Eline wachtte te lang met haar kinderwens

Tekst: Hester Zitvast

17 oktober 2025

Eline (46) is getrouwd met Bas (50) en ongewild kinderloos. Ze is CEO bij een internationaal bedrijf en heeft de afgelopen 25 jaar vrijwel non-stop aan haar carrière gewerkt. “Bas en ik hebben het in ieder opzicht geweldig voor elkaar, maar we hadden heel graag kinderen gehad. Daar is het nu te laat voor.”

Eline: “Leren ging mij altijd heel makkelijk af. Ik kom uit een gezin van harde werkers. Mijn ouders hadden altijd een eigen onderneming en mijn twee oudere broers gingen na het VWO studeren. Daar wilde ik niet voor onder doen. Er was sprake van gezonde competitie binnen ons gezin. Ik koos voor economie en ik studeerde cum laude af. Mijn ene broer ging in het buitenland werken, mijn andere broer startte in Nederland een eigen zaak. Het ging goed met hen en met mij ook. Ik haalde de ene promotie na de andere en dat maakte me hongerig naar meer. Zo nu en dan had ik een scharrel, maar heel veel meer dan dat, was het nooit. Ik had daar ook helemaal geen tijd voor. Het was werken, werken, werken.  Daten zag ik sowieso niet zitten en uitgaan deed ik amper. De mannen met wie ik als twintiger wat aan rommelde, leerde ik op mijn werk kennen. De ware zat er zeker niet tussen. Ik maakte me er geen seconde druk om. Als hij al bestond, dan kwam hij vanzelf wel op mijn pad. Dat gebeurde inderdaad. Ik leerde Bas in het bedrijfsleven kennen toen ik 31 was. Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden: werken is onze passie. We hebben in onze beginfase avonden naast elkaar op de bank of aan de keukentafel gezeten, allebei met onze laptop opengeklapt – en maar werken. Wel met een wijntje en een kaasje erbij. Als ik daaraan terugdenk, voel ik meteen weer hoe gezellig dat dan was. We sparden over situaties waar we mee moesten dealen en vulden elkaar regelmatig aan. Ergens leek het ons wel leuk samen een bedrijf te starten, maar ook Bas maakte promotie op promotie, dus die plannen werden dan maar weer in de koelkast gezet.”

Geen rammelende eierstokken

“Over kinderen spraken we de eerste jaren van onze relatie niet of amper. We zullen het er ongetwijfeld wel een keer over hebben gehad, maar ik kan me niet herinneren dat daar iets heel concreets uit kwam. Voor mij voelde het altijd als iets ‘dat er uiteindelijk wel een keertje van zou komen’. Nagenoeg al mijn vriendinnen hadden inmiddels een of meer kinderen of ze waren zwanger. Mijn studiegenoten hadden hun carrière of wel on hold gezet of ze werkten keihard door met een au pair in huis. Ik wilde dat allebei niet. Ik schoof het besluit voor me uit.
En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik simpelweg geen rammelende eierstokken had. Zo kreeg ik een keer de pasgeboren dochter van mijn nichtje in mijn handen gedrukt. Vol vertedering keek ik naar dat perfecte gezichtje. Ik smolt; wie niet? ‘Nu wil jij ook hè?’ zei mijn nichtje. Ongemakkelijk keek ik haar aan. ‘Eeeh…nou, nee. Ik hoop niet dat ik je nu beledig, maar ik vind haar prachtig en de liefste en knapste, maar ik zou gewoon niet weten hoe ik zo’n klein wezentje in mijn leven in zou moeten passen. Ik moet er nog niet aan denken…’ Ik vloog in die periode minstens drie keer per maand naar onze vestigingen in Berlijn, Londen of Madrid en maakte werkweken van minimaal 55 uur.
‘Je moet er alleen niet te lang mee wachten, Eline. Wij vrouwen hebben niet eeuwig de tijd.’ Haar opmerking stoorde me een beetje. Ik was op dat moment 35, net als mijn nichtje. We lopen al ons hele leven redelijk gelijk op. Zij startte een psychologiepraktijk na haar studie en was ook altijd echt een carrièrevrouw. Tot ze ineens bij iedere baby die ze zag in katzwijm viel. Ineens was er voor haar geen hoger doel dan moeder worden. Ik vond dat ze haar eigen gevoel niet zo op mij moest projecteren. ‘Het komt vanzelf wel. En zo niet, dan niet’, heb ik het gesprek wat snibbig afgekapt.”

