Krankzinnige kraamverhalen: ‘Hij biechtte op dat hij een ander had’

’07.30 uur. Mijn schoonouders op de stoep!’

Karlijn (43): “Dat mijn schoonouders een tikkie wereldvreemd zijn, bleek weer eens toen ik net bevallen was van onze oudste, Anne. Ik was ’s avonds laat in het ziekenhuis bevallen en we mochten iets na middernacht weg. De volgende ochtend ging om 07.30 uur de bel. We waren net weer in slaap gevallen na een voeding. De kraamhulp zou pas om 09.00 uur komen, zo hadden we afgesproken. Frank liep de trap af om de deur open te doen niet veel later hoorde ik mijn schoonmoeders stem door mijn huis galmen: ‘Joehoe! We komen ons kleinkind bewonderen!’ Ik wist niet wat ik hoorde! Compleet overdonderd liet ik toe dat ze mijn slaapkamer inkwamen. Mijn schoonvader pakte zijn kleindochter zonder het te vragen uit haar bedje en mijn schoonmoeder begon tot in detail en keihard over haar eigen bevallingen te praten. Ik was echt flabbergasted, net als Frank. We hebben het een half uur aangezien en gehoord en toen gaven we aan dat we toch wel heel erg moe waren. ‘Geen probleem’, riep mijn schoonmoeder. Gaan jullie lekker slapen, dan wachten wij beneden. Zullen we Anne anders even meenemen? Hebben jullie rust!’ Het was ongetwijfeld heel lief bedoeld, maar het was 08.00 uur, de ochtend na mijn bevalling. Ik wilde maar één ding: dat ze weggingen. Ik durfde dat niet te zeggen. Frank gelukkig wel. Heel tactisch heeft-ie ze duidelijk gemaakt dat het bezoek lang genoeg had geduurd. Toen ik twee jaar later beviel van onze zoon, heeft hij ze op voorhand gewaarschuwd niet langs te komen zonder eerst even te bellen. Ze vonden dat maar raar, ze waren immers zijn ouders… Ze waren zelfs een beetje beledigd. Krankzinnig! Maar goed, wél Franks ouders en de opa en oma van mijn kinderen. We hebben het er maar mee te doen.”

‘Einde vriendschap’

Janneke (54): “Onze vrienden hadden zelf geen kinderen, maar wel twee enorme honden. Dat waren hun kinderen, zeiden ze altijd. Alles draaide om die beesten. In hun huis kon een blind paard geen schade aanrichten en hun auto stonk permanent naar natte hond. Ze gingen zelfs naar speciale hondencampings. Ik ben geen groot dierenliefhebber, daar wind ik geen doekjes om. Ik aaide die beesten altijd meer voor de vorm dan dat ik daar zelf gelukkig van werd. We waren niet heel close, maar ik mocht ze graag. Het was dan ook logisch dat ze op kraamvisite kwamen toen onze dochter Mariska geboren was. Dat ze allebei die bakbeesten mee zouden nemen, had ik dan weer niet verwacht.
Ik schrok me dood toen ik ze uit zag stappen. Normaal lieten ze ze altijd thuis! Ik had alles net aan kant gemaakt en kreeg een rolberoerte bij het idee aan de plukken haar en het kwijl overal. ‘Ja, we hebben ze meegenomen. Je moet honden er vanaf het begin bij betrekken, dat werkt het best’, zei mijn vriendin al meteen. Ze liet toe dat hun grootste hond beide poten op de rand van de box neerzette en aan Mariska begon te snuffelen. Marco en ik keken elkaar met grote ogen aan. Toen ook de tweede hond richting de box gedirigeerd werd, greep ik in. ‘Hou op! Ze is drie weken oud, ga weg met die smerige honden!’, gilde ik. Ik stond nog stijf van de hormonen, dat maakte het er allemaal niet beter op. Onze vrienden reageerden als door een wesp gestoken. Dus zo dachten wij over hún “kinderen”. Er ontstond een felle discussie, waar we niet uitkwamen. Na tien minuten vertrokken ze, beledigd. Het was einde vriendschap. Nog steeds vind ik het een bizar verhaal. We hebben ze nooit meer gezien of gesproken.”

