Lisa en haar man namen de zorg voor hun nichtjes op zich

Tekst: Renee Brouwer

11 augustus 2025

Toen Lisa (35) op een zondagavond in oktober 2023 door haar oudste nichtje werd gebeld dat haar vader een hartaanval had gekregen, veranderde alles binnen enkele uren. In één klap waren haar vier nichtjes, van wie hun moeder jaren eerder al was overleden, wees. Lisa en haar man Simon (35), zelf al ouders van drie kinderen, twijfelden geen moment en namen de zorg voor de meiden over. Zo transformeerden ze in een paar uur van een gezin met drie kinderen naar een gezin met zeven kids.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Het was een rustig weekend, bijna twee jaar geleden. Voor het eerst had Simon, mijn man, een zaterdag vrij genomen van zijn werk als kapper. Hij heeft een eigen zaak en werkte in die tijd altijd op zaterdag. Maar die dag besloten we wat leuks te gaan doen met onze drie kinderen (toen zeven, vijf en een jaar). Overdag gingen we met z’n vijven zwemmen en ’s avonds aten we gezellig thuis, samen met mijn oudste nichtje Zoey (toen 16) en haar vriendje. Ze hadden sinds kort verkering en het was de eerste keer dat we hem ontmoetten. Best een speciaal moment, want sinds het overlijden van Zoey’s moeder, mijn zus Chantal, in januari 2020, had ik me een beetje ontfermd over mijn nichtjes en mijn zwager Marco. Het was vreselijk verdrietig dat Chantal na lang ziek te zijn geweest – ze had leukemie- op 40-jarige leeftijd was overleden. Hoewel we haar enorm misten, deden we ons best om verder te gaan. Vandaar dat ik heel trots was dat Zoey haar vriendje voor het eerst meenam naar ons huis. Ik was blij om haar weer gelukkig te zien.De volgende dag ging ’s avonds mijn telefoon. Het was Zoey, ze huilde. ‘Papa heeft een hartaanval gehad’, zei ze snikkend. ‘Ik vond hem op de bank.’ Ik schrok me kapot en rende meteen naar mijn auto. ‘Hou vol’, riep ik, ‘ik kom eraan.’”

Overleden

“Hoewel de rit naar het huis van mijn zus en Marco normaal maar tien minuten rijden was, leek het nu wel een eeuwigheid te duren. Op de een of andere manier ging ik ervanuit dat Marco in de tussentijd al was meegenomen met een ambulance. Ik dacht dat het wel goed zou komen met hem, totdat ik eindelijk de straat van mijn zwager bereikte en allemaal politie, brandweer en een ambulance zag staan. Toen ik door de open voordeur rende, stuitte ik op Zoey en verschillende hulpverleners in de gang. Blijkbaar lag Marco nog steeds op de bank waar Zoey hem had gevonden. Hij werd gereanimeerd, maar ik kon hem niet zien. Hoelang het precies duurde, weet ik niet meer, maar op een gegeven moment hoorde ik een traumahelikopter. ‘Waar gaat die landen?’ vroeg ik aan een politieagent, maar hij schudde zijn hoofd. ‘Hij gaat terug’, was het enige wat hij zei. Op dat moment wist ik genoeg. Marco was overleden, besefte ik. Hij was pas vijftig jaar.Achteraf denk ik weleens: wat gek wat shock met je kan doen. Het eerste wat ik dacht, was: ik moet nu mijn nichtjes halen, dan kunnen ze nog afscheid van hun vader nemen. Zoey had ze na de vondst van haar vader direct naar hun oma, de moeder van Marco, gestuurd, die een straat achter ze woonde. Zij kwam direct naar Marco’s huis en de drie meiden, toen veertien en elf jaar, de jongste twee zijn tweeling, bleven bij hun opa. Snel ging ik naar ze toe. ‘Papa komt zo te overlijden’, zei ik in tranen tegen ze. ‘Jullie moeten nu afscheid nemen.’ Dat Marco er toen eigenlijk al niet meer was, wist ik ergens wel, maar het kwam gewoon nog niet bij me binnen. Het was zo onwerkelijk allemaal, ik kon zelf amper bevatten wat er gebeurde.”

