Eveline: ‘Afgelopen weekend was het zover: onze eerste gasten’

12 juni 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Officieel open

Nog een paar weken. Dan gaat Villa Verte officieel open. Dat klinkt heel gezellig en optimistisch, maar het huis is bij lange na niet klaar. Toch zetten we de stap. De rekeningen stapelen zich op, het hoogseizoen begint en twee jaar na die eerste bezichtiging hebben we ‘ondernemerskriebels’. We willen ons mooie paleis delen. Toeristen ontvangen. Voor ze koken. Op warme dagen badlakens klaarleggen op de zonnebedjes. Limonade met ijsblokjes serveren.

Eerste gasten

Al een half jaar hadden we een eerste boeking staan. Weken vooraf dachten we erover die af te zeggen. We waren immers nog láng niet klaar. Maar ad hoc annuleren was ook zo sneu. Waar boek je last minute nog iets anders? Emiel en ik klusten zo’n veertien uur per dag. Opstaan. Boren. Zagen en schilderen. Eten. Plamuren en bijtippen. Slapen. Zo ging het wekenlang, tot we stadswallen onder onze ogen hadden.
Afgelopen weekend was het zover. Onze eerste gasten kwamen. We hadden ze gewaarschuwd: nog niet alle deuren zijn gelakt. Er werkt nog geen enkel slot. De betonmolen logeert nog in de voortuin. Het nieuwe koffieapparaat is een ramp. De gekochte kleine gastendoekjes zijn ‘kwijt’. En sorry, so sorry, de nieuwe gordijnen zijn negen weken na bestellen nóg niet afgeleverd. Ze vonden het niet erg. Ze hadden er nog steeds zin in. Het was lief bedoeld. Een geruststelling. Maar het maakte ons niet minder nerveus. We hingen nog snel even een schilderijtje op. Plukten bloemen uit de tuin.

Allereerste keren

Na een lange rit vol files arriveerden ze. De allereerste keer werden koffers naar boven gedragen. Onze nieuwe matrassen, de dag ervoor pas bezorgd na een hoop stress met de transporteur, werden beslapen. Waren ze niet te hard? Was het dekbed niet te warm? Had ik het zomersprei moeten gebruiken? Vonden ze het hoeslaken niet vreemd, jersey in plaats van katoen? ‘Heb jij dat kleine spiegeltje nog schoon gemaakt,’ vroeg ik trillend van de stress aan Emiel. ‘Welke schaaltjes gebruik ik voor de gekookte eieren?’ vroeg hij paniekerig aan mij.
Het werden vijf dagen vol allereerste keren. De eerste keer ontbijt serveren onder de pergola in de zon, want het mooie weer bleef maar duren. De allereerste keer gegiechel uit de hoek waar onze gasten met z’n viertjes in de jacuzzi zaten. De nieuwe ervaring van wakker moeten blijven tot onze gasten gingen slapen. Het plezier van blije gezichten. Ik bracht dekentjes naar de tuin toen het donker werd. Emiel ontstak lampionnetjes. We leerden dat de karaf voor jus d’orange veel te groot was. Dat de peperdure koffiezetter écht een ramp was. En dat onze uitbundigheid wat betreft de vele ophanghaken in kledingkast en badkamer in goede aarde viel.

Vijf sterren

Op de vijfde dag kwamen ze weer naar beneden. Onze gasten mét hun koffers. Zij waren verfrist. Wij bekaf. We kregen knuffels. Complimenten. Ze hadden genoten. De omgeving was stilletjes, maar juist zo prachtig. De wijn was lekker; de douche heerlijk warm. Vijf sterren kregen we. En vooruit, nóg een dikke knuffel.
Voor ons was er wéér een nieuwe eerste keer. Emiel en ik zwaaiden voor het eerst onze gasten uit. En verheugden ons op de toekomst.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.