Marijkes zoon werd geboren met 26 weken, hij woog slechts 965 gram

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden

30 juli 2025

Alle ouders vinden hun kinderen speciaal, maar soms valt er iets éxtra bijzonders te vertellen. Deze keer vertelt Marijke (37) over haar zoon Daley (10), die extreem prematuur werd geboren met 26 weken, hij woog slechts 965 gram. Onlangs legde Daley bijna honderd kilometer af op de mountainbike om geld in te zamelen voor het Ronald McDonald Huis waar zijn ouders tien jaar geleden na zijn geboorte verbleven.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Daley werd heel even op mijn borst gelegd. Ik denk dat het hooguit een seconde heeft geduurd. Daarna werd dat premature baby’tje meteen door het medisch team meegenomen. Als kersverse vader moest Marco (38) ons kindje begeleiden. Ik bleef alleen achter in de kamer, overrompeld door wat er allemaal was gebeurd.

Eerst had ik nog met man en macht mijn persweeën tegen moeten houden. Dat was de hel. Maar toen de hartslag van de baby wegzakte, moest die ineens met spoed geboren worden. Omdat het nog zo vroeg in de zwangerschap was en het kindje nog niet was ingedaald, kwam er zelfs nog een vacuümpomp aan te pas. Het was plotseling in zo’n sneltreinvaart gegaan dat ik niet eens wist of we een zoon of dochter hadden gekregen. Na alle hectiek was het nu plots stil in de kamer en was ik alleen met mijn gedachten.Die dag was begonnen zoals alle andere dagen. Ik voelde me niet zo lekker en had last van harde buiken, maar ben toch naar mijn werk gegaan. Het zal er wel bij horen, dacht ik nog. Bovendien ben ik niet zo’n klager. Maar toen ik ‘s nachts wakker werd met buikkrampen, belde ik toch maar de verloskundige. Die vermoedde een blaasontsteking en dat zou ik de volgende ochtend bij de huisarts laten checken. Weer een paar uur later werden mijn klachten zo erg dat de verloskundige alsnog langskwam. Ze onderzocht me en ik zag een lichte paniek in haar ogen. Ik bleek weeën te hebben en had al zes centimeter ontsluiting. Met spoed moest ik naar het ziekenhuis en er werd een ambulance gebeld.

Ik vond zelf al die drukte maar overdreven. De ernst van de situatie ontging me compleet. Toen me in de ambulance werd verteld dat de kans bestond dat de baby onderweg geboren zou worden, ontkende ik dat. Want ik moest de volgende dag toch werken?

Eenmaal in het ziekenhuis had ik al volledige ontsluiting. Elk uur, zelfs elke minuut dat het me lukte om de geboorte uit te stellen, vergrootte de overlevingskans van onze baby.”

Minimensje

“Gelukkig mocht ik Daley na de geboorte al vrij snel zien. Tijdens de zwangerschap had ik me afgevraagd of ik meteen dat moedergevoel zou hebben, waarover iedereen vertelde. Hoe zou het zijn om je kind, je eigen vlees en bloed, voor het eerst te zien en vast te houden? In folie gewikkeld om hem warm te houden, zag ik nu dat kleine kindje in de couveuse liggen. Onze zoon. Althans, dat werd gezegd, want zo voelde het niet. En wellicht was dat ook uit een soort zelfbescherming, omdat hij het misschien niet zou overleven.
Naar de foto van de kleine Daley die op mijn nachtkastje was gezet, kon ik maar nauwelijks kijken. En toen ik op dag twee met ons baby’tje mocht gaan buidelen, verzon ik allerlei smoesjes om het niet te hoeven doen. Ik stelde het zo lang mogelijk uit. Maar toen ik eenmaal zijn huidje op mijn blote borst voelde, gebeurde er iets magisch.

Ik kreeg ineens last van naweeën, mijn lichaam reageerde meteen op hem. Liefde overspoelde me en alle twijfels vielen weg. Ik ben de verpleegkundige die me overhaalde om Daley bij me te nemen erg dankbaar. Al was het ook een beetje eng. Geboren na een zwangerschap van slechts 26 weken, woog Daley maar 965 gram. Met zijn bijna doorschijnende huid zag hij er heel fragiel uit. Zijn rompje was niet groter dan mijn hand. En dan die kleine vingertjes. Die teentjes. Zo bijzonder, dat dit al echt een minimensje was.”

