Claudia: ‘Hij ging eerst vreemd met mij en toen met zijn ex. De ironie…’

Tekst: Lydia van der Weide

1 september 2025

Claudia (38) werd verliefd op een getrouwde man. Na jaren van geheimhouding kregen ze eindelijk een kans samen, tot ze ontdekte dat hij opnieuw vreemdging – met zijn ex. “Mijn mond viel open: deed hij nu bij haar precies hetzelfde als vroeger bij mij?”

“Ik heb altijd gedacht dat ik zoiets niet zou doen. Ik zag mezelf als een integere vrouw die nooit in andermans relatie zou wroeten. Tot ik Martijn ontmoette, tijdens een cursus fotografie die ik volgde om mijn hoofd leeg te maken na een relatiebreuk. Hij was de docent, ik een van de twaalf cursisten. Iedere zaterdagochtend klemde ik mijn camera onder mijn arm en fietste naar het buurthuis, niet voor de techniek of compositie, maar om hém te zien. Martijn was humoristisch, attent en had die zeldzame gave om je het gevoel te geven dat jij de enige in de ruimte was. Met iedere les merkte ik dat mijn hart sneller ging kloppen als hij achter mij kwam staan om bijvoorbeeld een instellingsprobleem op te lossen. Zijn vingers over de mijne, zijn adem in mijn nek. Op de laatste cursusdag vroeg hij of ik zin had in koffie. Dat uurtje werd twee uur, twee uur werd een hele middag. Pas toen hij terloops over zijn zoon begon, viel het kwartje. ‘Mijn vrouw heeft vandaag dienst in het ziekenhuis waar ze werkt,’ zei hij, ‘dus ik moet straks voor het eten thuis zijn.’ Mijn hart zonk. Hij was getrouwd en ik, ik was al verliefd. Bij het afscheid gaf hij me zijn 06-nummer. ‘Mocht je nog vragen hebben over fotografie…’ zei hij erbij. We wisten allebei heel goed dat áls ik hem zou appen, dat daarmee niet te maken zou hebben.”

Slechte B-film

Achteraf denk ik: had ik mezelf maar beheerst. Ik had niet moeten appen en al helemaal niet moeten ingaan op zijn flirterige antwoorden. Bovenal had ik niet met hem af moeten spreken. Maar ik deed het allemaal wel. En zo begon wat ik nooit voor mogelijk had gehouden: een affaire. De eerste keer dat ik achter hem aan een hotelkamer binnenliep die hij had geboekt, voelde ik me een slechterik uit een B-film. Wat deed ik hier? Maar toen hij me vastpakte en kuste, was alles vergeten. Het voelde alsof hij het missende puzzelstukje in mijn leven was. Het was niet alleen de passie en de seks. Meer nog de klik, onze gesprekken, het gevoel helemaal begrepen te worden. We deelden dezelfde dromen. Een boerderij, kippen en – naast de zoon die hij al had – nog twee kinderen… Ik wilde het heel graag, dat gezin. Na twee lange relaties die op niets waren uitgelopen, had ik getwijfeld of het er nog wel van zou komen. Ik was de enige van mijn vriendinnen die nog geen moeder was. Maar nu was er Martijn, misschien wel mijn laatste kans. Maar ja, dan zou hij wel zijn huwelijk moeten verbreken. Dat wilde hij ook, zei hij. Alleen was hij daar nu nog niet aan toe. Zijn vrouw Sacha had een chronische darmziekte en die speelde op dat moment erg op. Hij moest er zijn voor zijn zoon. Bovendien stond er al een zomervakantie gepland. ‘Daarna’, beloofde hij. ‘Als het dan ook beter gaat met Sacha, ben ik helemaal van jou.’”

