Docente Nina had een korte relatie met een leerling

Tekst: Natascha de Vries

16 oktober 2025

Docente Nina (33) had twaalf jaar terug een korte relatie met een leerling van zeventien. Pas tijdens een ontmoeting jaren later, drong tot haar door hoe ingrijpend hun verboden liefde is geweest. En hoe beschadigend voor de leerling in kwestie.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

Toen ik Daniël na al die jaren terugzag, drong pas écht tot me door hoe schadelijk onze korte verhouding voor hem geweest is. Hij zei tegen me: ‘Ik ben toen alles verloren. De band met mijn ouders, mijn vrienden en mijn zorgeloosheid.’

Aantrekkelijk

We leerden elkaar kennen op een summerschool voor eindexamenleerlingen die een herexamen voor de boeg hadden. Ik was met 21 jaar een piepjonge, net afgestudeerde docente Nederlands. Daniël, of Daan zoals iedereen hem noemt, was zeventien. De eerste keer dat ik hem ontmoette, sloeg hij zijn armen afwachtend over elkaar en bekeek me met een brutale blik. Ik kan niet ontkennen dat ik dat aantrekkelijk vond.

Hij was een grote, natuurlijk gespierde jongen en leek ouder dan zeventien. Hij had sterke armen, grote handen en torende boven iedereen uit. Toch joeg hij geen angst aan. Hij had een natuurlijke dominantie, zonder agressie uit te stralen. Wel zei zijn hele lichaamstaal: ik ben mijn eigen baas.

Ik had zulke jongens ook in mijn stageklassen gehad. Pubers die liever lol trapten dan met hun neus in de boeken te zitten. Dat had Daan ook over zich, maar zónder dat puberale. Bij hem was de bravoure geen teken van puberale overmoed, maar een glimp van wie hij als volwassene zou zijn: een eigengereide man, zelfverzekerd, die zijn eigen weg zou kiezen.

Een hobbel op die weg was het havodiploma. Daans ouders hadden hem voor de keuze gesteld: school netjes afronden of binnenkort op zijn achttiende het huis uit, zonder enige financiële steun. ‘Daan heeft duidelijke kaders nodig,’ had zijn vader tijdens het kennismakings-gesprek met alle tutoren gezegd. Daniël hoorde het gelaten aan. Hij zat schuin in zijn stoel, alsof het gesprek slechts een intermezzo was in zijn bezigheden en hij elk moment op kon stappen. Toen keek hij ons een voor een aan en zei: ‘Als dat diploma betekent dat ik weer verder kan met mijn leven, prima. Let’s do it.’

Mentor

“Het was Daan ten voeten uit, ontdekte ik later. Hij had zijn ogen gericht op een doel en woog pragmatisch de opties af die onderweg zijn pad belemmerden. Hij wilde zo snel mogelijk op wereldreis, zo vertelde hij tijdens een mentorgesprek. Dat kon niet zonder een financiële kickstart van zijn ouders. Moest daar een diploma voor worden gehaald? Dan moest dat maar.
Dat ik als groentje meteen ook mentor werd van Daniël en een paar andere leerlingen, was pittig. Voor de meesten was ik de belichaming van het onrecht dat hen aangedaan werd, zoals bijlessen volgen in de vakantie. Met Daan was dat net even anders. Ook hij had een blik die louter recalcitrantie uitstraalde, maar die blik was wél op mij gericht. Ik denk dat hij de enige leerling in summerschool is geweest die mij ooit recht in de ogen keek. Anderen keken, weg, frummelden aan hun jas, trommelden met hun pakje sigaretten op tafel of bliezen verveeld een lok uit hun ogen.”

Poëzie in het park

“Ik leerde al snel Daniëls humor kennen en begon te begrijpen dat zijn soms uitdagende geplaag geen wapen was om tegen mij te gebruiken. Hij wás gewoon zo. Hij was authentiek, bovendien ontzettend slim en buitengewoon veelzijdig. Hij las graag poëzie, vertelde hij zonder enige gêne. ‘Komrij, De Coninck, Kopland… dat soort dichters.’ Ik denk dat ik toen verliefd op hem werd. We werkten intensief samen, omdat hij er, ondanks zijn liefde voor poëzie en literatuur, het slechtste voor stond voor het vak Nederlands. Hij had een broertje dood aan wat hij ‘gewauwel’ noemde over taal en literatuur. ‘Die moet je beleven en er niet over ouwehoeren,’ verklaarde hij. En, een docent Nederlands onwaardig misschien, ik was het eigenlijk met hem eens. Dus zei ik hem op een dag: ‘Je hebt gelijk. Dus wat doen we? Ons verzetten tegen dat gelul? Of eventjes heulen met de vijand en hem verslaan door hem daarna voorgoed uit te wuiven?’

