Moet je ons niet iets vertellen?’ Daarna kwam het hoge woord eruit. Natuurlijk was het ook schrikken! Lune studeerde, had geen huis, geen inkomen en dan ook nog een relatie die stuk liep… dat is nogal wat. Toch wist ik dat ze het zou redden. Ze was de oudste in ons gezin van – op dat moment – acht kinderen, heel zelfstandig en zelfverzekerd. Er was geen greintje paniek te zien. Bovendien hebben mijn man en ik meteen gezegd dat we er álles aan zouden doen om haar te helpen.”
Lune: “Dat mijn moeder op dat moment zelf ook twaalf weken zwanger was van haar negende kind, maakte het extra bijzonder. Het was fijn dat ik op haar kon terugvallen. Ze had het immers al tíg keer gedaan. Maar ook omdat ik me best eenzaam voelde. Niemand in mijn omgeving was zwanger. Mijn vriendinnen studeerden, gingen uit, hadden vriendjes. Mijn leven veranderde drastisch door mijn zwangerschap en er was niemand die mij écht begreep. Behalve mijn moeder.”
Heidi: “Voor mij was dat niet anders. Ik ging destijds al richting de veertig en mijn vriendinnen waren inmiddels al lang en breed uit de luiers. In mijn omgeving was er ook niemand met wie ik mijn zwangerschapsperikelen kon delen. Tot Lune haar zwangerschap aankondigde! Onze band is in die tijd heel hecht geworden. Lune was best een pittige puber en is met zestien jaar uit huis gegaan. Een moeilijke beslissing, want het liefst had ik al mijn kinderen bij elkaar gehouden, maar het ging niet. We konden elkaar niet meer vinden en het was alleen maar strijd. Lune ging begeleid wonen en dat maakte haar een stuk rustiger, maar ik durf wel te zeggen dat Leah haar leven écht heeft veranderd.”

Nog een keer

Heidi: “Dat je als moeder een zwangerschap kunt delen met je dochter is al uitzonderlijk, dus ik had nooit verwacht dat het na die eerste keer nog een keer zou gebeuren. Nadat eerst nog ons tiende kind was geboren, was het vorig jaar opnieuw raak. Niet alleen ik verwachtte een kind, onze elfde, maar ook Lune was opnieuw zwanger!”
Lune: “Ik was heel blij met de zwangerschap, maar helaas kwam ik er wederom alleen voor te staan. Mijn partner, die mijn hele verhaal kende en mij op het hart had gedrukt zoiets nooit te doen, ging ervandoor toen ik een positieve test in mijn handen had. Ik was teleurgesteld, maar de klap kwam minder hard aan dan vier jaar geleden. Ik dacht: als ik het één keer alleen kan, dan lukt dat het een tweede keer ook!”
Heidi: “Wát een powervrouw hé? Ik vind het knap dat Lune steeds voor zichzelf kiest. Dat laat zien hoe stevig ze in haar schoenen staat. Al is het natuurlijk verdrietig dat ze tot twee keer toe in de steek wordt gelaten. Als moeder ben ik er iets minder rouwig om, want als je zo met mijn dochter omgaat, dan verdien je haar én ook mijn kleinkinderen niet!”
Lune: “Mede door de steun van mijn ouders heb ik nooit het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. En al helemaal niet omdat mijn moeder en ik door onze zwangerschappen alles met elkaar konden delen. Ik ging met haar mee naar haar echo’s en zij met die mee van mij. We appten over vervelende zwangerschapskwaaltjes en speurden het internet af naar schattige babykleertjes. We beleefden het echt samen. Wel was ik iets angstiger dan mijn moeder. Zij was door haar zwangerschapservaring heel ontspannen, maar ik stond toch iets vaker bij de verloskundige op de stoep om er zeker van te zijn dat alles goed was met het baby’tje in mijn buik.”
Heidi: “En de bevalling en kraamtijd was de tweede keer ook een wereld van verschil tussen ons. Lune beviel heel ontspannen in bad en had een heerlijke kraamtijd met een kraamverzorgende die haar in de watten legde en een klein mannetje dat het goed deed. Mijn zoontje Epke werd, nadat ik ongemerkt al weken met gebroken vliezen had rondgelopen, negen weken te vroeg geboren met een keizersnee. Wekenlang lag hij in het ziekenhuis. Wat best een uitdaging was met al onze andere kinderen die mijn aandacht nodig hadden. Ik heb de hele kraamtijd overgeslagen en stond op standje overleven. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Al ben ik vooral blij en dankbaar dat het goed gaat met mijn zoontje en dat we inmiddels lekker thuis zijn met z’n allen.”

