Cindy’s dochter (21) had een ketamineverslaving: ‘Ik voelde me zó machteloos’

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Het moment dat ik op die bewuste vrijdagmiddag op mijn werk door Juul werd gebeld, staat me nog helder voor de geest. In tranen vroeg ze me of ik alsjeblieft naar huis wilde komen.  Huilend en creperend van de pijn trof ik Juul vervolgens in foetushouding in een hoek van de bank aan.  

Vanwege haar drugsverslaving werd ze ambulant behandeld. Dat is een paar maanden goed gegaan. Tot ze de verleiding niet langer kon weerstaan. Intussen had het verdovende middel ketamine zoveel schade aan haar blaas aangericht, dat ze kromliep van ellende. Zelfs gewoon zitten was geen optie meer. Bovendien woog ze nog amper vijfenveertig kilo en had haar lijf niets meer bij te zetten. “Ik wil niet meer. Ik ben klaar,” zei ze. Het was hartverscheurend mijn kind zo te zien. Haar ambulant begeleidster heeft meteen geregeld dat ze een week later al opgenomen kon worden in een afkickkliniek. Juul was toen zeventien jaar oud. In het begin had ik nog vertrouwen dat het goed zou komen. Maar nu de volgende fase was bereikt en een opname de enige oplossing leek, had ik geen idee wat ons boven het hoofd hing.

Op Juuls verzoek hadden we al die tijd haar verslaving buiten ons gezin stilgehouden. Die wens respecteerden we. Al was het maar om te voorkomen dat ze zich tegen ons zou afzetten. Nu verraste Juul ons door op eigen initiatief haar opa’s en oma’s, ooms en tantes in te lichten. Ik heb aangeboden met haar mee te gaan, maar ze wilde dit echt alleen doen. Zo dapper! Gelukkig was er veel medeleven. Het was fijn dat het niet langer geheim was. Want echt, dat vreet aan je. Wat moest ik op feestjes zeggen als ze me vroegen hoe het met Juul ging? Drugs waren een absolute no-go, dat hadden William (48) en ik onze meiden wel meegegeven. En nu was onze oudste dochter verslaafd! Het blijft onwerkelijk om mezelf deze woorden te horen uitspreken.

Experimenteren

Juul werd in het voorjaar van 2004 geboren. Met haar donkere haartjes en iets mollige lijfje vond ik het de mooiste baby die ik ooit had gezien. Maar vindt niet elke moeder dat? Ze groeide goed en bleek een heel sociaal meisje dat met iedereen overweg kon. En onafscheidelijk van haar knuffel ‘Konijn’ die ze bij de geboorte had gekregen. Ik denk dat oma het arme beestje al wel twintig keer gerestaureerd heeft.

Met veel plezier ging Juul naar school. Om daarna met iemand af te spreken. Ze was altijd in de weer. Samen buitenspelen, of juist in de woonkamer verzonnen toneelstukjes opvoeren en playbacken alsof ze grote sterren waren. Na het behalen van de zwemdiploma’s werd er fanatiek gehockeyd. Dol op drukte en vooral niets willen missen, werden de speelafspraakjes vanaf de middelbare school verruild voor gezellige chill-avonden.

In 2020 had ze tijdens een festival voor het eerst een xtc-pil geprobeerd. Toen ons land later dat jaar vanwege het coronavirus op slot ging, is het kennelijk snel gegaan. Uit nieuwsgierigheid en verveling werden er andere middelen geprobeerd als ze met wat vrienden samenkwamen. Ketamine had al snel Juuls voorkeur en ging ze ook gebruiken als ze alleen was. Als ze zich bijvoorbeeld rot voelde en vervelende gedachtes van zich af wilde zetten. Maar ook als ze ’s nachts wakker werd en de slaap niet meer kon vatten, snoof ze een puntje.

Ongerust

Juul was aan het veranderen. Ik miste de altijd sprankelende blik in haar ogen. Corona was al geen makkelijke periode, laat staan als je een puber bent. We hadden altijd een goede band, nu was gezellig kletsen er niet meer bij. Als ik een poging deed erover te praten, vluchtte ze naar haar kamer. Wat was er toch aan de hand?

