Florine kwam ter wereld dankzij een draagmoeder

Tekst: Elke Wolferink-van der Heyden

8 augustus 2025

Alle ouders vinden hun kinderen natuurlijk speciaal, maar soms valt er iets éxtra bijzonders te vertellen over je kind. Pim (37) en zijn man Joost (34) werden een halfjaar geleden de trotse papa’s van hun dochter Florine, dankzij de hulp van draagmoeder Nicole (37).

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘We hadden al even niets gehoord van Nicole, onze draagmoeder. Voordat Joost en ik op vakantie gingen, was de negende poging om zwanger te worden een feit. Bij alle eerdere pogingen hadden we steeds na een week of twee via de WhatsApp-groep Baby in the making een negatieve boodschap gekregen. Nu bleef het verdacht lang stil. Was geen bericht misschien goed bericht? Later hoorden we dat het toch weer was misgegaan en dat Nicole onze vakantie niet had willen verpesten.

Heel eerlijk: de moed zakte me in de schoenen. Vooraf was afgesproken dat we het in ieder geval een jaar de kans zouden geven. Daarna zouden we kijken óf en zo ja, hoe we verder wilden. Die twaalfde poging kwam nu wel heel dichtbij. Misschien was het ons niet gegund en moesten we accepteren dat we met z’n tweetjes gelukkig zouden blijven. In dat geval wilden we met onze hond Ben naar het buitenland verhuizen en daar een B&B openen. Misschien was dat dan onze bestemming?

Misschien kwam het, omdat we er niets meer van verwachtten en de spanning weg was, maar de tiende keer was het raak! Ik denk dat ik heel goed nieuws heb stond er in het appje van Nicole. Ik ben zwanger. Joost en ik waren heel erg blij, maar durfden het amper te geloven. We gingen meteen naar haar toe, waar we de positieve zwangerschapstest met eigen ogen konden zien. Nicole deed ter geruststelling nog een test. Maar pas toen ik tijdens de controle bij de verloskundige het hartje hoorde kloppen, drong het besef écht tot me door. Dat was zo bijzonder!

Een gezin

Al vanaf onze eerste date, zo’n elf jaar geleden, was duidelijk dat Joost en ik ooit een gezin wilden. Maar het krijgen van kinderen is niet zo vanzelfsprekend voor twee mannen. We gingen naar een voorlichtings-bijeenkomst van de stichting Meer dan Gewenst, waar we overspoeld werden met informatie over de juridische, sociale, medische en wetenschappelijke aspecten van LHBT-ouderschap. Je gaat er met één vraag naartoe en komt met honderd vragen en ideeën thuis.

Het zette ons op alle fronten aan het denken. Adoptie of pleegouderschap waren natuurlijk ook opties, maar slechts een paar landen staan adoptie door homoseksuele koppels toe. Bovendien kan adoptie een lang en complex proces zijn. Ook het pleegouderschap viel af, omdat we graag een kindje wilden dat voor altijd bij ons zou blijven. Sowieso wilden we toch het liefst een kindje van onszelf. En dan kom je toch weer bij een draagmoeder uit.”

Haken en ogen

“Mijn zusje had al eerder gezegd dat zij die rol wel op zich wilde nemen: ‘Ik gun het jullie zo en ik ben de enige in de familie die daarin iets kan betekenen.’ Het liefst had ik haar aanbod met beide handen aangegrepen. Maar hoewel gezegd werd dat hun gezin met twee kinderen compleet was, wist ik dat mijn zus ergens nog verlangde naar een derde kind. En dan zou ze na die zwangerschap dat kindje moeten afstaan? Nee, dat kon ik haar niet aandoen. Ook Nicole, al sinds mijn puberteit een heel goede vriendin van mij, bood spontaan haar hulp aan. Heel lief, maar op dat moment wist ze niet eens hoe het was om zwanger te zijn. Ze moest eerst maar eens haar eigen gezin stichten.
Ondertussen verdiepten Joost en ik ons in het co-ouderschap, waarbij we een kindje zouden krijgen bij een alleenstaande vrouw. De ene week zou het kind dan bij haar zijn en de andere week bij ons. Maar dat betekent wel dat je het kind in twee verschillende huishoudens opvoedt en daarbij moet je wel op één lijn zitten. Dat valt vaak al niet mee voor twee ouders, laat staan als er een derde partij bijkomt. Tweemaal zijn we het traject van co-ouderschap ingegaan, maar in de praktijk zaten er voor ons te veel haken en ogen aan en uiteindelijk hebben we een streep door deze constructie gezet. Het was het draagmoederschap dat maar aan ons bleef trekken.

