Stefanie: ‘Medeleven tonen zal je nooit spijten en geeft de rouwende steun’
22 juli 2021
“Je gaat naar ze toe als er iets leuks is, dus vind ik dat je er nu ook even langs moet gaan.” Mijn moeder zei het niet streng, want dat was ze niet. Ze had wel gelijk.
Ik was altijd welkom bij mijn vriendin, maar nu moest ik haar vader en moeder sterkte wensen na het overlijden van haar opa. Meer bezig met mijn eigen onzekerheid dan met het verdriet van die ouders mompelde ik: “Gecondoleerd.” Deze mensen hielpen mij door mijn eerste praktijkles ‘condoleren’ heen.Geen raad
Mijn lieve moeder overleed. Het medeleven was groot. Toch was er een collega op het kantoor waar ik destijds werkte die mij – waarschijnlijk uit onzekerheid – ging mijden. Maar er kwam ook een vage kennis van mijn ouders verse broodjes brengen. Een mooi gebaar. Vorig jaar stierf een oude buurman van ons. Ik nam het idee van de broodjes over en bracht een lunch naar het huis waar zijn kinderen bij elkaar kwamen. Toch blijft het soms lastig, zoals toen de vrouw van mijn voormalige werkgever haar tweeling vlak na de geboorte verloor. Dit leed ging alles te boven. Ik wist mij geen raad toen zij kort na de gebeurtenis het kantoor binnen kwam. Zo goed kende ik die vrouw niet. Ik liep haar tegemoet en zei: ‘O Anna, ik weet niet wat ik moet zeggen.’ De vrouw viel mij geëmotioneerd om de hals.Bloemetje
Een kennis gaf laatst zomaar een cadeautje aan Adriana. Haar man vraagt geregeld hoe het met onze kinderen gaat, maar dan echt. Hij weet dat het niet soepel verloopt. Vorige week overleed de vader van de kennis. Ik ontving geen rouwkaart. In coronatijd ga je niet op de bonnefooi naar een afscheidsdienst. Toch zat het mij niet lekker om niets te doen, maar mijn kinderlijke onzekerheid kwam boven drijven. Wat hebben die mensen aan mij? De les van mijn moeder gaf mij kracht. Ik fietste met een bloemetje naar hen toe. De kennis nam mijn attentie dankbaar in ontvangst en vertelde openhartig over haar vader. Mijn eerste geprevelde ‘gecondoleerd’ als kind was gekunsteld. Nu leef ik oprecht met nabestaanden mee en draag dat naar hen uit. Het voorbeeld van mijn moeder geef ik aan mijn kinderen door. Wanneer je denkt dat jouw bijdrage er voor de nabestaanden niet toe doet. Als je twijfelt over jouw woorden van troost of het brengen van een bloemetje: doe het wel! Medeleven tonen zal je nooit spijten en geeft de rouwende steun. Los van dit nietige blog stond Nederland deze week in het teken van het afscheid van Peter R. de Vries. Zeer verdrietig, maar daarnaast hartverwarmend dat veel mensen de natuurlijke behoefte hebben om hun medeleven te tonen.Lees ook: ‘Er ontstaat nieuw leven onder mijn typende vingers”
