Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Frankrijk blijft ons verbazen. En wij onszelf ook’

Eveline: ‘Frankrijk blijft ons verbazen. En wij onszelf ook’

20 mei 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Bonjour! Ik ben jullie gaan volgen op Instagram. Volgens mij waren jullie een jaar geleden hier?
Het was twee dagen voor mijn oogoperatie. Ik staarde naar de mail en begreep er niets van. En de afzender, ene Rachel, kende ik niet.
Ik reageerde toch maar. Rachel schreef terug. Ik ben de beheerder van een kasteel dat jullie bezochten. Het is privéeigendom maar we hadden een opendag. Jullie hebben nog gekletst met Kurt Stimens, de eigenaar?
Ik herinnerde me de boomlange Canadees en tevens multimiljonair. Hij sjorde een kruiwagen en we spraken een tijdje met hem in de tuin.
Hij vond jullie aardig, typte Rachel. Jullie zijn ondernemend en grappig. Kunnen we eens praten over samen dingen doen?
En zo gebeurde het dat Emiel en ik de volgende dag (ik moest immers al heel snel naar het ziekenhuis) Fordy parkeerden op de oprijlaan van het immense kasteel met het smeedijzeren balkon. De zware deur stond al open. Rachel omarmde ons.

Kasteel

We liepen door de hal. Verwonderden ons over de pracht van het vele marmer en de wenteltrappen en ik waande me een echte prinses. ‘Kom,’ zei Rachel, ‘ik heb thee voor jullie gezet.
We trippelden achter haar aan, richting de eeuwenoude bibliotheek. Oude boeken met leren banden. Een antieke wereldbol. Prachtige hoge plafonds, en aan het plafond een kroonluchter. ‘Ga zitten.’ Rachel wees naar het roodfluwelen bankstel en schonk thee in. Achter het glas in lood hesen de bouwvakkers die verderop een van de torens renoveerden een grote balk omhoog. Ik was sprakeloos.
Met ons drietjes spraken we over de historie van het kasteel en de kapel die erbij hoorde. We hoorden het verhaal over meneer Stimens die binnen een fitnesszaal had laten maken. Drinken leek ons zonde, dus nipten we zuinigjes van onze mokken om het moment zo lang mogelijk te laten duren. We bespraken ideeën om samen te werken en hoorden Rachel op gepaste wijze uit. Bij het afscheid leek het alsof we goede vrienden waren.

Frankrijk blijft ons verbazen

In de auto terug naar huis – Fordy had bijna een complex van al die pracht en praal rondom zijn kleine blikken lijfje -, waren we niet alleen hyper van alle inspirerende en vooral woestwilde ideeën waarover we met elkaar hadden gebrainstormd. Het kwam ook door de wetenschap dat Emiel en ik na drie jaar in Frankrijk niet enkel op goede voet staan bij de markiezin van een ander kasteel, maar ook ‘gewoon op de thee’ waren geweest in een tweede privékasteel. Frankrijk blijft ons verbazen. En wij onszelf ook. Want met alle sparkels en moeilijkheden, met al die aardige mensen en wat we hier ontdekken, vinden Emiel en ik onszelf opnieuw uit. We wisten al vijftig jaar lang prima wat we konden. Nederlands praten. Vrienden opzoeken. Even naar het strand rijden. Nu is alles anders. We maken er oprecht het beste van. En heel af en toe pakken we lekker ons allermooiste servies en ‘zetelen’ superchic tussen het prachtige antiek in onze eigen ‘kasteelvilla’.