Masja is wandelfluencer: ‘Het begon met dagelijks 5 minuten lopen’

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden

30 april 2025

Toen Masja (55) een keer een filmpje op Instagram zette over haar ochtendwandeling, ging dit meteen viral. Inmiddels is ze ‘wandel-fluencer’, wandelt ze dagelijks anderhalf uur door weer en wind en inspireert ze duizenden mensen met haar wandelfilmpjes. Niet alleen haar gezondheid ging met sprongen vooruit, ook viel ze in een jaar tijd dertig kilo af. “Wandelen is medicatie, meditatie en zelftherapie.”

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Die constante druk op mijn onderbenen; gek werd ik ervan! Al een tijdje kampte ik met ontstoken scheenbenen. Iedere stap die ik zette deed ontzettend zeer. De trap kon ik nauwelijks op en ik moest zelfs de auto pakken om naar de buren te gaan. Ik had het veel te ver laten komen, toen ik bij de huisarts aan de bel trok en werd meteen doorverwezen naar de fysiotherapeut. Drie keer per week zou ik door hem behandeld worden en het zou zeker een half jaar duren voordat ik helemaal van mijn klachten af was. ‘En,’ benadrukte de fysiotherapeut, ‘je moet ook zélf aan de slag. Je móet gaan lopen. Begin eens met vijf minuten per dag.’ Lopen? Ik voelde meteen weerstand. Hoe moest ik dat in vredesnaam doen? Toch verzekerde hij mij dat ik het onder zijn begeleiding zou kunnen. Niks forceren en rustig uitbouwen. En zo begon ik in 2019 letterlijk met pijn en moeite aan die verplichte wandeling van vijf minuten.
Vijf minuten werden er na een tijdje tien. Zo werd het steeds verder uitgebouwd. Nu loop ik dagelijks ruim zes kilometer en wil ik niet meer anders. Dat heeft zoveel moois gebracht.
Ik zat destijds al niet lekker in mijn vel, maar die ontstoken scheenbenen zijn misschien wel mijn redding geweest om mezelf in alle opzichten weer in beweging te krijgen.”

Futloos

“Ik was veertig toen ik cold turkey stopte met roken. In één keer, zonder het geleidelijk af te bouwen. Zo’n afspraak met jezelf dat je acht sigaretten per dag mag, werkt niet voor mij. Dan zul je net zien dat na die achtste een vriendin langskomt die oppert om er samen ‘gezellig’ nog eentje te doen. De negende. Vervolgens maakt die tiende dan ook niet meer uit. Nee, als ik iets doe, doe ik het goed. Het is bij mij alles of niets. Dat wil overigens niet zeggen dat het makkelijk was. Om mijn gedachten te verzetten en niet steeds aan roken te denken, ben ik het zwembad ingedoken en er voor mijn gevoel niet meer uitgekomen. Ik trok net zo lang baantjes tot ik niet meer de drang had om er eentje op te steken. Pas toen durfde ik met zwemmen te stoppen. Intussen zat ik wel in het voorstadium van de overgang. Al wist ik toen niet wat er met me aan de hand was. Ik had allerlei klachten en zat niet lekker in mijn vel.
Ik sliep slecht, had hoofdpijn, last van rug en gewrichten, had warmteaanvallen en was vergeetachtig. Ook nam mijn gewicht geleidelijk toe.
Had ik een burn-out? Of waren het inderdaad die beruchte overgangsklachten? Hoe dan ook: ik was ongelukkig met mijn lijf. Met mezelf. Ik stortte me op het ene na het andere dieet. Steeds met tijdelijk resultaat. Daarna was ik weer terug bij af of misschien zelfs voorbij ‘af’.
En zo bleef ik maar jojoën.

Tot ik uiteindelijk dertig kilo was aangekomen. Ik kende mezelf zo niet. Ik was inactief. Veel minder betrokken bij alles, of hoe zeg je dat?
Heel gelaten, denk ik. Moe en futloos bracht ik veel tijd door op de bank. Vaak met chips, ijs of bastognekoeken. Ik lette helemaal niet meer op wat ik binnen kreeg. Dat kon me ook niets meer schelen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik die ontstoken scheenbenen zodat ik me nóg ellendiger voelde. En dan deed ik mezelf maar weer te goed aan suiker, waardoor ik nog meer zin kreeg om te snaaien. Om daarna teleurgesteld te zijn in mezelf. En nog ongelukkiger. Ik was een wrak.”