Om ons heen kregen steeds meer vrienden kinderen. En bij elk heuglijk bericht waren wij oprecht blij, maar het was tegelijk ook confronterend dat dat nieuws bij ons uitbleef. Ondertussen kropen de jaren voorbij en in het belang van het kind wilden we na een bepaalde leeftijd geen vader meer worden.
In Nederland is het echter bij wet verboden om een oproep voor een draagmoeder te plaatsen. Hoe vind je dan zo iemand? En hoelang bleven we voor deze droom knokken? Waar lag de grens? Want heel eerlijk: het kostte niet alleen energie, het bracht ook veel verdriet met zich mee.

Nadat Nicole voor het eerst moeder was geworden, liet ze weten dat ze nog altijd onze draagmoeder wilde zijn. En toen ze na haar dochter ook nog een zoontje had gekregen, bleef ze dat volhouden. Ze benadrukte dat haar gezin nu compleet was en dat ze ons nog steeds wilde helpen. ‘Omdat ik jullie heel goed ken en weet dat het kind in een liefhebbend gezin terechtkomt.’ We beseften hoe bijzonder dit eigenlijk was. En dat het geen loze woorden waren, maar een serieus aanbod. Van een vrouw met een groot hart, die slechts een paar straten verderop woonde. Hoe luxe wilden we het hebben?”

Risico’s

“Er volgden gesprekken met Nicole en haar man, waarbij we zo veel mogelijk op papier hebben gezet. Ook alle negatieve scenario’s kwamen voorbij. Als Nicoles leven bijvoorbeeld in gevaar zou komen bij de bevalling, dan ging zij voor. Toen iedereen er een goed gevoel over had, werden alle afspraken door advocaten op papier gezet. Ons avontuur kon beginnen!

We wilden een laagtechnologisch traject, waarbij de draagmoeder zelf het gedoneerde sperma inbrengt. Medische tussenkomst is dan niet nodig. Om zo veel mogelijk risico’s uit te sluiten, lieten Joost en ik vooraf ons zaad controleren. Ook hadden we afgesproken dat het niet belangrijk was wie de biologische vader werd – dat houden we ook voor onszelf – en dat we om de beurt zouden doneren. De eerste keer voelde dat heel ongemakkelijk. Stond ik daar, een paar straten verderop, met een potje aan de deur. Uiteindelijk konden we er vooral om lachen. Na elke teleurstelling was het Nicole die ons oppepte met de woorden dat er nog veel kansen in het verschiet lagen. Ze kreeg gelijk: na de nodige frustratie en tegenslag was ze nu zwanger van ons kindje. Elke stap werd trots en bezorgd door ons gevolgd. We waren bij alle controles. De dertienwekenecho vond ik het meest bijzonder. Dat was ook meteen een prenatale screening, waarbij naar mogelijke afwijkingen wordt gekeken. Het kindje was gezond en groeide goed. Alles zat er al op en aan: de vingertjes, de kleine teentjes… Zo mooi! Ik begon steeds meer te geloven dat het ons wél gegund was.

Het was dan ook schrikken, toen Nicole tot twee keer toe een bloeding kreeg. De eerste keer waren we net in het buitenland met familie. De altijd positieve Nicole liet ons weten dat ze bang was en zou niet veel later een extra controle bij de verloskundige hebben. Wat er dan door je heen gaat? Afschuwelijk was dat. We telden de uren af, tot we weer een berichtje kregen: de bloeding was veroorzaakt door de placenta, die kennelijk tegen de baarmoederwand aan zat. Dat kon niet direct kwaad en de baby was in orde. Wat een opluchting!

Bevalling

Bij de laatste controle was Nicole bijna 39 weken zwanger en werd afgesproken dat ze de volgende dag, op 22 november 2024, ingeleid zou worden. Samen met Nicole en haar man meldden we ons die dag in het ziekenhuis. We hadden er zo lang naar uitgekeken en nu stond het eindelijk te gebeuren. Vandaag of morgen zouden we vader worden.

Alleen kwam de bevalling niet goed op gang. De baby bleek scheef in de baarmoeder te liggen, waardoor Nicole te weinig ontsluiting kreeg. Uiteindelijk was een keizersnede de enige optie. Dat vonden we zo naar voor Nicole, die al de hele dag haar best had gedaan en straks ook nog een langer herstel nodig zou hebben. Na die beslissing van de gynaecoloog ging het snel. Er mocht slechts één persoon in de operatiekamer bij Nicole blijven en dat was haar man. In alle tumult bleven Joost en ik in tranen achter in de hal van het ziekenhuis. We waren overal bij betrokken geweest en nu zouden we ons dochtertje niet geboren zien worden… Tot die lieve verpleegkundige voor onze neus stond. Haar dienst zat er al op, maar ze werkte over om ons bij te kunnen staan. Aan het OK-personeel heeft ze gevraagd om, ondanks de strenge regels, in deze unieke situatie creatief mee te denken. Even later stonden we, bij hoge uitzondering, in een steriel operatiepak tegen een zijwand in de operatiekamer. Dat was echt een cadeautje! Helemaal toen het operatiedoek boven Nicoles buik omlaagging en we zagen hoe ons kindje uit haar buik werd getild. Even na middernacht, op 23 november, was onze dochter Florine geboren. Wij werden met ons baby’tje alvast naar de afdeling gestuurd, waar we haar konden knuffelen en bewonderen. Er ging van alles door me heen. Ik was zó blij, niet in woorden uit te drukken! Maar ik maakte me ook zorgen om Nicole, die we abrupt achter hadden moeten laten, omdat haar bloeddruk daalde en het niet goed met haar ging. Dat vond ik heel heftig.

