Odine (45) werd na jaren toch nog moeder

Tekst: Redactie Vriendin

13 januari 2025

Jarenlang stapelde de ene teleurstelling zich op de andere en dacht Odine (45) dat ze nooit moeder zou worden. Dit jaar mocht ze dan eindelijk dochter Isséy in de armen sluiten. “Dat kleine beetje hoop; ik bleef het houden.”

Odine: “Een kinderwens heb ik altijd gehad. Mijn toenmalige partner wilde ook wel, ‘maar nog niet’. Ik was 35 toen onze relatie ten einde kwam en dan ben je ineens best oud voor een zwangerschap. Desnoods doe ik het alleen, dacht ik. Maar toen kwam ik op m’n 39ste Desmond tegen. Hij was negen jaar ouder dan ik en hij had al twee volwassen kinderen. Ik heb hem meteen verteld dat ik graag kinderen wilde. ‘Dat gaan we hoe dan ook doen’, was zijn reactie. Omdat Desmond zich had laten steriliseren en een hersteloperatie niet mogelijk was, waren we aangewezen op ivf/icsi. Hierbij brengen ze voor bevruchting zijn zaadcel met een naald in één van mijn eicellen. Ik was al te oud om hiervoor in Nederland op de wachtlijst te komen. We moesten naar België, maar wel op eigen kosten. In 2019 vond de eerste punctie plaats. Tien eicellen; dat leek ons een mooie eerste opbrengst. Maar toen begon de afvalrace. Na vijf dagen was er niets over, geen enkele goede embryo. Er werden in totaal in het traject dat volgde tientallen eicellen over vijf puncties geoogst. Van de negen goede embryo’s kwam nooit een voldragen zwangerschap. Steeds weer de hel en onzekerheid van die veertien dagen afwachten tot je mag testen. Ik probeerde zo normaal mogelijk door te gaan met leven, maar ondertussen voel je van alles, want je lijf is compleet ontregeld door de hormonen. We maakten van onze bezoeken aan de kliniek in België wel altijd wat gezelligs door een leuke Airbnb te boeken of even lekker samen de stad in te gaan. Zo lang waren we natuurlijk ook nog niet samen. Het was nog een prille verliefdheid.”

Een teleurstelling

“De terugplaatsingen liepen allemaal uit op een teleurstelling. Het was ofwel een negatieve test of de zwangerschap werd een miskraam. Het is één keer met zeven weken, één keer met tien weken en één keer met zestien weken misgegaan. Die laatste keer waren er twee embryo’s tegelijk teruggeplaatst en was ik zwanger van een tweeling. Bij de echo met acht weken was er nog maar één kloppend hartje te zien. Ik focuste me op wat er wél was, maar de angst was natuurlijk enorm. Wat als ook dit kindje het niet zou redden? Steeds vaker vroeg ik me af of ik niet toch te oud was. Met elf weken werd er opnieuw een echo gemaakt. ‘Ik weet niet wat ik zie, maar het ziet er niet goed uit’, hoorden we de arts zeggen. Dan zakt de grond al onder je voeten vandaan. Met twaalf weken werd er een vlokkentest uitgevoerd. Daaruit bleek dat ons kindje het Syndroom van Patau had, een ernstige chromosomale afwijking die niet verenigbaar is met het leven. Met zestien weken ben ik bevallen van een heel klein jongetje, geboren in een vruchtzak. Dat was heel bijzonder om te zien. De bevalling was zwaar. Ik had veel pijn en dan was het ook nog eens zo enorm verdrietig. Baby Simon hebben wij ons kindje genoemd, Simon is Desmonds achternaam en kan natuurlijk ook als voornaam gebruikt worden. Baby Simon is gecremeerd en we hebben hem samen uitgestrooid op een sterrenveldje. Ik was moeder geworden, maar toch voelde dat niet helemaal zo. Mijn armen waren nog leeg.”

Toch doorgaan

“Na de bevalling waren er complicaties en moest ik ook nog gecuretteerd worden. Ik ben een tijdje ziek thuis geweest en heb toen toch weer ergens de kracht gevonden om door te gaan. Ik denk dat mijn gevoel me zei dat het ergens ooit zou gaan lukken. Ik heb altijd hoop gehouden, ook al was het soms heel weinig. Daarnaast ben ik een vechter. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad en daardoor heb ik geleerd nooit zomaar op te geven. Desmond heeft niet één keer voorgesteld te stoppen, hij heeft mij echt altijd in alles gesteund. We gingen er allebei net zo hard voor. En we konden samen overal goed over praten. Alleen zo hou je zo’n traject samen vol. Het is loodzwaar. Financieel werd onze weg wel steeds lastiger te bewandelen. En toen gooide corona ook nog eens roet in het eten. Een goede vriendin startte een crowdfunding, waarmee we weer verder konden. Per poging ben je minimaal vijfduizend euro verder en dan heb ik het alleen over de medische kosten in buitenland. Zaken als echo-onderzoeken in Nederland, hormoonmedicatie, verblijf in buitenland en reiskosten reken ik dan niet mee. Bij de eerstvolgende poging rijpten er zeven van de tien eicellen. Er werden er zes bevrucht. En na vijf dagen was er nog eentje over. Drie dagen later werden we gebeld. Ook die embryo had het niet gehaald voor een terugplaatsing, werd ons bijna zakelijk en weinig empathisch meegedeeld. Ik kon alleen maar huilen. Hoe verder we in het traject kwamen, hoe minder we deelden met onze omgeving. Het was voor ons al amper te begrijpen; een fertiliteitstraject is zo ingewikkeld. Hoe moesten anderen het dan snappen. ‘Jullie hadden toch tien eicellen?’ werd ons bijvoorbeeld gevraagd. Ja, maar een eicel is nog geen embryo. En zelfs een embryo hoeft het niet te halen. Ik heb het nooit iemand kwalijk genomen, we hebben juist veel steun gehad van vrienden en familie. Maar je wordt wel wat selectiever in wat je vertelt. Ik heb ook veel gehad aan een vriendin die ook heeft meegemaakt wat wij doorstonden.”

