Zij betrapten hun partner op een leugen: ‘Het was net die scène uit Jiskefet’

Tekst: Mariette Middelbeek

10 november 2025

Sta je elke dag een verse salade te maken, blijkt die gewoon in de vuilnisbak te belanden. En o ja, dat uurtje padellen werd ook wat anders ingevuld. Deze vrouwen betrapten hun partner op een pijnlijke leugen.

‘Hij bleek helemaal niet te padellen, maar had een affaire’

Rienke (49): “Zoals ongeveer de hele wereld raakte ook mijn man Ruud, met wie ik vijftien jaar samen ben, bevangen door het padel-virus. Hij nam les en was zo twee, drie avonden in de week op de baan te vinden. Ikzelf ben een balsportkneus en waag me er dus ook niet aan, maar toen er tijdens een familieweekend een padelbaan op het huisjespark bleek te zijn, boekte ik die vol enthousiasme. Ruud en ik tegen zijn broers, hartstikke leuk. Ruud stribbelde alleen tegen, had last van zijn been en het ging volgens hem ook regenen. Maar uiteindelijk kon hij er niet onderuit en daar stonden we dan, op de padelbaan. Waar hij er echt niets van bleek te kunnen… Ik was verbijsterd na een jaar les. Het was alsof hij voor het eerst op de baan stond…
In mij was iets wakker geworden. Ruud was afgevallen, had een hip baardje en droeg skinny spijkerbroek. Waarom had ik dit vreselijke cliché niet eerder doorzien? De week erop ging ik op het vaste tijdstip van zijn les naar de padelschool en zocht hem, maar hij was nergens te vinden. Toch kwam hij fris gedoucht thuis en zei dat zijn les goed was gegaan. Toen werd ik boos en smeet hem voor de voeten dat hij helemaal geen les had. Hij werd wit en toen rood en wist niet wat hij moest zeggen. En toen biechtte hij het op. Hij was niet op de padelbaan maar in bed bij zijn collega Pamela. ‘Ook met een p’, was mijn reactie, vraag me niet waarom.
We zijn nu twee jaar verder. Of Ruud inmiddels padelt weet ik niet, maar hij woont met Pamela samen. Ikzelf ben voorzichtig verliefd op, je verzint het niet, een fanatieke padeller. Maar wel eentje die daadwerkelijk een bal weet te raken, dat stelt me gerust.”

‘Ik vond een brief van de rechtbank’

Janneke (37): “Ze waren al een tijdje uit elkaar en hij was zelfs al officieel gescheiden, zo bezwoer Wout me toen ik hem via een datingapp leerde kennen. Ik werd hartstikke verliefd en prees mezelf gelukkig met zo’n leuke man, die ook nog eens – in tegenstelling tot andere dates – ongeschonden uit zijn scheiding was gekomen. Een paar maanden lang zweefde ik door de wereld, zo gelukkig met mijn nieuwe relatie. Tot ik een keer onverwacht bij hem thuis kwam en hij niet had opgeruimd. Terwijl hij naar de wc was, zag ik een brief van de rechtbank op tafel liggen, slordig weggestopt tussen andere papieren. Wat bleek: de scheiding was nog helemaal niet rond, er waren talloze problemen en Wout en zijn ex bestookten elkaar met wat ze maar konden verzinnen. ‘Ik wilde je er niet in meetrekken’, was zijn verdediging toen ik hem om opheldering vroeg. O oké, maar maandenlang liegen vond je wel een goed idee?! Ik heb de deur achter me dichtgetrokken, heb drie weken gehuild en talloze keren op het punt gestaan toe te geven aan zijn smeekbedes om terug te komen, maar ik wil een nieuwe relatie niet bouwen op zo’n leugen. Als hij vanaf dag één eerlijk had gezegd dat hij midden in een vechtscheiding zat, was ik misschien wel gebleven. Maar moeiteloos mooi weer spelen, nee, dat heeft mijn vertrouwen te veel geschaad.”

Lees ook: lezeressen vertellen: ‘Dit had ik liever niet willen weten…’

‘Het was net die scène uit Jiskefet’

