Van subtiele hints tot goedbedoeld advies: ‘Hoe ga ik dít zeggen?’

Tekst: Redactie Vriendin

10 september 2025

Leuk dat je vriendin denkt dat ze kan zingen of dat je buurvrouw zichzelf de nieuwste TikTok-sensatie vindt, maar helaas kan hun beeld nogal verschillen van dat van de rest van de wereld. En tja, wat zeg je dan?

‘Alsof het iemand iets kan schelen’

Svenja (35): “Soms doen mijn man en ik iets heel gemeens. Dan kijken we op TikTok met maar één doel: onze buurvrouw Karin uitlachen. Niet aardig, maar ze maakt het wel heel makkelijk. Sinds een halfjaar heeft ze namelijk besloten dat ze gemaakt is om TikTok-sensatie te worden, inclusief dansjes en uitleg over haar ‘skin routine’. In haar doorsnee badkamer met wasmachine en vieze handdoeken op de achtergrond, laat ze dan aan haar volgers zien welke Kruidvat-crème en Action-lippenbalsem ze gebruikt. Alsof het iemand iets kan schelen. En dat zijn nog de betere posts, want helemaal erg is het als ze dansjes doet voor de camera. Stel je een gezellige, iets te ronde Brabantse van begin veertig voor die door haar woonkamer springt en slangachtige bewegingen met haar armen maakt. Soms doet haar dochter mee en dat gaat natuurlijk allemaal net niet gelijk. Komisch, maar zo is het niet bedoeld. Het is nu al zo erg dat andere buurvrouwen linkjes naar elkaar sturen bij een nieuwe post en dat vind ik ergens ook wel weer vervelend voor Karin, want het is een doodgoed mens. Ik wil haar eigenlijk zeggen dat goede social media-content maken een vak is en dat zij dat als kleuterjuf niet zomaar beheerst – logisch, als je mij voor een kleuterklas zet, ga ik ook de mist in. Dat ze gewoon lekker bij haar leest moet blijven en het TikTokken aan anderen moet overlaten. Maar ja, dan kom ik haar op straat tegen en roept ze al van ver: ‘Heb je m’n nieuwe video gezien?’ En dan beloof ik weer braaf onmiddellijk te gaan kijken. Hypocriet, ja, maar ik ben niet mans genoeg voor de waarheid.” 

‘Mijn moeder zat weken in de stress’

Yvet (49): “Mijn beste vriendin Elma heeft onlangs ‘ontdekt’ dat ze paranormaal begaafd is. Dat is een lastige situatie, want ik geloof echt dat Elma veel fantasie heeft en erg creatief is, maar niet dat ze over bijzondere gaven beschikt. Nu heb ik daar sowieso weinig mee, dus ik ben in de basis ook niet erg welwillend. En zolang Elma er niemand kwaad mee doet, vind ik het allemaal best. Maar Elma is zo overtuigd van zichzelf dat ze nu anderen ongevraagd meedeelt wat ze allemaal ziet en voelt. En daar trek ik echt een grens. Zo liep ze op mijn verjaardag plompverloren naar mijn moeder toe en zei: ‘Longen, Greet, er is iets met je longen. Laat ze alsjeblieft checken, want dit voelt helemaal niet goed.’ Gevolg: grote paniek, de vader van mijn moeder is aan longkanker overleden. Na een onderzoek – een volledig onnodig onderzoek, dus – bleek er niets aan de hand te zijn. Wel kreeg mijn moeder kort erop bronchitis. ‘Zie je wel!’ riep Elma. ‘Dat was het.’ Ja, zo kan ik het ook, als je maar lang genoeg wacht heb je altijd wel een keer gelijk. Onlangs vertelde ze haar eigen zus dat ze een baarmoederprobleem had. Gelukkig kende die zus het verhaal van mijn moeder en zei: het zal wel loslopen. Ik heb tegen Elma gezegd dat ik niet wil dat ze mijn familie overvalt met wat ze allemaal aan voorspellende gevoelens heeft en dat heeft ze beloofd. Maar nu wil ze readings gaan doen, voor geld. Dat vind ik echt je reinste oplichting, maar ja, hoe zeg je dat? Ik merk dat die hele paranormale begaafdheid ons als vriendinnen uit elkaar drijft. Ik kan haar moeilijk verbieden om zichzelf zo te voelen en ik wil geen ruzie, maar ik kan hier zó niet achter staan dat ik steeds meer afstand neem.” 