Ze zou toch geen drugs gebruiken? Dat zou zichtbaar zijn aan de pupillen, had ik gelezen. Het was een hele geruststelling dat ik dat bij Juul niet zag. Had ik toen maar geweten dat bij gebruik van ketamine de verandering in de pupillen veel subtieler is. Wel zag ik een soort waas in haar ogen als ze thuiskwam na een avondje met vrienden. Maar dan zei ze dat dat door de drankjes kwam. Dat ze flink was afgevallen, baarde me ook zorgen. Ik hield haar eetgedrag in de gaten en luisterde bij de wc of ze niet spuugde. Ik haalde me van alles in mijn hoofd. Tot overmaat van ramp kreeg ze zoveel last van haar blaas, dat we naar de huisarts zijn gegaan, die ons wegstuurde met een antibioticakuur tegen blaasontsteking. Dat leek toen, ondanks dat het vervelend was, redelijk onschuldig.

Alles veranderde toen twee van Juuls beste vriendinnen op een avond langskwamen. “Wat gezellig,” zei ik nog tegen de meiden, toen ze naar boven gingen. Tot ik vanuit de woonkamer opeens de voordeur hoorde dichtslaan en Juul kennelijk woedend het huis verliet. Een moment later stonden haar vriendinnen voor mijn neus. “Er is iets ergs met Juul aan de hand wat jullie moeten weten.” Ze vertelden dat Juul veel ketamine gebruikte en er intussen lichamelijk aan kapot ging. Ik wist niet eens wat dat was maar toen ik die term googelde schrok ik me wezenloos. Alle puzzelstukjes vielen op de plek.

Ketamine is ontwikkeld als verdovingsmiddel voor paarden. In kleinere hoeveelheden wordt het in ziekenhuizen nog steeds gebruikt als narcosemiddel en als medicijn bij chronische pijn. Later maakte het ook zijn opmars als partydrug dat vooral in de vorm van poeder wordt gesnoven. Sinds het laatste decennium is de populariteit van deze drugs onder jongeren fors toegenomen. Omdat de afbraakstoffen van ketamine via de urine worden uitgescheiden, beschadigt het bij frequent gebruik de blaaswand. Soms onherstelbaar. Van deze informatie werden we niet bepaald vrolijk. Daarbij kost zo’n verslaving een fortuin; al haar spaargeld was eraan opgeofferd.

Afkicken

Behalve dat Juul zich verraden voelde door haar vriendinnen, was er schaamte. Gelukkig wist ik haar telefonisch te bereiken en kwam ze naar huis om erover te praten. “Ik ben al een stuk minder gaan gebruiken,” en “ik beloof ermee te stoppen.” Toen wist ik nog niet hoe het brein van een verslaafde werkt. Bovendien wil je niets liever dan je kind geloven. Via de huisarts kregen we ambulante hulp. Fijn als we de verslaving op die manier onder controle konden krijgen. Al kwam ze nog geregeld thuis en merkte ik – nu ik wist waar ik op moest letten – dat ze weer gebruikt had. Dat frustreerde mij enorm. Het is afschuwelijk om je kind af te zien glijden. Ik voelde me zó machteloos. 

Zo kon het niet langer en na de letterlijke noodkreet van Juul werd ze dus opgenomen bij een instelling voor verslavingszorg. Dat het zo ver heeft moeten komen, ging ons allemaal aan het hart en we hebben haar dan ook samen weggebracht. William, haar zus Mijntje (19) en ik. Dan konden we zien waar ze terechtkwam en haar kamer opfleuren met bijvoorbeeld wat foto’s. Maar we zagen niet meer dan de kleine spreekkamer waar de intake plaatsvond. Daarna moesten we in de hal afscheid van elkaar nemen. Wat was het heftig om haar achter te laten. In tranen zaten we in de auto naar huis.   

In een opname van een kleine drie maanden, werd niet alleen Juul geholpen, ook wij als ouders werden begeleid. Op de zogenaamde ouderbijeenkomsten leerden we hoe een verslaafde denkt en kregen we handvatten. Het was prettig om ook andere ouders te spreken. Vaak komen familie en vrienden met goedbedoelde adviezen, maar deze lotgenoten begrepen ons écht. Er was erkenning. Herkenning. En dat maakte me iets minder eenzaam in dit gruwelijke gevecht. 

