Fieke: ‘Mijn man bij de bevalling? Ik moet er niet aan denken!’

Tekst: Mariette Middelbeek

29 september 2025

Fieke (31) snapt er niets van: wat is toch dat rare idee dat het fijn is om je man bij de bevalling te hebben? Als ze zelf over een week of tien bevalt, mag man Jarno van haar op de gang wachten. Ze moet het hem alleen nog vertellen.

Fieke: “We waren op kraamvisite bij een collega van Jarno. Ik was op dat moment acht weken zwanger en alleen Jarno en ik wisten het nog. Een doodgewone kraamvisite is ineens bijzonder als je weet: over een maand of acht houd ik zelf ook zo’n klein, lief, warm baby’tje in mijn armen. Daar zat ik een beetje over te mijmeren terwijl de baby heerlijk sliep in mijn armen en toen zei de man van die collega ineens: willen jullie weten hoe de bevalling ging?
Eh… nou, dat hoefde niet per se, maar ja, dat zeg je natuurlijk niet. Jarno gaf geen antwoord, ikzelf maakte een geluid waar je net zo goed een ja als een nee in kon horen. Meer aanmoediging had die man niet nodig en hij begon in geuren en kleuren te vertellen, echt met allemaal details. Het was zó gênant.  En die vrouw zat erbij en vond het blijkbaar helemaal prima dat hij dat allemaal vertelde. Ze keken ook helemaal trots naar elkaar. Op de terugweg in de auto zei ik tegen Jarno: ik doe je iets aan als jij dat ooit doet. Gelukkig vond hij het ook enorm ongemakkelijk en beloofde hij nooit ons bevallingsverhaal de wereld in te slingeren. Dat had me gerust moeten stellen, maar er bleef een andere gedachte hangen. En dat was de gedachte dat ik niet alleen niet wilde dat Jarno aan anderen over de bevalling zou vertellen, ik wilde ook niet dat hij het allemaal zou zien. Snel zette die gedachte van me af, want dat was natuurlijk belachelijk. Het is ook zíjn kind, ik kon hem moeilijk de toegang tot de verloskamer ontzeggen. Maar toch liet het idee me niet los. Het werd ook steeds groter in mijn hoofd. Ik kon het me niet voorstellen, wij samen tijdens de bevalling. Wat ik me wel goed kon voorstellen was hoe ik in mijn eentje in zo’n ziekenhuisbed zou liggen – een thuisbevalling zie ik niet zitten – en dat ik dan helemaal in mezelf keer, mijn ademhalingsoefeningen doe, misschien probeer te mediteren, alles om me helemaal aan de flow van de bevalling over te geven. Pas toen ik dat beeld voor me had, vond ik een beetje rust. Want dat beeld klopte voor mijn gevoel.”

Dertig weken

“Met nog zo veel tijd te gaan voor de bevalling dacht ik wekenlang maar niet meer aan dat gevoel. En als het wel in me opkwam, hoopte ik dat het zou veranderen. Maar nu ben ik dertig weken zwanger en komt die bevalling natuurlijk wel in zicht. Het plan ligt klaar, alles is besproken met de verloskundige. Ook met Jarno erbij, want hij gaat trouw mee naar bijna elke afspraak. Eén keer was hij er niet en leek de verloskundige aan te voelen dat er iets was. ‘Zit je ergens mee?’ vroeg ze. In een opwelling stortte ik mijn hart bij haar uit en ik moest zelfs huilen. Dat is nu twee weken geleden en ik begin me meer en meer te realiseren dat mijn gevoel geen bevlieging is, maar iets wat ik écht wil. ‘Ik wil liever in mijn eentje bevallen’, zei ik eerlijk tegen haar. Gelukkig keek ze er helemaal niet vreemd van op, maar vroeg ze gewoon waarom ik dat wilde. Maar ja, wat kan zij doen? Ze adviseerde me er goed over na te denken en het met Jarno te bespreken, maar dat had ik zelf natuurlijk ook wel bedacht. Dat deed ik echter niet en dat heb ik nog steeds niet gedaan.

Het idee staat me zó tegen. Gaat hij dan tussen mijn benen gluren of hij de baby al ziet? Toekijken hoe het hoofdje tevoorschijn komt? Dat lijkt me heel ongemakkelijk. Er schijnen zelfs mannen te zijn die het allemaal filmen en dan terugkijken, ik gruwel van dat idee. En straks scheur ik in of is er een knip nodig en krijgt hij een heel slagveld te zien. Leuk voor je seksleven daarna. Ik weet zeker dat het me stress geeft als Jarno staat te kijken. Iedereen zegt: daar denk je echt niet aan, hoor, op zo’n moment. Nou, ik wel.
Los van dat zo’n bevalling natuurlijk niet bepaald charmant is, is Jarno een behoorlijk aanwezig persoon met niet echt stalen zenuwen. Jarno raakt snel gestrest, iets wat heel vaak heel grappig is. We gingen bijvoorbeeld varen met vrienden en de golven waren een beetje hoog, meteen was Jarno helemaal bang. Op vakantie kregen we ergens in de Alpen pech met de auto. Ik belde de hulpdienst en dacht: we wachten af, ze komen vanzelf. Maar Jarno raakte in paniek. ‘Ze komen niet’, zei hij de hele tijd. ‘Bel nog een keer. We moeten zelf iets doen.’ Hij ging ook rondjes om de auto lopen, wat niet alleen zinloos is maar ook gevaarlijk langs de weg.