Opvoeding

Lune: “Dat Leah en Liam opgroeien met mijn broertjes en zusjes, die praktisch even oud zijn, is voor hen heel normaal. Ze weten niet beter. Als je erover nadenkt, is het natuurlijk wel een uitzonderlijke situatie. Dat mijn broertje de oom is van mijn zoontje, maar dat mijn zoontje ouder is bijvoorbeeld. Of dat mijn dochter vol trots vertelde dat niet alleen mama, maar ook oma een baby in de buik had. Maar negatieve reacties heb ik nog nooit gehad.”
Heidi: “Ik ook niet. Mensen reageren weleens verbaasd vanwege mijn leeftijd of het aantal kinderen, maar niet vanwege onze gezinssituatie. En al zouden ze daar wel een mening over hebben: dan is dat maar zo. Het gaat erom dat wij gelukkig zijn, toch? Mijn kinderen vinden het alleen maar leuk en ik vind het zelf ook fantastisch om te zien hoe die kleintjes met elkaar opgroeien. Leah en Liam horen er gewoon bij. Ga ik met mijn kinderen op pad, dan gaat Leah vaak gezellig mee. In omgang zit nauwelijks verschil. Leah is al vanaf haar geboorte veel bij ons en ik behandel haar – en straks ook Liam – hetzelfde als mijn eigen kinderen. Waar misschien een héél klein verschil zit, is dat ik bij Leah soms iets sneller geneigd ben om toe te geven met iets lekkers bijvoorbeeld. Dat is dan toch het verwennen wat oma’s graag doen hé? Maar als Leah niet luistert, zeg ik daar net als bij mijn eigen kinderen, ook wat van. Ik denk dat ik daarin wel iets strenger ben dan Lune.”
Lune: “Dat denk ik ook. Ik geef iets makkelijker toe. Als Leah een keer niet wil eten, dan eet ze maar niet. Wil ze een snoepje? Dan krijgt ze een snoepje. Een beetje verwend is ze wel. Maar misschien komt dat ook omdat ik er twee heb en geen elf zoals mijn moeder. Dan gaat dat niet en moet je wel iets strikter zijn.”

Toekomstdromen

Heidi: “Ik ben heel trots op Lune hoe ze het allemaal doet. Als alleenstaande moeder en dan ook nog een opleiding afronden, haar rijbewijs halen én tijd vrij maken voor die kleintjes. Ik hoop dat ze in de toekomst nog een leuke man treft die er voor haar en de kinderen is. Waar ze wél op kan bouwen. Dat gun ik haar enorm.”
Lune: “Dat hoop ik zelf ook. Al vind ik het voor nu ook wel even prima zo. Ik ambieer niet zo’n groot gezin als mijn moeder. Mocht ik in de toekomst een leuke man tegen het lijf lopen en hij heeft ook de wens, dan zou ik één of twee kindjes erbij nog best leuk vinden. Op dit moment wil ik vooral genieten van Liam. Ik heb nog verlof en daarna rond ik mijn opleiding tot persoonlijk begeleider af. Daar was ik voor mijn zwangerschap mee gestart en als het goed is heb ik in december mijn diploma binnen.”
Heidi: “Voor ons geldt hetzelfde. Ik ben heel blij dat we na zo’n lange ziekenhuisperiode eindelijk thuis zijn. Dat we nu, samen met al mijn andere kinderen, kunnen genieten. En natuurlijk komt ook Liam binnenkort ook bij ons als Lune weer gaat studeren. Twee van die kleine baby’tjes… ik kijk er nu al naar uit!”

Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.