Elleke kreeg binnen een jaar 2 kinderen, ondanks haar PCOS

Tekst: Mirthe Diemel

1 september 2025

Na een lang fertiliteitstraject wordt Elleke (38) in 2024 eindelijk moeder. Drie maanden na de bevalling is ze ineens wel érg moe en misselijk. Plottwist: ze blijkt wéér in verwachting, maar nu spontaan. “Ik dacht alleen maar: hoe kán dit?!”

Het is opvallend stil in huis wanneer Elleke de voordeur opent voor het interview, als je bedenkt dat ze het afgelopen jaar kort achter elkaar twee kinderen kreeg. Ze grinnikt: “Ik heb mazzel, ze slapen allebei! Sinds kort overlappen ze elkaar ongeveer een uur qua middagdutje. Als ik geluk heb, hoor – ze wisselen elkaar minstens zo vaak af. Niet alleen qua slaapjes, óók qua aandacht, eten en poepluiers. Ha, maar als ik dan dat uurtje voor mezelf heb waarin ik mijn koffie warm kan opdrinken, voelt dat als pure luxe!”
Het moet een bijzonder gezicht zijn geweest, afgelopen februari. Baby Jan was amper vijf dagen oud en het hele huis was versierd met blauwe vlaggetjes. Maar er was óók een hoekje met alleen maar roze slingers, speciaal voor dochter Ella, die haar eerste verjaardag vierde. “Ik lag nog in mijn kraambed en we aten zowel slagroomtaart als beschuit met muisjes. Achteraf was ik compleet overprikkeld, maar ik wilde per se dat Ella haar eigen verjaardag kon vieren, ook al had ze nog geen idee wat dat precies betekende.”

Sterke kinderwens

Zwanger worden was niet vanzelfsprekend voor Elleke, laat staan dat ze twee kinderen binnen een jaar zou krijgen. “Twee jaar geleden had ik dat echt niet geloofd. Terwijl ik als klein meisje zeker wist dat ik moeder wilde worden. Ik was altijd met poppen in de weer, heel cliché. En op latere leeftijd was ik gefascineerd door zwangere vrouwen, ik vond ze prachtig. Nog steeds draai ik me om als ik een zwangere zie lopen.” Lachend: “Dat gebeurt trouwens vaker dan gemiddeld, want ik werk als obstetrieverpleegkundige op de verloskamers in een ziekenhuis.”
Haar wens om vóór haar dertigste moeder te worden, moest ze wel laten varen – ze kwam haar man Laszlo op haar 32ste tegen. “Ik was meteen duidelijk over mijn kinderwens. Laszlo wilde ook graag vader worden, al had hij minder haast dan ik – hij is vijf jaar jonger. Gelukkig begreep hij dat ik niet te lang wilde wachten, ik werd er immers niet jonger op.” Door haar werk weet Elleke dat een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid is, en dat het soms ook mis kan gaan. “Toch dacht ik altijd: ik ben meteen zwanger. Noem het naïef, maar ik had al zó lang een kinderwens. Ik hield gewoon geen rekening met het scenario dat het niet vanzelf zou gaan.”

Grote gatenkaas

Na een jaar proberen klopt Elleke toch aan bij de gynaecoloog. “Ze maakte een echo van mijn baarmoeder en het was één grote gatenkaas. De diagnose? Polycysteus-ovariumsyndroom, ofwel PCOS. Er zitten dan allemaal kleine vochtblaasjes in je eierstokken, waardoor een eisprong uitblijft.” Hoewel ze even uit het veld is geslagen door de diagnose, is Elleke strijdvaardig. “Ik wist dat een zwangerschap met de juiste medicatie niet onmogelijk was.” Dat blijkt ook wel, want al na drie maanden heeft Elleke een positieve zwangerschapstest in haar handen. “Helaas kreeg ik nog voor de eerste echo last van bloedverlies – het bleek een vroege miskraam.”
Vanaf dat moment is zwanger worden een beladen onderwerp, aldus Elleke. “Elke maand was een teleurstelling en dan moest ik zó hard huilen. Het beheerste mijn leven – helemaal omdat vriendinnen wél zwanger werden en ik er op mijn werk dagelijks mee geconfronteerd werd. Mensen probeerden me op te beuren door te zeggen dat het goed zou komen. Lief bedoeld, maar die garantie had ik helemaal niet – niemand kon me vertellen of ik ooit moeder zou worden. Daarbij zette het traject ons leven letterlijk on hold. Zo had Laszlo me een paar maanden eerder ten huwelijk gevraagd en zouden we in 2022 trouwen, maar het zwangerschapstraject nam me zo in beslag, dat ik mentaal helemaal geen ruimte had voor een bruiloft. We besloten daarom het hele festijn uit te stellen.”

