Van hersenontsteking tot lipoedeem: zij lopen hard voor hun gezondheid

Tekst: Hester Zitvast

16 oktober 2025

Ze vinden hardlopen zeker niet altijd leuk, maar deze 4 vrouwen kunnen niet meer zonder rennen. Het brengt ze fysiek en/of mentaal alleen maar voordelen.

‘De eerste twee kilometer vind ik nog steeds een crime’

Daphne (51)
Thuis: single, moeder van Melanie (29) en Nikita (26) en oma van 3 kleinkinderen
Werk: hervestigingsexpert voor vluchtelingen
Is gaan rennen vanwege een hersenontsteking

Daphne: “Ik was in februari 2018 voor werk in Rwanda toen ik een virale hersenontsteking opliep. Pas in het ziekenhuis in Nederland werd ik echt heel ziek, het was kantje boord. Na weken in het ziekenhuis kwam ik als een ander mens terug. Ik kon niet meer lezen, geen televisie meer kijken en ik was heel moe en had nul concentratie. Mijn hoofd had er gewoon geen zin meer in. Ik vond wielrennen altijd heerlijk, maar was mijn balans kwijt. Mijn conditie ook trouwens. Van een heel actief leven, lag ik ineens vooral op de bank – ik was zo ongelukkig. Ik moest iets doen. Wandelen vond ik te suf, mijn hartslag moest omhoog. Het werd hardlopen.

Ik downloadde de app Evy en stelde mezelf als doel in tien weken tijd met drie keer trainen vijf kilometer te kunnen rennen. Die eerste keer had ik het na een minuut niet meer en ik vond het afschuwelijk. In september 2018 lukte het. Mijn dochter maakte er, al fietsend met haar baby, een filmpje van. Ik was heel langzaam, maar ik deed het wel. Daarna werd mijn doel tien kilometer te lopen. In december van datzelfde jaar liep ik de Oudejaarsloop van Den Helder. Ik kwam als laatste binnen, maar dat maakte me niets uit. Leuk vond ik het nog steeds niet.

Keerpunt

Dat keerpunt kwam toen ik lid werd van een atletiekvereniging. Het sociale aspect werkt voor mij. De eerste twee kilometer vind ik nog steeds een crime. Ik heb met mezelf afgesproken als ik het daarna nog niet leuk vind, ik mag stoppen. Maar vrijwel altijd komt de flow erin en heb ik het gevoel dat ik wel de hele dag door zou kunnen rennen.

Vier jaar geleden overleden drie van mijn dierbaren in korte tijd na elkaar. Door dit verlies en te veel werken, kreeg ik een burn-out. Het trainen voor de marathon van Rotterdam heeft me er echt doorheen geholpen. Ik liep letterlijk mijn hoofd leeg. Tegenwoordig loop ik omdat ik er blij van word. Ik woon op dit moment op Malta en ren voordat ik ga werken, ‘s ochtends om kwart voor zes – daarna is het te heet. Ook hier ben ik lid geworden van een lokale running club. We trainen voor de halve marathon, maar kletsen ook heel wat af. Die sociale verbinding is voor mij heel belangrijk.

Mijn rencubje in Nederland noemen we The golden girls. Naast hardloopmaatjes zijn deze vrouwen ook vriendinnen geworden. Ik ga nog steeds niet superhard en heb ook echt weleens een keer geen zin. Toch ga ik altijd wel. Rennen heeft mijn leven verrijkt en ik voel me fitter dan ooit. Als ik het kan, kan iedereen het, zeg ik altijd. Er zijn al heel wat collega’s door mijn enthousiasme begonnen. Mijn eigen dochters krijg ik echter niet zover…”

Tip van Daphne: “Sluit je aan bij een renclub of atletiekvereniging. Het helpt als je elkaar kunt motiveren en het is ook nog eens gezellig.”

‘Na afloop voel ik me zowel moe als trots’

Maaike (32)
Thuis: relatie met Martijn (34)
Werk: vrijwilliger
Is weer gaan rennen vanwege gewichtstoename door de ziekte van Hashimoto en lipoedeem

Maaike: “Mijn ex had een vriendengroep en daarmee liep hij hard. Ze wilden acht jaar geleden met een hardloopevenement meedoen en uiteindelijk de Dam tot Dam-loop by night doen. Ik had een hekel aan hardlopen en was helemaal niet snel, maar toen ze mij meevroegen, besloot ik het gewoon te doen. Ik was in die tijd behoorlijk sportief en deed zes bootcamps per week, dus het lukte mij fysiek wel.