‘Ze zijn echt leuk, maar niet heel knap’

Selma (39): “Mijn schoonzus heeft besloten dat haar twee dochters, een tweeling van acht, de knapste kinderen ooit zijn. Wat ik snap, want dat vindt iedereen van zijn eigen kind. En mijn nichtjes zijn vreselijke leuke kinderen: lief, ondernemend en oergeestig. En zijn leuk om te zien, hoor, maar om nu te zeggen: deze kinderen zijn zo knap, die hebben fotomodellenpotentie, nee. Alleen is dat wel wat mijn schoonzus denkt. En dus boekt ze de ene fotoshoot na de andere voor ze om maar aan hun portfolio te werken. Met dat portfolio loopt ze de diverse modellenbureaus voor kinderen af. Tot nu toe zonder resultaat, al had ze er nu wel eentje gevonden waar tegen betaling iedereen z’n kind kan inschrijven. Voor nu wil ze dat niet, want haar dochters hebben dat uiteraard niet nodig. Maar ik denk dat als een ‘echte’ inschrijving uitblijft, ze hier toch voor gaat. Alles om maar te kunnen zeggen ‘mijn dochters staan ingeschreven als fotomodel’. Op zich moet ze vooral doen wat ze wil, het zijn mijn zaken niet. Maar waar ik moeite mee heb, is dat ze de kinderen hier ook mee belast. ‘Mae, ga eens mooi kijken!’ is iets wat ze te pas en te onpas roept. En dan moet mijn nichtje poseren, of het nu thuis is of op vakantie of op straat. Dat doet ze ook braaf, ze heeft allemaal verschillende poses, afgekeken van echte modellen. Mijn andere nichtje begon laatst over dat ze echt niet dik wil worden. Ze is ácht! Ze moet spelen in de modder en dromen van een toekomst als prinses of eenhoorn! Ik ben zo bang dat de afwijzingen iets doen met het zelfbeeld van de meiden, die bovendien zomaar kunnen voelen dat ze niet aan de verwachting van hun moeder voldoen. Maar ja, mijn schoonzus is niet van haar ideaal af te brengen en mijn broer vindt het allemaal prima. Wat moet ik als tante dan doen? Voor nu stop ik ze vol met snoep als ze bij mij zijn, aai mijn eigen rollen en zeg dat houden van jezelf zo belangrijk is. Ik hoop maar dat het genoeg is.”

‘Lieve mama, hou het bij een hobby’

Gijsje (50): “Sinds het overlijden van mijn vader heeft mijn moeder van 71 een triljoen hobby’s erbij. Een ervan is schilderen en als ze íéts niet kan, is het schilderen. Landschappen zien eruit alsof de verf is omgevallen, portretten alsof mensen en dieren ernstige misvormingen hebben. Maar goed, als zij zich ermee vermaakt, is het best. En ze vermaakt zich ermee, verliest zichzelf er helemaal in. En dat heeft ertoe geleid dat ze nu een expositie wil organiseren. Ze regelt het allemaal zelf, heeft een galerie afgehuurd, is bezig tot in detail alles te regelen. Het kost allemaal best veel geld, maar dat is niet het belangrijkste. Ik wil gewoon niet dat mijn moeder voor gek staat met die schilderijen. Lieve mama, wil ik zeggen, hou het bij een hobby en geniet daar intens van. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat te zeggen, want ze is zó enthousiast. Toch denk ik dat ik het wel echt moet aankaarten voor de expositie er is, want ze zet zichzelf echt voor paal.”

