Bert werd ongepland vader: ‘Ik hoop dat ze weet dat ik zielsveel van haar hou’

Tekst: Redactie Vriendin

23 juni 2025

Bert (35) is net afgestudeerd als zijn vriendin zwanger blijkt te zijn. Hij is dan 22 jaar en niet klaar voor het vaderschap, maar negen maanden later wordt wel zijn dochter geboren. In zijn boek Plotseling papa blikt hij terug op de turbulente jaren vanaf de zwangerschap tot nu.

Twee jaar geleden heeft Bert Bentsink zijn dochter voor het laatst gezien. Of eigenlijk: een glimp van haar opgevangen toen hij langs het schoolplein stond van de basisschool waar zij op zat. Inmiddels zit Hannah (vanwege privacy redenen is dit niet haar echte naam) op de middelbare school en hij heeft geen idee welke dat is. In zijn boek Plotseling papa dat vanaf deze week in de winkel ligt, reconstrueert hij de turbulente jaren vanaf de zwangerschap tot nu, waarin hij met vallen en opstaan zijn vaderrol probeert vorm te geven. Van betrokken papa met vaste zorgdagen tot een verstoten vader op afstand.
Bert blikt terug op het begin: “Ik was 22, de inkt van mijn scriptie was praktisch nog nat toen ik hoorde dat ik vader werd. Mijn toenmalige vriendin was eigenlijk een scharrel die ik kende via mijn werk. We waren een maand of vier aan het daten toen we ontdekten dat ze zwanger was, al twaalf weken. Ik wist dat zij aan de pil was, niet dat ze die weleens vergat in te nemen. Dat nam ik haar kwalijk. En ondertussen realiseerde ik me ook maar al te goed dat ik de regie niet zo makkelijk uit handen had moeten geven door geen condoom te gebruiken. Ik voelde me verantwoordelijk voor de zwangerschap, maar was allesbehalve klaar voor het vaderschap. Had ze mij erin geluisd? En een gesprek over een eventuele abortus zette bij haar al helemaal kwaad bloed. ‘Geen sprake van’, zei ze. Dit kind ging er komen. Ons kind. Maar hoe we het ouderschap zouden gaan vormgeven, daar hebben we het vervolgens nooit meer over gehad.”

Flierefluiter

Bert houdt lang stil dat hij vader wordt, zowel op kantoor als bij zijn vrienden. “Ik vond het moeilijk dat ik niet voldeed aan het plaatje van een perfect gezin, dat kennelijk in mijn hoofd zat. Ik was niet toe aan het vaderschap, had in mijn hoofd serieus een abortus overwogen en had niet eens echt een relatie met de moeder van mijn kind. Ik schaamde me, ík had iemand zwanger gemaakt en wat moest de buitenwereld daar wel niet van denken? Nu zie ik dat ik me dat stigma van een flierefluiter die – plat gezegd – zomaar het bed induikt met een vrouw en haar bezwangert, ook wel eigen had gemaakt. Alleen bij mijn ouders op de bank durfde ik het achterste van mijn tong te laten zien. Zonder de hand op de rem te houden liet ik daar mijn tranen de vrije loop, deelde mijn angsten en vermoedens. Misschien sloeg ik daar destijds wel een beetje in door. Maar toen dacht ik: als ze niet eerlijk tegen mij is over haar pilgebruik, wat klopt er dan nog meer niet? Mijn ouders vingen me op en steunden me onvoorwaardelijk.” Bert verlaat zijn studentenkamer en gaat met een vriend in een appartement in de Amsterdamse binnenstad wonen, de band met de moeder van zijn kind is onvoorspelbaar en dat blijft de hele zwangerschap zo.

