Van de Action tot roomboter: 8 vrouwen over hun vreemde verslaving

Tekst: Mariette Middelbeek

21 mei 2025

Je kunt natuurlijk verslaafd zijn aan chocola of tv-kijken en dan zal niemand de wenkbrauwen fronsen. Maar als deze vrouwen vertellen over hun verslaving aan de Action of roomboter, hebben ze heel wat uit te leggen.

‘Dat eerste likje is het beste’

Kelly (47): “In de supermarkt moet ik me echt inhouden. Als ik voor het schap sta en al die pakjes roomboter daar zie liggen, zie ik al helemaal voor me hoe ik zo’n wikkel eraf haal en een hap uit de boter neem. Eenmaal thuis doe ik dat dan ook meteen en gedurende de dag nog een aantal keer. Ik neem een flinke hap of ik lik eraan. Het eerste likje is altijd het beste, zo romig en zacht. Of zo’n hap die dan door je mond glijdt, heerlijk. Ik moet me inhouden, want ik wil niet te dik worden. Ik zou zo een pakje per dag kunnen wegwerken, maar houd het op ongeveer een kwart. Het is een vreemde verslaving, ik weet het, en het is vast niet heel gezond met dat vet, maar ik denk dat het een stuk onschuldiger is dan drank of drugs. Ik doe dan ook geen enkele moeite eraf te komen.”

‘Ik heb de goedkoopste shopverslaving ooit’

Petra (35): “Een shopverslaving is verschrikkelijk, weet ik van een vriendin. Het is lastig om eraf te komen en er gaan duizenden euro’s naartoe, althans bij haar. Zelf heb ik gelukkig de goedkoopste shopverslaving ooit. Het enige wat erin gaat zitten, is heel veel tijd. Elke dag ga ik naar allerlei webshops, meestal de dure, en vul ik mijn winkelmandje. Dan doe ik echt alsof ik van plan ben de spullen te gaan kopen. Ik kijk heel kritisch, zoek de juiste maat, klik en scroll tot ik iets heb gevonden waar ik écht blij mee ben en gooi mijn winkelmandje vol. Daar kan ik rustig een uur zoet mee zijn – of langer, mijn schermtijd is bizar hoog – en daarna laat ik het. Dat vullen van het mandje, dat is het, daar krijg ik een kick van. En als ik dan zie dat ik géén 839 euro hoef af te rekenen omdat ik de spullen niet koop, heb ik een tevreden gevoel. Je hebt ook van die tools waarbij je kunt kijken hoe iets staat, bijvoorbeeld een bril. Die vind ik ook heerlijk. Ik upload allerlei brillen bij mezelf in de meest uiteenlopende kleuren en modellen. Wel gek, want ik heb niet eens een bril. Maar het gaat allemaal om het idee.”

‘De fles is vergroeid met mijn hand’

Janine (50): “Mijn man noemt me mevrouw Helderder en mijn twee tieners roepen altijd dat mama’s fles is vergroeid met haar hand. Dat laatste kun je ook nog verkeerd uitleggen. Nee, mijn verslaving is niet drank, maar allesreiniger uit zo’n spuitfles. Ik vind dat echt een geweldige uitvinding. Ik heb altijd zo’n fles binnen handbereik staan en als ik bijvoorbeeld naar boven loop om iets te pakken, neem ik hem mee. Onderweg maak ik dan de trapleuning schoon of iets op de kamers van de kinderen – er is altijd wel wat te vinden dat schoner kan. Het voordeel is ook dat het in huis nu vaak naar schoonmaakmiddel ruikt, wat het idee geeft dat het hele huis brandschoon is.
Mijn man wordt er wel gek van, trouwens. Zodra hij zijn kopje optilt, heb ik de plek waar het stond al ingesprayd. Als hij amper klaar is met douchen, kom ik al aan mijn spuitfles. Hij staat zelfs naast mijn bed. Mijn man noemt het smetvrees, maar ik ben heel gelukkig met mijn fles.”

‘Ik heb helemaal niet zoveel op te schrijven’

Karin (40): “Het begon met een plank, toen twee planken en inmiddels hebben mijn opschrijfboekjes een eigen kast. Die alweer bijna vol is en toch blijf ik ze kopen. Of ik nu bij de boekhandel ben, de Hema, de So Low, de giftshop van een museum of op een buitenlands marktje, ik móét een opschrijfboekje kopen. Het lukt me gewoon niet om er voorbij te lopen zonder er eentje – of twee, of drie – mee te nemen. Het is echt sterker dan ikzelf. Als ik opschrijfboekjes zie, gaat mijn hartslag omhoog, dan krijg ik het helemaal warm en heb ik in mijn hoofd honderd dingen die ik in dat specifieke boekje ga schrijven: ideeën, lijfspreuken, grappige uitspraken van mijn kinderen voor later, to do-lijstjes. Dat ik nog tientallen boekjes heb staan voor zo’n zelfde doel, negeer ik compleet. En dat ik in de praktijk zelden doe wat ik in gedachten had omdat ik nu eenmaal niet zoveel op te schrijven heb, ook. Het is gewoon een heerlijk gevoel om zo’n boekje te kopen, het open te slaan, eraan te ruiken, die lege bladzijden te zien. Ik haal ook regelmatig boekjes uit mijn kastje en laat ze dan even door mijn handen gaan. Er zit een soort belofte in een leeg opschrijfboekje. Misschien ben ik daar nog wel meer aan verslaafd dan aan het boekje zelf.”