Natuurlijk koos Daan, de opper-pragmatist, voor dat laatste. Binnen mum van tijd was hij ruimschoots examen-klaar, zoals we dat noemden. Er lagen nog een paar weken voor ons en alle bijlessen waren al betaald. Buiten scheen de zon, vanuit het park even verderop klonken muziek en vrolijke stemmen. ‘Móeten de lessen eigenlijk binnen plaatsvinden?’ vroeg Daan.

Zo belandden we in het park. Eerst keurig met een stapel boeken, maar de keer erna bleven die al thuis. We namen een kleed mee, ik smeerde sandwiches. Daan maakte een playlist die we zachtjes op zijn telefoon afspeelden. Liggend in het gras, met onze oren vlak bij de telefoon en vlak bij elkaar, vertelde hij me over de muziek waarvan hij hield, de bands en hun samenstelling en hun songteksten. Soms zong hij zachtjes mee, zijn mond vlakbij de mijne. Het was week 4 van summerschool en hij kuste me.

Minnaars

Vanaf toen waren we minnaars. Wist ik dat het verkeerd was, verboden en volstrekt ongewenst? Natuurlijk, maar ik wuifde het weg. Daniël was bijna achttien en bijna leerling-af. Wat konden ze ons daarna nog maken? We hoefden het nog maar éven geheim te houden.

Het was volslagen roekeloos om dan in een drukbezocht park zoenend op een kleedje te zitten. Waarom spraken we niet alléén nog maar achter gesloten deuren af, zoals we buiten schooltijd deden bij mij thuis? Liet ik me meeslepen in Daans onverzettelijke rebellie tegen alle regeltjes in de wereld? Dachten we dat we simpelweg onoverwinnelijk waren?
Zoiets moet het geweest zijn. Het werd week 7, de laatste van summerschool. En de directeur riep mij bij zich.”

Verlies

“Ik werd op staande voet ontslagen. Een kennis van Daniëls ouders had ons tot zijn ontsteltenis in het park gezien en een foto gemaakt. Daniëls hand ligt in mijn nek, de mijne op zijn bovenbeen. Zijn lippen raken de mijne. De foto liet niets aan de verbeelding over.
Daarna ging alles in sneltreinvaart. Daniël verbrak, op last van zijn ouders, het contact.
Ik was er woedend om. Waarom liet hij zich zo sturen? Er was toch sprake van liefde? Ik wilde samen op reis gaan, misschien ooit settelen. Dat wilde hij toch ook?
‘Nina,’ zei hij in het laatste telefoongesprek, ‘ik ben zeventien. Buiten alle gedoe van nu om, wil ik vrij zijn. En deze hele shitzooi heb ik ook nooit gewild.’
Dat was het, een shitzooi. Ik was mijn baan kwijt en werd met de nek aangekeken door mijn collega’s, die deels ook vrienden waren. Daans ouders besloten het er verder bij te laten, dus ik kwam relatief ongeschonden uit de strijd, maar was kapot van liefdesverdriet en de schaamte die langzaam op mij neerdaalde. Het was alsof ik uit een roes wakker werd. Wat had ik gedaan? What was I thinking?

Ingrijpend

Inmiddels denk ik: ik was pas 21 en sommige van mijn vrienden waren maar een jaar ouder dan Daniël. Mijn lijf voelde geen ongelijkheid tussen hem en mij en mijn brein was nog te onvolwassen om de volle omvang te zien van wat we deden.
Voor Daniël blijkt de hele affaire nog veel ingrijpender te zijn geweest. De relatie met zijn ouders liep schade op door het wederzijdse onbegrip. Hij voelde zich door hen in het nauw gedreven: hij moest kiezen tussen mij en hen en hun steun om zijn droom – een wereldreis – na te jagen.
Hij verloor bovendien vrienden die zich voorgelogen voelden nadat alles uitkwam en zich niet konden inleven in zijn situatie. Maar het ergste is dat hij zijn bravoure verloor en zijn geloof dat de wereld ons zou toelachen als we ook haar maar goedlachs tegemoet zouden treden.
Dit vertelde hij me toen ik na jaren de moed vond hem uit te nodigen voor een ontmoeting. Ik wilde een laatste gesprek, nu we allebei écht volwassen waren. Ik wilde dat we alles eindelijk achter ons konden laten. Ik dacht zelfs: misschien lachen we er nu om. In plaats daarvan ging ik met een zwaar hart naar huis. Tot op de dag van vandaag ligt het schuldgevoel als een loden last op mijn schouders.”

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!