Dief in de nacht

In februari 2013 wordt Hannah geboren. Bert verneemt het als hij ’s ochtends wakker wordt en een bericht leest op zijn telefoon. Tien minuten later zit hij in de bus naar het ziekenhuis. Van de allereerste ontmoeting met zijn dochter herinnert hij zich alles: “Toen ik binnenkwam had ze haar oogjes open en een klein wit-roze gestreept mutje op, ze lag in de armen van haar moeder. Alle gevoelens van wantrouwen en boosheid speelden even niet, ik was immens trots en op slag verliefd op mijn dochter. Ik heb nog een foto van het moment dat ik haar voor het eerst vastheb, een beetje onwennig. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Niet veel later zat ik weer in de bus, terug naar mijn huis. En toen kickte de deceptie in. Ik was vader geworden, maar de manier waarop paste nog steeds niet bij hoe ik me dat ooit had voorgesteld. Op dat moment voelde ik me zo eenzaam, ik kon alleen maar huilen. Het was alsof ik als een dief in de nacht naar mijn kind was gaan kijken. Misschien klink dit ouderwets, maar het voelde ook zo onvolwassen dat ik niet eens een eigen auto had om mee naar het ziekenhuis te rijden.”

Twee werelden

Bert wil er zijn voor zijn dochter. Maar hóe, dat blijft tussen haar moeder en hem onbesproken. De eerste jaren van haar leven is er wel af en aan contact. Het voelt voor Bert alsof hij een jojo is waarvan de moeder het touwtje stevig in handen houdt. “Gekmakend was dat. Wat wij hadden was toen nog vrij onbestemd. Geen relatie, ik zie haar als mijn ex. Maar we waren wel samen ouders geworden. Hannah woonde bij haar moeder, ik was een vader op afstand. Financieel droeg ik wel bij aan de opvoeding, op verzoek van haar moeder stopte ik cash geld in het voorvak van de rugzak van onze dochter als ik haar terugbracht. Voor mijn gevoel leefde ik in twee werelden. Twee uitersten bovendien: van vader zijn aan de ene kant naar van het leven genieten en ontdekken wie ik ben aan de andere kant. Dat was ontzettend vermoeiend. Bovendien kon ik mijn ideale plaatje van een gezin met een vader, moeder en een kind niet waarmaken, maar ik kreeg het ook niet uit mijn hoofd. De band met haar moeder raakte steeds meer verstoord.”
Zij bepaalt wanneer Bert zijn dochter mag zien. En uit angst dat ze op een dag de deur helemaal zou dichtsmijt en het contact verbreekt, beweegt hij jarenlang mee. Als Hannah zeven jaar is, komt er een soort van omgangsregeling tot stand. Van donderdag tot zaterdag logeert zijn dochter bij Bert, hij woont inmiddels alleen, in een kleine studio. “Dat was intens, maar vooral geweldig. We hielden Disney-filmmarathons, bouwden Frozen kastelen en hadden eindelijk samen de tijd om elkaar te leren kennen. Ik genoot van het samenzijn, maar dreef ook steeds verder af van mezelf. De vraag waarom ik dat zo deed, kan ik niet steeds niet goed beantwoorden. Er is een kant in mij die heel altruïstisch wil zeggen dat ik het allemaal voor mijn dochter deed. Dat is zeker waar. Maar ergens sluimerde ook altijd het gevoel dat het mijn verdiende loon was dat ik het zo zwaar had. Ik had immers ooit aangestuurd op een abortus omdat ik  – als ik heel eerlijk naar mezelf was – helemaal geen kind wilde op mijn 22ste. Ook al dacht ik daar anders over vanaf het moment dat ze er was, het gevoel bleef wel aan me knagen. Ik cijferde mezelf compleet weg tot ik in tranen bij de huisarts zat. Diagnose: burn-out.”

