Carolina: ‘Ineens zei mijn moeder: ‘Je vader is niet je echte vader”

18 juli 2023

Carolina (41) hoorde op haar 28ste dat haar vader niet haar biologische vader is. “Toen ze in tranen vertelde wat er was gebeurd, kreeg ik medelijden met haar. Mijn aanvankelijke boosheid verdween.”

Carolina: “Mijn moeder kwam die bewuste dag zenuwachtig over. Het was niet te missen dat ze ergens mee zat; ik had haar nog nooit zo ongemakkelijk meegemaakt. Ze had me een dag eerder gevraagd langs te komen, alleen. Ik wilde uiteraard meteen weten wat er aan de hand was. Het eerste wat door mijn hoofd schoot, was een ziekte. Ze had vast borstkanker ofzo. Of iets anders heftigs. Mijn moeder is nogal beschermend naar mij en mijn zusje toe. Ze houdt dingen graag voor zichzelf, om ons er niet mee te belasten. Pas als het echt niet anders kan, deelt ze haar zorgen met ons.

Ik eiste meteen aan de telefoon al meer duidelijkheid. ‘Mam, ben je ziek?’ wilde ik weten. Ze zei dat dat echt niet het geval was. En het was ook niet ernstig, zei ze, ik hoefde me niet ongerust te maken. Ze wilde iets met mij bespreken. Ik vond het maar raar. Waarom wel met mij en niet met mijn zus?

Die nacht sliep ik slecht. Het maalde maar door mijn hoofd en ik hield me vast aan haar woorden dat het niet ernstig was. Toen ik bij haar binnenkwam, geloofde ik daar niets meer van. Als het niet ernstig was, waarom zag ze er dan zo ontzettend gespannen uit? Ze zette koffie en praatte wat over koetjes en kalfjes. Alle woorden gingen langs me heen. ‘To the point, mam’, heb ik na een paar minuten al geroepen. Ik hield het niet meer uit.”

Lees ook: Jaqueline: ‘De ontmoeting met mijn biologische moeder viel tegen’

Te veel emotie

“Ze begon heel voorzichtig. Zei dat ze mij iets moest vertellen, waar ze al jaren mee rondliep, mijn hele leven eigenlijk al. En dat ze het niet langer voor zich kon en wilde houden. Ik had geen idee welke kant haar verhaal op ging, het was zo’n chaos in mijn hoofd, ik was niet in staat om helder te denken.

‘Papa is niet jouw biologische vader’, zei ze ineens, redelijk plompverloren. Mijn oren begonnen te suizen en ik kreeg het bloedheet. Ik begon te huilen, zonder dat ik nog echt wist waarom. De echte inhoud van haar woorden drong niet tot me door, het was te veel emotie, een te grote schok.

Mijn ouders waren enkele jaren daarvoor uit elkaar gegaan. Ik kan ze mij vooral als een heel gelukkig stel herinneren. Mijn zus en ik hebben echt een fijne kindertijd gehad. Pas toen we allebei het huis uit waren, begon het huwelijk van mijn ouders scheuren te vertonen. Ze kregen vaker ruzie en gingen allebei steeds meer hun eigen weg. Daar kregen mijn zus en ik niet al te veel van mee. We waren druk met ons eigen leven en gingen ervan uit dat de problemen van tijdelijke aard waren. Een soort midlifecrisis; onze ouders zouden dat wel overleven. We stonden dan ook allebei perplex toen ze ons op een dag vertelden dat ze gingen scheiden. Mijn vader had gevoelens gekregen voor een andere vrouw. Hij verliet mijn moeder, die het leven geheel boven verwachting snel weer oppakte. Ook zij vond een nieuwe liefde.”

Lees ook: Joëlle ontmoette haar donorvader

Groot geheim

“Het was die nieuwe liefde die haar ervan overtuigde om eerlijk tegen mij te zijn. ‘Hij vindt dat je het recht hebt dit te weten’, zei mijn moeder. Ik heb even naar adem gehapt en toen woedend geroepen dat hij daar gelijk in heeft. ‘Wat denk je zelf mam? Dit is toch een van de belangrijkste zaken denkbaar? Hoezo dacht je dit voor mij te moeten verbergen?’

