Cleo (42): ‘Ik geniet van mijn toyboy zolang het duurt’

Tekst: Mariette Middelbeek

6 mei 2025

Had mijn zoon kunnen zijn, grapte Cleo (42) tegen haar vriendinnen toen ze Victor (29) voor het eerst zag. Maar nu, anderhalf jaar na hun eerste ontmoeting, is ze al een tijdje heel gelukkig met hem. “Maar ik weet ook wel dat dit niet voor eeuwig is.”

Cleo: “Ik merkte die hele avond al dat Victor naar me keek. Wie hij was wist ik niet en ook niet hoe oud hij was, al kon ik natuurlijk zien dat hij flink jonger moest zijn dan ik. Ik voelde me gevleid door zijn aandacht en andersom trok hij ook de mijne. Wat wil je, Victor heeft een knap gezicht, een goed figuur en vooral een geweldige uitstraling. Jongensachtig, sexy, vul alle clichés maar in. Die avond – we waren op een dansfeest – bleven we om elkaar heen draaien tot hij uiteindelijk naar me toekwam met een gin-tonic in zijn hand die voor mij bedoeld was. ‘Als je met me gaat dansen’, stelde hij als voorwaarde, iets waar ik maar al te graag op inging. Iets anders dan een leuke avond, had ik niet in gedachten. Lol maken en, ik geef het toe, mijn vriendinnen de ogen uitsteken dat zo’n jonge, knappe gast aandacht voor mij had. Het vijzelde mijn ego op. Mijn ego dat door de breuk met mijn ex een knauw had gekregen. Eerst bleek dat de man met wie ik twaalf jaar samen was me had bedrogen met een collega, ruim een halfjaar lang. En daarna, in plaats van in ieder geval wat schuldgevoel aan de dag te leggen, maakte hij het allemaal míjn schuld. Als ik maar leuker was geweest, als ik maar beter mijn best had gedaan, als ik maar… Het was geen makkelijke beslissing, maar ik wist wat me te doen stond. Met mijn zoons van nu tien en acht zocht ik mijn eigen huis en bouwde een nieuw leven op. Een nieuwe liefde hoorde daar niet bij, ik beweerde tegen iedereen die het maar horen wilde dat ik mannen had afgezworen. Stiekem keek ik heus wel om me heen, maar me openstellen durfde ik niet. Ik was bang om weer gekwetst te worden en ook bang om weer de fouten te maken die ik, zo zie ik achteraf, tijdens mijn huwelijk heb gemaakt. Nooit heb ik een grens aangegeven, altijd heb ik mezelf in dienst van mijn man en ons gezin gesteld. Dat hij zijn eigen belang altijd boven dat van mij stelde vond ik niet leuk, maar ja, de lieve vrede… Dat hij me niet respecteerde en soms zelfs kleineerde, daar ging ik niet tegenin. Inmiddels heb ik geleerd dat ik beter verdien, maar een relatie aangaan vond ik te eng. Liever alleen dan het risico weer in een valkuil te trappen. En toen was daar dat dansfeest, en Victor.”