Je passie volgen

“Nu, onder begeleiding van de fysiotherapeut, ging ik dagelijks keurig vijf minuten lopen. De uitdaging was om het niet te snel uit te breiden, want dan lagen er weer blessures op de loer. Vergeet niet dat ik destijds al die extra kilo’s mee moest sjouwen. Op een gegeven moment adviseerde de therapeut om in de vroege ochtend te gaan lopen, zodat ik er de hele dag profijt van had.
Hij was zo’n beetje mijn laatste hoop om uit deze misère te komen dus heb ik daar zuchtend aan toegegeven. Al waren de eerste minuten altijd nog met tegenzin, dat gevoel verdween al lopend naar de achtergrond en dan kwam ik in een soort trance.

Niet alleen merkte ik dat mijn benen opknapten, ik ervaarde dat ik me helemaal beter ging voelen. Lichamelijk én mentaal. Een extra drive om toch maar door te pakken. Maar heel eerlijk: het zal een half jaar geduurd hebben voordat ik er écht plezier in kreeg. Sterker nog: toen begon ik het zelfs nodig te hebben. Door het wandelen ging ik veel meer vanuit mijn gevoel leven. Er kwam ruimte om dieper over dingen na te denken. Wat vond ik nu écht leuk en welke richting wilde ik mijn leven geven nu ik vijftig werd? Wat voelde goed? Er moest iets gebeuren.

‘Mam, wat je ook van plan bent, je moet in ieder geval iets met het uiterlijk gaan doen.’ De wijze woorden van mijn zoon (19). Hij had gelijk. Als klein meisje was ik al dol op make-up. Van mijn oma kreeg ik een opmaakpop; zo’n poppenhoofd met blonde haren, waar ik op losging.
Ze had me niet blijer kunnen maken; die kop was mijn schatkist! En als puber vond ik het heerlijk om uit te gaan met vriendinnen. Het allerleukste was om van tevoren bij mij thuis de meiden op te maken. Dat was het hoogtepunt van de zaterdag. Ik deed niets liever dan mensen mooi maken. Ik heb dan ook 25 jaar bij mijn vader in de kapsalon gestaan. Het is niet zo dat ik een geboren kapper ben zoals mijn vader, maar ik vond het heel leuk om met hem te werken en haalde veel plezier uit de interactie met de klanten.

Nu wilde ik de volgende stap zetten; mijn hart écht volgen. Ik waagde de sprong en zo zat ik als vijftiger tussen de jonge meiden in de schoolbanken en deed ik de opleiding tot schoonheidsspecialist. Elke avond zat ik geconcentreerd met mijn neus in de boeken. Leren heb ik altijd lastig gevonden, toch behaalde ik anderhalf jaar later mijn diploma, met prachtige cijfers. Intussen was de garage verbouwd tot een schoonheidssalon, waar ik eind 2022 mijn eerste klant kon verwelkomen.Intussen werd er nog altijd trouw gewandeld, 365 dagen per jaar in weer en wind.”

Bewuster eten

“Dat maakte ook dat ik anders ging eten. Want als je thuiskomt na zo’n ochtendwandeling, grijp je toch minder snel naar dat broodje hagelslag. Je wordt vanzelf aangezet om gezonder te eten. Niet dat ik het voedingspatroon rigoureus omgooide; dat veranderde in heel kleine stapjes.
De ochtendboterham werd vervangen door havermout en in plaats van witte pasta aten we de volkoren variant. Dat ging heel organisch. Niks geen calorieën tellen of voedings-supplementen, repen of poedertjes gebruiken. Dat verdienmodel is door de commercie zo bedacht. Maar het kan dus ook anders. Met lopen, logisch nadenken en vooral door te vóelen wat specifiek voor mij werkte, viel ik in een jaar tijd dertig kilo af.

Ik wist steeds beter wat ik wel of niet moest eten. Eerst liet ik de koffie achterwege. Het gaf me rust dat ik er niet meer afhankelijk van was. Later was het een logische stap dat ik de alcohol liet staan. Behalve dat na een wijntje die bitterbal extra lekker smaakte, was alcohol vooral een gewenning geworden. Ik schrok ervan hoeveel moeite het mij kostte om het te laten staan.
Wat voor mij ook werkt is dat ik grotendeels ben gestopt met het eten van troep; bewerkt voedsel met toegevoegde suikers. Ik koop zo min mogelijk met barcodes en zoveel mogelijk vers. Veel fruit en groenten. Ook als tussendoortje. Dat betekent trouwens niet dat ik nooit meer gezellig uit eten ga of nooit meer zwicht voor een heerlijke pizza. Alleen is het nu veel meer in balans.”

Energie

“Kortom: ik ging mijn gezondheid centraal stellen. Wat is goed voor mij en waar word ik vrolijk van? Zo ging ik naar álles kijken.
Door al die kleine stapjes die ik had gezet, kreeg ik weer energie in overvloed, geniet ik volop van mijn werk, wat overigens niet als werken voelt én ben ik bovendien ook van mijn overgangsklachten af.

