Brenda: ‘Ik blijf bij hem tot onze kinderen de deur uit zijn’

23 april 2024

Brenda (32) is getrouwd met Johan (39) en moeder van Suzan (13) en Katja (11). Ze is niet meer gelukkig met haar man, maar blijft desondanks bij hem totdat de kinderen uit huis zijn. “Mijn tijd komt nog wel.”

Zeven jaar

Brenda: “Het is een simpele rekensom: het duurt nog zeven jaar voordat mijn jongste dochter Katja achttien is, dus dat betekent nog zeven kerstbomen optuigen, nog zeven keer proosten op het nieuwe jaar en nog zeven huwelijksverjaardagen vieren, waarbij ik de schone schijn ophoud en de happy echtgenote speel.

En ook al klinkt zeven jaar nog best ver weg, voor mij is het een kwestie van aftellen. Aftellen totdat ik aan mijn eigen leven kan gaan beginnen en mijn man Johan kan verlaten. Ik hou namelijk al jaren niet meer van hem en voel me gevangen in mijn huwelijk, maar een scheiding is geen optie. Eerst wil ik mijn kinderen goed hebben afgeleverd. In mijn ogen kan dat niet eerder dan dat ze achttien en volwassen zijn. Pas dan kan ik mijn koffers pakken en gaan voor mijn eigen geluk.”

Ergernissen

“Johan en ik zijn nu twaalf jaar getrouwd, maar ik hou niet van hem op de manier waarop dat zou moeten. Ik voel geen genegenheid en compassie voor hem, ik ben alleen dankbaar dat hij me een thuisbasis heeft gegeven. Ook al voelt mijn huwelijk als een mislukking, ik kan niet zeggen dat ik zwaar ongelukkig ben of depressief. Ik word zeker niet slecht behandeld, maar ik ben ook niet gelukkig. Tenminste niet als het om liefde gaat.

Johan is eerder een huisgenoot dan een echtgenoot. En de laatste tijd erger ik me steeds meer aan hem. Aan hoe hij smakt tijdens het eten, snurkt in bed, zijn spullen laat rondslingeren en met zweetsokken door het huis loopt. Ik gruwel van zijn aanrakingen en kussen. Seks is een kwelling. Maar ik houd mijn mond, fake opwinding en schik me in mijn lot.”

Instabiel en onveilig gezin

“Om te begrijpen waarom ik ondanks alles mijn huwelijk in stand houd, moet je mijn verleden kennen. Ik ben heel vroeg het huis uitgegaan. Ik groeide op in een instabiel en onveilig gezin. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. Mijn vader was een alcoholist met een kwade dronk, mijn moeder enorm labiel. Ze had zware psychische problemen, waardoor ze niet voor mijn zusje en mij kon zorgen.

Na de scheiding woonden we eerst bij mijn vader. Maar dat was niks. Wij moesten voor onszelf zorgen en hij gaf al zijn geld uit aan drank. En als hij te veel had gedronken, werd hij handtastelijk en sloeg ons. De Kinderbescherming haalde ons thuis weg. Daarna zijn we van opvanghuis naar pleeggezin gehopt. Ik heb op wel tien verschillende plekken gewoond. Eerst samen met mijn zusje, later werden we uit elkaar gehaald en groeiden we allebei in een ander gezin op. In mijn geval was dat geen succes. Ik vond het er vreselijk en liep constant weg.

Toen ik op mijn zeventiende Johan tegenkwam, die al een huis en een baan bij Defensie had, was dat een vlucht om weg te kunnen van mijn pleegouders. Een kans een eigen leven op te bouwen. Ook toen was ik niet smoorverliefd op Johan, maar ik vond zijn aandacht fijn. Hij was echt lief en hield van mij. Of ik net zo van hem hield? Nee. Ik was vooral blij dat ik eindelijk ergens een eigen plekje had en er iemand om me gaf. Johan is een grote, stoere vent en bovendien zeven jaar ouder, ik voelde me geborgen. Bij hem kwam ik eindelijk thuis.