Mijn zoon

“Niet dat ik op dat moment dacht ik termen van relatie. ‘Hij had mijn zoon kunnen zijn’, grapte ik tegen mijn vriendinnen toen Victor en ik eindelijk uit gedanst waren. Niet helemaal waar, ik wist inmiddels dat hij dertien jaar jonger was dan ik. Maar toch, ik dacht geen seconde aan de mogelijkheid hem nog vaker te zien, laat staan dat we iets zouden krijgen. Die avond namen we afscheid met een zoen waar ik nog dagenlang van heb gedroomd. Ik gaf hem mijn nummer en verwachtte niet dat hij zou bellen. Maar na drie dagen ging de telefoon. Hij dacht nog aan me. Of ik nog eens wilde dansen. Waarom niet, dacht ik en een week later stonden we in een discotheek. Ik was veertig, net gescheiden en had in geen jaren een club van binnen gezien. En nu dronk ik wodka-sprite met een knappe jongen met een wasbord en gespierde armen. Ik vóélde mijn ego zichzelf gewoon lijmen.
Die avond zoenden we weer en voelde ik Victors handen over mijn lichaam gaan. Hij fluisterde in mijn oor dat hij me zo lekker vond en ik wist niet hoe ik het had. De vlammen sloegen eruit bij mij, maar ik was rationeel genoeg om te bedenken dat dit natuurlijk nooit iets kon worden. Hij moest iemand van zijn eigen leeftijd zoeken, en ik ook. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Victor en ik bleven appen en afspreken. We belandden in bed en het was geweldig en verwarrend tegelijk. ‘Wat moet je met mij?’ vroeg ik me oprecht af. Hij begreep niet waar ik het over had. ‘Ik vind je prachtig en sexy’, antwoordde hij en ik zag dat hij het meende. Andersom vond ik hem zó opwindend, met zijn jonge, strakke lijf en zijn heerlijke energie. Wekenlang zagen we elkaar bijna elke dag – als de jongens op school waren of, als ze bij hun vader waren, de hele dag – en hadden we even zo vaak seks. Niemand begon over een toekomst of zelfs maar een definitie voor wat wij nu hadden, al merkte ik dat ik de gedachte dat Victor misschien nog wel anderen zag steeds lastiger vond. Maar dat ging ik niet zeggen natuurlijk, want een relatie met een dertien jaar jongere man, dat kon helemaal niet.
En misschien kón het niet, maar het gebeurde wel. Ook na die eerste weken van wilde verliefdheid, bleven Victor en ik samen. Ik nam hem mee naar mijn ouders, die wel even moesten wennen maar die hij uiteindelijk voor zich won. Ik ging mee naar de zijne. Gelukkig was zijn moeder 32 toen ze hem kreeg en is dit niet zo’n ‘zijn moeder en ik schelen maar tien jaar’-verhaal. Ik werd hartelijk ontvangen en heb bij zijn ouders nooit iets van afkeuring gemerkt. Ook niet bij zijn of mijn vrienden, al hebben we natuurlijk best de nodige grappen moeten aanhoren. Ik ben zelf altijd maar de eerste die Victor voorstelt als mijn toyboy, dan hebben we die maar alvast gehad. Wat ik spannend vond, was de ontmoeting met mijn kinderen. We hebben dat heel ongedwongen aangepakt. Ik was in een speeltuin en Victor kwam ‘toevallig’ langs. Dat vinden mijn vriendinnen overigens hilarisch, die speeltuin. ‘Zo toevallig was dat niet’, grappen ze dan. ‘Hij was er zeker met zijn vriendjes.’ Dit soort grappen kan ik trouwens prima hebben, ik maak ze zelf ook genoeg. En wat het belangrijkste is: het werkte. Mijn jongens zien Victor als een soort huisvriend, zeker niet als stiefvader. Ze kunnen goed met elkaar overweg, al zorg ik eigenlijk altijd dat Victor bij mij is als de jongens bij hun vader zijn. Inmiddels neem ik Victor ook mee naar verjaardagsfeesten of het kerstdiner. Onze relatie hebben we nooit officieel uitgesproken, maar die bestaat wel degelijk. Het is misschien allemaal niet volgens ‘het plaatje’, maar wij zijn gewoon twee mensen die heel blij van elkaar worden en dat lijkt me genoeg.”