Belangrijke belofte

“Terwijl mijn nichtjes afscheid van hun vader namen vroeg een politieagent aan mij wie nu het gezag over de kinderen had. Iets waar ik geen seconde over na hoefde te denken. ‘Ik’, zei ik meteen. Simon en ik hadden het daar ooit met Chantal en Marco over gehad. Tijdens haar ziekte had Chantal ons een keer gevraagd: ‘Wat nou als wij er allebei niet meer zijn? Zouden jullie dan voor onze kinderen willen zorgen?’ Zonder te twijfelen antwoordden Simon en ik direct: ‘Natuurlijk! Als het ooit nodig is, dan zorgen wij voor de meiden.’Na Chantals overlijden heb ik het daar nog meerdere keren met Marco over gehad. ‘Heb je het al ergens vastgelegd?’ vroeg ik steeds. ‘Je kunt het gewoon online regelen’. ‘Ja, ja’, zei hij dan. ‘Komt goed. Ik ga het vastleggen.’ Maar het kwam er nooit van. Zo was Marco. Een beetje laks, maar een enorme lieverd. Zijn meiden waren alles voor hem en na het overlijden van Chantal deed hij erg zijn best om zijn gezin draaiende te houden. Ik hielp hem waar ik kon en één van de dingen die we sindsdien deden, was wekelijks samen eten. Toen Marco na een tijdje een nieuwe vriendin kreeg, was dat voor mij wel even wennen, maar ik gunde Marco ook nieuw geluk. Vooral toen ik zag dat hij na lange tijd weer straalde. Jammer genoeg heeft dat niet zo lang mogen duren.”

Jeugdzorg

“Die avond bleef ik bij mijn nichtjes slapen. Simon was, nadat zijn zus bij ons thuis was komen oppassen, ook naar het huis van Marco gekomen. We hebben een uitvaartondernemer geregeld en nadat Marco was overgebracht naar een mortuarium, werd ik gebeld door de kinderrechter. Omdat er nog geen officiële voogd voor de meiden was, moest er een voorlopige maatregel worden genomen. Dat betekende dat ik voorlopig bij de meiden moest blijven en dat Jeugdzorg zo snel mogelijk bij ons langs zou komen.

De volgende ochtend stonden ze al op de stoep. Ze kwamen met z’n tweeën: een vrouw en een man die een soort beveiliger leek. Waarschijnlijk omdat ze ook weleens in situaties kwamen waarin het uit de hand liep. Dat was bij ons natuurlijk totaal niet aan de orde, maar het voelde best intimiderend. Hoewel de vrouw vriendelijk was, kwam het bezoek heel zakelijk op mij over. De vrouw legde uit dat Jeugdzorg voor drie maanden het gezag over de meiden zou krijgen, in opdracht van de kinderrechter. Alles moest in die periode via hen: school, medische beslissingen, verzekeringen. Zelfs logeerpartijtjes mochten niet zomaar plaatsvinden. Na een paar weken zou er een officiële hoorzitting volgen. Daarbij kreeg ik de kans om mijn situatie toe te lichten. De vrouw voegde eraan toe dat het ‘bijna nooit’ gebeurde dat de voogdij al tijdens de eerste hoorzitting werd toegewezen, maar dat ik, als ik echt iets wilde, het beste een advocaat kon inschakelen om een verweerschrift in te dienen.”

Verweerschrift

“In eerste instantie voelde ik me vooral machteloos toen ik dat hoorde. Ik dacht alleen maar: dit zijn míjn nichtjes. Ik kende ze al hun hele leven. Ze hoorden bij mij, maar ik had niks over ze te zeggen. Maar ik hield me aan de regels en volgde het proces, totdat mijn zus Marleen zei dat de crowdfunding die ze meteen na Marco’s overlijden voor de zorg voor de meiden gestart was, in korte tijd veel had opgeleverd. Ineens hadden we de financiële middelen om een goede advocaat te zoeken, dus twee weken na het gesprek met Jeugdzorg vond ik al snel een advocaat. Samen stelden we een verweerschrift op. Veel mensen zeiden dat het nooit zo snel zou lukken, maar gelukkig ging bij de hoorzitting de Raad voor de Kinderbescherming mee in ons verzoek. De rechter wees de voogdij toe aan Simon en mij. Ik was zo blij. Hoe verdrietig de situatie ook was, mijn nichtjes hoorden in ieder geval officieel bij ons.”

Verbouwing

“Op dat moment waren Simon en ik al met ons gezin bij mijn nichtjes ingetrokken. Dat deden we gelijk de dag na Marco’s overlijden. We woonden zelf in een heerlijke huurwoning vlak bij het centrum van Rotterdam, maar dat was helaas veel te klein voor ons nieuwe gezin met zeven kinderen. Omdat het koophuis van Chantal en Marco een stuk groter was, was het veel logischer om daar met z’n allen te gaan wonen. Om ruimte te maken, moesten we een grote stoelendans met de slaapkamers doen. Mijn nichtjes hadden allemaal een eigen kamer, maar met de komst van mijn gezin moesten we alles herschikken en langzaamaan gingen we aan de slag met de verbouwing. Omdat er door de ziekte van mijn zus veel achterstallig onderhoud was ontstaan, waren er op meerdere plekken in het huis lekkages, schimmelplekken en slecht geïsoleerde muren. Dat hebben we met het grootste deel van het geld van de crowdfunding dus eerst aangepakt en daarna bouwden we twee extra slaapkamers in de serre op de begane grond. Vervolgens pakten we ook de keuken en tuin aan, zodat we echt een nieuwe start konden maken. Simon en ik voelen ons sinds kort echt helemaal thuis hier, maar we hebben wel duidelijk tegen de meiden gezegd dat het hun huis is. Zij hebben het geërfd van hun ouders en wij wonen er, zodat we voor hen kunnen zorgen.”

