vrouw

Marijn (41): ‘Hij had mij bedrogen, nu was het mijn beurt!’

Toen Marijns (41) vriend vreemd was gegaan, voelde ze walging en woede. Maar toen ze wat later zelf een affaire kreeg, begreep ze waarom vreemdgaan verslavend kan zijn.

Mijngeheim

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘De eerste nacht die ik doorbracht met Dieter voelde echt als zoete wraak. Hier lig ik, moe maar voldaan, vurig bemind. Iemand verlangde naar mij en zal straks, na het ontwaken, weer naar mijn lichaam reiken en het tegen zich aan trekken. Ik word begeerd en gezien. En vooral: nu staan we quitte.
Mijn vriend Cas was anderhalf jaar daarvoor vreemdgegaan, ik had hem nagenoeg op heterdaad betrapt. Ik verzorg cursussen en trainingen in het bedrijfsleven en verbleef in die periode wekelijks van dinsdag-morgen tot woensdagavond in de Randstad.

Mijn woensdagmiddagtraining viel onverwacht uit, nadat de directeur van het betreffende bedrijf plotseling overleden was. Uiteraard werden alle activiteiten gecanceld. Ik had mijn vriend nog gebeld en geappt, maar kreeg geen gehoor. Anderhalf uur later reed ik nietsvermoedend onze straat in. In de verte zag ik een knalroze Mini op onze oprit staan. Het naderende onheil drong zich in een split second aan me op en ik trapte meteen op de rem. Na op adem te zijn gekomen, reed ik stapvoets door. Ik hoopte dat in de tijd die ik zo won, de oplossing voor deze verraderlijke puzzel zich als vanzelf zou openbaren. Maar er viel geen enkele verklaring uit de lucht.

Ik was nog maar een paar meter verwijderd van onze woning, toen ik een vrouw zich de voordeur uit zag haasten. Ze spiedde om zich heen en drukte paniekerig enkele keren op haar sleutel tot de Mini zich met lichtsignalen overgaf aan haar orders. Ze gooide een weekendtas naar binnen en stapte in. Ik wist precies hoe laat het was: ik was bedrogen.”

Schuldgevoel

“Ik voelde ongeloof, maar tegelijkertijd wist ik met absolute zekerheid wat er gaande was.
Ik kneep in mijn stuur tot mijn knokkels wit waren en dacht: ik moet nu kwaad zijn, woedend, ziedend. En met die kracht moet ik naar binnenstormen in wat potverdomme mijn eigen huis is. Ik zou iets kapot moeten gooien. Die vaas van zijn moeder. Niet alleen kapot, maar éérst naar zijn hoofd. En dan mijn spullen pakken. Nee, natuurlijk niet. Zíjn spullen.

En die dan naar buiten smijten op de oprit, zijn minnares achterna. Zó kwaad wenste ik op dat moment te zijn, maar vreemd genoeg voelde ik vooral schaamte. Ik geneerde me nota bene dat ik hen had betrapt, dat ik haar had gezien, dat ik hen waarschijnlijk had overvallen met mijn appje en de gemiste oproep die Cas plots op zijn telefoon had gezien. Hij zal naar het tijdstip hebben gekeken en zich hebben gerealiseerd dat ik niet ver weg meer kon zijn.
Nooit eerder was ik me ervan bewust geweest dat dit automatische schuldgevoel in me zat, en misschien wel in veel vrouwen die bedrogen zijn. Had ik maar geen gedoe veroorzaakt, had ik maar niets gezien, dan was alles vast overgewaaid, dan was alles gewoon nog vredig en kalm. Maar ja, wij moesten zo nodig… Die oerschuld, zoals ik dit weleens noem, is misschien ook de verklaring waarom vrouwen zo vaak niet zien wat de buitenwereld allang weet. Enkele buren vertrouwden me later toe: ‘We vermoedden het al een tijdje.’ Die roze Mini die regelmatig voor het huis stond, gaf het natuurlijk ook wel weg. ‘Hoe kon je zo schaamteloos zijn?’ heb ik Cas later keer op keer gevraagd. ‘En denken dat je daarmee wegkwam?’
En dan haalde hij vertwijfeld zijn schouders op. ‘Misschien wilde ik het lot wel tarten, wilde ik dat het stopte.’