‘Iedereen gaat door de grond van schaamte’

Sanne (28): “Mijn vriendin Eline is een schat met vele talenten, maar zingen kan ze echt niet. Jammer genoeg is dat iets wat ze zelf totaal niet doorheeft. Ze denkt dat als ze maar hard genoeg een nummer meeblèrt, dat het vanzelf goed klinkt. Maar zingen gaat om techniek, om toon houden, om gevoel voor ritme – helaas allemaal zaken waaraan het haar ontbreekt. In een karaokebar, waar ze graag naartoe gaat, is het nog niet zo erg, daar kan bijna niemand echt zingen. Maar Eline is ook zo iemand die net zo lang de aandacht trekt bij een optreden van bijvoorbeeld een coverbandje tot ze op het podium mag komen. En dan wil ze een duet zingen, wat zo verschrikkelijk vals klinkt dat het pijn doet aan je oren. Eigenlijk wil ik tegen haar zeggen dat iedereen op zo’n moment door de grond gaat van plaatsvervangende schaamte, want zelf ziet ze het gewoon niet. Maar als ze dan van het podium afkomt en helemaal bruist van energie omdat ze heeft opgetreden en zelf denkt dat het geweldig klonk, heb ik het hart niet om haar dat gevoel af te pakken. Maar als ik dan bij haar in de auto of in gezelschap weer met kromme tenen moet zitten omdat ze ineens keihard begint te zingen, denk ik toch weer: ik moet het eens ter sprake brengen. Één keer heb ik gezegd: ‘Ik dacht ook altijd dat ik kon zingen tot ik het zelf terugluisterde…’ Vond ik zelf een goede hint, maar Eline luistert continu zichzelf terug en vindt het fantastisch klinken. Dus ja, dan hou ik maar weer mijn mond.” 

‘Hou eens op met je ADHD!’

Petra (51): “Het was onlangs in het nieuws dat het aantal ADHD-diagnoses bij volwassen vrouwen de laatste jaren enorm is gestegen. Niet omdat het aantal mensen met ADHD toeneemt, maar omdat steeds meer vrouwen aan de bel trekken. Mijn collega Marsja is daar een van. Ze is al jaren chaotisch en eerlijk gezegd ook een beetje lui, maar sinds ze De Diagnose – met hoofdletters, ja – heeft gekregen, is álles volgens haar ineens verklaarbaar vanuit die ADHD. Het is om gek van te worden, elke zin bevat die vier letters. Of het nu gaat om een anekdote die ze vertelt over iets wat thuis is gebeurd (om de andere zin hoor ik dan ‘Tja, ADHD’er hè’) of over haar vakantie (‘Zwemkleding vergeten, ja, ADHD natuurlijk’) of over waarom ze te laat is (‘Zo’n lange rij bij de apotheek, maar ik móét mijn medicatie hebben’) of waarom er een enorm hard geluid afgaat op haar telefoon (‘Ooh, pillentijd!’), het draait allemaal nog maar om één ding. Dat is allemaal tot daar aan toe, maar ze maakt op het werk meer fouten dan ooit, doet bizar weinig en laat anderen voor haar werk opdraaien. En als ik daar iets van zeg, is het: ‘Dat is de ADHD, focus is écht een dingetje, hoor!’ Ja doei, ik geloof best dat die aandoening haar chaotisch maakt, maar ze gebruikt het nu als excuus voor alles. Ze maakt zichzelf er ook niet geliefd mee op het werk, ook onze manager klaagt erover. Als ik weer eens die letters hoor wil ik roepen: ‘Hou eens op met je ADHD en ga je werk doen!’ Ik zoek nog naar een manier om dat een keer te zeggen maar dan aardig, alleen is dat heel lastig. Het ligt allemaal heel erg gevoelig en ik wil niet de boeman zijn.”

‘Ze is veel, maar geen schrijfster’