Nieuwe structuur

“Inmiddels hebben bijna alle kinderen een eigen kamer. Alleen mijn twee oudsten, Evia en Morris, slapen samen, omdat we één slaapkamer moesten opgeven vanwege nieuwe vochtproblemen. Verder hebben we een goede structuur opgebouwd in ons nieuwe gezin. Zo hebben we een rooster wie de tafel dekt en wie er afruimt. Ook moeten alle telefoons ’s avonds worden ingeleverd. In het begin was dat voor mijn nichtjes wel even wennen. Hun vader was wat makkelijker, dus ze moesten best even aan onze manier van opvoeden wennen, maar ik ben daar bewust strikt in geweest. Ik dacht: als ik dat nu niet doe, dan lukt het nooit meer. En dat heeft gewerkt.

Voor mijn eigen kinderen was het natuurlijk ook een grote verandering. Ineens hadden ze er vier ‘grote zussen’ bij, deelden ze hun huis, hun ouders, en alle aandacht. Vooral voor mijn oudste van acht was dat lastig: ineens was ze niet meer de oudste thuis. Ze moest echt haar plekje opnieuw vinden.

Voor mijzelf voelde het alsof ik een totaal nieuw leven instapte. Van een gezin van vijf naar negen mensen in huis – het is een enorme verantwoordelijkheid. En dat ging ook gepaard met offers. Zo heb ik mijn baan als financieel medewerker moeten opzeggen om volledig voor het gezin te kunnen zorgen. In het begin voelde dat alsof ik een stuk van mijn identiteit kwijtraakte. Ik ben geen type dat graag ‘alleen maar moeder’ is, maar ik deed het omdat ik wist: dit is wat er nú nodig is. En uiteindelijk heb ik daar vrede mee gekregen.”

Eenheid

“Met de meiden gaat het gelukkig goed. Natuurlijk missen ze hun ouders, maar ze leven hun leven en zijn tevreden met hun thuis. Ik ben echt heel trots op ze, net zoveel als op mijn eigen kinderen.Dat het thuis altijd druk is, hoort erbij. Simon en ik grappen weleens dat het net is alsof we een bedrijf runnen. Alles draait op planning, schema’s en heldere communicatie. De kinderen hebben allemaal hun eigen bezigheden: voetbal, paardrijden, zwemmen. Simon en ik kunnen niet overal mee naartoe, dat hebben we ze vanaf het begin eerlijk uitgelegd. Daarom fietsen ze soms zelf naar hun club en soms helpen ze elkaar. Ze weten dat we het samen moeten doen en juist dat geeft verbondenheid. In alle opzichten zijn we echt een gezin geworden. Niet zomaar een samengesteld huishouden, maar een eenheid waarbij we altijd voor elkaar klaar staan.

Ik zal nooit zeggen dat ik de moeder van alle kids ben. Maar als iemand mij vraagt hoeveel kinderen ik heb, dan zeg ik: zeven. Want zo voelt het. En ik weet zeker dat de meiden dat ook zo voelen.

Natuurlijk zijn er nog steeds momenten die pijn doen. Moederdag. Hun verjaardagen. Of als ze ineens iets over hun ouders vertellen. Dat is even slikken. Maar er wordt ook gelachen, elke dag weer. We hebben zoveel lol met elkaar.Laatst waren we met z’n allen in Frankrijk, in het huisje van bekenden. Ik dacht van tevoren: wordt dit geen chaos, met zoveel kinderen in één huis? Maar het was zó fijn. Op een moment keek ik om me heen en dacht: dit hebben we toch maar mooi voor elkaar.

Ergens voelt het alsof Chantal dit aan ons heeft toevertrouwd. Alsof ze wist dat wij het zouden kunnen, als het echt nodig was. Iets wat ik elke dag voel. We doen het misschien niet perfect, maar we doen het met heel ons hart. En ik zou echt niet anders willen.”

Een Huis Vol

Meer weten over Lisa’s mooie gezin? Vanaf maandag 4 augustus is ze samen met haar man Simon en hun zeven kinderen te zien in het nieuwe seizoen van het tv-programma Een Huis Vol van de KRO-NCRV op NPO 1. Ook kun je het gezin volgen op Instagram via @familiebalenjansen.

Foto: Studio Melle

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!