Als ’s morgens om zes uur de wekker gaat, spring ik meteen uit bed. Ook als ik slecht geslapen heb. Ik schiet zo mijn joggingpak en loopschoenen in. Om een klein anderhalf uur lang de frisse wind in mijn gezicht te voelen, terwijl ik stevig doorstap over de kanaaldijk. Met ongekamde haren en soms met twee verschillende sokken aan. Altijd dezelfde route, zodat ik daarover niet hoef na te denken. Soms loop ik in stilte maar vaak luister ik een podcast over issues die me bezighouden. Of naar muziek. De liedjes in mijn playlist variëren van Every Breath You Take van The Police tot nummers van techno-dj Fisher. Ze hebben allemaal één ding gemeen: alle nummers hebben zo’n 130 beats per minuut, zodat ik in een lekker tempo kan doorstappen.

Het gevoel dat wandelen mij geeft is onbeschrijflijk. Ik verwonder me over de seizoenen, het leven en de subtiele veranderingen in de natuur. En doordat je alle weersomstandigheden trotseert, word je ook echt sterker. Het zet allerlei processen in mijn hoofd en lichaam in werking. En je krijgt zoveel waardevolle gedachten als je loopt.
Dit ochtendritueel is voor mij nu net zo vanzelfsprekend als tandenpoetsen. Tegen achten ben ik thuis en ga ik ontbijten, douchen en opmaken. Als ik moet stofzuigen, kan ik me nog afvragen of ik dat vandaag of morgen zal doen. Dat geldt niet voor wandelen. Het hoort erbij; ik denk er niet eens meer bij na. En heb ik al vroeg een afspraak staan, dan zet ik mijn wekker gewoon nog vroeger en schuift mijn loopschema op. En heel soms ga ik dan ’s avonds wandelen.

Mensen vragen me weleens hoe mijn man en kinderen het vinden dat ik zo ben veranderd. Toch ben ik niet heel anders geworden. Ik ben juist weer dichter bij mezelf gekomen en daarmee een leukere partner en moeder. Opgewekter en een stuk relaxter.”

Geen zin, toch doen!

“Vorig voorjaar plaatste ik voor het eerst een filmpje van deze ochtendwandeling op mijn Instagram-account. Zonder plan en onbewerkt. Gewoon, omdat ook dit onderdeel van mijn leven is. Beelden van een lopende Masja die lachend vertelt hoeveel ze loopt en daarmee is afgevallen. Die middag kreeg ik mijn dochter (24) enthousiast aan de lijn: ‘Mam, je filmpje gaat viraal!’
Ik wist niet eens wat dat betekende, maar ze legde me uit dat er dan veel meer mensen kijken dan normaal.

Al snel zag ik dat mijn inbox vol stroomde met berichten van kijkers: of ik ook liep na een slechte nacht, welke schoenen ik draag, wat ik eet, en ga zo maar door. Hoe moest ik al die mensen beantwoorden? Daar had ik het veel te druk voor.

Zo is het idee ontstaan om mezelf elke dag even tijdens het wandelen te filmen en de vragen te behandelen. Daar kreeg ik zelfs lol in.
Intussen heb ik op Instagram en TikTok meer dan honderdduizend volgers en word ik een ‘wandelfluencer’ genoemd. Van dat getal ben ik overigens niet zo ondersteboven. Ik werk in mijn salon één op één met klanten. Dát is voor mij de werkelijke wereld. Al raakt het mij wel dat ik veel volgers, waaronder ook veel jongeren, heb kunnen motiveren om te gaan bewegen. Wist je dat je na drie minuten buiten lopen in de natuur al het verschil kunt gaan merken? Dan daalt je stresslevel, je spierspanning en je bloeddruk. Dat heb ik niet verzonnen, dat is gewoon aangetoond. Die opbrengst kun je jezelf elke dag heel simpel cadeau doen. ‘Geen zin, toch doen’ is daarbij mijn motto. En als je niet weet waar je moet beginnen, begin dan gewoon klein. Zoek iets wat voor jou werkt.
Over de weg die ik heb bewandeld en hoe ik gezond ben afgevallen, komt dit voorjaar mijn boek uit. Maar dat ik slanker ben en niet meer de drang heb mijn buik te verbloemen, is inmiddels een bijkomstigheid geworden. Belangrijker is dat ik me met deze nieuwe routine zo goed voel en in alle opzichten sterker ben geworden. Ik zeg altijd: wandelen is medicatie, meditatie en zelftherapie. Waar ik mezelf zo’n vijftien jaar geleden was kwijtgeraakt ben ik letterlijk naar mezelf teruggelopen. Misschien zijn mijn filmpjes op TikTok en Instagram daarom zo populair: het laat zien wie ik in alle puurheid ben. Gewoon een vrouw van 55. Een heel gelukkige, welteverstaan!”

Foto: Gabriëlla Stam @ GINIUS media

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.