Niet mijn taak

“Dat doe je goed, zeggen veel mensen tegen mij. Alsof het een prestatie is voor een vrouw boven de veertig om een jongere man aan de haak te slaan. Vaak ga ik er niet op in. Zo’n clichébeeld verander je toch niet zomaar en ik vind het ook niet mijn taak. Als je een relatie hebt zoals de onze, leer je al snel af je druk te maken over wat anderen over je zeggen of van je denken. Dat is namelijk heel veel. Ik weet dat er achter onze rug om weddenschappen zijn gesloten over hoe lang wij het volhouden. Flauw vind ik dat, maar ik laat me er niet door het veld slaan. Ik heb geleerd om bij de dag te leven en vandaag kies ik ervoor om met Victor te zijn en gelukkig te zijn met mijn leven. Wat morgen brengt, zien we morgen wel.
Over de lange termijn hoeven we niet na te denken, want Victor en ik weten allebei: dit is niet voor eeuwig. Dat spreken we niet uit, maar dat is een gevoel waarvan ik gewoon weet dat hij het ook heeft. En dit zeg ik met vrolijkheid, niet als slachtoffer. Want juist de gedachte dat het niet voor altijd is, maakt dat ik me makkelijker voor Victor kan openstellen. Ik ben dol op hem, word blij als ik zijn naam in het scherm van mijn telefoon zie, geniet van zijn aanwezigheid. Maar ik voel me niet verplicht om mijn diepste zielenroerselen met hem te delen en te bouwen aan een decennialange toekomst. Dat voelt voor mij veilig. Ik bepaal in hoeverre ik hem toelaat in mijn leven en hij accepteert dat. Op dit moment vervullen Victor en ik voor elkaar een rol die de ander blijkbaar nodig heeft. Victor heeft geen ingewikkelde rugzak vol eerder relatieleed, hij heeft ook geen kinderen en daarmee een ex van wie je niet af komt. Dat maakt het voor mij fijn ongecompliceerd. Hij is pas drie jaar geleden afgestudeerd, freelancet zich een weg naar zijn huur en vaste lasten en leeft vooral voor de lol. Als ik nu bedenk om naar het strand te rijden, rijden we naar het strand. Ook als dat het strand van, ik noem maar wat, Biarritz is. Victor leeft zorgeloos en dat is precies wat ik na dat moeilijke huwelijk nodig heb.
Andersom geef ik hem ook iets wat hij nodig heeft, al heb ik niet precies een woord daarvoor. Het gaat om een combinatie van levenservaring en rust, denk ik. Waarbij je niet moet denken dat ik de rol van zijn moeder vervul want dat is het niet. Maar veel vrouwen van rond de dertig worden, gechargeerd gezegd, gedreven door ambitie en een kinderwens. Ik heb mijn sporen op carrièregebied al verdiend en die kinderwens is vervuld. Dat vindt Victor prettig, dat die onderwerpen geen rol spelen in mijn leven. Over kinderen hebben we ooit één keer gehad. ‘Nu niet’, was zijn antwoord op mijn vraag of hij een wens heeft. Een wens die ik niet kan en wil vervullen. Misschien komt het bij hem nog, maar tegen die tijd vindt hij vast een leuke vrouw die met hem een gezin wil stichten. Ik weet zeker dat we dan vrienden blijven.
Zo relaxed als dit klinkt, sta ik er ook in. Victor heeft een leven voor zich dat hij zonder mij moet leven, ikzelf denk dat ik op een dag behoefte krijg aan een man met wie ik wél die diepere stap wil zetten. Ik krijg mijn vertrouwen langzaam terug en dat neem ik mee in een volgende relatie. Met een man van mijn eigen leeftijd of misschien wel wat ouder. Wat ik in zo iemand zoek, is denk ik precies die levenservaring die Victor nu bij mij zoekt. Maar in deze fase van mijn leven wil ik gewoon genieten, net zo zorgeloos zijn als Victor. Ik wil in de weken dat mijn kinderen er niet zijn feesten alsof de wereld aan mijn voeten ligt, inderdaad spontaan naar Biarritz kunnen rijden ook al doen we dat natuurlijk nooit echt en seks hebben zoals je die met mannen van in de veertig gewoon niet meer hebt. En wat de toekomst brengt, we zien het wel. Ik geniet er gewoon van maar zolang het duurt.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.