Vechtertje

“Daley had een redelijk goede start. Hij had zelfs even gehuild bij zijn geboorte. Voorzichtig durfde ik blij te zijn. Maar het eerste gesprek met de neonatoloog bracht me behoorlijk aan het wankelen. Na zo’n korte zwangerschap zijn de organen nog niet voldoende ontwikkeld, net als het immuunsysteem dat nog niet sterk genoeg is om infecties effectief te bestrijden. Je kindje kan blijvende longschade of darmklachten houden. Het is gevoelig voor bloedarmoede en andere gezondheidsproblemen. Zo komen hersenbloedingen en hartproblemen niet zelden voor. En een deel van de baby’s die zo vroeg geboren worden, ontwikkelt fysieke of verstandelijke handicaps.
Er kon nog zo veel misgaan. Was het niet egoïstisch van ons om voor Daley te kiezen? Om hem mogelijk op te zadelen met een leven vol beperkingen? Toch had Daley ons vanaf het eerste moment zelf al laten zien dat hij een vechtertje was. Bovendien moesten we er ook op vertrouwen dat de artsen de juiste keuzes zouden maken. Een paar dagen daarvoor hadden Marco en ik nog het tv-programma Kleine baby’s, grote zorg gezien over veel te vroeg geboren baby’s.
‘Het zal je maar gebeuren,’ zeiden we nog tegen elkaar. Nu waren we zelf in deze rollercoaster beland.”

Complicaties

“We waren intens verdrietig. Maar toen we eenmaal besloten om ervoor te gaan, wilden we niet langer stilstaan bij de ellende en alle zorgen. We wisten dat het sowieso drie maanden ging duren, voordat Daley mee naar huis mocht. Elk uur kon zijn situatie anders zijn. Het ene moment zag je dat het goed met hem ging, maar even later kon er opeens een extra infuus noodzakelijk zijn omdat er weer een complicatie optrad. Een klein stapje vooruit om er vervolgens weer twee terug te doen. Dat was normaal gezien de situatie en daar moesten we mee gaan dealen. Marco en ik verbleven in het Ronald McDonald Huis vlakbij het ziekenhuis. Dat vond ik in het begin wel een dingetje, want de zielige verhalen van anderen kon ik er niet bij hebben. Maar eenmaal geland was het juist fijn om met andere ouders te praten. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en begrepen elkaar. Al was het zeker in het begin lastig om los te komen van het ziekenhuis. Van Daley. Het liefst wilde ik continu bij hem zijn. Het duurde even voor ik inzag dat slapen en wat tijd voor mezelf ook belangrijk waren om dit lange traject te kunnen volhouden. Bovendien waren we dicht bij Daley en konden we snel bij hem zijn als het moest.Marco en ik konden er samen goed over praten en hielden met onze humor de moed erin. We kregen ongelooflijk veel lieve kaarten en ook in het bezoek vonden we de nodige afleiding. Het was fijn dat familie en vrienden kennismaakten met onze kleine kanjer. Daley was niet alleen ons zorgenkindje, liggend aan al die toeters en bellen in de couveuse, maar ook onze trots, ons pasgeboren baby’tje dat we aan iedereen wilden laten zien. Stel dat hij het niet zou redden, dan vond ik het een mooie gedachte dat al die mensen hem in ieder geval hadden gekend.

Naast diverse bloedtransfusies en onder andere zorgen rondom zijn ontlasting, had Daley ook nog een open ductus. Dat betekent dat het stukje tussen de longslagader en de aorta niet meteen goed sloot. Dat zou onder meer voor hartklachten en ademhalingsproblemen kunnen gaan zorgen. Lange tijd heeft Daley extra zuurstof gekregen. Toen hij geen saturatiedalingen meer had en stabiel en sterk genoeg was, mocht hij eindelijk mee naar huis; drie ziekenhuizen verder en 88 dagen na zijn geboorte.”

Spannend

“Wat was het fijn om met z’n drietjes door de lange ziekenhuisgangen naar de uitgang te lopen. Om de blikken van anderen te zien, die glimlachend naar ons kindje keken of ons zelfs nog feliciteerden met de baby, alsof ik gisteren was bevallen. Ze moesten eens weten. Groen als we toch nog waren, hebben we bij de auto nog lachend staan hannesen om de Maxi-Cosi goed bevestigd te krijgen.
Hoewel we vooral genoten van de rust, was het na een periode van intensieve medische zorg ook best even spannend om nu samen thuis te zijn. Het was fijn dat we het eerste jaar ondersteund werden via het TOP-programma (transmurale ontwikkelingsondersteuning prematuren, red.). De fysiotherapeut kwam aan huis om de ontwikkeling van Daley te volgen en te begeleiden. Er volgden diverse controles bij het consultatie-bureau voor prematuren en bij de kinderarts. Daley kon geen witte jassen meer zien, hij kroop dan weg onder de tafel. Het was de kunst hem wat tijd te gunnen tot hij bij mij op schoot kroop en zich liet onderzoeken. Na zijn lastige start ging het gelukkig goed met hem.
Tot zo’n twee jaar terug stond hij nog onder controle van het universitair ziekenhuis, maar omdat hij zich ontwikkelt als elk ander kind is dat traject afgerond.”