Stoppen met straffen

Na een paar maanden krabbelt Bert weer op. Tot de genadeklap zich aandient. Als hij op een donderdag met witte puntjes en kipknakworstjes zit te wachten tot Hannah wordt gebracht, komt er niemand opdagen. Zijn telefoontjes blijven onbeantwoord en als hij naar het huis van zijn ex rijdt, wordt er niet opengedaan. “In eerste instantie maakte ik me zorgen, zou er wat gebeurd zijn? Door een kier in de gordijnen zag ik licht branden, het zag eruit alsof ze gewoon thuis waren. Als ik belde, kreeg ik direct de voicemail. Tot ik een paar dagen later mijn nummerherkenning uitzette en mijn ex wel opnam. Haar verklaring: Hannah wilde niet meer komen. Totaal ontgoocheld hing ik op. Natuurlijk wilde ik niets liever dan een fatsoenlijke verklaring voor dit gedrag. Maar eigenlijk wist ik dat ik die toch niet zou krijgen. In die periode heb ik als het ware een hendel omgezet. Het was nu aan mij om overeind te blijven en me niets meer aan te trekken van dit onnavolgbare gedrag. Uit zelfbescherming moest ik dus niet meer kruipen. In elke vezel van mijn lichaam voelde ik dat ik voor mezelf moest gaan leven. Ik voelde me ontzettend rot, maar wilde daar niet in blijven hangen. Ik moest stoppen met mezelf ‘straffen’ en mezelf de liefde ontzeggen. Niet veel later ontmoette ik mijn huidige vriendin met wie de relatie meteen heel fijn en leuk was. Dat gaf me moed wat milder voor mezelf te zijn.”

Verstoten vader

“Het duurde nog een jaar voor ik het Frozen kasteel – dat nog altijd in mijn woonkamer stond – kon afbreken, haar lade met kleding kon opruimen, haar tekeningen van de koelkastdeur haalde en de zeemeerminbarbie in de douche weggooide. Het contact helemaal verbreken kon en wilde ik niet. Ik heb nog een hele tijd kaarten en berichten gestuurd, die blijven altijd onbeantwoord. Eens in de zoveel tijd check ik alle social media op alle mogelijke namen, tevergeefs. Ik ben en blijf haar vader, maar wel verstoten en op afstand. Toen we ontdekten dat mijn huidige vriendin zwanger was, heb ik haar laten weten dat ze een halfbroertje zou krijgen. Op het geboortekaartje heb ik niets gehoord. Het contrast tussen de geboorte van mijn eerste en mijn tweede kind had niet groter kunnen zijn. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat ik het heel waardevol vind om dit hele proces met mijn vriendin te kunnen delen. Van er samen voor gaan, tot ontdekken dat zij zwanger was en hij werd geboren.”

Lijken op elkaar

Inmiddels zijn er ruim twee jaar verstreken sinds Bert zijn dochter voor het laatst heeft gezien. Een paar jaar geleden maakte hij twee podcastafleveringen over ongepland vaderschap: Plotse papa’s, waarvoor hij in gesprek ging met verschillende mannen die ongepland vader werden. “Daar kwamen zo veel reacties op die me moed gaven mijn verhaal op te schrijven in een persoonlijk boek. Al die herinneringen optekenen was loodzwaar en bevredigend tegelijk. Het schrijven van Plotseling papa is de beste therapie geweest die ik me kon wensen. Natuurlijk heb ik het voor mijn dochter geschreven. Als ze het ooit leest, dan is mijn doel dat ze weet dat ze altijd in mijn hoofd en in mijn hart zit. Voor haar staat de deur altijd open. Ze weet dat ik besta, ik hoop dat ze weet dat ik zielsveel van haar hou. Mijn allergrootste angst is dat we elkaar nooit meer zien. Maar diep in mijn hart weet ik dat dat niet gaat gebeuren. Hannah en ik lijken op elkaar, ik hoop dat ze ooit nieuwsgierig wordt en contact met me opneemt. Soms droom ik van een soort Hollywoodachtige situatie waarin we elkaar in de armen vliegen. Dat zou fantastisch zijn. Hoe dan ook: mijn dochter is altijd welkom.”

Tekst: Yvonne Brok
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.