Maar niet lang daarna werd ik ziek. Ik bleek lipoedeem en de ziekte van Hashimoto te hebben – een schildklieraandoening. Ik kwam in korte tijd maar liefst veertig kilo aan. Rennen ging echt niet meer, ik was morbide obees geworden. Met een pittig dieet ben ik weer afgevallen. Mijn gewrichten werden daardoor minder belast, waardoor ik het hardlopen weer op kon pakken. Tegenwoordig ren ik vooral veel in de sportschool, op de loopband. Maar inmiddels loop ik ook weer buiten, en onlangs had ik mijn eerste hardloopevenement gepland staan. Ik wist dat ik laatste zou worden, maar dat maakt mij niet uit. Het is een mentale wedstrijd tegen mezelf. Als ik weer eens een rottijd loop, prent ik mezelf in dat ik nog altijd sneller ben dan iemand die op de bank is blijven liggen.

Moe en trots

Rennen breng mij vrijheid. Ik vind het leuk om te doen en na afloop voel ik me zowel moe als trots. Ik weet niet zozeer of het helpt in mijn ziekteproces. Als je lipoedeem hebt, heb je meer gewicht in je benen. Dat verdwijnt niet door hardlopen. Ik voel me er wel mentaal beter en fysiek veel fitter door. Als ik ren, heb ik altijd heel harde dancemuziek op, dat werkt voor mij. Het is echt een moment voor mezelf, ik ren het liefst in de middag en altijd in m’n eentje. Ik was van plan dit jaar de Dam tot Dam-loop te gaan rennen, maar doordat ik andere medicatie kreeg, heb ik dat plan moeten uitstellen. Wie weet gaat het mij volgend jaar weer lukken.

Wat ik heel leuk vind, is hyrox – daarbij ren je acht keer een kilometer hard en tussendoor doe je fitnessoefeningen. Ik geef tegenwoordig als vrijwilliger fitnesstrainingen aan mensen met een beperking en daarbij lopen we ook met een klein groepje hard. Omdat sporten mijn leven zoveel beter heeft gemaakt, wil ik anderen daar graag bij helpen. Het is mijn droom er uiteindelijk ook echt mijn werk van te maken.

Natuurlijk heb ook ik heb weleens geen zin, maar dan ga ik gewoon. De zin komt uiteindelijk vanzelf. Zelfs in mijn vakanties trek ik mijn renschoenen aan. Alleen als ik echt ziek ben, sla ik een dag over.”

Tip van Maaike: “Starten met hardlopen is vaak lastig, helemaal al je overgewicht hebt. Begin met veel wandelen en wissel dat af met korte stukjes rennen of snelwandelen. Gooi het tempo steeds wat omhoog en je zult zien dat je best snel vooruitgang boekt.”

‘Ik ben een ander mens geworden’

Debby (46)
Thuis: samenwonend met Gilbert (53) en moeder van Noa (18) en Faya (16)
Werk: toezichthouder in een casino
Is gaan rennen vanwege overgewicht en mentale klachten

Debby: “Ik was extreem vermoeid, duizelig, ik had hartkloppingen en ik viel zomaar flauw op mijn werk. Thuis zat ik in een nogal stormachtige situatie met heftige pubers. Een burn-out, dacht de huisarts. Ik was – nu twee jaar terug – met 108 kilo ook echt veel te zwaar. Er moest iets gebeuren. Ik besloot de Evy hardloop-app te installeren. Na één minuut rennen, lag ik er helemaal af – ik hoefde nog net niet aan het zuurstof. Het was een behoorlijk zure appel waar ik doorheen moest. Ik vond het ook zo verschrikkelijk saai. Na een paar maanden veranderde er iets. Ik kreeg een runners high. En als ik een paar dagen niet liep, dan werd ik onrustig.

Wij wonen aan de rand van het bos, ik loop vanuit mijn huis zo de natuur in. Ik was inmiddels ook bezig met Project Gezond, een eetpatroon waarbij er voor de hele dag beschreven staat wat je moet eten en drinken. Daar hou ik van, van die structuur. In tweeënhalf jaar ben ik veertig kilo kwijtgeraakt. Het gaat niet supersnel, maar dat hoeft ook niet.

Ander mens

Rennen is inmiddels echt onderdeel van mijn leven geworden. Ik volg online mensen die veel bezig zijn met voeding en sporten en ik schrijf mezelf regelmatig in voor hardloopwedstrijden. Voor dit jaar heb ik mezelf tot doel gesteld twaalf medailles te halen. Ik lig volledig op schema. Waar ik er in het begin na een minuut rennen compleet af lag, ren ik nu tien kilometer met twee vingers in mijn neus. Door de nachtdiensten die ik draai, is het niet altijd even makkelijk in te plannen, maar ik ga wel. Als het te warm is om buiten te rennen, ren ik in de sportschool op de loopband.

