Verpleegkundige Antoinette werkt in Calais en Gaza

Antoinette: “Ik was nog maar vier toen ik al wist: als ik later groot ben, word ik verpleegkundige. Het liefste wilde ik dat doen in Afrika. Ik kom uit een reformatorisch gezin, we gingen op zondag twee keer naar de kerk. Ik ging als kind al graag mijn eigen weg, en deed waar ik zelf behoefte aan had. Dat ik mensen in nood zou gaan helpen, was iets dat voor mij vaststond. Mijn vader overleed onverwacht toen ik negentien was en verpleegkunde studeerde. Hij was degene die altijd in me geloofde en me steunde. Ik wilde verpleegkundige worden op plekken waar ik als mens echt iets kon betekenen. De weg daarnaartoe, zou ik vanzelf wel vinden.”

Zes kinderen

“Na mijn studie begon ik als verpleegkundige in de gevangenis van Scheveningen. Een baan die ik geweldig vond, omdat ik daar met mensen werkte die aan de rand van de samenleving stonden. Later werkte ik bij het AMC en Defensie. Bij de marine draaiden ze een pilot met vrouwelijke verpleegkundigen op een onderzeeër. Plannen waarvan iedereen riep ‘Belachelijk!’ vond ik leuk. ‘Ik ga het wel doen!’ riep ik. Bij een fietstest haalde ik helaas niet het niveau dat je moest hebben: ik bleek zwanger. Samen met mijn man kreeg ik vervolgens zes kinderen, drie jongens en drie meiden. Inmiddels is de oudste 24, de jongste 11. Toen ik  destijds moeder werd en besloot dat ik er wilde zijn voor de kinderen en thuisbleef, verloor ik mijn licentie en begroef ik mijn droom. Ik legde me erbij neer dat het leven anders was gelopen.
Toch bleef het jarenlang kriebelen om weer aan het werk te gaan. Bijna tien jaar geleden besloot ik mijn oude droom te onderzoeken. Ik ging drie weken met een bevriend echtpaar mee naar Afrika, om te ontdekken of ik nog steeds wilde, wat ik vroeger zo graag wilde. Mijn man steunde me en bleef thuis met de kinderen. Die reis was een openbaring. Het vuur om mensen in nood te helpen, laaide weer op.”

Test

“In datzelfde jaar ging ik ook naar Israël, in mijn eentje, om een oude vriendin te bezoeken. Ik wilde weten: als ik mij hier alleen begeef, wat doet dat dan met mij? Op een avond liep ik door Jeruzalem, vlak na een aanslag op de Tempelberg. Mijn telefoon was leeg en ik stond in mijn eentje in de woestijn, toen er een wildvreemde man stopte en me een lift aanbood. Dat moment voelde als een test: kon ik vertrouwen, loslaten en de juiste keuzes maken, ook als ik zelf geen controle had?
Ik weet nog dat ik dacht: mijn man Huib is alleen thuis met zes kinderen, wat als hij wordt gebeld dat ik dood ben gevonden in de woestijn? Ik was tot die tijd best een beetje bang voor moslims en bevolkingsgroepen die ik niet kende. Maar deze week veranderde alles. De beste man zette me netjes met de auto af bij mijn vriendin. De bevolking van het land raakte me enorm.
De twee reizen bevestigden mij dat ik écht wilde gaan doen waarvan ik als kind al droomde: mensen op de meest hopeloze plekken op aarde helpen. Inmiddels werk ik als recovery-verpleegkundige in het operatiekamercomplex van een ziekenhuis in Utrecht. Maar naast mijn ‘normale’ baan ben ik elke dag bezig met vrijwilligerswerk voor mensen in nood.
In 2019 richtte ik samen met twee vrienden een organisatie op die hulp biedt in het Midden-Oosten. Vooral in Gaza, een gebied dat door weinig Westerse organisaties bezocht mag worden, ondersteunen we jongeren met het vinden van werk, bouwen we digitale hubs en geven we humanitaire hulp, in de vorm van voedselpakketten, water en medicijnen.Toen op 7 oktober 2023 Hamas Israël aanviel, was ik aan het werk in de Palestijnse gebieden. De situatie veranderde binnen enkele uren van opbouw naar overleven. Ons werk richtte zich vanaf dat moment op het bieden van de allerhoogste noodhulp. Na een week kwam ik met een militaire vlucht terug in Nederland. Mijn gezin stond midden in de nacht op me te wachten in Eindhoven. Ze hadden in spanning gezeten, maar een van de kinderen zei dat hij het zou snappen als ik weer die kant op zou willen gaan. Ze weten inmiddels dat dit mijn roeping is en steunen me volledig.”

