Anouk: 'Hoe overleef je een huilbaby?'

Anouk: ‘Hoe overleef je een huilbaby?’

Na een lange, intense, maar vooral prachtige bevalling was ze daar dan eindelijk: Soof! Het avontuur van ons leven, wat waren we trots en vol van liefde. Slapen voelde als tijdverspilling en geen uitzicht was mooier dan dat kleine mensje van ons samen.

Na een lange, intense, maar vooral prachtige bevalling was ze daar dan eindelijk: Soof! Het avontuur van ons leven, wat waren we trots en vol van liefde. Slapen voelde als tijdverspilling en geen uitzicht was mooier dan dat kleine mensje van ons samen.

Van roze wolk naar donderwolk

De kraamweek was – los van het feit dat ik ongeveer net zo mobiel was als een revaliderende bejaarde – een grote roze wolk. Buideluurtjes, badderen, af en toe wat kraambezoek en een heerlijk tevreden (en veel slapende) baby. Na 1,5 week veranderde deze roze wolk langzaam maar zeker in een donderwolk; slecht drinken, onrust en huilen. Heel veel huilen. Zo veel zelfs, dat ik in de weken daaropvolgend continue met Soof in de draagdoek liep, niet meer wist wanneer ik voor het laatst had gegeten en dat douchen tot overbodige luxe was verheven.

Oer-brein

10 tot 12 uur per dag was ik bezig met het troosten van mijn huilende baby. Ondertussen was mijn brein overgeschakeld naar een soort oer-modus. Ieder huiltje ging door merg en been en sneed dwars door mijn moederziel. Een continue gevoel van acute stress is wat het teweeg bracht. Dat is overigens buitengewoon goed geregeld door moeder natuur.

Het huilen van je eigen baby is namelijk een dusdanig pijnlijke prikkel, dat je brein er alles aan wil doen om de behoefte van je baby te vervullen, zodat het huilen stopt. Je wordt als het ware door je eigen oerinstinct aangespoord om jouw kindje te geven wat het nodig heeft. Mooi toch?

Een huilbaby: een groot taboe

Maar wat als niets helpt? Voeden, wiegen, boeren, slapen, verschonen, zingen, dragen en buidelen. Wat ik ook probeerde, niets kon ervoor zorgen dat mijn baby stopte met huilen. En ik? Ik huilde met haar mee, voelde me machteloos en bovenal een waardeloze moeder. Want hoe kan het nu zo zijn dat ik mijn eigen kindje niet eens kan troosten? En hoe kan het dat ik niet aan haar manier van huilen hoor welke behoefte ze heeft? Ben ik wel geschikt hiervoor? Waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen? Ben ik dan zo’n slechte moeder?

Allerlei gevoelens en gedachtes

Onzekerheid, schuldgevoel en zelfs spijt blijkt bij huilbaby-ouders veel voorkomend, maar het bespreken van deze gevoelens en gedachtes is nu niet bepaald de norm en misschien zelfs taboe. “Geniet ervan hé!” en “Ach, baby’s huilen nu eenmaal” is wat er veelal wordt gezegd tijdens kraamvisites. Goed bedoeld, maar het maakt het bespreken van die o zo ingrijpende ervaringen niet gemakkelijker. Want hoe ga je delen met de buitenwereld dat je het ouderschap helemaal niet zo ‘genieten’ vindt als je je hier eigenlijk voor schaamt of verdrietig om bent? En hoe overleef je die huilbaby-periode zonder dat je hier zelf aan onderdoor gaat?

Lees hier Anouks tips

Verwerken

Veel te lang duurde het, voordat we erachter kwamen dat Soof huilde door verborgen reflux. Ze had pijn, heel veel pijn. Osteopathie, dragen en lieve familie zijn onze redders geweest. En heel langzaam veranderde ze van een huilende baby naar een ontspannen en vrolijker meisje. Nou, tijd voor feest, slingers en gebak zou je denken! Maar niets is minder waar. De maandenlange stress, gevoelens van onmacht en het enorme slaapgebrek had er flink ingehakt en zorgde bij mij voor depressieve klachten. Ik voelde me oververmoeid, opgebrand en somber. Maar ook schuld- en onzekerheidsgevoelens kwamen op. Had ik het anders moeten doen? Hoe kan het toch dat ik er zo laat achter kwam waarom mijn lieve kleine meisje zo huilde? Tegelijkertijd kon ik het geluid van huilende baby’s nauwelijks verdragen en dacht ik zelfs gehuil te horen als ik alleen thuis was en stond te douchen.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Een Beetje Hippie (@eenbeetjehippie) op

De hele dag doorbrengen met je huilende baby kan traumatisch zijn. Want zowel een situatie met een huilbaby als een acute traumatische gebeurtenis gaan gepaard met gevoelens van machteloosheid, stress en onzekerheid. Klachten naar aanleiding van een periode met een huilbaby zijn daarom heel logisch en zeker niet overdreven. Het is simpelweg een ervaring die je moet verwerken. En dat kost tijd, aandacht, steun en een hele dosis zelfliefde.

Het ging voorbij

Door hulp en steun van mijn omgeving, bij te slapen wanneer mogelijk én lief te zijn voor mijzelf kwam ik er gelukkig al redelijk snel weer bovenop. Steeds meer kon ik genieten van simpele dingen zoals een mooie zomerdag of fijne muziek. Ik werd sterker, rustiger en bovenal meer en meer een genietende moeder, die achter die donderwolk een stralende zon tevoorschijn zag komen! Dus nu weet ik het zeker; het was tijdelijk. Het veranderde en het ging dus écht voorbij.

Over Anouk

Anouk is 27 jaar, getrouwd en ‘een beetje hippie’. Tenminste, zo wordt ze vaak genoemd door de mensen om haar heen. Dat vindt ze overigens helemaal niet vervelend, want hippies zijn vrij, ruimdenkend, liefdevol en misschien ook een tikkeltje maf. Iets waar ze zichzelf ook wel in herkent.

Bewust ouderschap

Bijna 2 jaar geleden werd ze moeder van Soof en vanaf het allereerste moment vielen alle overtuigingen rondom opvoeden van haar af. De kennis vanuit haar pedagogische studies en voorgenomen opvoedstijlen schoof ze aan de kant en ze besloot te varen op haar oerinstinct. Intuïtief, liefdevol en bewust is wat haar ouderschap kenmerkt. En omdat dat soms toch een beetje anders is dan anders en ze hier veel vragen over kreeg, besloot ze haar liefde voor schrijven te combineren met de liefde voor het hippieleven. En zo ontstond www.eenbeetjehippie.com.