Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Van heinde en verre kwamen mensen met een bijzondere auto’

Eveline: ‘Van heinde en verre kwamen mensen met een bijzondere auto’

24 juni 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Afgelopen weekend was het een nog groter feest om in Saint-Mathieu te wonen. Een lokale garagist organiseerde namelijk opnieuw New Mecanic Passion: een autoparade voor liefhebbers van geronk in alle categorieën. Van heinde en verre kwamen mensen met een bijzondere auto hierheen, en natuurlijk maakten Emiel en ik even tijd vrij voor een ‘koekeloer’.

‘Kookvrij’

De prachtige bolides stonden bij ons eigen meer, op 2 kilometer afstand van Villa Verte. En ja hoor, daar glimden ze ons tegemoet. Stokoude T-fordjes, vette Ferrari ‘s, schattige ‘lelijke eendjes’ – sommige met hutkoffers, racemonsters met flikkerende lampjes en driewielertjes uit de vorige eeuw…
Het was magnifiek. Mon amour en ik slenterden hand in hand over het terrein en bewonderden de diversiteit. Een band trad op. Er waren food-trucks. We namen foto’s en bekeken de camper uit 1931 tot in detail en daarna de enorme Amerikaanse truck van (voor ons gevoel) duizend meter. Dat kon, omdat onze gasten die avond andere plannen hadden. Een stel wilde graag naar de beachbar en een andere gaste was uitgenodigd bij een Frans koppel. Emiel en ik waren een avond ‘kookvrij’ en dat zouden we weten. En dus dronken we een kop koffie in het zonnetje en keken naar de passerende en tentoongestelde motoren en racemonsters.

Stomverbaasd

‘Hoe was het?’ vroegen we de volgende dag tijdens het avondeten aan onze gaste die mocht dineren bij het Franse echtpaar. Ze giechelde. ‘Bizar. Meer woorden heb ik er niet voor.’ We waren nieuwsgierig, want uitgenodigd worden bij Fransen thuis en dan ook nog op een zondag is een unicum. Fransen spreken graag af in horecagelegenheden. Een dinertje hier. Een apérootje daar. Thuis eten is voor familie. ‘Het huis was fantastisch,’ zei M., ‘en ik heb genoten van de rondleiding en de gastvrijheid. Maar het eten… tja…’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. Fransen zijn dol op eten. Mijn buur-buurvrouw trakteert me regelmatig op de meest fantastische recepten van haar moeder en soms zelfs een schaal met lekkers van het een of ander. Maar M. nam een hap van haar tomatensalade en schudde haar hoofd. ‘Ik kreeg een zachtgekookt ei, een gekookte maiskolf en drie radijsjes. Dat was het.’
‘Waren ze arm?’ vroeg een andere gast die ook met ons meeat. M. schudde haar hoofd. ‘Absoluut niet. Ze dronken dure wijn en hadden prachtige spullen. Kristallen glazen.’ Het toetje was gelukkig dik in orde, want M. had voor haar gastheren perziktaart bij de bakker meegenomen. We lachten erom. Openden een nieuwe fles wijn. En ik ben nog steeds stomverbaasd. Dus als iemand weet hoe dit kan, dan hoor ik dat graag.

Vanavond eten we weer samen. We zijn met ons zevenen en straks staat de tafel volgeladen met eten, met als dessert een kersentaart van kersen uit eigen tuin. En ze weet het nog niet, maar voor M. maakte ik speciaal voor vanavond en een beetje als gebbetje als voorafje… een grote pan maissoep.