Daniëlle verloor haar zoon Yannick (20) aan leukemie

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

Op dinsdag 12 juli 2022 kreeg ik zoals afgesproken de arts aan de telefoon. Met alle onderzoeksuitslagen kon nu een duidelijke diagnose worden gesteld: ‘Uw zoon heeft acute lymfatische leukemie.’ We wisten dat Yannick, toen negentien, heel ziek was, maar dit? Een slechter scenario had ik niet kunnen bedenken. Hij werd met spoed in het Erasmus MC verwacht. Met lood in mijn schoenen maakte ik Yannick, die doodziek in bed lag, wakker om hem dit vreselijke nieuws te vertellen.

Op weg naar het ziekenhuis begaven we ons tussen het vakantieverkeer. Het contrast met al die uitgelaten mensen op weg naar mooie bestemmingen was groot. Ons reisdoel was een stuk grimmiger. Ik kon alleen maar hopen dat we nog op tijd waren om Yannick succesvol te kunnen behandelen.

De ziekenhuiskamer stroomde vol artsen, die spraken over mogelijke behandelingen en overlevingskansen. Terwijl ik alleen maar bezig was met het idee dat er nú gehandeld moest worden. Alsjeblieft, help mijn kind! Maar eerst was beenmergonderzoek noodzakelijk om te kunnen bepalen  welke behandeling het meest effectief zou zijn. Het was zo’n onwerkelijke situatie. Dit had ik negentien jaar eerder, toen ik mijn eerste kindje trots in mijn armen hield, nooit kunnen bedenken.”

IJzersterke band

“Ik was op slag verliefd op dat nog verfrommelde, pasgeboren jongetje. Als baby huilde hij veel, maar als ik hem bij me droeg, was hij tevreden. Yannick en ik hadden meteen al een ijzersterke band. Hij hield van aandacht en was veel wakker. Met kruipen, zitten en lopen liep hij voor op de gemiddelden uit de boekjes. Ook kletste hij de oren van je kop. Een vrolijk mannetje vol humor. En hij was toen al gek van auto’s. Hij was pas tweeënhalf toen hij aan de koplampen de automerken herkende. Lopend naar de peuterspeelzaal noemde hij ze een voor een op.

Toen hij vier was, vertelde ik hem dat hij grote broer zou worden. Hij wilde heel graag een zusje. Zorgzaam als hij was, zou hij daar de hele dag mee bezig zijn. En misschien nog belangrijker: met een zusje hoefde hij zijn geliefde speelgoedauto’s niet te delen. Dus toen zijn broertje Jay-Jay (17) werd geboren, viel dat tegen. Hij was zo boos dat hij een hele dag niet tegen me sprak. Het mooiste is dat die twee heel dikke maatjes zijn geworden.

De liefde voor auto’s is altijd gebleven. Bij voetbaltrainingen had hij nauwelijks oog voor het spel. De auto’s die langs het veld geparkeerd stonden, waren veel interessanter. Nog voor zijn achttiende haalde hij zijn rijbewijs en zijn eerste auto was niet lang daarna een feit. Hij ging veel naar zogeheten car meetings en had een hechte vriendengroep die zijn passie deelde.
Hoewel hij als klein kind erg druk was, had hij als puber zijn rust gevonden. Al is hij wel even zoekende geweest na de middelbare school. Hij zou politieagent worden en had alle toelatingstesten al achter de rug, maar begon in de voorafgaande zomervakantie opeens te twijfelen. Hij switchte naar een opleiding in de autotechniek, maar na twee maanden moest hij concluderen dat het niets werd. De auto was een hobby en dat moest zo blijven. Vervolgens is hij gaan werken en leren in de zorg, in het verzorgingshuis waar ik zelf ook werk. Ik denk dat dat uiteindelijk zijn roeping was. Hij zat er echt op zijn plek. Hij deed de opleiding tot helpende, met de wens om uiteindelijk door te groeien naar de functie van ambulancemedewerker.”

Medische molen

“Ik schrok me een ongeluk toen hij als zeventienjarige tegen me zei: ‘Ik ga nooit oud worden.’ Het staat me nog helder voor de geest. Ik wilde net de deur uitgaan voor mijn nachtdienst, toen Yannick me vanuit de keuken toeriep dat hij me twee liedjes zou sturen die ik moest opslaan. ‘Die nummers moet je op mijn uitvaart draaien.’ Waar kwam dit opeens vandaan? We bespraken altijd alles, dus ook nu luisterde ik naar zijn gevoel, al had ik geen idee wat ik hiermee aan moest. Twee jaar later begonnen zijn eerste klachten en werd dit vreselijke scenario helaas werkelijkheid.