Onmenselijk leed

“De oorlog tussen Israël en Hamas laat diepe sporen na in beide bevolkingsgroepen. Werken in zo’n omgeving vol conflict en trauma had ik nooit kunnen voorzien. Als je daar rondloopt, voelt het alsof je in een openluchtgevangenis bent: mensen worden er geboren, leven en sterven zonder te weten wat erbuiten gebeurt. Alles wordt voor hen bepaald. Als christen leerde ik als kind om ‘pro-Israël’ te zijn, maar wat je daar ziet, wrikt aan die overtuiging. Het leed is enorm en raakt onschuldige mensen. Als ik daar ben, kijk ik in ogen van mensen die alles kwijt zijn. Niet omdat ze iets misdaan hebben, maar omdat ze op de verkeerde plek zijn geboren. Het is verschrikkelijk en onmenselijk.
Via onze organisatie proberen we de juiste mensen met elkaar in contact te brengen. Jongeren hebben geen kans om buiten de grens aan het werk te gaan. Via digitale hubs proberen we jongeren in contact te brengen met bedrijven buiten Gaza. Ook al is het moeilijk, we willen ze hoop bieden voor een toekomst. Het is best een unicum om daar, als westerse blonde vrouw, over straat te gaan en mijn werk te doen in een door mannen gedomineerde cultuur. Ik ben daar een bezienswaardigheid, maar dat maakt me niet uit. Omdat ik zo overtuigd ben van wat ik doe, ben ik nooit bang. Wat voor mij het beste werkt, is om een onderdeel van de bevolking te worden. Er te zijn, te praten met mensen. Ook al ben ik niet alle weken van het jaar in het oorlogsgebied, ik ben er in mijn hoofd elke dag.Als je mensen jarenlang opsluit en elke hoop op een toekomst afneemt, is het niet vreemd dat er woede ontstaat. Hoe langer deze situatie duurt, hoe meer jongeren zich laten meeslepen door haat en geweld. Vanuit mijn christelijk geloof weet ik: God houdt van alle mensen, niemand uitgezonderd. Juist daarom raakt het me diep om te zien hoe onschuldige mensen lijden en sterven. Dat mogen we als mens, als samenleving, nooit normaal gaan vinden. Wat er gebeurt in Israël en de Palestijnse gebieden raakt ook ons in Europa. De vluchtelingenstroom neemt alleen maar toe.”

Ratten

“Een paar jaar geleden zag ik op Facebook een bericht van iemand die vroeg om dekens en schoenen voor vluchtelingen in Calais. Ik dacht toen: ik wil mee, en heb haar een berichtje gestuurd. Inmiddels ga ik met een vriendin regelmatig naar Calais. We rijden erheen in een bus, volgeladen met tenten, slaapzakken, dekbedden of schoenen. Ik zie daar met eigen ogen hoe hoog de nood is. Je ziet daar kinderen die zijn aangespoeld, mensen die zijn verdronken. Er zitten tweeduizend man op één plek die allesbehalve veilig is. De menigte is uitzinnig, ik word bij aankomst regelmatig platgedrukt tegen mijn eigen auto. Ratten lopen tussen de tenten door. Ik heb er zelf ook geslapen, met ratten die aan mijn tent snuffelden. Het is een verschrikkelijke plek, en toch kom ik er graag. Het liefst zit ik daar in een oude spijkerbroek, met mijn voeten in de modder, op de grond met iemand een kop thee te drinken. Op dat soort momenten voel ik me als een vis in het water.”

Verschil maken

“Zowel in Gaza als in Calais maak ik contact met de mensen die er wonen. Ik wil niet langskomen, pakketten met spullen afleveren en weer vertrekken. Ik wil er zijn, ik wil onderdeel worden van hun bestaan. Het gebeurt regelmatig dat mensen in Nederland vragen of ze eens mee mogen naar Calais. Dat mag, maar ik zeg altijd: verdiep je in wat je aankunt. In Calais trof je vroeger een georganiseerd vluchtelingenkamp, met tenten en houten hutjes met douchecabines en toiletten. Het is nu een rampzalige plek, waar mensen vechten voor hun bestaan. Het is er smerig; de menselijke uitwerpselen liggen op straat. Ik heb wel eens iemand mee gehad die alleen maar kon huilen. Zelf kan ik veel aan. Ik vind het een eer om een poosje onderdeel te zijn van het bestaan van de mensen die ik ontmoet. Kijken waar ik verschil kan maken, en dat ook doen.
Thuis gaat alles gestructureerd, zorg ik voor mijn kinderen en heb ik net als ieder ander mens een normale baan. Doordat mijn man thuis is, kan ik eens in de zoveel tijd naar het buitenland gaan. Mensen vragen me regelmatig hoe ik het toch allemaal doe, maar voor mij is mijn leven iets vanzelfsprekends. Ik doe wat ik moet doen. Hoe verdrietig en vreselijk mijn werk soms ook is, het bieden van mensen in nood is juist wat mij in dit leven energie geeft. Het is meer dan vrijwilligerswerk, het is een levensstijl. Mijn hart ligt op plekken waar de wereld vergeten lijkt. Daar, midden in de desolaatheid, wil ik zijn en met mensen praten. Het geeft me kracht en vervulling, en herinnert me eraan wat voor ieder mens écht belangrijk is in het leven.”

Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.