‘Ze dook elk half uur de tuin om te appen, bellen of vapen’

Lola (28): “Ik ben vorig jaar bevallen van onze eerste zoon Noah. We kregen een heel jonge kraamverzorgende van 23, die dacht dat ze in ons een stel nieuwe vrienden gevonden had. Ze vertelde op maandag uitgebreid over haar weekend. Ze had zowel vrijdag als zaterdag gefeest en amper geslapen. ‘Pilletje geslikt’, verklaarde ze met een knipoog. Waarschijnlijk dacht ze door al onze festivalfoto’s op het toilet dat ze dit bij ons wel kwijt kon en wij zijn ook best wel ruimdenkend op dat gebied. Maar als je met een kersverse baby in je armen in je kraambed ligt, hoef je niet te horen hoe je kraamverzorgende in het weekend strak heeft gestaan. Het hield ook niet op. Ze had ruzie met haar vriendje, daar deelde ze ook van alles over. En ze dook ieder half uur even de tuin in om te bellen, appen en te vapen. Na de tweede dag was ik er klaar mee. We konden het prima alleen af, vond ik. We hebben het kraambureau gebeld en verdere hulp afgezegd. Dat deden we alleen omdat we onze kraamverzorgende verschrikkelijk vonden. Uiteindelijk hebben mijn moeder en schoonmoeder de meeste van haar taken overgenomen. Daar voelde ik me een stuk prettiger bij.”

Lees ook: lezeressen vertellen: ‘Dit had ik liever niet willen weten…’

‘Terwijl ik boven lag te voeden, waren ze beneden met een klopboor bezig’

Dana (33): “Onze verbouwing liep uit en mijn bevalling begon eerder dan gedacht. Het was een recept voor een kleine ramp. Met 37 weken zwangerschap werd Loek (3) al in het ziekenhuis geboren. En omdat het zo goed met hem ging, mochten we meteen naar huis. Daar was het werk in volle gang en even ‘on hold’ zetten, omdat ik daar lag bij te komen met een baby, was geen optie. De keuken werd vernieuwd, de hal werd vergroot en de dakkapel werd geplaatst. Gelukkig was de badkamer al wel klaar. Terwijl ik Loek lag te voeden, waren ze beneden met een klopboor bezig. Mijn moeder heeft meerdere keren aangeboden dat we bij haar thuis konden komen, maar dat hield ik af. Achteraf had ik haar aanbod moeten aannemen, want ik heb echt amper kunnen genieten, die eerste maand. Pas toen de laatste bouwvakkers vertrokken waren, kon ik op mijn roze wolk kruipen. Ik ben nu bijna negen maanden zwanger van ons tweede kind en kijk er naar uit dit keer in serene rust van mijn kraamtijd te genieten.”

‘We hadden allemaal corona’

Ziva (37): “Ik beviel vier jaar geleden van ons derde kind, Dex. Meteen bij thuiskomst uit het ziekenhuis, voelde ik me grieperig worden. Mijn vriend had dezelfde verschijnselen en ook onze twee oudste kinderen werden lamlendig. Coronatesten wezen het al snel uit; we hadden het alle vier flink te pakken. Geen kraamverzorgende, geen visite, iedere dag tasjes met boodschappen en eten voor de deur en wat zwaaien naar familie door het raam; het was heel surrealistisch. We voelden ons echt heel ellendig, alleen Dex leek nergens last van te hebben. Het was een krankzinnige tijd. Pas na twee weken durfden we de eerste mensen langs te laten komen. Toch denk ik er niet met een louter slecht gevoel aan terug. Het was ergens ook intiem en gezellig.”

‘Hij biechtte op dat hij een ander had’

Quinty (34): “Ik merkte al langer dat Tijmen niet lekker in zijn vel zat. Hij was stil, kortaf en veel van huis. Maar ik was ook niet de allergezelligste, zo in de laatste maanden van mijn zwangerschap. De hormonen hadden mij behoorlijk in de greep. Ik was het zwanger zijn zat en kon niet wachten tot ik ons kind in mijn armen zou houden. Boet kwam na een voorspoedige bevalling thuis ter wereld en het grote genieten kon beginnen. Althans, dat dacht ik. Hij was net drie dagen oud toen Tijmen ineens keihard begon te huilen en opbiechtte dat hij een ander had. Ik had veel zien aankomen, maar dit niet. Het verklaarde zijn gedrag wel volledig. Ik heb hem gesmeekt bij ons te blijven, maar hij kon het niet meer, zei hij. Nog die dag heeft hij ons verlaten. We zijn nu vier jaar verder en de rust begint eindelijk weer wat terug te keren in mijn leven. Het contact met Tijmen is lange tijd heel slecht geweest. Inmiddels is Boet iedere week een paar dagen bij zijn vader. Ik heb sinds kort een nieuwe relatie, maar nog wel fikse vertrouwensissues. Probeer je maar weer eens aan een ander te geven als je partner je verlaat als je net een kind hebt gebaard. Het was met recht een krankzinnige kraamtijd. Ooit hoop ik een herkansing te krijgen.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.