Als het op de bevalling aankomt, is Jarno ook al redelijk bezorgd. Hij heeft iets opgevangen over baby’s die klem blijven zitten en een spoedkeizersnede en o ja, hij kan ook niet goed tegen bloed. Ik ben echt bang dat hij op het moment suprême flauwvalt of iedereen gek maakt met zijn gestress. Dit klinkt misschien heel onaardig, maar zo bedoel ik het niet. Ik hou zielsveel van Jarno en ik zou geen andere vader voor ons kind willen dan hij. Ik weet zeker dat hij een superlieve vader wordt die alles voor zijn kind overheeft, zich serieus met de opvoeding en ontwikkeling bezighoudt en daarnaast met veel humor ons kind zal grootbrengen. Daar kijk ik echt naar uit. Niet voor niets zijn we al twaalf jaar samen en in die jaren heb ik nooit naar een andere man gekeken. In andere relaties ging ik me altijd ergeren of raakte ik verveeld, maar Jarno maakt elke dag leuker. Hij maakt me een beter mens, ook. Stimuleert me om opleidingen te doen of aan mezelf te werken, hij begrijpt me als geen ander. Jarno en ik hebben het gewoon heel fijn samen en we vullen elkaar aan. Waar hij strest, overzie ik een situatie vaak juist wel. Andersom zie ik soms echt te weinig gevaar. Onze karakters vormen dus heel vaak een goede match, maar net niet bij dat ene grote moment waar we voor staan: de bevalling. En dat vind ik zelf ook wel lastig. Om deze reden heb ik het nog niet met Jarno besproken. Het is nogal wat om tegen een aanstaande vader die bij negentig procent van alle controles en echo’s aanwezig is geweest zeggen: maar bij de bevalling mag je thuisblijven. Dat past ook totaal niet in onze cultuur. Al mijn vriendinnen met kinderen vonden het juist fantastisch dat hun mannen bij de bevalling waren. ‘Ik moet er niet aan denken dat ik het alleen had moeten doen’, zeggen ze. ‘Hij was een enorme steun.’ Ze maakten zich aan het einde van hun zwangerschap druk wanneer hun partner op meer dan een uur rijden bivakkeerde, want straks miste hij het nog. Het zit zo ingebakken hier dat een man erbij moet zijn. Ik weet zeker dat het niet één keer bij Jarno is opgekomen dat hij buiten de verloskamer kan blijven.”

Naar de kroeg

“Ik heb een vriendin die in Bosnië is opgegroeid, ze woont sinds vijf jaar in Nederland. Haar beide kinderen zijn daar geboren. ‘Mijn man vertrok met zijn vrienden naar de kroeg zodra de bevalling zich aandiende’, vertelde ze een keer. ‘En toen de baby gewassen en wel in mijn armen lag, kwam hij kijken. Een tikje aangeschoten, uiteraard.’
Dat is toch een geweldig systeem? Los van dat aangeschoten zijn dan, dat hoeft van mij niet zo. Jarno mag op de gang wachten, of thuis, allemaal prima. Desnoods gaat hij gewoon werken, ook goed. Hij werkt voor zichzelf en maakt zich nu al zorgen hoe hij dat moet doen, offline gaan als de baby komt. Zijn telefoon gaat doorgaans de hele dag. Nou, dan lijkt dit me een ideale oplossing. Hij mag komen als het kind eruit is.

Behalve dan dat Jarno hier niet bepaald welwillend tegenover staat. Waar hij me vaak goed aanvoelt en begrijpt, heeft hij nu geen idee wat er in mij omgaat. Een paar keer heb ik geprobeerd het onderwerp bespreekbaar te maken: hoe kijk jij naar de bevalling, voor een man kan het best heftig zijn, wist je dat het in andere landen heel gebruikelijk is dat mannen er niet bij zijn? Maar hij gaat er niet op in, althans, niet op de manier waarop ik hoop. Hem rechtstreeks vertellen hoe ik me voel, durf ik niet. Jarno kennende wordt hij niet boos, maar kwets ik hem heel erg. Alsof ik hem als persoon afwijs en niet goed genoeg vind om op zo’n belangrijk moment in mijn leven bij me te hebben. En dat begrijp ik ook, dat hij dat zo zou voelen. Ik denk dat het gewoon heel lastig uit te leggen is waar mijn gevoel vandaan komt. Dat het iets van míj is, iets wat ik zelf ook niet had voorzien voor ik zwanger werd.
De enige die ik, naast mijn verloskundige, echt in vertrouwen heb genomen zijn mijn moeder en beste vriendin. Ik denk niet dat ze me begrijpen, maar ze steunen me wel. Het is fijn dat ik hen om raad kan vragen en gewoon af en toe mijn hart bij hen kan luchten. Maar ze zijn ook duidelijk tegen me: als dit is wat ik wil, moet ik het Jarno nu wel gaan vertellen. En zo niet, dan moet ik me erbij neerleggen dat hij er nu eenmaal bij zal zijn. Afgelopen week dacht ik: oké, nu ga ik het doen, ik ga het hem vertellen. Ik had al helemaal bedacht hoe, had mijn zinnen in mijn hoofd geoefend. En toen kwam hij thuis en gaf me een boek dat hij had gekocht die middag, over hypnobirthing. ‘Ik had het idee dat je een beetje in de stress was over de bevalling’, zei hij erbij. Hij had gegoogeld en was bij het onderwerp hypnobirthing terechtgekomen. ‘Misschien helpt dit je?’ zei hij en hij keek er zo lief bij, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om nog te zeggen wat ik wilde. Nu zitten die zinnen nog steeds in mijn hoofd. Misschien verzamel ik nog genoeg moed om ze ook daadwerkelijk uit te spreken.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images