Gelukkig knapte Nicole snel op. Op haar kamer stonden naast een wiegje ook twee extra bedden voor ons, de kersverse vaders. Zo hoefden we niets te missen. Na twee dagen was Nicole voldoende hersteld om naar huis te mogen. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis namen we afscheid. Het was een bewuste keuze om de kraamweek niet samen door te brengen. Nicole had zin om weer bij haar eigen gezin te zijn en ook wij keken ernaar uit om in onze eigen bubbel te gaan genieten. Soms moest ik mezelf bijna knijpen om te zien of ik niet droomde, zo ongelooflijk voelde het allemaal.”

Rompslomp

“Florine Anne, zoals onze dochter volledig heet, ligt dan wel in ons wiegje, maar voordat wij de officiële papa’s van het meisje zijn, volgt er nog een heel juridisch traject. Omdat in de wet nog niets is vastgelegd over draagmoederschap, is Nicole de wettelijke ouder. En omdat zij gehuwd is, wordt haar man automatisch gezien als de vader. Dat betekent onder meer dat we een DNA-test en diverse documenten moesten aanleveren en dat de Raad voor de Kinderbescherming langskomt om met alle partijen diepgaande gesprekken te voeren, waarna zij een advies afgeven. Tot slot komt alles samen in een rechtszaak. Nicole moet dan het kind officieel afstaan en haar man moet het ontkennen. De DNA-test zal uitwijzen wie de biologische vader is en de ander moet als wensouder het kind adopteren. Dat hele proces kan een jaar duren. Waarschijnlijk dient onze zaak pas in het najaar. Tot die tijd moet Nicole overal toestemming voor geven, of het nu gaat om een vaccinatie of om een paspoortaanvraag.

In 2023 werd het wetsvoorstel ‘Kind, draagmoederschap en afstamming’ al naar de Tweede Kamer gestuurd. Daarmee zou het ouderschap al vóór de geboorte overgedragen kunnen worden aan de wensouders. Helaas viel enkele dagen later het kabinet en inmiddels staat deze wet wegens bezuinigingen in de wacht. Een wet die veel energie en kosten kan besparen, en wie weet ook ellende. Want het zal maar zo zijn dat er tijdens de eerste maanden na de geboorte van het kind iets ernstigs gebeurt met de draagmoeder of de wensouders. Dan is er helemaal niets geregeld.

Florine

Florine is nu een halfjaar oud. Ze groeit goed en krijgt een bollere toet. Een prachtig en makkelijk meisje, dat ‘s nachts al snel doorsliep. En zodra ze wakker wordt, verschijnt er een grote lach op haar gezichtje. Ze begint steeds meer te brabbelen en is nieuwsgierig naar de wereld om haar heen. De tijd vliegt razendsnel voorbij, dus proberen we die optimaal te benutten.
Of Florine ooit nog een broertje of zusje zal krijgen? Nicole wilde dit eenmalig voor ons doen en dat begrijpen we. Mocht ze daar ooit op terugkomen, zullen wij het zeker overwegen. Misschien dat er ooit ruimte is voor een pleegkind.

Wij hebben zoiets moois gekregen, dat het fijn zou zijn om iets terug te doen en een kind een veilig thuis te kunnen geven. Ondertussen genieten we volop van ons meisje. En ook Nicole en Florine zien elkaar elke twee of drie weken. Haar kinderen vinden hun ‘zus-nichtje’, zoals ze haar noemen, razend interessant. Een zusje is Florine niet, want dan had ze bij hen thuis gewoond. Een nichtje ook niet, want dan had ze niet in mama’s buik gezeten. Mooie kinderlogica.

Nicole heeft het kindje dan wel afgestaan, maar ze is zeker niet uit haar leven. Ze verwoordt het zelf heel mooi. Ze zegt: ‘Pim en Joost zijn goede vrienden en wonen dichtbij. En Florine is waar ze nu hoort: bij haar papa’s.’ Wij zijn intens dankbaar!”

Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!