De zomer ging voorbij zonder enige verandering. De herfst en winter ook. Martijns belofte werd steeds verschoven. Er waren altijd nieuwe excuses. En ik trapte erin, telkens opnieuw, omdat ik zo graag wilde geloven dat hij het meende. Omdat ik ontzettend gek op hem was en hem absoluut niet kwijt wilde. Al heb ik een paar keer geprobeerd om een punt te zetten achter onze affaire. Om mijn eigenwaarde te redden en om mijn kans op een écht gezin met een man die volledig voor me koos niet verder te verknoeien. Maar elke keer trok Martijn me terug met zachte zoenen en mooie woorden. En wat was hij daar goed in. Maar liefst twee jaar duurde ons heimelijke gedoe. Toen werden we betrapt. Of nou ja, Martijn werd betrapt. Hij had tegen Sacha gezegd dat hij een congres in Maastricht had, maar hun buurman zag ons samen, in een restaurant in een dorpje in de buurt. Zoenend en wel. Er volgde een enorme ruzie thuis, waarbij hij onder druk onze affaire opbiechtte. Die avond stond hij voor mijn deur. Voor het eerst in twee jaar niet voor een paar gestolen uren of een vluggertje, maar met twee koffers. Ik was opgetogen, al voelde ik me ergens ook tweede keus. Ik had liever gewild dat hij uit eigen beweging voor mij had gekozen en níet omdat hij eruit was gegooid. Maar ja, niet over zeuren, dacht ik. Het was zover, eindelijk konden wij iets opbouwen.”

Soort van rust

“Dat bleek verre van makkelijk. Martijn miste zijn zoon verschrikkelijk. Hij zag hem alleen onder toezicht van zijn schoonouders, omdat Sacha, terecht natuurlijk, woedend was. De schuldgevoelens over zijn gezin vraten Martijn op. En hoewel hij zei dat hij van me hield, voelde zijn verdriet over zijn gebroken gezin als een mes in mijn hart. Want ook ik stikte van het schuldgevoel over mijn eigen rol. Natuurlijk, hij had zelf de stap gemaakt om vreemd te gaan, maar zonder mij was dat gezin nog compleet geweest. Verdienden wij eigenlijk wel geluk, na wat we gedaan hadden? Toch kwam er uiteindelijk een soort van rust. Sacha en Martijn gingen praten bij een mediator, hun scheiding werd geregeld, er kwam een co-ouderschap. En al deed zijn zoon afstandelijk tegen mij, ik vertrouwde erop dat dat wel beter zou worden. Martijn en ik kochten een huis, in een kindvriendelijke buurt. Eindelijk iets positiefs, iets tastbaars dat van ons samen was. En langzaam, heel langzaam, begon ons leven te lijken op wat ik ervan had gehoopt. We begonnen zelfs over een broertje of zusje voor zijn zoon. O, wat was ik blij. Zou ik dan toch, op mijn 37ste, nog moeder worden?

Maar toen werd er bij Sasha borstkanker geconstateerd, tijdens een bevolkingsonderzoek. Martijn was er kapot van. Dat begreep ik en zei dat hij er moest zijn voor zijn ex en zijn kind. Dat ik het stoppen met de pil nog even uit moest stellen, dat leek me logisch. Net zoals dat Martijn er veel voor Sacha was en regelmatig meeging naar het ziekenhuis. Hé, ik kon toch moeilijk jaloers zijn op een vrouw die kanker had? Ik moest tot steun zijn, juist nu; dan kon ik iets goedmaken voor wat er eerder was gebeurd. Dus ik ving Martijn op als hij verdrietig was, kookte lekker eten en gaf dat mee voor Sacha en stond altijd klaar om op te passen, al deed Martijns zoon nog steeds onaardig tegen mij. Gelukkig sloegen de behandelingen goed aan. De hoop groeide dat Sacha volledig zou herstellen. Iedereen was opgelucht, ik ook, al vond ik het feit dat het contact tussen Martijn en zijn ex door deze crisis zo verbeterd was ook wel moeilijk. Ergens voelde dat als een bedreiging. Ik troostte mezelf met de gedachte dat hij weliswaar vader van haar zoon was, maar dat zij hem natuurlijk nooit, never, terug zou willen. Wie vergeeft nu haar ex een affaire van ruim twee jaar? Kom op, zo dom ben je toch niet?”