Vervelende spagaat

“Toen ik die 35-grens gepasseerd was, leek in ineens vogelvrij voor vragen over mijn eventuele kinderwens. Niet alleen in mijn directe omgeving, ook op mijn werk. ‘Vraag je dat ook aan je mannelijke collega’s?’ kaatste ik dan terug. Ik snap nog steeds niet waar mensen zich op dit gebied mee bemoeien. Ik vond het niet iets om mijn mogelijke kinderwens met Jan en Alleman te bespreken. Zelfs mijn ouders mochten er van mij niet over beginnen. Niet dat ze zich daar ook maar iets van aantrokken. Achteraf weet ik dat ik toen al in een vervelende spagaat begon te komen. Diep van binnen wilde ik wel kinderen, maar ik was onderweg naar de top van het bedrijf waar ik werkte – en nog steeds werk. Als ik er tijdelijk tussenuit zou stappen om te moederen, zou mijn plek worden ingepikt. Zo voelde ik dat echt. En dat ís in het bedrijfsleven ook vrijwel altijd het geval.
Bovendien begon Bas er ook niet over. We hadden een prachtig luxe appartement hartje Amsterdam gekocht en als we niet werkten, maakten we mooie reizen samen. Als het aankwam op kinderen, stak ik mijn kop in het zand. En dat deed ik nog ruim twee jaar, tot ik op een avond, na maanden van innerlijke onrust, ineens in tranen uitbarstte. ‘Ik wil een kind’, snikte ik in Bas’ armen, die nogal verbaasd op mijn emotionele uitbarsting reageerde. ‘Een kind? Daar hoor ik je nooit over’, reageerde hij. We hebben die hele avond zitten praten over mijn weggestopte kinderwens en over mijn ambitie de top te bereiken. Over hoe ik een keuze moest maken en hij niet. Oneerlijk vond ik dat. ‘Als jij een kind wil, dan gaan we ervoor. Het lijkt mij ook geweldig’, zei Bas. Ik heb na die bewuste avond geen pil meer geslikt. Een klein jaar probeerden we op natuurlijke wijze zwanger te worden. Ik was bijna 38 toen ik bij de huisarts aanklopte. ‘Heb ik te lang gewacht?’ wilde ik weten. Hij liet het antwoord wat in het midden. Volop vrouwen die veertig jaar of ouder zijn en nog zwanger raken. Maar feit is wel dat je vruchtbaarheid na je 35ste in rap tempo afneemt. Zowel Bas en ik werden doorverwezen voor verder onderzoek. Het was het begin van een fertiliteitstraject dat in totaal vier jaar heeft geduurd. Vier jaar lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ik heb twee keer een positieve zwangerschapstest in mijn handen gehad. Beide keren eindigde die vreugde al heel snel in een miskraam. Na vier jaar hoop en wanhoop, besloten we ons erbij neer te leggen. Ik kon niet meer. Het traject in combinatie met het harde werken dat ik was blijven doen, had tot een fikse burn-out geleid. Ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen.”

Torenhoge prijs

“We zijn nu vier jaar verder en nog steeds vind ik het moeilijk erover te praten. Bas staat er anders in. Hij heeft het hoofdstuk echt afgesloten. Dat is het verschil tussen mannen en vrouwen, denk ik. We hebben een heel fijn leven samen en in mijn burn-out hebben we twee honden aangeschaft, waar ik echt zielsveel van houd. We zijn nu dus echt zo’n classic kinderloos-stel-met-honden geworden. Waar onze vrienden het hebben over keuzes voor een middelbare school of puberperikelen, vertellen wij wat onze viervoeters allemaal uitvreten. We gaan met ze op vakantie, we hebben een heuse hondenoppas en in het weekend werken we niet meer alleen maar, dan wandelen we. We hebben een tijdje overwogen een pleegkind op te vangen, maar we werken nog steeds allebei fulltime – hoewel tegenwoordig ook veel vanuit huis, dus dat vonden we niet eerlijk naar een kind toe dat toch al zoveel extra aandacht nodig heeft.
We zijn heel gelukkig, maar toch ontbreekt er iets. En het blijft aan mij knagen dat dit mijn eigen schuld is. Of beter: onze schuld. De dag dat ik werd aangesteld als CEO van ons bedrijf, voelde dan ook heel dubbel. Ik was trots en ontzettend blij, maar ik wist ook dat ik voor mijn ambitie een torenhoge prijs had betaald. Ik ben niet alleen geen moeder geworden, wij zullen ook geen opa en oma worden.
Mijn broers hebben allebei wel kinderen. Allebei een zoon en een dochter, een koningskoppel noemen ze dat. Ik heb daar zeker een vorm van afgunst over gevoeld, maar wat mijn moeder altijd riep, klopt: ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje.’ Mijn ene broer is inmiddels gescheiden en heeft een behoorlijk verstoorde relatie met zijn ex-vrouw. Het oudste kind van mijn andere broer heeft autisme. Ze hebben hun handen vol aan hem. De wetenschap dat het nergens perfect is, helpt mij een klein beetje in mijn verwerkingsproces. Bas en ik zijn alleen maar hechter geworden en ik denk dat wij een relatie hebben waar menigeen jaloers op is.”

Geluk met een grijs wolkje

“We hebben te lang gewacht, zo simpel is het. ‘Dat weet je niet zeker. Misschien was het ook niet gelukt als je op je 25ste aan kinderen was begonnen’, zei een vriendin mij een keer. Ik betwijfel dat. Mijn voorraad eicellen was nog maar heel beperkt en op m’n 44ste zat ik vol in de overgang. Ik snap wel waarom ze het zei: ze vindt dat ik te hard voor mezelf ben. Maar dat is nou eenmaal mijn instelling. Dat is ook de instelling waar ik zakelijk ver mee ben gekomen. Als ik een fout maak, dan erken ik ‘m meteen. Erkennen en doorgaan.
Met de komst van de honden, zijn Bas en ik ook aan een andere droom gaan werken. Ons appartement in Amsterdam hebben we verruild voor een huis in de bossen, we hebben het vanaf de eerste heipaal zien opbouwen – ook een soort kindje. Werken is nog steeds onze grote passie, maar ik zie nu pas in dat er veel meer is. Als ik in het weekend door onze tuin loop, de honden hun gang lekker gaan en ik onze kippen voer, dan prijs ik mezelf oprecht een gelukkig mens. Een gelukkig mens met een klein grijs wolkje aan haar verder strakblauwe lucht, want wat was het fijn geweest als er ergens in onze tuin een schommel had gestaan en een kind had rondgerend.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.