Er waren heel wat sessies relatietherapie nodig tot ik iets van de walging kwijtraakte, die ik bij dat soort uitspraken voelde. De man die wel wil dat het stopt, maar dat kennelijk niet eigenhandig kan besluiten. Want ja, ‘het was nu eenmaal sterker’ dan hij. Pas toen ik eindelijk de woede vrij kon laten die ergens diep in me zat weggedrukt, raakte ik de walging kwijt en kon ik helen. Konden wij onze relatie ook helen. Ik heb gescholden, geschreeuwd, alsnog die vaas in duizend stukken gesmeten – goddank, het was een foeilelijk ding – en kon toen zeggen: het is klaar. Ik had het gevoel dat we met een schone lei verder konden. We zeiden zelfs tegen elkaar dat het  misschien wel goed was dat het was gebeurd, want nu móesten we wel aan de slag met onze relatie.”

Genoegdoening

“Eind goed, al goed, leek het. Maar toen ik een workshop in het buitenland gaf en samen met Dieter, een van de directeuren, naar de plek van bestemming vloog, gebeurde er iets dat ik nooit had verwacht. Ik merkte een chemie tussen ons en wist: als ik wil, dan kan ik hem veroveren. Nog maar even terug zou er geen haar op mijn hoofd aan gedacht hebben, maar nu merkte ik dat het idee me opwond. Een stemmetje in mijn hoofd zei: ‘Ga ervoor Marijn, je hebt nog altijd iets te goed.’

Nog voor we waren geland, wist ik dat ik hetzelfde ging doen als mij was aangedaan en ik voelde er geen greintje schuld bij. Ik wilde dit avontuur, deze genoegdoening. We hebben die nacht samen doorgebracht op zijn hotelkamer en het was fantastisch. Het was alsof de cirkel nu rond was. De wraak, waarvan ik niet eens wist dat ik er behoefte aan had, was suikerzoet.
Je zou denken dat de kous daarmee af was.

Ik had mijn punt toch gemaakt? Ik wist hoe pijnlijk bedrog voelde en mijn relatie met Cas was inmiddels weer op orde. Laat het hierbij, zei ik tegen mijzelf. Ik dacht ook aan Cas’ statement dat zijn bedrog sterker was dan hijzelf en hoe ik dat had afgedaan als smoes. Daar moet ik inmiddels op terugkomen, want ik ben Dieter blijven zien en écht: het is sterker dan ikzelf.”

Affaire

“Wat begon als een eenmalige wraakactie, is inmiddels een affaire die al zo’n jaar duurt.
Ik zie Dieter eens per maand, als hij vanuit Duitsland naar het Nederlandse bedrijfsfiliaal komt en twee nachten in een hotel doorbrengt. Zogenaamd verblijf ik dan voor mijn werk ook een nacht in de Randstad. Dieter heeft ook een vaste relatie en beiden zijn we niet van plan onze partners te verlaten. We vinden elkaar onweerstaanbaar en, laat ik maar eerlijk zijn, we kicken op de spanning van het vreemdgaan.
Het geeft me een onbeschrijfelijke adrenaline-high als ik met mijn mooiste lingerie onder mijn kleding naar het westen rijd om Dieter te zien. Als we vrijen is dat al lang niet meer omdat ik iets recht te zetten had, maar puur uit egocentrische, platte lust. Ik kan er niets mooiers van maken en heb er geen excuus voor en geen verzachtende omstandigheid.”

Verslavend

“Of iemand me nu gelooft of niet: ik hou van Cas en ben oprecht gelukkig met hem en ik weet zeker dat hij heel gelukkig is met mij. Ik ben hem, met terugwerkende kracht, steeds meer op waarde gaan schatten. Ik begrijp nu ook hoe zwak het vlees kan zijn. Ik snap hoe het avontuur lonkt en hoe verslavend het is je begeerd te voelen. Hoe goed de seks binnen mijn huwelijk ook is, het mist nu eenmaal die tinteling van heimelijkheid. Het risico dat je beiden bereid bent te nemen, puur voor dat onhoudbare verlangen, is een aspect van mijn affaire dat ik onbeschrijfelijk heerlijk vind.

Het aan Cas opbiechten zou de betovering van die heimelijkheid verbreken. Bovendien ben ik bang dat dan óf mijn vaste relatie óf mijn affaire zal eindigen, wat ik niet wil. Ik overweeg thuis wel voorzichtig voor te stellen richting een iets opener relatie te gaan, waarbinnen er ruimte is voor ons allebei om op avontuur te gaan.
Want laten we wel wezen:
ik verkeer natuurlijk niet meer in de positie om Cas zoiets opwindends als een ‘stiekeme’ relatie te ontzeggen.” 

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!

LEES OOK

Lees meer Mijn Geheim

Uit andere media