Sociaal

“Daley is een heerlijk kind. Heel creatief en sportief. Zodra hij een hamer kon vasthouden, wilde hij dingen in elkaar zetten. Met zijn broertje Yulan (8) gaat hij met zijn skelter op pad om dingen te verzamelen, om er daarna iets van te maken. Daley is onvermoeibaar en ziet overal een leuk nieuw project in. Hij rijdt paard en hij voetbalt een paar keer per week. Hij heeft altijd gezegd dat hij later een manege wil starten óf profvoetballer wil worden. Wie weet ligt de oorsprong van die toekomstdroom wel bij de kleine pluchen voetbal die als knuffeltje in zijn couveuse lag. Hoewel hij pas tegen me zei dat hij ook wel kinderarts wil worden. Om kinderen zoals hij een kans te geven.
Maar wat ik echt zijn talent vind, is dat hij enorm sociaal en behulpzaam is. Als er een nieuw kindje in de klas komt, neemt hij dat meteen onder zijn hoede. Hij staat altijd vooraan om te helpen. Toen een vriendin van me meedeed aan Alpe d’HuZes, wilde Daley ook meteen geld gaan inzamelen voor KWF Kanker-bestrijding. Honderden lege statiegeldflessen haalde hij daarvoor op. En gevoed door zijn eigen fotoboek dat ik vlak na zijn geboorte heb gemaakt, wilde hij ook iets gaan doen voor het Ronald McDonald Huis, de plek waar wij dicht bij hem konden zijn toen hij in het ziekenhuis lag. ‘Het is toch mooi dat ik iets terug kan doen?’ Zijn ogen straalden bij die woorden”.

Slingers

“Daley droomt groots en zit altijd vol ideeën. Enthousiast gaf hij zijn nieuwste doel vorm: samen met papa zou hij op de mountainbike een tocht afleggen langs de drie ziekenhuizen waar hij als baby werd behandeld. Maandenlang is daar naartoe geleefd. Om er aandacht voor te vragen én lootjes te verkopen, wilde Daley op de kerstmarkt staan. Maar lootjes betekende dat er prijzen gewonnen konden worden. Prijzen die hij via de middenstand moest zien te regelen. In het begin was hij nog wat verlegen, maar hij ontdooide al snel. Hij ging ook pepernoten verkopen en later oliebollen. En in elk vrij uurtje werd er actief geflyerd. Dit was zíjn project en ik zag hem genieten. In ons dorp lééfde zijn actie echt, maar dat die ook nog zoveel media-aandacht zou krijgen, hadden we niet zien aankomen. In de voorjaarsvakantie was het dan zover. De dag begon met regen en er stond een stevige wind. Ze werden uitgezwaaid door medewerkers van het Ronald McDonald Huis in Groningen, waar de fietsroute startte, vlak bij het ziekenhuis waar Daley als pasgeborene had gevochten voor zijn leven. Zijn broer Yulan, zusje Vayen en ik hebben Daley en papa langs de route aangemoedigd, samen met familie en vrienden. Via Leeuwarden werd er 94 kilometer verderop gefinisht bij het ziekenhuis in Heerenveen. Met in het enthousiaste publiek ook verpleegkundigen, die hen met slingers welkom heetten.

Ik moet eerlijk bekennen dat er van tevoren niet zo goed was getraind. Toch was ik niet bang dat Daley het niet zou halen. Als hij iets wil, zal hij niet opgeven. De tocht, die symbool stond voor de route die Daley als baby heeft afgelegd om thuis te komen, bracht ruim € 19.000 op. Veel meer dan de paar honderd die we eerst in gedachten hadden.

Ik hoop dat Daley het geloof in zichzelf nooit verliest en zich niet door anderen laat afremmen. Als geen ander weet hij hoeveel je dan kunt bereiken. ‘Niet opgeven bracht me thuis’ werd niet voor niets zijn slogan. Met dat kleine baby’tje nog op mijn netvlies zie ik hoe groot hij nu is – ook qua persoonlijkheid – en daar koester ik een heel diepe  bewondering voor.”

Foto’s: Kinderfonds

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!