‘Er moet niemand door het keukenraam kijken’

Floor (46): “Als kind stond ik al bedelend bij het aanrecht als mijn moeder een cake bakte, en het aflikken van alleen kloppers van de mixer was echt niet genoeg. Ik wilde altijd een paar lepels beslag eten. Nu ik dik in de veertig ben, is die gewoonte niet veranderd. Inmiddels is het een ware verslaving. Om de dag ‘mag’ ik van mezelf. Het liefst zou ik het elke dag maken, maar ik moet mezelf beperken, want zo gezond is het niet. Natuurlijk kan ik het beslag ook maken zonder rauwe eieren, maar dan is het minder lekker. En van wat er overblijft, bak ik daadwerkelijk een – kleine – cake, dus het beslag moet wel bruikbaar zijn. Ik gebruik vaak kant-en-klare cakemix, doe er eieren, melk en boter bij en binnen een paar minuten heb ik cakebeslag. Dan loopt het water me al in de mond en even later sta ik met mijn ogen dicht hele lepels naar binnen te werken alsof ik in geen maanden iets heb gegeten. Er moet niemand door het keukenraam kijken. Ik denk dat het er echt niet uitziet.”

‘Ik heb niet eens ruimte voor een paard’

Brigitte (37): “Het is volslagen zinloos en toch gaat er heel veel tijd in zitten, zeker een tot twee uur per dag. Waar anderen op Funda speuren naar onbereikbare huizen, pluis ik het internet uit op zoek naar paarden die te koop staan. Ik kan me daar helemaal in verliezen, wat nergens op slaat, want ik heb niet eens ruimte voor een paard, of geld. Of tijd, want met twee kleine kinderen en een baan voor vier dagen zou ik niet weten wanneer ik voor zo’n paard zou moeten zorgen. Maar toch… Toch open ik Marktplaats, ehorses, KWPN of een andere site en bekijk advertenties, foto’s en soms ook video’s van paarden in allerlei soorten, maten en prijsklasses. Heerlijk vind ik dat. Ik moet elke keer weer een nieuwe aanklikken, ook als het werk zich opstapelt of als ik allang zou moeten slapen. Als ik zoek naar paarden, word ik rustig. Het voelt alsof ik even weg ben uit mijn eigen leven. Dan stel ik me voor hoe het zou zijn om een paard te hebben – mijn grote droom als kind en eerlijk gezegd nog steeds wel – en of ik dan op een boerderij zou wonen of het paard op de manege zou zetten en hoe het is om elke dag te rijden. Om daarna weer terug te keren naar mijn eigen leven. Waar ik overigens best tevreden over ben, maar die paarden, die blijven toch aan me trekken.”

‘Een snuifverslaving, maar dan onschuldig’

Maggy (39): “Als kind smeerde ik mijn poppen al in met Zwitsal-olie en toen mijn vriendinnen eerder kinderen kregen dan ik, moest ik altijd aan die babyhoofdjes snuffelen. De geur van Zwitsal is gewoon zó lekker, die maakt echt mijn dag. De geur staat voor heel veel gevoel bij mij: liefde, geborgenheid, rust, vertedering. Toen mijn kinderen baby’s waren, had ik een toptijd, maar toen ik het rond hun zesde echt niet meer kon maken om ze met Zwitsal-olie in te smeren, heb ik een oplossing gevonden. Elke ochtend doe ik de olie op mijn armen en dan loop ik de hele dag aan mezelf te snuffelen. Ik noem het voor de grap mijn snuifverslaving, maar dan onschuldig. Voor het beste effect moet ik echt mijn neus tegen mijn huid duwen en diep snuiven, dat is het lekkerst. Als ik dat buitenshuis doe, moet het er vreemd uitzien. Maar ik ben er inmiddels heel bedreven in om stiekem even te snuiven.”

‘Er móét iets mee naar huis’

Diana (48): “Als ik het logo alleen al op een vrachtwagen zie staan, voel ik een kriebel in mijn buik. En loop ik langs een vestiging van Action, dan móét ik naar binnen. Sowieso kom ik elke week bij de Action, en eerlijk gezegd meestal meer dan eens. Eenmaal binnen voel ik vooral opwinding en ook een soort voldoening. Ik kan het niet precies omschrijven. Het is die geur als je binnenkomt, de spullen die je vanuit de schappen lijken te roepen, het gevoel als je afrekent en met zo’n hele tas voor relatief weinig geld de deur uitloopt. Zonder aankoop weggaan doe ik nooit. Er móét iets mee naar huis, ook al heb ik spullen genoeg. Maar een geinig kussentje kan er altijd bij, net als een geurkaars, bloempot of, ook heel handig, leuke opbergbak. Zodra ik het zie, heb ik er in mijn hoofd een bestemming voor. Sterker nog, dan weet ik niet hoe ik het tot nu toe zónder dat ene ding heb gered.
Ik heb het verslavingsgen doorgegeven aan mijn dochter van twaalf. Ook zij kan al niet meer langs een Action lopen zonder iets te kopen. Om mijn schuldgevoel over het doorgeven van dit gedrag letterlijk af te kopen, betaal ik vaak voor haar. Zo wordt het met zeker honderd euro per maand nog best een dure verslaving. Maar ik heb altijd leuke spulletjes in huis, dat wel.” 

Om privacyredenen zijn sommige namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images