Janken van geluk

Maar dan, precies één jaar na de miskraam, is het raak. Elleke: “We waren op vakantie in Limburg en hadden kort daarvoor de voorlopig laatste poging gehad – hierna zouden we met de arts onze verdere behandelopties gaan bespreken. Maar ik werd maar niet ongesteld en had ergens al een voorgevoel – ik nam op het terras zelfs nog een biertje en een broodje carpaccio met de gedachte dat het misschien wel de laatste keer kon zijn. Toen we weer thuis waren, schoot ik de badkamer in, om er vijf minuten later weer uit te stormen. Mét een positieve zwangerschapstest. Eindelijk was ik weer zwanger – we stonden allebei te janken van geluk.”
Haar tweede zwangerschap verloopt goed en op 20 februari 2024 wordt dochter Ella geboren. “Ella was een droombaby. Ik had vriendinnen met kinderen die slecht sliepen, maar Ella sliep na zes weken al door. We zijn ons ervan bewust dat we daarmee geluk hadden – nog steeds trouwens, want Ella is een goede slaper.”
Elleke en Laszlo zijn dolblij met hun nieuwe gezin en druk met de zorg voor Ella, dus een tweede kind is nog niet aan de orde. Elleke: “Natuurlijk hadden we die wens wel, maar eerst wilden we gaan trouwen, met Ella erbij. Daarna zouden we weer naar de dokter stappen. In de tussentijd was ik wel benieuwd of ik een cyclus zou krijgen – je hoort weleens dat je lijf het vanzelf ‘oppakt’ na een zwangerschap.” Aan voorbehoedsmiddelen doen Elleke en Laszlo dan ook bewust niet. “We hadden zoiets van: als het gebeurt, is dat alleen maar fijn. Maar goed, die gedachte was niet heel serieus, want ik kón niet eens spontaan zwanger worden.”

Hoe dan?

En dan gaan Elleke en Laszlo weer op vakantie. “Ella was drie maanden oud en we gingen naar Parijs. In de auto was ik al misselijk. Ik zocht daar niets achter, als kind had ik ook vaak wagenziekte. En het feit dat ik hondsmoe was? Tja, een baby kostte nou eenmaal energie. Maar toen we weer thuis waren en ik boven de wasmand stond te kokhalzen, zei Laszlo: ‘Moet jij niet gewoon een zwangerschapstest doen?’ Ik wuifde het weg, riep dat hij normaal moest doen. Een zwangerschap kwam écht niet in me op. Maar goed, om er vanaf te zijn graaide ik een overgebleven exemplaar uit de badkamerlade. Ik dacht: ik plas eroverheen en gooi dat ding weg. Maar ik had mijn broek nog niet opgetrokken of er verschenen twee dikke vette strepen op die test. ‘Dit zijn geen grappen, hè?!’ riep ik naar Laszlo, nadat ik naar beneden was gestormd. Weer stonden we allebei te janken, maar we stonden ook ongemakkelijk te lachen. Hoe kón dit? Ja, ik wist dat ik gewoon vruchtbaar kon zijn na Ella’s geboorte – de verloskundige had het tijdens het nagesprek nog gezegd. Maar ik had toch helemaal geen eisprong? Blijkbaar nú wel, dus. Ik had ook geen idee hoelang ik zwanger kon zijn, maar volgens een digitale test – die ik daarna deed – was het meer dan drie weken.
Gelukkig mochten we twee dagen later al naar de verloskundige. Omdat we niet wisten hoe ver ik was, probeerde ze het eerst met een uitwendige echo – inwendig kon altijd nog. Nou, ze zette die dop nog niet op mijn buik en poef, daar was-ie: een spartelende baby. Bleek ik gewoon al bijna negen weken zwanger te zijn. En ik was ook nog eens precies op dezelfde datum uitgerekend als bij Ella, maar dan een jaar later!”
Hoewel de shock groot is, zijn Elleke en Laszlo ook snel aan het idee gewend. “Ik vond het stiekem heel fijn. Al die inwendige echo’s bij de gynaecoloog, die beensteunen, het gedoe met medicijnen – dat was er nu niet. Bovendien hadden we tóch al een wens voor een tweede, nu kwam het gewoon wat sneller dan gepland. Het feit dat ik dezelfde uitgerekende datum had, vond ik juist symbolisch – het moest zo zijn.”
Waar Elleke bij haar eerste zwangerschap nog een hele happening maakte van de bekendmaking, besluiten zij en Laszlo nu om hun omgeving maar meteen in te lichten. “Mensen waren volledig in shock. Ha, misschien vond ik dat nog wel leuker: bij Ella was iedereen blij, maar nu had écht niemand het verwacht. Mijn leidinggevende moest het natuurlijk ook weten, dat telefoontje was best bizar: ik zat immers nog in mijn verlof van Ella en vertelde haar dat ik een paar maanden later wéér met verlof zou gaan. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt, maar was wel heel blij voor me.”