Ze begon ook te huilen. Ik wilde weten of mijn zus het al wist. Ze schudde haar hoofd. Vrijwel niemand wist het. Het liefst was ik haar huis uitgerend om voorlopig niet meer terug te komen. Maar ik wilde antwoorden op de vele vragen die ik had.

Met horten en stoten kwam het complete verhaal eruit. Ik was ontstaan uit een onenightstand – verwekt tijdens carnaval, hoe cliché. Mijn moeder wist niets over mijn biologische vader te vertellen, alleen zijn voornaam. Meteen na carnaval ontmoette ze mijn vader – de man die mij heeft opgevoed – en in diezelfde tijd ontdekte ze dat ze zwanger was. Het kon niet van hem zijn, zo wisten ze allebei. Zij hadden namelijk nog geen seks gehad, ze wilden het rustig aan doen. Een abortus druiste in tegen alles waar mijn moeder voor stond. Mijn vader was zo gek op haar, dat ze samen besloten naar de buitenwereld te doen alsof het kind van hen samen was. Hun relatie startte met een ongelofelijk groot geheim, zelfs mijn opa’s en oma’s wisten van niets. Ik kreeg meteen medelijden met mijn moeder, toen ze het zo in tranen vertelde. Mijn aanvankelijke boosheid verdween. Ik snap heel goed dat ze de zwangerschap niet wilde afbreken; dat had ik ook niet gedaan. En ik zag ook de opoffering van mijn vader. Uit het feit dat ik geen idee had wat mijn moeder mij wilde vertellen, blijkt al wel dat ik nooit het gevoel heb gehad dat ik in ons gezin een buitenstaander was. Ik was een kind van mijn vader én moeder, de oudere zus van mijn zus. Je hoort weleens dat kinderen als ik altijd al het idee hadden dat ze er niet bij hoorden. Daar herken ik me absoluut niet in.”

Donkere wolk

“Omdat er van mij en vanuit de omgeving nooit vragen kwamen en omdat het zo goed ging, hebben mijn ouders de leugen volgehouden. Mijn vader en ik waren heel close, echt vrienden. Nog steeds trouwens. En mijn zus en ik lijken zowel innerlijk als uiterlijk allebei enorm op onze moeder. De jaren verstreken en het geheim bleef toch als een donkere wolk boven het huwelijk van mijn ouders hangen. Want hoewel alles goed ging, knaagde het aan hen allebei. Ze voelden ook wel aan dat het niet klopte dat ze zoiets belangrijks voor hun oudste dochter achterhielden. Maar omdat ze de enigen waren die ervan wisten, was er geen druk om het te vertellen. De eerste buitenstaander die het te horen kreeg, was haar nieuwe liefde. Mijn moeder en hij gingen trouwen en ze wilde niet dat dit ooit tussen hen in kwam te staan, dus heeft ze het met hem gedeeld. Hij was er vreselijk van geschrokken, zei ze. Niet zozeer vanwege het feit dat ik een andere biologische vader had; vooral vanwege het feit dat ik het nog niet wist. Hij is een heel principiële man. ‘Het kan toch niet zo zijn dat je het wel aan mij en niet aan Carolina vertelt?’ had hij mijn moeder gezegd. Dat heeft haar aan het denken gezet. Mijn moeder en ik hebben veel gehuild en uren gepraat, die eerste dag. Ik had wel duizend vragen. Ik wilde uiteraard van alles weten over de man met wie ze mij verwekt had. Daar was bar weinig over te melden, begreep ik al snel. Hij leek op mijn vader, qua uiterlijk, zei ze. Donker haar, bruine ogen. Het waren vage herinneringen. ‘Je weet hoe dat gaat, met carnaval’, verklaarde ze. Dat weet ik als rasechte Brabander inderdaad.”

