Vriendinnen Iris en Jolijn zijn één week per jaar minnaressen

Tekst: Natascha de Vries

21 mei 2025

Iris (46) gaat al jaren met haar beste vriendin Jolijn (40) op vakantie. Hun mannen denken dat het een vriendinnentripje is, maar in werkelijkheid zijn zij een week lang minnaressen.

Jolijn betekent ontzettend veel voor me. Ik ken haar al heel lang, ze is de peetmoeder van mijn zoontje, een huisvriendin van ons gezin en mijn hartsvriendin. Dat is ze with benefits, zoals dat heet: we delen soms het bed. Ik zeg het ietwat beschroomd. Gek is dat eigenlijk. Ergens voel ik schaamte en heb ik de neiging er een beetje om te giechelen. De reden is, denk ik, dat we het grootste deel van de tijd doen alsof onze aantrekkingskracht niet bestaat. We hebben allebei een mannelijke, vaste partner en een gezin, waar we heel gelukkig mee zijn en die we niet willen opgeven. En toch is er tussen ons een erotische spanning die we niet goed kunnen verklaren en waar we elk jaar precies één week aan toegeven. Al vijftien jaar is dat voldoende om een bepaald evenwicht te bewaren in onze fysieke verlangens. Voor ons klopt het zo: binnen ons hetero-gezinsleven zijn we moeder en partner, en daar breken we eens per jaar kortstondig uit. We hebben besloten dat geheim te houden voor onze mannen. Wie weet zouden ze het begrijpen en er zelfs mee kunnen leven dat wij ook gevoelens hebben voor een vrouw. Toch zal het opschudding en onrust geven en waarom zouden we dat willen veroorzaken? Dit klinkt nu heel weloverwogen, maar daar is wel een ontdekkingstocht aan voorafgegaan, want we begrepen aanvankelijk niets van onze gevoelens voor elkaar. We waren vóór onze eerste kus al sinds onze jeugd bevriend, eerst als buurmeisjes. Onze band werd vooral hecht toen we twintig jaar terug bij hetzelfde bedrijf kwamen te werken. We kwamen veel bij elkaar over de vloer en ook onze partners werden kameraden van elkaar.”

Afspraak

“Vijftien jaar terug, na een mooi carnavalsfeestje samen in de kroeg, liepen we naar huis. Het was Jolijns eerste avondje weg na haar eerste kindje en we hadden de boel flink op stelten gezet. Ik weet nog dat we onderweg even knuffelden. Plots was daar toen een zoen vol op de mond. Wie begon, weten we niet meer. Hoe aangeschoten ik ook was, ik was metéén helder. Ik weet nog dat ik dacht: wat gebeurt hier? En dat ik het héél fijn vond en tegelijkertijd ook héél logisch eigenlijk. Daarvoor had ik weleens met vrouwen geëxperimenteerd. Ik heb in mijn puberteit eens een meisje gekust en ook een keertje twee tegelijk. Ik schaar het onder de fase van seksuele ontplooiing. Ik wilde grenzen verkennen en het idee van ‘vrije liefde’ sprak me in die periode wel aan. Maar ik ben niet biseksueel, ontdekte ik. Ik val niet op vrouwen in het algemeen, ik val op Jolijn. Want de seksuele spanning die sinds onze beschonken kus tussen ons hangt, heb ik nooit bij een andere vrouw gevoeld. Ik ben daar ook niet naar op zoek. Mijn blik wordt nooit getrokken naar andere vrouwen. Dat maakt ook dat de lust die ik voel bij haar in het begin zo verwarrend was. Na de eerste kus durfden we elkaar een tijdje nauwelijks aan te kijken, tot ik op een bepaald moment de stilte heb verbroken. ‘Hoe gaan we verder?’ vroeg ik haar. ‘Want zo worden we gek.’ We hebben overwogen het hele voorval te vergeten. Foutje. Dronken geweest. Gekke meiden doen weleens wat stoms. Maar ik denk dat we al tijdens het bespreken van die optie wisten dat er meer speelde. De kus was zo intens geweest en voelde zo ja… op zijn plek eigenlijk, dat we hem niet konden negeren. We zijn toen een weekje samen naar Spanje gegaan om alles op een rijtje te zetten. We wisten al vrij snel dat we niet de wens hadden in een relatie te stappen. We hadden allebei een jong gezin en echt waar, we hielden en houden veel van onze mannen. We willen ons bestaande leven niet kwijt. En zo lang dat zo is, genieten we van onze jaarlijkse week samen. Daar laten we het bij. Zo hebben we dat toen afgesproken en zo doen we het nog steeds. Het klinkt mooi hè? En zo nuchter en pragmatisch ook. Toch wringt het heus weleens. Ik heb het er moeilijker mee dan Jolijn, om na de vakantie weer ‘gewone vriendinnen’ te zijn. De eerste jaren vermeed ik haar een week of drie zoveel als mogelijk was. Ik moest dan een soort van afkicken. Jolijn beheerste mijn gedachten en ze waarde nog rond in mijn lijf. Ik verlangde dan ontzettend naar haar en werd beroerd van het idee dat ik een jaar moest wachten tot ik haar weer kon zoenen en strelen.”

Toekomst

“Toch ben ik altijd achter ons plan blijven staan dat we slechts eens per jaar toegeven aan onze verlangens. Het geeft duidelijkheid, ook naar elkaar toe. De afgelopen trip samen hebben we het gehad over onze verwachtingen. Stroken die nog met elkaar? Heeft onze aanpak toekomst? En: moeten we ons dat afvragen of leven we gewoon in het moment? Zijn we er nog oké mee dat we eens per jaar een dubbelleven leiden? Jolijn zei het heel goed: ‘Zolang we dit open naar elkaar kunnen afwegen en we aan dezelfde kant van die balans staan, veranderen we niets.’ Toch betrap ik me soms op gedachten die ik níet met haar deel. Gedachten die soms zo maar opduiken, terwijl ze met haar vriend bij ons eet of terwijl we een middagje shoppen als doodnormale vriendinnen. Ik fantaseer dan soms heel even over later, als onze kinderen zijn uitgevlogen. Zouden we een manier kunnen vinden om voor onze liefde uit te komen? Tegenwoordig is er zoveel mogelijk. Je hoort steeds vaker over polyamorie, waarbij mensen tegelijk verliefd zijn op meerdere personen. Er is geen concurrentie of ongelijkheid. Er is dan alleen maar liefde, zonder iemand pijn te doen. Maar ja, wat richt je aan door het alleen al voor te stellen aan onze partners? Daarmee zet je ongetwijfeld iets onomkeerbaars in werking. Stél dat onze mannen ermee zouden kunnen leven, moeten we dan vertellen hoe lang wij al een geheim voor hen hebben? Soms neem ik me voor hierover met Jolijn te praten tijdens onze volgende trip, maar ik weet ook al dat ik mijn heimelijke gedachten waarschijnlijk weer voor mij zal houden. Want wat als we niet meer aan dezelfde kant van de balans staan? Dan zou ik haar kunnen kwijtraken. Daarom druk ik elke mijmering over de toekomst snel weer weg. Het is maar een fysieke aantrekkingskracht. Een chemische reactie tussen twee mensen. Of… voel ik meer voor haar? Ik weet daarop het antwoord niet. Want ja, ik hou van haar. Maar is het niet logisch dat je houdt van je hartsvriendin? Waar lopen de scheidslijnen in deze kluwen van gevoelens? Zijn die scheidslijnen er wel of is alles vloeibaar als het om de liefde gaat?”

Tekst: Natascha de Vries

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!

LEES OOK