Op mijn negentiende werd ik zwanger van onze oudste dochter Suzan. Twee jaar later volgde Katja. Heerlijke meiden die alles voor me waren. Ik mocht dan zelf een slecht voorbeeld hebben gehad, ik wilde er alles aan doen om het als moeder anders te doen en te voorkomen dat zij net zo’n moeilijke start in het leven zouden krijgen als ik.”

Lees ook: Ineke: ‘Ik vind mijn man niet meer aantrekkelijk. Afstotelijk zelfs’

Ik mis hem nooit

“Johan werkt fulltime als militair en verdient genoeg om het gezin te onderhouden. Daardoor hoef ik niet te werken en kan ik er ook echt voor de kinderen zijn. Op de basisschool was ik erg actief: van luizen-, hulp- tot voorleesmoeder, ik heb alles gedaan. Als er een feestje was, stond ik vooraan om mijn steentje bij te dragen. En nog steeds. Op dit moment ben ik druk met de eindmusical van Katja. Ik naai alle kostuums voor groep acht.

Elke middag zit ik met het bekende kopje thee klaar. Ik heb niet veel vriendinnen, ben graag thuis. Ik vind dat fijn, omdat ik dat zelf nooit heb gekend. De tijd met mijn meiden zie ik sowieso als een soort reservejeugd. Toen ze klein waren, zat ik urenlang met ze te tekenen en knutselen of speelde ik mee met de barbies. Ik geniet van het moederschap. In het weekend doen we altijd leuke dingen als gezin en zomers kamperen we drie weken, met of zonder Johan erbij. Dat hangt af van zijn werkschema.

Mijn gevoel voor Johan is er niet veel beter op geworden. Ja, ik waardeer hem als echtgenoot en vader, omdat hij zo trouw en loyaal is. Maar ik ben altijd blij als hij weer eens langere tijd op uitzending is. Ik mis hem nooit, vermaak me prima alleen met de meiden.”

Geflirt

“Het kleine beetje houden van, is de afgelopen jaren steeds minder geworden. Ik weet niet waardoor dat komt. Gevoelsmatig zou Johan net zo goed mijn buurman kunnen zijn of een familielid. Aardig, maar daar blijft het bij. Ik heb nooit in vuur en vlam gestaan als hij me aanraakte, word niet opgewonden als hij naakt voor me staat en ben nooit smoorverliefd geweest. Niet op hem.

Want de afgelopen jaren heb ik wel een aantal keer een crush gehad op andere mannen: een vader van school, een vader van handbal… Als zij mij alleen maar aankeken, werd ik al week. Ik heb nooit serieus iets met die gevoelens gedaan. Meer dan wat geflirt is het niet geweest, maar het heeft me wel aan het nadenken gezet. Blijkbaar kán ik wel verliefd worden.

De jongere neef van Johan vind ik bijvoorbeeld heel aantrekkelijk. Op de laatste familiedag heb ik vreselijk met hem gelachen en ik merkte dat hij mij ook best leuk vond. Met twee wijntjes te veel op heb ik toen kort iets verteld over mijn achtergrond en gezegd dat ik mijn kinderen een betere toekomst gunde en daarom nooit bij mijn man weg zou gaan. Met als toevoeging ‘ook al ben ik daar zelf niet altijd gelukkig mee’. Hij vroeg me toen: ‘Maar mogen jouw dochters dan niet leren dat het ook goed is om voor jezelf te kiezen in een relatie? Is eigenliefde niet het allerbelangrijkst voor twee puberdochters?’ Ik heb toen dat afgedaan met een ‘dat mogen ze best leren, maar dat hoeft niet nu.’ Later heb ik nog nagedacht over zijn argumenten, maar nee, ik blijf bij mijn standpunt. Ik ben ervan overtuigd dat dit het beste is.”

