Stefanie: ‘Weemoedig kijk ik naar een briefje dat mijn adoptiekind schreef’
26 maart 2021
Vallen briefjes en kaartjes onder spullen? Bij spullen denk ik aan dingen van: kunststof, porselein of metaal. Veel daarvan kan wat mij betreft wel weg. Maar we hebben ook van alles van papier.
Huis opruimen
We willen ons huis weer eens flink opruimen. Ik begin met de laatjes van het slaapkamerkastje. ‘Och, een zelfgemaakt kerstkaartje van Adriana. ‘Liefe papa en mama. Fijne kerstdaagen’ staat erop. Ik glimlach. Deze kaart gaat zeker niet weg. Op de achterkant van een emoji staat: ‘Lieve mama. Ik hou van jou. Bedankt dat je zo’n goede moeder voor mij bent. Fijne Moederdag.’ De kaart is naamloos, maar ik herken Faiths handschrift. Zoiets liefs bewaar ik natuurlijk. Net als de foto waar ik met mijn moeder op sta. En och, de trouwkaart van mijn zus en haar man. Ze hebben samen zeven fijne jaren gehad, maar intussen is mijn zwager overleden.
Krantenknipsels
Ik maak een bewaar- en een weggooistapel. Op de stapel die weg kan liggen slechts twee lege enveloppen, terwijl de bewaarstapel blijft groeien. Er gaan oude bidprentjes van familieleden door mijn handen. Ook heb ik krantenknipsels bewaard, zoals een portret van een kloosterzuster. Vroeger gingen wij naar de mis in het klooster. Mijn vader speelde daar orgel. Toen vond ik dat saai. Achteraf vind ik het bijzonder dat wij contact hadden met de nonnen. Sinds 1993 wonen er geen zusters meer in het klooster en werd het onder andere een congrescentrum. Binnenkort krijgt het een nieuwe bestemming die nog verder van het kloosterleven afstaat. Wie weet kan ik ooit iets met die krantenknipsels en mijn persoonlijke herinneringen aan het klooster doen.
Briefje van adoptiekind
Er zitten veel verhalen in de laatjes. Weemoedig kijk ik naar een briefje dat mijn adoptiekind – waar ik nu geen contact mee heb – schreef: ‘Lief dat je vanavond op me wachtte. Ik eet morgenavond niet thuis, maar zie je morgenochtend vast wel xxx.’
Op de kaarten van toen ik in het ziekenhuis lag, hebben lieve mensen mooie woorden geschreven. Mensen en herinneringen zitten wel in mijn hoofd. Zal ik alles dan toch maar weg doen? Behalve die foto met mijn moeder erop, het kaartje van Adriana, de trouwkaart, de bidprentjes, de briefjes van mijn kinderen… De weggooistapel en mijn hand zijn net afstotende magneten. Ik doe alles terug in de laatjes, neem de twee lege enveloppen mee naar beneden en gooi ze in de oud papierdoos.
Lees ook: Stefanie: ‘Ik kon zelfs twee van mijn adoptiekinderen niet redden’
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
