Orthopeed Marie-Claire had een affaire met een patiënt

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden

8 augustus 2025

Marie-Claire (37) was, in wat een vorig leven lijkt, orthopeed. Een affaire met een patiënt maakte een einde aan die loopbaan. Ze bleek niet bestand tegen de verslavende kick van hun geheim.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Ik weet het heus wel: ik zat officieel fout. Ik was zijn arts en overschreed onbetwistbaar een grens. Alles waarvan ik zeker wist dat het mij nooit zou overkomen, gebeurde. Daar zat ik dan met mijn verheven professionele moraal.

Al tijdens het intakegesprek met deze patiënt, wist ik dat mijn vlees zwakker was dan ik ooit had kunnen vermoeden. Het heeft me mijn loopbaan gekost, zo simpel is het.

We zijn betrapt en mijn minnaar heeft later een klacht tegen me ingediend. Dat was een donderslag bij heldere hemel. Ik dacht dat hij er net zo van genoot als ik, van ons spannende geheim.

Dit is niet het verhaal van de typisch oudere, mannelijke arts die een kwetsbare patiënte belaagt. Ik weet nu dat er nuances mogelijk zijn als je kijkt naar verboden arts-patiëntrelaties. Ik wil echt voor mijzelf opkomen. Het had niet mogen gebeuren, maar er was géén sprake van doelmatig machtsmisbruik.

Je kunt me veroordelen om mijn professionele falen, maar nooit om onoprechtheid. Ik dacht oprecht dat hij er net zo van genoot als ik.
We waren allebei tegen de dertig, toen Chris mijn spreekkamer binnen liep. Of strompelde eigenlijk, want als orthopeed kreeg ik niet de meest gracieus voortschrijdende mensen op consult. Hij maakte daar een grap over. Zoiets als ‘tegen de middag ben ik wel aangekomen aan jouw kant van de kamer’, omdat hij zich met zijn kapotte knie zo langzaam voortbewoog.
‘Neem je tijd,’ lachte ik. ‘We zijn hier gewend flink uit te lopen.’ En toen moesten we, heel flauw, allebei grinniken om dat ‘lopen’ uit de mond van een orthopeed.”

Opwindende heimelijkheid

“We bespraken zijn getroebleerde knie, de operatie die onvermijdelijk was en besloten tot een vervolgafspraak. Bij dat woord keken we elkaar iets langer aan dan nodig was. ‘Inderdaad wel goed om even af te spreken,’ zei ik. En toen heb ik mijn telefoonnummer op een papiertje gekrabbeld dat ik naar hem toeschoof.

Die avond belde hij me. We spraken vrijwel meteen uit dat we het allebei op slag wisten: wij vinden elkaar aantrekkelijk. Of dat een probleem was, vroeg hij nog en ik zei van niet. Zo lang hij het maar aan niemand vertelde. Ik hoorde het mijzelf zeggen en voelde er tot mijn eigen verbazing geen enkel gewetensbezwaar bij.

Des te verwonderlijker, omdat ik nog niet zo lang daarvoor een training had gevolgd over ethische valkuilen in patiëntrelaties. Ons ziekenhuis had elk jaar een thema waar workshops, trainingen en lezingen omheen werden georganiseerd, Dat jaar was ethiek het aandachtspunt.

Het onderwerp ging me aan het hart. Ik wist als jonge vrouw in de medische wereld als geen ander hoe machtsverhoudingen werden misbruikt, met name door oudere, mannelijke artsen. Ik was ervan overtuigd dat mijn generatie daar anders in stond. Bewuster, respectvoller. Natuurlijk, we waren ook allemaal gewoon mensen.

We hadden ogen in ons hoofd en die zagen heus wel mooie, aantrekkelijke patiënten onze behandelkamers binnenkomen. Maar hoe moeilijk was het om jezelf een professioneel halt toe te roepen?
Dat antwoord kreeg ik dus en het luidde anders dan ik had verwacht. Ik had een patiënt mijn telefoonnummer gegeven en hem gevraagd onze seksuele escapades geheim te houden. ‘Zolang jij ook je mond houdt, is er geen vuiltje aan de lucht.’

Nadat alles in mijn gezicht ontploft was, heb ik me vaak afgevraagd wat er toen in mij was gevaren. Hoe kon ik in een vingerknip van consciëntieus arts veranderen in iemand die alle professionaliteit liet varen?
In therapie ben ik erachter gekomen dat ik impulsief kan zijn uit een soort rebellie.