Eerder met verlof

In paniek is Elleke nooit geweest. “Helemaal in het begin dacht ik even: als het maar geen tweeling is. O, en ik maakte me druk om wat ik allemaal naar binnen had gewerkt: wijntjes, carpaccio, rauwe vis… Daar voelde ik me wel schuldig om, maar volgens de verloskundige kon het zo vroeg in de zwangerschap écht geen kwaad. Verder vond ik het alleen maar leuk.”
Haar tweede zwangerschap verloopt stukken pittiger, geeft ze toe. “De eerste keer werkte ik tot het einde van mijn zwangerschap nog op de verloskamers. Nu ging dat door bekkenpijn niet meer. Thuis lukte alles nog wel met Ella, ik voelde me vooral schuldig richting mijn collega’s. Maar toen ik me op een gegeven moment zat te verbijten van de pijn en huilend tegen mijn leidinggevende zei dat het niet meer ging, besloot ik eerder met verlof te gaan. Ik kón niet meer. Dan merk je wel dat je lijf het zwaar te verduren heeft.”
In tegenstelling tot de zwangerschap verloopt de bevalling soepel, en wordt Jan op 15 februari 2025 geboren – tijdens het interview is hij precies vijf maanden oud. Voor Elleke is alles nu precies zoals het zou moeten zijn. “Natuurlijk is het aanpoten, ik sta altijd aan. Ella zit volop in de dreumesfase en wil steeds meer aandacht. Ze is alleen nog net iets te jong om te begrijpen dat ik Jan ook moet helpen. Soms verschoon ik een luier, zijn ze allebei aan het krijsen en denk ik: help! Tegelijkertijd accepteer ik ook dat het even is zoals het is. Bovendien slaapt ook Jan redelijk goed, dus daar hebben we weer geluk mee.”

Spiraaltje

Kinderen kunnen nogal impact hebben op je relatie, maar de relatie tussen Elleke en Laszlo is alleen maar sterker geworden. “We zijn natuurlijk nog niet heel lang bij elkaar en hij is jonger, dat merk ik wel. Hij zegt bijvoorbeeld sneller: we gaan vandaag naar het strand – ha, ik zie met twee jonge kinderen alleen maar beren op de weg. Tegelijkertijd is het fijn dat hij die instelling heeft: we blijven leuke dingen doen met ons gezin en hebben qualitytime samen – al is het maar een kaartspelletje als de kinderen slapen. Ik denk dat we het eigenlijk best goed doen. Niet voor niets zijn we afgelopen juni eindelijk getrouwd in een kasteeltje in onze woonplaats. Ik dacht altijd dat we dan later tegen onze kinderen konden zeggen dat we daar getrouwd waren, nu waren ze er gewoon bij. Heel bijzonder.”
Ze verslikt zich bijna in haar koffie op de vraag of ze nog de wens heeft voor een derde – in dit tempo had ze immers alweer zwanger geweest kunnen zijn. Lachend: “We hebben na mijn bevalling drie maanden bewust geen gemeenschap gehad en inmiddels heb ik een spiraaltje. Ik wilde altijd drie kinderen, maar het voelt compleet. Toch staat mijn deur nog op een kiertje en zeg ik nooit nooit. Mijn hart is er groot genoeg voor.”

Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.