Doorzetter

Wat was het fijn toen Juul weer naar huis kwam. En mega spannend! Gelukkig werd het traject met de ambulante hulp direct weer opgepakt. Het leek goed te gaan met Juul. Ze stond elke dag op tijd op, was vaker beneden, ging regelmatig wandelen en ze kletste weer met ons. Vrij snel ging ze weer werken en zelfs naar feestjes. Maar na een paar maanden verliep ons contact weer moeizaam en straalden haar ogen niet meer. Juul had een terugval: “Het spijt me zo, mama. Maar ik dacht dat ik best één keer kon gebruiken en dan weer kon stoppen.” Je kunt wel raden dat dat laatste uiteraard niet het geval was. Ze gebruikte op een gegeven moment wel tien gram per dag. Mijn wereld ging op zwart. Wat een nachtmerrie… Anderhalve week later was haar tweede opname een feit. Ik heb de dagen letterlijk afgeteld terwijl Juul zichzelf nog verder de vernieling in hielp. Ik kon het niet meer aanzien.

Drie maanden later maakte Juul 2.0 thuis haar entree en had ze geleerd dat ze zichzelf nooit meer in de verleiding moest brengen. Op de een of andere manier voelde het nu veel beter dan na de eerste opname. Alsof ik mijn kleine meisje had weggebracht en een volwassene thuiskwam. Aan alles voelde ik dat ze het dit keer écht meende. Haar openheid en spontaniteit waren weer terug. Vol trots kan ik zelfs zeggen dat ze intussen twee jaar clean is.

Ze gaat met de auto naar feestjes en festivals. In het begin nog om snel weg te kunnen als ze de drang voelde om iets te gaan gebruiken. Nu als drempel om geen alcohol te drinken omdat ze weet dat ze dan in de verleiding kan komen om ook ketamine te snuiven. Ze is veel verstandiger geworden. En ook zonder die rommel heeft ze nu de grootste lol. Meer dan eens vraagt iemand haar of ze echt niets op heeft; een groter compliment kan ze geloof ik niet krijgen. Ik betrap mezelf er wel op dat vertrouwen nog een dingetje is. De eerste keer vond ik het doodeng toen ze weer naar een festival ging en heb ik haar thuiskomst in spanning afgewacht. En afgelopen zomer gingen we drie weken zonder haar op vakantie. Het is steeds weer een opluchting dat ze sterk is geweest en stabiel is.

Wel heeft Juul nog lang geworsteld met de schade die ketamine in haar lichaam heeft aangericht. Naast hevige buikkrampen moest ze vrijwel elk kwartier pijnlijk plassen doorstaan. Om haar blaas rust te geven kreeg ze een nierkatheter, die haar lichaam helaas afstootte. Ze onderging drie operaties waarbij onder meer de beschadigde plekjes in haar blaas werden verwijderd, kreeg blaasspoelingen en slikte dagelijks zo’n twintig pillen. We merkten dat (huis)artsen vaak nog zoekende zijn naar wat ketamine precies aanricht en hoe het te behandelen is. Nu, jaren later – ik durf het haast niet te zeggen – gaat het eindelijk goed. Juul is van de medicatie af, de pijn is verdwenen en ze hoeft minder vaak naar de wc. Hopelijk kan haar dossier in het ziekenhuis binnenkort gesloten worden.

Veerkrachtig

Samen met een lotgenoot heb ik in onze woonplaats Someren praatgroep Veerkracht opgericht voor ouders van verslaafden. Want het drugsgebruik onder jongeren is zorgwekkend groot. Dat wordt nog eens aangewakkerd door films en series waarin gebruik bijna genormaliseerd lijkt. Ik merk bij de ouders dat er nog veel schaamte en onwetendheid is. Laatst was er zelfs een huisarts te gast die toegaf van bepaalde middelen nog nooit gehoord te hebben. Goede bijscholing over drugs en de gevolgen ontbreekt. Juul is ook als vraagbaak een keer aanwezig geweest. Mooi om te zien hoe zij zich inzet om anderen te informeren. Momenteel werkt Juul als administratief medewerkster maar volgend jaar wil ze de opleiding ervaringsdeskundige gaan doen. Haar zorgzame karakter en het altijd klaarstaan voor de ander is gelukkig niet verloren gegaan.

Onlangs heeft ze het sporten, dat lange tijd vanwege haar klachten niet mogelijk was, weer opgepakt. Intussen heeft ze een relatie en die twee vriendinnen die de bal aan het rollen brachten, ziet ze ook nog steeds. We zijn ze erg dankbaar. Voor een verslaving kies je niet, hè? Dat sluipt erin en dan is het fijn als er mensen in je omgeving voor je strijden. Het was een lange weg, maar ik ben echt élke dag blij als ik in Juuls heldere ogen kan kijken.
Lieverd, blijf zoals je bent!”  

Foto: credit beeldbank / privébezit – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!