Esther Vergeer kreeg een dochtertje via een draagmoeder: ‘Het was zo onwerkelijk’

24 december 2019

Voormalig rolstoeltennisser Esther Vergeer (38) kreeg afgelopen jaar een dochtertje, via een Canadese draagmoeder. De touwtjes uit handen geven vond ze misschien moeilijk, maar het was het dubbel en dwars waard: “Een paar seconden na de bevalling werd Jinte op mijn borst gelegd en ik wist meteen: dit klopt.”

Voormalig rolstoeltennisser Esther Vergeer (38) kreeg afgelopen jaar een dochtertje, via een Canadese draagmoeder. De touwtjes uit handen geven vond ze misschien moeilijk, maar het was het dubbel en dwars waard: “Een paar seconden na de bevalling werd Jinte op mijn borst gelegd en ik wist meteen: dit klopt.”

Het is 12 september als voormalig rolstoeltennisser Esther Vergeer (38) in een ziekenhuis in Toronto voor het eerst haar dochtertje Jinte in haar armen houdt. Het meisje, dat via een draagmoeder ter wereld is gekomen, is genetisch gezien honderd procent van Esther en haar vriend Marijn. Esther: “Een paar seconden na de bevalling werd Jinte al op mijn borst gelegd. Als een warm, vochtig en een beetje apart geurend wormpje. Onbeschrijflijk wat ik voelde op dat moment. Het was zo onwerkelijk. Het is ons gelukt, schoot door mijn hoofd. Eindelijk. Hier hebben we zeven jaar op gewacht en naar verlangt, en nu ligt ze hier op mijn borst. Zo klein, zo lief en tegelijkertijd zo kwetsbaar en afhankelijk. Ik voelde meteen onvoorwaardelijke liefde voor dit meisje. Dacht de hele tijd: dit klopt, Jinte hoort bij ons. Het was net alsof bij mij – vanuit het niets – de ‘moederknop’ áánging. Ik voelde me meteen haar mama.”

Lees ook: Tamara was draagmoeder voor haar broer

Risico’s

“Vlak nadat ik in 2012 was gestopt met tennis, begon bij mij de kinderwens op te spelen. Marijn, die al een dochtertje uit een eerdere relatie had, en ik waren meer dan drie jaar samen en klaar voor de volgende stap. Vrij naïef dacht ik toen nog dat ik zelf wel zwanger kon worden. Marijn wilde dat echter eerst laten onderzoeken. ‘Zeker met jouw bloedvatenstelsel’, zei hij. Ik heb als kind ooit symptomen gehad van een hersenbloeding. Een en ander werd destijds veroorzaakt door een bloedvatenkluwen in mijn ruggenmerg. Artsen hebben geprobeerd die kluwen te verwijderen. Tijdens die operatie raakten ze bloedvaten en zenuwen waardoor ik nu in een rolstoel zit. De bloedvatenkluwen vormen een risico als ik zwanger word. Dan komt er te veel druk op te staan waardoor ik of het kindje bloedingen kan krijgen. Tuurlijk was ik destijds even helemaal ondersteboven van dat nieuws. Ik wilde dit zo graag.”

Andere opties

“Zelf zwanger worden, kon dus niet. Wat kan dan wel? Draagmoederschap misschien? In Nederland is draagmoederschap nog behoorlijk vaag en complex. Bij wie moet je zijn? Waar moet je beginnen? Wat zijn de risico’s? Al vrij snel kwamen we erachter dat je in Nederland weinig opties hebt. Je moet zelf een draagmoeder vinden. Een zus of een vriendin die zelf al een zogenaamd voltooid gezin heeft. Wij kenden niemand aan wie we zoiets konden vragen. Dus die mogelijkheid viel al snel af. We hebben ons vervolgens een tijdlang verdiept in adoptie, maar we hadden twijfels. En dan moet je het niet doen. Daar komt bij: met onze vruchtbaarheid is in principe niets mis. Het liefst wilden we een kindje van onszelf. Inmiddels waren we al wel zo’n jaar of vier verder. En ook wel op een punt van: als het ons niet is gegeven, dan is het ook goed en koesteren we wat we nu hebben. En dat is ook al heel mooi. Het dochtertje van Marijn is veel bij ons omdat Marijn co-ouderschap deelt met zijn ex.”

Lees ook: Michelle droeg een baby voor een homostel

Xander de Buisonjé

“Toch begon het bij ons allebei weer te kriebelen toen een vriendin me wees op het verhaal van Xander en Sophie de Buisonjé. Zij hebben een kind gekregen via een draagmoeder uit Amerika. Wij hadden dat vier jaar daarvoor ook al eens onderzocht, maar destijds was het financieel ­onhaalbaar. We hadden toen geen stabiel inkomen en we hadden net een huis gekocht. We wilden kijken of het nu misschien wel iets voor ons was. Xander, met wie ik contact had gezocht, verwees me naar een ­advocaat die er alles vanaf wist. Zij vertelde dat er twee opties waren: Amerika, waar je commercieel draag­moederschap hebt, of Canada, waar commercieel draagmoederschap verboden is, maar waar je de draagmoeder wel mag vergoeden voor de kosten die ze maakt. Beide mogelijkheden zijn juridisch waterdicht en dus legaal.”