Marion (43): “Ik zag het aan die afschrijvingen. Omdat ik vrijwel nooit op onze rekening kijk, kwam ik er pas na vier maanden achter dat mijn man Simon elke werkdag pinde bij de kantine of tikkies van zijn collega’s betaalde. Dat vond ik gek, want Simon nam altijd zelf zijn lunch mee sinds hij van de dokter te horen had gekregen dat hij moest afvallen.
Ik vond het knap dat Simon zo zijn best wilde doen om af te vallen en besloot hem te steunen. Dus stond ik elke ochtend een kwartier eerder op om voor hem een kraakverse, gezonde lunch voor op zijn werk klaar te maken. Mijn redenering was: als die salade maar lekker genoeg is, houdt hij het langer vol.
Nou, die salades waren heerlijk, maar belandden dus in de prullenbak. Dat bleek toen ik hem met die afschrijvingen confronteerde. Hij schaamde zich zichtbaar. Ik moest denken aan die scène uit Jiskefet, van die twee kantoorklerken. ‘En wat zeggen we dan tegen die zuidvruchten?’ ‘Toedeledokie!’ Nou, dat zei Simon ook tegen de salades om vervolgens de kantine of snackbar te plunderen – voor dat laatste kreeg hij die tikkies.
Ik voelde me in de zeik genomen. Op zich hoeft hij van mij niet af te vallen, maar ik vind het respectloos om mij een kwartier eerder m’n bed uit te laten gaan, de moeite te doen van die salade maken en die dan gewoon weg te gooien. Daar ben ik het meest boos over, en eigenlijk ook wel verdrietig. Is mijn tijd en moeite voor hem dan niet belangrijk?
Zijn leugen was genoeg voor een stevige ruzie, maar natuurlijk geen reden om uit elkaar te gaan. Hij heeft zijn excuses aangeboden en moet accepteren dat ik de keuken niet meer in ga voor hem. Als hij sla wil, trekt hij maar een zak open.”

‘Ik de avondspits, hij lekker in de kroeg’

Liliane (34): “Och, wat was hij druk, mijn vriend Joep. Terwijl ik onze peutertweeling van twee van de opvang haalde, eten gaf, in bad stopte en naar bed deed, ploeterde hij met de mensen van de juridische afdeling avond aan avond door om te proberen een ophanden zijnde rechtszaak tegen het bedrijf te voorkomen. Ik vond het echt naar voor hem dat hij zoveel overuren moest maken en draaide die avondspits dan maar alleen, ook al had ik de hele dag gewerkt.
Bij toeval kwam ik de vrouw van zijn collega van juridische zaken tegen in de supermarkt en ik maakte een grapje over dat we rechtszaak-weduwen waren – haar man zou er vast ook heel druk mee zijn. Ze bleek alleen van niets te weten, die man was elke dag om vijf uur thuis. Toen wist ik dat Joep loog. Affaire, dacht ik meteen. Toen hij die avond om, opnieuw, acht uur thuiskwam, was ik woest en hysterisch en biechtte Joep op dat er inderdaad geen rechtszaak was. Maar ook geen affaire. Hij ging gewoon met zijn jongere, kinderloze collega’s na het werk was drinken in de kroeg en kwam thuis als de avondspits met onze peuters al achter de rug was. Want dat vond hij ‘zo’n gedoe’. Ja, ík ook. Ik ben blij dat hij geen affaire heeft en Joep is nu ook eerder thuis, maar het zit me nog niet lekker. Ik denk dat ik binnenkort maar een tienrittenkaart bij de sauna neem en zeg dat ik naar de sportschool ga. Dan staat het weer gelijk.”

‘Hij bleek nog nooit van het visum te hebben gehoord’

Birgit (38): “Wat geweldig, vond ik, dat mijn kersverse nieuwe liefde Roy al net zo’n Amerika-gek bleek te zijn als ik. Al op onze tweede date liet hij me foto’s zien van zichzelf in de Grand Canyon, Las Vegas en New York, plekken waar ik ook was geweest. In de maanden daarna ontwikkelde onze relatie zich stormachtig en in een opwelling zei ik: we gaan samen naar New York! Roy was meteen helemaal enthousiast, maar er gebeurde wel iets geks. Ik boekte tickets en vroeg hem naar het hotel waarin hij eerder had geslapen, maar daarop kreeg ik geen antwoord en ook al beweerde hij bij allerlei bezienswaardigheden te zijn geweest, hij kon niet één detail opnoemen. Toen ik over de ESTA – de visumaanvraag voor de VS – begon, wist ik zeker dat hij loog. Daar had hij duidelijk nog nooit van gehoord, terwijl iedereen die naar de VS gaat er eentje moet aanvragen. Uiteindelijk bekende hij dat hij nooit verder was gekomen dan Londen. Wat helemaal prima is, maar minder prima vind ik het liegen én gewoon blijven volharden daarin, inclusief met ChatGPT gemaakte foto’s. Rode vlag, en dus heb ik hem aan de kant gezet en ben met een vriendin naar New York gegaan.”

