Dit is hoe de band met je moeder meespeelt in je liefdesleven
Wat voel jij als je aan je moeder denkt? Dankbaarheid? Warmte? Of juist gemis, pijn, of een tikkeltje irritatie omdat ze net iets te goed weet hoe jij je boterham moet beleggen? Voel je je nog altijd haar kind, of lijkt het soms alsof jij degene bent die haar moet dragen? Hoe die band ook voelt, hij werkt door. Zelfs in je liefdesrelatie.
Basis voor liefde
Er is iets bijzonders aan de band tussen moeder en kind: hij vormt als het ware het fundament onder je liefdesrelaties. Je vermogen om te geven en te ontvangen in de liefde begint daar. Als die basis stevig voelt, kan een relatie meestal goed stromen. En als het daar juist schuurt, dan voel je dat soms in je huidige relatie terug.
Stel je een fontein voor met verschillende lagen. Boven jou staan je ouders, boven hen weer hun ouders. Jij staat in jouw eigen bak, samen met broers, zussen en zelfs kinderen die er nooit gekomen zijn. Alles heeft een plek en pas als iedereen daar staat waar die hoort, stroomt het water mooi door.
Als je als kind al ging zorgen
Sommige mensen hebben van jongs af aan het gevoel gehad dat ze hun moeder moesten helpen of beschermen. Lief, dapper en bewonderenswaardig, maar het heeft ook gevolgen. Als je van kinds af aan het gevoel hebt gehad dat je voor je moeder moest zorgen, dan kun je moeilijk van je moeder ontvangen. En als je niet kunt ontvangen van haar, dan wordt dat in liefdesrelaties vaak ook lastig.
Dat gebeurt ook als je boos bent op je moeder of haar dingen verwijt. Tja… en als je in de liefde alleen maar geeft of alleen maar neemt, dan raakt de balans zoek. En wie ooit met een snauwerige partner op vakantie is geweest, weet: zonder balans geen ontspanning.
Je ouders zien zoals ze zijn
Ouders zijn geen superhelden. (Hoe graag we dat soms ook willen.) Misschien heb je liefde gemist, misschien zag je moeder je niet zoals je was, of was ze er maar kort in je leven. En toch kan het helend zijn om te accepteren wat er wel was. Ouders geven wat ze kunnen geven. Ook als je veel gemist hebt, kun je dat aanvaarden. Dat betekent niet dat alles oké was, maar dat je stopt met hopen dat het anders had kunnen zijn. En ja, dat kan pijn doen. Maar de realiteit is altijd het meest helend.
Het is alsof je je innerlijke zolder opruimt: stoffig, zwaar werk, maar daarna past er eindelijk weer iets nieuws in.
Altijd het kind van je moeder
Zelfs als je moeder niet meer leeft, blijft je innerlijke houding naar haar invloed hebben. Veel mensen voelen ondanks verlies nog steeds steun. Niet als in een spookverschijning naast het koffiezetapparaat, maar als een soort zachte, innerlijke ruggensteun. En misschien is dat wel de mooiste gedachte van allemaal: dat je altijd een kind mag blijven, hoe volwassen je ook bent en dat liefde nooit echt wegstroomt.
Beeld: Getty Images
LEES OOK

Uit andere media