Het lijkt te klikken

“Wij kozen voor Canada en schreven ons in bij een matchingsbureau dat bemiddelt tussen stellen die graag kinderen willen en draagmoeders. Voor ons was het belangrijk dat de draagmoeder ongehuwd was, omdat Marijn dan na twintig weken het ongeboren kindje kon erkennen. Daarnaast vonden we het natuurlijk belangrijk dat ze positief in het leven stond en goed voor zichzelf zorgde. We vonden iemand met wie het leek te klikken. Helaas liep die eerste match na een jaar van aftasten en afspraken maken uit op niets. Onze draagmoeder bleek nog ­getrouwd te zijn en zwanger worden kwam haar uiteindelijk toch niet goed uit omdat ze nog wilde ­studeren. We waren weer terug bij af. Na alle energie en tijd die we erin hadden gestoken. Misschien vond ik dat nog wel het moeilijkst van dit hele traject: dat ­loslaten van de regie. Die onmacht. Je bent afhankelijk van iemand die je niet kent en die je maar moet ­vertrouwen op haar blauwe ogen. Mentaal en emotioneel was dat ­killing voor een control freak als ik. Ik wil het liefst de touwtjes in eigen hand hebben.”

Lot uit loterij

“Toch hebben we doorgezet. We zijn gewisseld van bureau en kwamen in contact met Jerica. Zij had al een dochtertje en vertelde ons dat ze ‘goed was’ in zwanger zijn en het fijn vond om dit te doen voor ons. Vanaf het eerste contact via Skype hadden we een goed gevoel bij haar. En ze bleek een lot uit de loterij. Het ging daarna heel snel. Ze werd medisch en psychisch gekeurd. En vervolgens kon ze zich voorbereiden op de ­terugplaatsing van onze embryo. Wij hadden in 2017 al een ivf-traject doorlopen in Amerika. Dat leverde toen slechts één embryo op, wat ­zoveel betekent dat we maar één enkele kans hadden. Op 20 december was de ­plaatsing en elf dagen later, op 31 december precies om twaalf uur ’s nachts ­kregen we een mailtje: Jerica was zwanger! Kippevel. Werd dit ons jaar?”

Lees ook: Elianne brak door als rolstoelmodel

De bevalling

“Tuurlijk is het dan nog heel pril en spannend. Jerica hield ons op de hoogte van alles wat ze voelde en meemaakte. Ging ze naar de ­gynaecoloog, dan maakte ze een filmpje of deelde ze foto’s. Zo lief, want zo maakte ze de afstand ­tussen ons wat kleiner. Voor de twintigweken­echo zijn we naar ­Canada gegaan en hebben we ­Jerica voor het eerst ontmoet en een dikke knuffel gegeven. Dat was wel even een momentje. Omdat 6 september de uitgerekende datum was, vlogen we eind augustus opnieuw naar Canada. We wilden niets missen. Tja, en dan zul je altijd zien dat de bevalling op zich laat wachten. Jerica was nog heel fit. In die weken dat we daar waren, hebben we om de dag uitstapjes met haar gemaakt en zijn we echt naar elkaar toe gegroeid. Pas in de nacht van 12 september belde Jerica ons dat ze weeën had en zijn we direct met haar naar het ziekenhuis gereden. Nog geen zes uur later werd Jinte geboren. Puntgaaf.”

Vrolijke baby

“Ik vind het heel bijzonder wat Jerica voor ons heeft gedaan. Met haar hulp hebben we onze droom, ouders worden, kunnen waar­maken. Aan Jerica werd vaak ­gevraagd of ze het niet moeilijk vond het kindje weg te geven. Maar voor haar ­voelde dat anders: Marijn en ik hebben ons kindje juist aan haar ­gegeven om te laten groeien en na de geboorte heeft ze het aan ons ­teruggegeven.

Jerica heeft voor ­Jinte een mooi boek gemaakt met allemaal foto’s en plaatjes. Daarbij zit ook een brief waarin ze zichzelf voorstelt als haar draagmoeder. Ze schrijft dat ze hoopt dat Jinte ­beseft dat het eerste hart dat ze hoorde, haar hart was. En ze hoopt in de toekomst contact te ­blijven houden met Jinte. Dat zou ik ook mooi vinden.

We zijn ondertussen alweer een tijdje thuis. Jinte doet het fantastisch. Ze slaapt goed, ze eet goed, en ze is de hele tijd vrolijk en tevreden! Ook praktisch gezien gaat het moederschap me goed af. Al moet ik nog wel iets bedenken voor als ze groter wordt en ik haar in de auto moet ­tillen. Ach… ook dat komt goed. Als er één ding is wat ik heb geleerd door mijn handicap, is dat voor alles een oplossing is.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 51, 2019.