Klein beetje hoop

“En toen was het geld op. Dit was het dan. We hadden nog een afsluitend gesprek met de arts in België. ‘Als je nog geld hebt, ga dan naar Barcelona’, kregen we te horen. ‘Hier gaan we met een driewieler een berg op, daar ga je in een Ferrari.’ Er wordt in Spanje nog beter onderzoek gedaan en ze hebben er een ander laboratorium. We gingen naar huis met het idee dat dat gewoon niet tot de mogelijkheden zou behoren. Maar ik liet alles even bezinken en ben het toch gaan uitzoeken. Dat kleine beetje hoop; ik bleef het houden. We planden een videocall met de Spaanse arts in en we besloten er toch nog één keer voor te gaan. We leenden geld en zijn met de auto en de hond naar Spanje gereden, waar we drie weken verbleven. Alles verliep soepel; het was niet normaal goed geregeld daar. Gek genoeg voelde het ook een beetje als vakantie. We hebben echt genoten van onze tijd samen. Niemand wist wat we in Spanje gingen doen, dan hoefden we het ook niet uit te leggen. De echo, de punctie, het onderzoek, de terugplaatsing; alles verliep perfect. Een dag na de terugplaatsing reden we terug naar Nederland. ‘Gek hè, heen gingen we samen en nu ben ik zwanger’, zei ik. Ik leek het wel te voelen. Ik testte twee weken later, een dag eerder dan wordt geadviseerd. Positief! Ik legde de zwangerschapstest naast Desmonds ontbijtje. Ik was 44 jaar en eindelijk zou ik moeder worden! We waren zo blij. Blij, maar ook bang. Dit was echt onze allerlaatste kans…”

Zo mooi

“De prille zwangerschap verliep goed. Ik was flink misselijk en alle echo’s zagen er super uit. De NIPT kwam goed terug. Met iedere week die verstreek, kregen we er meer vertrouwen in. Mijn buik begon te groeien. Na drie maanden vertelden we het een voor een de mensen om ons heen. Iedereen was zó blij. Precies een week na mijn 45ste verjaardag ben ik bevallen van Isséy. Ook dat ging niet zonder slag of stoot. Isséy is met de vacuümpomp gehaald en daarna ben ik vijf liter bloed verloren en moest ik met spoed geopereerd worden. Dat was voor Desmond flink schrikken. Ik voelde mezelf wegzakken en zei dat ze Isséy van mij moesten overnemen, ik raakte in shock. Desmond was echt even bang dat ik het niet zou halen. ‘Tuurlijk, ik kom zo bij je terug’, heb ik nog gezegd. Ik weet nog dat Isséy net op mijn borst werd gelegd en ik alleen maar kon zeggen: ‘Ze is echt van ons…’ Het was niet te geloven. De complicatie heeft ervoor gezorgd dat ik een pittig herstel had – en nog steeds heb. Fysiek was het zwaar, maar ook mentaal komt al het verdriet van de afgelopen jaren eruit, lijkt wel. Ik heb zoveel te verwerken. Ik kan nog steeds iedere dag huilen om het idee dat we eindelijk een kindje hebben. Ze is zo mooi. En ook zo bijzonder. Dat ik nu door mijn herstel wat langer thuis ben, heeft als voordeel dat ik intens van haar kan genieten. Dat doe ik ook. We gaan elke dag lekker wandelen en ik kan eindeloos met haar op de grond zitten spelen.”

Gelukkig

“Een oude moeder voel ik mezelf niet. Misschien komt dat als ik later op het schoolplein sta pas. Ik denk dat ik wel rustiger ben dan jongere moeders. Alles gaat heel relaxed en ontspannen. De kinderen van Desmond zijn stapel op hun kleine zusje. We hebben met recht een modern family, want Desmond heeft naast zijn kinderen Faye (34) en Davay (31) ook al drie kleinkinderen van 19, 13 en 7 jaar. Dit is tot nu toe het mooiste van mijn leven geweest. En we hebben nog zoveel moois om van te gaan genieten. Als ik op de schaal van nul tot tien moet aangeven hoe gelukkig ik ben, geef ik een elf.” Tekst: Hester Zitvast Foto: Ruud Hoornstra Visagie: Wilma Scholte Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.