Lilly (60): “Onze schoondochter Anna is een lieve vrouw, een geweldige moeder en bovendien een zeer goede verpleegkundige. Maar wat ze niet is, is een schrijfster. Ze heeft weinig taalgevoel en geen enkele aanleg voor het vertellen van een verhaal in geschreven woord. Wat ze schrijft, is eentonig en niet heel grappig, er zit geen humor in, geen plot, niks. Dus hoe ga ik haar vertellen dat ik niet inzie dat zij gaat leven van het schrijverschap? Helaas is dat wel waar zij haar zinnen op heeft gezet. Ze werkt aan een roman met een nogal onduidelijk insteek, waarvan ze me elke maand nieuwe stukjes stuurt. ‘Wat vind je?’ vraagt ze dan. Eerst dacht ik ‘leuke hobby’ en voorzag haar van aanmoedigende feedback. Maar nu ze echt haar baan wil opzeggen om zich op het schrijven te storten, ben ik minder scheutig met mijn enthousiasme. ‘Leuk dat je dit als hobby hebt’, zeg ik soms letterlijk, maar ze ziet niet in wat ik echt bedoel. Vol overgave stopt ze ieder vrij uurtje in haar gedroomde bestseller. Ik hou van Anna als mijn eigen kind en vind het pijnlijk om te zien, want dat contract bij een uitgever waar ze zo op hoopt, gaat er echt niet komen. En dat zal een enorme teleurstelling zijn, waarvoor ik haar graag behoed. Maar het is dubbel, want tegelijkertijd wil ik haar niet die droom afpakken. Onze zoon ziet het ook niet zitten, maar heeft hetzelfde probleem. ‘Kan jij het haar niet zeggen, mam?’ vraagt hij, maar dat mag hij zelf doen. Ik vang haar wel op met een doos tissues.”

‘Subtiel geef ik haar cadeaus’

Annet (54): “Mijn dochter heeft sinds kort iets tegen de mode-industrie en dus is ze haar eigen kleding gaan maken. Ze is er superdruk mee en als ik bij haar thuis kon, vind ik alleen maar stoffen, patronen, knopen en natuurlijk haar grote trots: de naaimachine. Maar kleding maken is niet zo makkelijk en mijn dochter is niet zo precies en dus loopt ze nu rond in blouses die scheef zitten of een broek als een hobbezak. Ik vind het echt naar om te zien, zo’n mooie meid in kleding die zo vormloos en ronduit lelijk is. Omdat ik weet hoe gevoelig ze kan reageren, zeg ik niet in haar gezicht wat ik vind. In plaats daarvan koop ik me scheel aan duurzaam geproduceerde kleding, die ik inpak en haar cadeau geef, waarbij ik de hele tijd alle keurmerken en de zeer verantwoorde afkomst benadruk. Ik hoop dat ze uiteindelijk de hint oppikt dat haar zelfgemaakte kleding echt niets voor haar doet. Vooralsnog gebeurt dat echter niet. Heel soms zie ik dat ze iets draagt wat ik heb gekocht, meestal komt ze weer in een bizarre broek en gilet van restjes aanzetten. Maar ik hou stug vol. Met woorden ga ik het haar niet duidelijk maken, met cadeaus hopelijk wel.”

‘Ze begint op een Barbiepop te lijken’

Nienke (58): “Mijn zusje Marion is een prachtige vrouw van 53, met een lichaam en gezicht passend bij haar leeftijd. Helaas vindt ze zelf dat ze oud en verlept is en aangezien het haar aan geld niet ontbreekt, is ze de afgelopen jaren een kruistocht tegen het verval begonnen, zoals zij het noemt. Botox, fillers, liposuctie, ooglidcorrectie, nieuwe borsten, ze heeft het allemaal. Ik moet bijna huilen als ik het zie. Ze was zo mooi en echt, nu begint ze op een Barbiepop te lijken. Vooral haar gezicht is nep en plastic-achtig. Het gekke is ook dat hoe meer ze laat doen, hoe ouder ze eruit ziet. Omdat je zo goed zíét dat het allemaal nep is. Een beetje botox of een fillertje, oké, maar alles tegelijk is te veel. Zelf is ze heel blij, ze vindt dat ze jaren jonger oogt. Ik maak weleens een opmerking als ‘Nou, gelukkig ben je nu wel klaar, hè’ maar dan is ze vooral verbaasd dat ik niet snap wat ze nog van plan is, ze ziet niet in dat ik haar probeer af te remmen. Mijn man zegt dat als ik iets duidelijk wil maken, ik dat gewoon moet zeggen. Maar hoe dan? Eerst was ze echt ongelukkig met haar uiterlijk, nu niet meer. Moet ik dat nieuwe geluk dan verstoren met de waarheid?”

Tekst: Marieke van Wijk
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.