‘Naar die boot konden we fluiten’

Wieke (39): “Ik grap weleens dat er geen bloed door mijn aderen stroomt, maar het water van het Tjeukemeer. Mijn jeugd in Friesland bracht ik op het water door, als ik zeilde was ik altijd gelukkig. Voor mijn studie verhuisde ik naar de Randstad waar ik nooit meer wegging, maar dat water bleef trekken. Toen mijn vriend Leon en ik gesetteld waren, ook financieel, wist ik: een boot is het eerstvolgende op mijn lijstje. Leon heeft er niet veel mee, maar hij begreep mijn wens en dus gingen we sparen. Ik keek niet vaak op die rekening, omdat ik altijd precies wist wat ik erop had gezet.
Leon ontwikkelde intussen een andere hobby: online poker. Een vriend van een kennis van een collega van de buurman – of zoiets – was daar rijk mee geworden, had hij gehoord. Mij leek het gevaarlijk, maar Leon zei dat het een kwestie van investeren en oefenen was en ik geloofde hem. Hij legde duizend euro in en had daarna nooit geldgebrek, volgens hem omdat hij genoeg won om zijn inzet te verhogen. Ik weet nog steeds niet hoe hij heeft kunnen denken dat hij hiermee weg zou komen.
Vorig jaar zomer kwam ik erachter hoe het echt zat. Ik logde in op de spaarrekening en schrok me kapot: in plaats van zesduizend euro, stond er nog maar achthonderd euro op. De rest had Leon vergokt. Ik was woedend en nog veel woedender toen hij me alleen maar een beetje appelig aankeek, zo van: tja, ik weet het ook niet… Het heeft gezorgd voor een diepe relatie- en vertrouwenscrisis tussen ons, waar ik nog niet overheen ben. Leon is in therapie, maar die leugen poets je niet weg. Naar die boot kunnen we fluiten en dat is extra ironisch omdat ik het met deze stress meer dan ooit nodig heb om op het water mijn hoofd leeg te maken. Maar verder dan een zelfgebouwd vlot ga ik niet komen.”

‘Op de ic kreeg ik de waarheid te horen’

Gerry (69): “De leugen van mijn man Jos kwam wel op een heel spectaculaire manier aan het licht – en eentje die van mij niet had gehoeven. Na elke jaarlijkse controle bij de cardioloog beweerde hij weer dat alles prima was, weer helemaal goedgekeurd. Tot hij met gillende sirenes werd afgevoerd, door een hartinfarct op het randje van de dood zweefde en ik naast zijn bed op de intensive care pas hoorde dat de cardioloog hem al jaren vertelde dat hij een – letterlijk – tikkende tijdbom in zich had en dat hij een zware en risicovolle operatie nodig had om een infarct juist te voorkomen. Dát had Jos dan weer even niet verteld. Gelukkig heeft hij het overleefd, maar toen hij eenmaal hersteld was hem ik verteld dat ‘in ziekte en gezondheid’ voor mij betekent dat je álles vertelt. Ik snap dat hij bang was voor de operatie, maar die angst had hij bijna met de dood moeten bekopen. Nu ga ik altijd mee naar de cardioloog, wel zo veilig.”

‘Gevonden langs de weg? Niets van waar!’

Jozien (31): “Mijn vriend Bart is echt bizar gek op katten. En uitgerekend hij krijgt het voor elkaar om een relatie te krijgen met een notoire kattenhater, namelijk ikzelf. En dus bedacht Bart een truc. Op een dag kwam hij in de stromende regen thuis met een totaal verregende kater, die me met zijn grote ogen zielig aankeek. Bart deed hetzelfde en zei: ‘Ik heb hem gevonden langs de weg, wie dóét nu zoiets?’ Achteraf gezien natuurlijk een raar verhaal: er lopen zoveel katten langs wegen en die horen gewoon ergens thuis. Maar goed, ik dacht niet zo ver na en Bart zei dat hij Harry, zo noemde hij hem ‘maar even’, de volgende dag naar het asiel zou brengen. Je raadt het al, de volgende dag verstreek, die erna ook, Harry kreeg een mandje, een voerbakje, een vaste plek bij de kachel en Harry bleef. Want Harry was zielig. En ik vond hem eigenlijk heel lief.
Twee maanden later verkocht Bart via Marktplaats een kastje. De koper kwam het halen, maar deed moeilijk over de prijs. Omdat ik Bart niet kon bereiken, bedacht ik dat ik via de computer op zijn account kon inloggen, het wachtwoord staat toch opgeslagen. Daar ontdekte ik niet alleen dat de prijs die ik zei klopte, maar ook dat er twee maanden eerder berichten over en weer waren gegaan over Harry de herplaatser. Wat bleek: de zogenaamde vondeling kwam gewoon uit een warm huisje waar een allergisch kind helaas zorgde dat Harry niet kon blijven. En net op de dag dat Bart hem ‘vond’, stond de afspraak dat hij Harry zou ophalen. Eerst was ik verbijsterd, toen boos en toen moest ik er heel hard om lachen. Toen Bart thuiskwam, heb ik hem ermee geconfronteerd. Ik heb hem nog nooit zó bedremmeld zien kijken. ‘Niet meer liegen tegen me’, heb ik gezegd en daarna hebben we Harry geknuffeld.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.