Marijke (35) verzweeg de afscheidsbrief van haar man

Tekst: Lydia Zittema

22 september 2025

Het is jaren geleden dat Jules, de man van Marijke, plots verdween. Niemand weet waar hij gebleven is of wat de reden was van zijn vertrek, behalve zij.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Het is nu bijna tien jaar geleden dat mijn man Jules verdween. Van de ene dag op de andere was hij weg. Niemand weet waar hij gebleven is of wat er met hem gebeurd is. Mijn lieve schoonouders zijn gebroken van verdriet sinds de vermissing van hun zoon en hopen altijd nog dat hun enige kind ergens op zal duiken. Ze denken dat Jules misschien een ongeluk heeft gehad waardoor hij zijn geheugen is verloren en hij niet meer weet wie hij is en waar hij vandaan komt. Aan deze strohalm houden ze zich krampachtig vast. Dat hij misschien niet meer in leven is kunnen ze niet geloven.

Gevoelig mens

Jules was een heel gevoelig mens, iemand die het liefst op zichzelf was en dat was een van de dingen waarin we elkaar vonden. Jules en ik hadden weinig mensen nodig om gelukkig te zijn, ons eigen kleine kringetje was genoeg. Sinds ik met Jules was, zijn mijn schoonouders mijn familie. Het zijn ontzettend lieve mensen, ik ben als een dochter voor hen en zij voelen als mijn ouders. Net als Jules ben ik enig kind en mijn eigen ouders stierven heel jong. Het doet me vreselijk veel pijn hun radeloosheid en wanhoop te zien. Ze hebben zelfs een zoekteam ingehuurd om Jules te zoeken, maar ook dat was tevergeefs.

Hoop doet leven

Mensen zeggen vaak dat weten – hoe verdrietig ook – altijd nog beter is dan niet weten, maar dat geloof ik niet. Niet in dit geval. Niet voor niets luidt het spreekwoord: hoop doet leven. En daarom houd ik al bijna tien jaar mijn mond. Ik wil niet degene zijn die de hoop van mijn schoonouders dooft, maar ik weet wel degelijk wat er gebeurd is met Jules. Hij heeft namelijk een afscheidsbrief voor me achtergelaten toen hij wegging.

Afscheidsbrief

De ochtend waarop Jules de deur van ons huis voor altijd achter zich dichtsloeg, lag ik nog in bed. Ik had nachtdienst gehad en dan sliep ik altijd in de logeerkamer. Dan kon Jules rustig opstaan en ik ongestoord slapen. Die bewuste dag was dat ook zo. Pas om twee uur ’s middags kwam ik naar beneden. In eerste instantie had ik de envelop op de eettafel niet eens zien liggen, pas toen ik met mijn koffie de kamer weer inliep en aan tafel de krant wilde lezen, viel me de brief met mijn naam op de envelop op. Zonder enige argwaan opende ik de brief. Verbijsterd las ik wat de man die ik zo goed dacht te kennen geschreven had. Jules had besloten weg te gaan om nooit meer terug te komen. Zijn leven vond hij vreselijk, zijn baan afschuwelijk en zijn ouders verstikkend. Zijn liefde voor mij was al heel lang geleden verdwenen, hij vermoedde zelfs dat hij nooit echt van me gehouden had. Hij wilde zover mogelijk weg van alles wat hem benauwde en nooit meer gevonden worden.

Tot nu toe is wat hij wilde, uitgekomen, maar mij liet hij radeloos en razend achter. Ik begreep er niets van. Was hij in de war? Ging hij zichzelf misschien iets aandoen? Ik weet het gewoon niet. Wat ik wel weet is dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen mijn schoonouders over de brief te vertellen. Ik weet zeker dat het hun dood zou worden. Uit liefde voor hen besloot ik de brief te verzwijgen en mezelf op te zadelen met een loodzwaar geheim dat me nu al bijna tien jaar verscheurt vanbinnen.”
Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!