Yannick had net corona gehad en bleef last houden van een vervelend kuchje. Later viel het opeens op dat zijn benen opgezwollen waren. De weegschaal gaf zelfs drie kilo extra aan. Toen vervolgens alle klieren waren opgezet, trokken we bij de huisarts aan de bel. Yannick ging de medische molen in. We begrepen meteen al dat het foute boel was. Het woord ‘kanker’ was zelfs al een keer gevallen. Hoewel Yannick al voorvoelde dat hij dit niet ging overleven, wist hij: hoe positiever ik ben, des te minder zorgen hebben anderen om mij. Typisch Yannick om op die manier te denken. Op hem kon je bouwen. Ride or die – onvoorwaardelijke trouw – dat was zijn motto.”

Hoop en realiteit

“Al snel werd hij zieker en zieker. Hij had zoveel pijn in zijn botten en ook het vocht dat zich ophoopte in zijn lichaam deed zo’n zeer. Eten en drinken gingen moeizaam en hij sliep veel. De puntbloedinkjes die vervolgens op zijn benen verschenen, waren een slecht voorteken van de diagnose die we twee weken later op 12 juli 2022 kregen. In het ziekenhuis ontving ik diverse informatieboekjes. Ik heb ze niet gelezen. Ook het internet liet ik links liggen. Ik mocht mezelf niet voeden met negativiteit, want dan zou ik helemaal gek worden. Alleen op deze manier kon ik overeind blijven in deze nare rollercoaster.

Na de diagnose volgde een aaneenschakeling van opnames en chemokuren. Yannick hield zich groot voor de buitenwereld en klaagde nooit. Met een vol spuugzakje in de hand stak hij nog altijd zijn duim op. Hondsberoerd vroeg hij aan de verpleegkundigen hoe het met hén ging. Maar als hij alleen met mij was, toonde hij zijn verdriet. Zijn angst. En ja, zijn boosheid. Het ergste was dat ik zijn zorgen niet kon wegnemen.

We moesten hoop koesteren, maar ook realistisch blijven. De leukemie werd agressiever en vooralsnog ging het niet de goede kant op. Yannick was hard voor zichzelf. Terneergeslagen op de bank zitten, paste niet bij hem. Tot die ene keer, toen hij er echt doorheen zat. Hij belde me op toen ik in de auto zat om boodschappen te gaan doen en zei dat hij ermee wilde stoppen. ‘Ik ben zo ontzettend ziek, ik trek het niet meer.’ Ik benadrukte nog dat er dan geen weg terug meer zou zijn. ‘Prima,’ antwoordde hij, ‘dan ga ik nog even feesten en dan is het mooi geweest.’ Ik vond het een slecht idee, maar snapte hem volkomen. Het was vreselijk om hem zo te zien lijden. In de auto liet ik mijn tranen de vrije loop, voordat ik opging in de mensenmassa die van niets wist.”

Grote klap

“Later was ik weer bij Yannick en vertelde ik hem over een schilderij dat ik had zien hangen nadat hij mij gebeld had. Een schilderij met daarop de afbeelding van een leeuw. Leeuwen blijven vechten. Blijven doorgaan. Tot ze echt moe zijn en even gaan liggen. Om vervolgens de strijd opnieuw aan te gaan.
‘Ik denk dat jij die leeuw bent, Yannick,’ zei ik.

Hij ging weer in de overlevings-modus en zette zijn schouders eronder. En zo hielden we het samen vol. Samen sterk. Bovendien zou Yannick een stamceltransplantatie krijgen als hij goed reageerde op deze laatste chemo. Dat kon zomaar eens een levensreddende behandeling zijn. Jay-Jay had zich meteen opgeworpen als donor. Dat was superlief én heel moedig. Tegelijk vond ik dat lastig. Wat als het niet zou aanslaan en Yannick doodging? Dat zou mijn jongste dan voor altijd met zich meedragen. Die spanning was voor niets, want Jay-Jay bleek geen geschikte donor. Gelukkig werden er wel andere personen gevonden die aan alle eisen voldeden.

Onze hoop was dan ook gevestigd op de beenmergpunctie, die uiteindelijk groen licht moest geven voor de stamceltransplantatie. De uitslag daarvan was echter vreselijk. Het bericht dat de waarde ruim tien keer zo hoog was als toegestaan, was een grote klap. Even dacht ik nog dat ik de arts niet goed had verstaan. Blijkbaar was Yannick resistent geworden tegen de chemo.”