Ik ben een ander mens geworden. Rennen maakt mijn hoofd leeg. De frisse buitenlucht, de bomen om me heen, lekker een muziekje op; ik geniet er echt van. Mijn man mag ook echt niet met mij mee, want ik heb geen zin mijn tempo aan te passen of met hem te praten. Ik heb één keer gerend met een twintig jaar jongere collega, die al pratend achteruitliep om weer bij mij in de buurt te komen. Vreselijk! Laat mij maar alleen gaan.

Als ik echt geen zin heb, ga ik toch. Heel soms sluit ik een compromis. Dan mag ik rennen omruilen voor een sessie in de sportschool. Sporten is binnen ons gezin heel normaal, we zijn er allemaal elke dag mee bezig. Sommigen vinden ons doorgeslagen. Maar zolang ik me er goed bij voel, blijf ik dit lekker doen.”

Tip van Debby: “Ga gewoon. Begin ermee. De eerste stappen zullen het zwaarst zijn, maar je boekt uiteindelijk absoluut vooruitgang.”

‘Het doet mij goed om in mijn eentje buiten te zijn en lekker mijn hoofd leeg te maken’

Josine (47)
Thuis: getrouwd met Peter (46) – moeder van een samengesteld gezin van 4 kinderen
Werk: docent/onderzoeker
Is gaan renen vanwege haar bindweefselaandoening Ehlers Danlos

Josine: “Ik had als kind altijd gekke dingen. Ik was heel onhandig, had weinig coördinatie en balans en liep overal tegenaan. Ik sportte wel, maar had voortdurend blessures. We woonden op een boerderij en om op school te komen moest ik een takke-eind fietsen. Dat ik altijd pijn had, hoorde er voor mij een beetje bij. Met de boerenopvoeding die ik heb gekregen, ga je niet met vage klachten naar een dokter.

Later, toen ik zwanger was, werd ik echt ziek en eigenlijk ook niet meer beter. Artsen hadden geen idee wat er met mij aan de hand was. Ik had voortdurend pijn, nul energie en ik was misselijk. Vervolgens sliep mijn zoon drie jaar ’s nachts heel slecht, dus was het logisch dat ik zo moe was. Pas vier jaar geleden kreeg ik een diagnose. Ik heb Ehlers Danlos, een bindweefselaandoening. Het was een opluchting te weten wat ik had. Het zat dus niet tussen mijn oren, zoals ik zelf ook was gaan geloven. Aan deze aandoening is niets te doen, maar voor mij werkt sporten. Ooit liep ik marathons, maar daarmee was ik gestopt nadat ik echt ziek werd.

Hardlopen

Na een intensief revalidatietraject van een half jaar leerde ik op een andere manier te bewegen, zonder dat mijn ledematen uit de kom schoten. Ik ben voorzichtig begonnen met hardlopen. Het doet mij goed om in mijn eentje buiten te zijn en lekker mijn hoofd leeg te maken. Omdat mijn ziekte ook mijn hart beïnvloedt, durfde ik in het begin niet te ver te rennen – ik bleek maar wat om ons huis cirkelen. Maar mijn zelfvertrouwen groeide al snel en inmiddels ren ik gemiddeld zo’n 30-45 minuten, het liefst intervaltrainingen. Aan hardloopwedstrijden doe ik niet, wel aan hyrox-wedstrijden. Ik ben daarin deze zomer in Chicago voor mensen met een chronische ziekte zelfs tweede van de wereld geworden. Ik vond het al belachelijk dat ik mezelf kwalificeerde, dus dit resultaat had ik echt nooit verwacht.

Pijnvrij ben ik nooit, ook niet tijdens het rennen. Maar ik weet dat als ik stop met hardlopen, ik alleen nog maar meer pijn zal krijgen. Ik word er bovendien ontzettend blij van. Ik ben recent volledig afgekeurd en ga dit najaar officieel uit dienst. Mijn agenda staat vol medische afspraken en ik slaap soms twee keer per dag. Als ik een slechte uitslag van een onderzoek heb gekregen, trek ik mijn hardloopschoenen aan en kan ik er weer tegen. Het liefst loop ik in het Amsterdamse bos, waar ik vlakbij woon. Maar een beetje zigzaggen in onze woonwijk vind ik ook prima. Als ik maar ren.”

Tip van Josine: “Maak het jezelf niet te moeilijk, bouw het rennen rustig op. Conditioneel zul je sneller gaan dan je spieren en pezen aankunnen. Train daarom ook niet elke dag om blessures te voorkomen.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.