Afstand

“Zo probeerde ik mijn angstige voorgevoelens te sussen. Tot ik merkte dat er afstand ontstond tussen Martijn en mij. Hij had mij altijd overal bij betrokken, zijn hart bij me uitgestort. Nu praatte hij minder. Was vaak weg, kwam later thuis. Er bekroop mij een vreemd gevoel. Ik wist hoe goed hij kon liegen, dat had hij tegen Sacha immers zo lang gedaan toen hij al die keren stiekem met mij afsprak. Het was nu toch niet zo dat hij iets voor míj verborg? Ik deed mijn uiterste best om die nare gedachten weg te duwen. Dat kon niet, onmogelijk. Wij hadden zo’n lange strijd geleverd voor elkaar. We woonden samen, hadden samen een hypotheek. En ik was eindelijk gestopt met de pil. Alles zou goedkomen, echt, ECHT.

Toch werd het stemmetje luider. En toen Martijn een avond moest overwerken, maar ik hem onmogelijk kon bereiken, besloot ik toe te geven aan mijn wantrouwen. Ik had hem weleens zijn code zien intoetsen op zijn telefoon, wist dus hoe ik in kon breken. Terwijl hij die nacht lag te slapen, pakte ik zijn mobiel van zijn nachtkastje en sloop naar beneden. Met trillende vingers toetste ik de cijfers in. En ja hoor: ik had meteen beet. En inderdaad: Sacha! Lange, intieme gesprekken. Hartjes. ‘Mis je zo’, en ‘Kan niet wachten tot je weer in mijn armen ligt.’ De grond verdween onder mijn voeten: ik weet nu hoe echt dat cliché kan voelen. En toen zag ik zijn zin: ‘1 november ben ik weer voorgoed van jou.’ Mijn mond viel open. Dit kon niet waar zijn! Deed hij nu bij haar precies hetzelfde als vroeger bij mij? Haar beloven dat hij voor haar zou kiezen net na onze geplande vakantie; een familievakantie met mijn ouders, ter ere van hun vijftigjarig huwelijk? Misschien was het, net zoals vroeger bij mij, een loze belofte. Zo zomaar kunnen. Maar één ding wist ik zeker: dat zou ik niet afwachten.”

Vergissing

“Ik ben naar boven gelopen om hem hardhandig wakker te schudden. Hij knipperde met zijn ogen, beduusd. Ik vertelde hem dat ik zijn appjes had gelezen en dat hij tot morgenochtend acht uur had om zijn spullen te pakken. Daarna wilde ik hem nooit meer zien. Hij probeerde het nog uit te leggen, zei dat het allemaal een vergissing was. Sacha was kwetsbaar na haar ziekte, ze hadden troost bij elkaar gezocht, for old times’ sake. Maar hij wilde niet echt bij mij weg. Ik kon alleen maar cynisch lachen. Het was duidelijk: de cirkel was rond. Ik had vier jaar van mijn leven, van mijn vruchtbare jaren, verspild aan een leugenaar die zijn streken nooit zou verleren. Hij moest weg, zo snel mogelijk. Ik wilde echt geen woord van zijn bullshit meer horen. Nu zit ik in dit veel te grote huis, met twee kinderkamers die vermoedelijk nooit gevuld zullen worden met lachende kinderen. Het is nauwelijks betaalbaar sinds ik alleen verantwoordelijk ben voor de hypotheek. Martijn is natuurlijk weer terug bij zijn gezin. Alsof er nooit iets gebeurd is. Alsof ik nooit heb bestaan. Al heeft hij af en toe nog het lef om me te appen dat hij me mist. Ik antwoord nooit. Ik ben heel ver gegaan, maar nu is mijn grens echt bereikt. Gelukkig heb ik veel vriendinnen die me steunen en zeggen dat er een betere man op mij wacht. En dat het voor een baby nog steeds niet te laat is. Ik betwijfel het; de klok tikt immers heel hard door. En ik weet niet of ik ooit nog iemand kan vertrouwen. En wat heb ik een spijt… Mijn grootste spijt is niet dat het tussen Martijn en mij mislukt is. Het ergste vind ik dat ik ooit in een relatie ben gestapt die vanaf het begin af aan al gedoemd was.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.