Elma: ‘Daar stond ik dan, in m’n uppie op Schiphol’

16 november 2021

Ze werd bekend als de schrijfster van Mam, vertel eens. Inmiddels schrijven er door haar boeken meer dan 4 miljoen mensen wereldwijd hun eigen verhalen. In haar nieuwste boek Elma, vertel eens deelt Elma van Vliet (47) haar persoonlijke verhaal over de zoektocht naar meer verbinding in haar eigen leven. In deze columns deelt ze haar verhaal met jou – en geeft ze elke twee weken 5 boeken weg.

Daar stond ik dan, in m’n uppie op Schiphol. Wachtend op het vliegtuig naar Thailand, waar ik een tiendaagse retraite zou volgen in een wellnessresort dat eerst een boeddhistisch klooster was geweest. En nee, dit was zéker niet iets wat ik, hardwerkende moeder van twee jongens, vaker had gedaan. Maar ik voelde aan alles dat dit moest. Hier zou ik terugkeren naar mezelf. Dat kan op elke rustige plek, ook in Nederland, maar ik had nu hiervoor gekozen. En ik was opgewonden, opgetogen, kon niet wachten om te gaan. Al vond ik het tegelijkertijd zó spannend: want wat zou ik mijn jongens missen! En hoe moest dat met het bedrijf, tien dagen zonder mij? Ik overzag het totaal niet, maar ging toch. Omdat mijn hart heel duidelijk had gezegd dat dit goed was voor me.

Waar ging het mis?

Ik had al eerder naar mijn hart geluisterd, zeventien jaar geleden om precies te zijn. Door mijn goede baan op te zeggen en door tegen alle ‘regels’ in mijn boek Mam, vertel eens… uit te brengen. Mijn doel: mensen verbinden zoals ik de verbinding met mijn moeder had gevonden. Het werd een groot succes. Mam, vertel eens… werd in 24 landen uitgebracht en verbond samen met de andere dingen die ik maakte miljoenen harten.
Stilletjes was het heel groot geworden, inclusief het werk dat daarbij hoort. En daar ging het mis. Want hoe groter mijn succes, hoe meer mijn hoofd me in de weg was gaan zitten. Ik verstarde, door alles wat moest, door wat iedereen vond. Gek genoeg hoorde ik mijn hart wel zeggen dat ik meer moest vóélen, maar terwijl ik naar iedereen luisterde, negeerde ik die stem. Ik wilde niemand teleurstellen en moest veel van mezelf. Waardoor ik ongemerkt steeds verder wegdreef van wie ik eigenlijk was en van het leven waar ik van droomde.

Huilen, huilen, huilen

Na een telefoongesprek waarbij ik iemand over mijn grenzen had laten denderen, begon ik te huilen. Niet zomaar een beetje, maar dagenlang. Zelfs mijn bed uitkomen lukte nauwelijks. Ik was zó teleurgesteld: ik had zó mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet goed genoeg. Ik sprak erover met mijn vriendinnen en zij vonden dat het hoog tijd was dat ik eens voor mezélf zou zorgen in plaats van iedereen en alles tevreden te houden. Ik googelde op ‘zon yoga rust warm’ en kwam uit bij Kamalaya resort – waar ik dus naartoe ging. Niet wetende dat dat het begin van een nieuwe fase in mijn leven zou worden.

Zo werkt dat niet

Op die berg ver weg kwam ik erachter dat er in mijn leven veel dingen gebeurd waren die ik helemaal niet verwerkt had. Ik was keihard doorgedenderd zonder tussendoor mijn koers bij te stellen. Waardoor ik me nu zo leeg, moe, in de war en verdrietig voelde. Ik had (onbewust) gedacht dat als ik anderen gelukkig zou maken, ik vanzelf ook gelukkig zou worden. Maar zo werkt dat dus niet. Als je al je energie weggeeft, word je een mindere versie van jezelf. Of nog erger: je verliest jezelf. Ik navigeerde door het leven met mijn hoofd, maar was met mijn aandacht nergens helemaal bij. Ik leefde vanuit haast en voelde me verantwoordelijk voor ongeveer alles om me heen.

Stilte in mijn hoofd

Op die stille plek – waar ik ook mijn telefoon had moeten inleveren, help! – werd het eindelijk stil in me. In plaats van zo gefocust te zijn op de wereld, keerde mijn aandacht naar binnen. Waardoor ik een heleboel inzichten kreeg. De belangrijkste? Dat ik mijn éígen dromen moest najagen en niet die van anderen. Dat ik tijd moest nemen om te ontdekken wat mij diep vanbinnen drijft.
Voor mij bleef dat nog steeds het verbinden van mensen. Dat was glashelder. Maar ik wilde dat voortaan op een andere manier doen. Met meer aandacht. En de manier die het beste paste bij mij. Ook wilde ik niet meer zo gehaast en druk leven, maar veel meer in verbinding met mezélf blijven. Want ik realiseerde me dat de belangrijkste persoon voor wie ik goed moest zorgen, ikzelf was.
Door rust en tijd te nemen, leerde ik dat je jezelf steeds weer moet aansporen om naar je hart te luisteren. Dat ik even op de pauzeknop had gedrukt in mijn leven, kwam omdat ik nou eens niet luisterde naar mijn verstand, maar naar een stem diep van binnen. Ik luisterde naar mijn hart en dat was goed. Want dat klopt altijd.

Welk besluit heb jij met je hart genomen?

Winnen

Deel je met mee? Dan maak je meteen kans op een van de 5 exemplaren van Elma, vertel eens die we deze week weggeven!