Braafste meisje

Ik ben lang het braafste meisje van de klas geweest en wellicht wilde ik daar onbewust mee breken. Vanaf die split second waarin ik besloot Chris dat briefje met mijn nummer te geven, heb ik mij als een kip zonder kop in deze affaire gestort. Nooit heb ik geprobeerd íets te repareren aan de situatie. Ik had hem bij een collega onder kunnen brengen. Ik had onze affaire on hold kunnen zetten, totdat de behandeling achter de rug was.  Maar ik vond de heimelijkheid té opwindend. Elke keer als ik weer een afspraak met hem had en we vreeën op mijn bureau, gloeide ik bijna van trots. Kijk mij eens ingaan tegen mijn keurige imago. Het was alsof ik mijn leven lang op die kans had gewacht.

Wat ik ook deed, misschien in een poging ons geheim nog veelomvattender te maken, was Chris vertellen over akkefietjes op de werkvloer en roddelen over collega’s die een dag later een echo maakten van zijn knie of hem begeleidden bij de revalidatie. Ik veranderde iets in zijn dossier zodat het medisch secretariaat automatisch een tweewekelijks consult inplande. Dat ik hem dan verleidde in gestolen tijd, gaf me een verslavende kick. Ik liet alle touwtjes vieren, ik ging alle grenzen te buiten. En Chris? Die sputterde niet tegen.”

Grensoverschrijdend gedrag

“Misschien flauw om hem een deel van de schuld toe te wijzen, want ja, de arts is altijd de hoofdverantwoordelijke in dit soort zaken. Maar vergeet niet dat Chris een intelligente man was, we even oud waren en hij dondersgoed wist waar we mee bezig waren. We waren elkaars gelijken. Zo zag ik het althans en ik dacht dat hij dat ook vond. ‘We doen er niemand kwaad mee,’ hield ik mezelf voor.

Tot ik op een dag op het werk op het matje werd geroepen. Er waren ‘meldingen’ geweest en ‘verdenkingen geuit’ door collega’s. Men had vervolgens ‘verkennend onderzoek’ gedaan.

De vertrouwenscommissie zag grond voor ernstige twijfel ‘omtrent de professionele integriteit’. Toen ik Chris daarna probeerde te bellen en een paniekerige boodschap insprak, nam hij niet op en belde niet terug. Twee dagen later liet de vertrouwenscommissie weten dat er inmiddels door een patiënt een klacht van grensoverschrijdend gedrag was gedeponeerd.

De hele afwikkeling heb ik beleefd alsof ik in een lucide droom verkeerde. Ik werd met verlof gestuurd en niet veel later geadviseerd mijn ontslag in te dienen. Chris heb ik talloze malen gebeld. Ik ben zelfs tevergeefs naar zijn huis gereden. Ik heb hem gemaild en in die berichten gesmeekt me uit te leggen waarom het zo moest lopen. Ik kreeg vier maanden na afronding van het onderzoek eindelijk een bericht van hem.

Hij was een paar maanden op reis vertrokken om alles te verwerken, zei hij.
En hij schreef: ‘Je hebt je niet gerealiseerd dat ook een grote, volwassen man geïmponeerd kan zijn. Je streelde mijn ijdelheid door me speciale aandacht te geven. Ik was vereerd dat je vertrouwelijke informatie met me deelde.
Ik vond het, eerlijk gezegd, allemaal heel spannend. Maar je hebt me ook gebruikt.

Ik wilde niet langer iemands kick zijn en vroeg me af hoe vaak je dat nog met iemand gaat doen?’ Die vraag is bij me blijven hangen. Het gemak waarmee ik al mijn morele bezwaren bij het grofvuil zette zodra ik die kick voelde, heeft mijzelf later natuurlijk ook verbaasd. Kon ik mijzelf nog wel vertrouwen?
Ik heb aan mijzelf gewerkt en intensieve therapie gehad. Mijn therapeut vroeg me eens of ik spijt had, maar dat vind ik een lastige vraag. Ik denk dat dit bij mijn ontwikkeling hoorde, hoe erg ik het wel degelijk vind dat ik Chris kennelijk heb geschaad en bovendien mijn loopbaan als orthopeed ben kwijtgeraakt.

Inmiddels ben ik omgeschoold tot docent in het primair onderwijs. Ik geniet er met volle teugen van en heb mijn bestemming daar gevonden.
Ik heb nooit meer de impuls gevoeld me in een heimelijke affaire te storten of anderszins een kick op te zoeken. Ik denk dat ik kan zeggen dat ik mijn lesje wel heb geleerd.”

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd -Naam en adres bij de redactie bekend.

Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!