Mijn geheim

“Uiteraard weet Johan hier allemaal niets van af. Dit is mijn geheim. Ik denk dat hij zich rot zou schrikken als hij hoorde dat ik niet als partner van hem hou en speculeer over een toekomst alleen. Dit verwacht hij niet van mij.

Tegen hem doe ik heel normaal. Ik speel de lieve, zorgzame vrouw, precies zoals hij graag ziet. Ik zorg ervoor dat hij niets tekortkomt. Ik pak zijn koffer in als hij op reis gaat, met altijd een kleine verrassing cadeau. Ik breng ontbijt op bed als hij thuis is, kook zijn lievelingshapjes en neem alle huishoudelijke klussen uit handen, zodat hij pure qualitytime met de meiden heeft. Ook hebben we seks als hij thuis is. Niet vaak, hooguit eens in de maand. Net genoeg, zodat hij niet gefrustreerd of  ontevreden raakt. Ik zet een knop om en verleid hem, ook al heb ik er zelf geen zin in.

Omwille van de meiden doe ik er alles aan dat hij niets te klagen heeft. Zelfs als ik moet jokken of toneelspelen tegen Johan. Ik zou namelijk absoluut niet willen dat híj mij verlaat, omdat hij niet meer happy is, want ik wil mijn dochters hun fijne jeugd niet afnemen. Zij moeten onbezorgd door het leven gaan. En dan heb ik het niet over dure kleding, scooters en mobiele telefoonabonnementen, maar puur over een veilig thuis. Dat kan ik hen het beste geven in een gezinsvorm, dus met een liefhebbende vader en een moeder.

De meiden zijn stapel op Johan en hij is ook een superlieve en betrokken vader. Wat dat betreft kan ik echt niet klagen. Als hij niet in het buitenland op uitzending is, staat hij langs de kant van het sportveld, gaat mee naar ouderavonden en helpt geduldig met hun huiswerk. Hij balt met alle buurtkinderen op straat en als het moet plakt hij alle fietsbanden van kinderen in onze wijk. En als hij terugkomt van een lange reis overlaadt hij ons met cadeaus en knuffels, omdat hij ons zo heeft gemist.

Ik geloof niet dat Johan aan mij twijfelt of doorheeft dat ik hem voorlieg. Hij vertelt me regelmatig dat hij van me houdt en dan antwoord ik altijd met een ‘ik ook van jou’. Ik laat hem graag in die waan.”

Hoge prijs

“Dat ik een hoge prijs betaal qua liefde, vind ik geen opoffering. Johan is vaak weken van huis en dan heb ik alle ruimte om mijn eigen gang te gaan, zonder rekening met hem te hoeven houden. Dan slapen Suzan en Katja bij mij in bed en bak ik in het weekend pannekoeken met de meiden, kijken we films en lopen we de hele dag in pyjama. Echt genieten.

Natuurlijk, diep in mijn hart zou ik niets liever willen dan hand in hand over het strand lopen met een leuke man of urenlang vrijen met een aantrekkelijke man. Maar mijn tijd komt nog wel.

Over zeven jaar ben ik net veertig en heb ik nog een heel leven voor me. Ik kan nog iemand ontmoeten, vriendinnen maken, ik ben jong genoeg om een nieuw bestaan op te bouwen. Ik vind het ook helemaal niet erg om dan weer te moeten gaan werken en in een kleiner huurhuisje te wonen. Om materie heb ik nooit gegeven. Mijn kinderen zijn het belangrijkst.

Over zeven jaar is Suus 22 jaar. Ik verwacht dat ze dan wel een eigen huisje heeft. Kat is dan pas achttien, maar zij heeft het er al jaren over dat ze ook het leger in wil en intern gaat wonen. Ik schat in dat zij dus ook al vroeg uit huis gaat. Dat zie ik als het moment om mijn eigen boel op te pakken en aan mezelf te denken. Mijn taak als moeder is dan volbracht.”

Lees ook: Hennie wordt gestalkt door de vrouw van haar eenmalige minnaar

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.