Genenpakket

“Mijn vader wist ervan dat mijn moeder het mij zou vertellen. Ze hebben er bewust voor gekozen het apart te doen, dat had ik persoonlijk liever anders gezien. Ik wilde ze samen horen, aan allebei mijn vragen stellen, maar hun levens waren inmiddels echt gescheiden. Nadat ik bij mijn moeder wegreed, ben ik naar mijn vader gegaan. Ik vroeg me onderweg af of hij nog wel als mijn vader zou voelen. Toen de deur openging en ik hem zag staan, begon ik meteen te huilen. Natuurlijk voelde hij nog als mijn vader. Deze man had mij getroost, voorgelezen, hij leerde me fietsen, haalde me op van feestjes en was woedend geworden op de eerste jongen die mij verkeerd had behandeld. Ik hoefde niets te zeggen, hij wist waar ik vandaan kwam. ‘Het spijt me zo’, huilde hij. ‘Voor mij verandert er niets, Caro. Je bent en blijft mijn meisje.’ Dat gevoel is nooit veranderd. Het grote verschil voor mij zit ’m in het feit dat ik nu weet dat er iemand rondloopt die ik niet ken maar met wie ik mijn genenpakket deel. De emoties hierover gaan een beetje op en neer. Het ene moment wil ik heel graag weten wie die man is, het volgende moment wil ik er niets over horen. Het was anders geweest, denk ik, als ik een slechte band met mijn vader had. Of als ik me wel altijd die buitenstaander had gevoeld. Ik mis niets, ik voel me eigenlijk heel erg compleet. Wat trek je overhoop door te gaan zoeken? Als ik überhaupt ooit iemand vind, natuurlijk. Die kans is ontzettend klein, daarvoor heb ik te weinig informatie. Meedoen aan een televisieprogramma is niets voor mij. Dat wil ik mijn ouders ook niet aandoen. Nog steeds weet namelijk vrijwel niemand van onze familiegeschiedenis.”

Een plekje geven

“Mijn zus is wel op de hoogte, ik heb het haar meteen nadat ik bij mijn ouders ben geweest verteld. Zij is wel echt even boos geweest, ze vond onze ouders egoïstisch. Ik niet. Daarvoor zijn ze allebei veel te lief en zijn hun intenties te goed geweest. Ze hebben allebei fantastisch voor mij gezorgd en me alle denkbare liefde gegeven. Ik heb me vaak afgevraagd wat ik zelf zou doen, als ik in hun schoenen had gestaan. Eerlijk? Ik weet het niet. Het was kiezen tussen twee kwaden; drie eigenlijk. Of abortus óf de buitenwereld – en mij – vertellen dat ik een andere vader heb, met alle oordelen van dien. Of het geheim houden, dus. Na mijn moeders biecht ben ik nooit in een identiteitscrisis of depressie geraakt. Wel heb ik het een tijdje moeilijk gehad, ik moest het echt een plekje geven. Omdat ik mijn ouders’ oprechte verdriet en berouw zag, heb ik ze het kunnen vergeven. Ik ben ook niet een heel rancuneus persoon.”

Liever dit

“Dit is ons familiegeheim, waar alleen mijn ouders, hun nieuwe partners, mijn zus en zwager, mijn man en beste vriendin van weten. Dat is voldoende. Ik vertel het mijn kinderen misschien als ze wat ouder zijn. Ik wil niet dat ze met andere ogen naar opa en oma gaan kijken, dit snappen ze nu nog niet. Als ik behoeft e heb om er met iemand over te praten, kan dat altijd. Maar er gaan tegenwoordig dagen, zelfs weken voorbij dat ik er geen seconde aan denk; het is er voor mij bij gaan horen. Ieder huisje heeft z’n kruisje, hoor je weleens. Dat is echt zo. Achter ieder deurtje gaat wel een geheim schuil, waar de rest van de wereld geen weet van heeft . Ik had liever gehad dat mijn vader en ik, naast een emotionele band, ook een bloedband hadden gehad, maar het is zoals het is. Mijn beste vriendin heeft een slechte relatie met haar vader, omdat ze enorm op elkaar lijken en daardoor voortdurend botsen. Dat had ook gekund. Nee, dan liever dit.”

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.

Lees ook: Sandy: ‘Tijdens een groepsreis werd ik verliefd op een ander’