Grenzen

“Hij kwam nog wel in aanmerking voor immuuntherapie. We waren gelaten en durfden eigenlijk geen hoop meer te hebben. Het ging steeds slechter en de leukemie die in zijn lichaam huisde, hield de overhand. ‘Ik parkeer mijn auto liever tegen een boom, dan dat ik doodga aan kanker,’ zei hij. Ik liet hem inzien dat dat niet de oplossing was. Wel had hij de mogelijkheid om duidelijk zijn grenzen aan te geven. Hij was moe. Op. En dat was hij beu. Tegelijk vocht hij tegen de dood en greep hij elke kans aan om deel te nemen aan medicijnonderzoek.
Al was het maar om er toekomstige patiënten mee te helpen.

Ondertussen haalden we binnen de mogelijkheden alles uit het leven. We maakten ritjes in zijn BMW, zijn grote trots, die hij kort voordat hij ziek was geworden met zijn spaargeld had aangeschaft. En nadat ik de BMW-garage op de hoogte had gebracht van zijn situatie, reden ze de ene na de andere bolide bij ons voor om een stukje met Yannick te gaan rijden. Heel lief en voor Yannick een geweldige afleiding.”

Laatste dagen

“Voor de zoveelste keer lag Yannick in het ziekenhuis. Hij liep vol vocht en kreeg morfine en zuurstof. Ik zat naast zijn bed, toen de artsen ons wilden spreken.

Het gevreesde en zo lang vermeden woord ‘terminaal’ viel. Verscheurd door verdriet vroeg ik me af wat er nu in zijn hoofd omging.
Ik kon niet langer machteloos toekijken en ben bij Yannick gaan liggen, die ogenschijnlijk rustig was.
‘Bedankt voor alles,’ zei hij en met die nuchtere woorden sloot Yannick het gesprek af.

Nadat thuis alles in gereedheid was gebracht om hem daar verder te verzorgen, reden we de volgende dag, op 1 maart 2023 met Yannick naar huis. Onderweg vertelde hij dat hij zin had in de lente. Dan kon hij lekker met open ramen rondrijden en het voorjaar opsnuiven. Och, ventje toch… dacht ik. Hoe reëel was die gedachte?

We hebben alles op alles gezet om hem zijn laatste dagen door te laten brengen zoals hij dat wilde. Zijn grote vriendenkring was van de partij en op de achtergrond klonk zijn muziek. Hij at sushi en dronk zijn favoriete biertje. Hoewel het heel zwaar was, was het ook mooi.

Twee dagen later zag ik zijn spitse neus. Zijn tenen voelden koud en zijn ademhaling veranderde: de dood stond om de hoek. Ik vroeg hem of hij openstond voor palliatieve sedatie. Dan werd hij in slaap gebracht en hoefde hij niet meer te lijden. Maar Yannick bleef zich tegen de dood verzetten. Het was de huisarts die later die dag voor hem de beslissing nam. Hij beloofde Yannick om tegen vier uur terug te komen. Yannick belde meteen zijn vrienden op, die de nodige capriolen uithaalden om er op tijd te zijn.
Ze waren er allemaal. ‘Dit was het dan.’ Dat waren zijn laatste woorden, voordat hij zijn ogen sloot.
Omringd door iedereen die hem lief was, is hij drie kwartier later op 3 maart 2023 overleden.”

Toekomstmuziek

“Zijn dood is keihard. Het verdriet groot. Ook bij zijn broertje. Zijn vader is buiten beeld, dus zullen wij het samen moeten rooien. Daarnaast hebben we veel lieve mensen om ons heen. Na wat Jay-Jay en ik hebben meegemaakt, begrijpen we elkaar als geen ander. We praten erover en soms rijden we samen naar het strand en staren we naar de zee, stil naast elkaar. Zonder oudste zoon en zonder grote broer lijkt het alsof we het leven opnieuw moeten uitvinden. Ons leven 2.0, waarin we Yannick altijd bij ons dragen. Hij gaf ons waardevolle herinneringen en – letterlijk – toekomstmuziek. Want afgelopen voorjaar werden we door zijn vrienden verrast met een nummer dat ze over hem hebben geschreven. Het zit nu in het repertoire van een van die jongens, die in een bandje speelt. Dat zijn de slingers van ons leven, die we steeds weer proberen op te hangen.
Hoe moeilijk het soms ook is, er is altijd iets om van te genieten. En altijd, echt áltijd met Yannick in mijn gedachten.”

Om lotgenoten te helpen, schreef Daniëlle het boek ‘Het ware gezicht achter acute lymfatische leukemie’.

Foto: privébezit

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!