Van arts naar medium: ‘In het ziekenhuis zag ik overleden mensen door de gangen lopen’

Tekst: Vriendin

9 oktober 2020

Chetanya (47) was net afgestudeerd arts tot ze op een avond letterlijk het licht zag. Inmiddels werkt ze wereldwijd als medium.

Chetanya: “Ik kom uit een nuchter gezin. Met spiritualiteit hadden we niks en we gingen ook niet naar de kerk. Mijn vader werkte in het zakenleven, mijn moeder als verpleegkundige. Ik had als kind de droom om arts te worden, maar besloot toch om na het VWO culturele antropologie te gaan studeren. Het avontuur en andere landen trokken me; op mijn 21e ging ik daarom met mijn toenmalige vriend op wereldreis. We kwamen terecht in Sudan, waar we in contact kwamen met een aantal artsen, vroedvrouwen en verpleegkundigen die bezig waren tegen met een project tegen onder andere vrouwenbesnijdenis. We zijn een tijd met hen opgetrokken en dat heeft een knop in me omgezet: ik wilde alsnog geneeskunde gaan studeren. Uiteindelijk werd ik ingeloot en ik heb me op die studie gestort met het doel in het buitenland te gaan werken. Aan de slag gaan voor Artsen zonder Grenzen was mijn grootste wens. Ik wilde iets bijdragen om de wereld een klein beetje beter maken.”

Wit licht

“Dertien jaar geleden nam mijn leven onverwachts een totaal andere wending. Ik moest mijn studie geneeskunde tijdelijk stoppen omdat ik ziek werd. Een darmbacterie die ik tijdens een van mijn reizen heb opgelopen, zorgde ervoor dat ik steeds meer afviel en op een gegeven moment nog maar 48 kilo woog. Ik was enorm verzwakt en de zware antibioticabehandelingen die ik kreeg, maakten dat ik me lichamelijk steeds slechter voelde.

Op een avond lag ik op de bank toen de kamer om me heen in een dikke mist leek op te lossen. Om me heen was het wit en licht. Ik denk dat het hetzelfde licht was waar mensen die een bijna-doodervaring hebben ook over spreken. In dat witte licht kreeg ik allemaal antwoorden op vragen die ik niet eens stelde. Het was alsof ik door de wolken zweefde en direct in contact stond met een alwetende bron. Ik voelde me totaal veilig en alle angst viel weg. Het was zo veilig, zacht en zuiver.

Uiteindelijk moet ik in slaap zijn gevallen, maar daar kan ik me niets meer van herinneren. De volgende ochtend werd ik wakker en zag van alles om me heen: overleden mensen, schimmen… En ik hoorde stemmen. Mijn man was bij me en ik kon zijn gedachten horen. Het was eng, ik wist niet wat me overkwam. En ik wist: dit is niet normaal. Ik was bang dat ik in een psychose aan het raken was. Ik vertelde mijn man wat ik zag en doorkreeg en ook hij dacht dat ik gek aan het worden was. Maar het bijzondere was: de informatie die ik over hem doorkreeg, klopte allemaal. Dat gaf me de bevestiging: ik ben niet gek aan het worden, er wordt tegen me gesproken. Ik was niet bang en ik wist ook: nu ik dit heb meegemaakt, kan ik niet meer terug. Maar ik heb er zeker anderhalf jaar voor nodig gehad om er oké mee te worden dat ik een gave heb.”

Niks zeggen

“In het begin heb ik mijn gave voor mezelf gehouden, ook omdat ik bang was dat mensen me voor gek zouden verklaren. Alleen mijn man en een goede vriendin die psycholoog is, wisten ervan. Langzaamaan ben ik het gaan delen met mensen van wie ik wist dat ze niet zouden oordelen. Fysiek knapte ik weer op en ik heb mijn studie geneeskunde hervat. Ik vertelde in het ziekenhuis waar ik toen werkte niemand over mijn gave, maar ik zag overleden mensen door de gangen van het ziekenhuis lopen. Er lag een jongen met alvleesklierkanker op mijn afdeling en ik zag zijn overleden moeder bij het raam zitten. Het liefst wilde ik tegen hem zeggen: Je mama is hier, ze wacht op je. Maar dat kon natuurlijk niet. Als ik dat had gedaan, lag ik er meteen uit.

Ik ben afgestudeerd, maar ben daarna niet als arts gaan werken. Het werk als arts ging niet samen met mijn gave. Ik heb ook een regel voor mezelf opgesteld: ik zeg nooit iets medisch. Als mensen een klacht hebben, moeten ze naar de dokter gaan.”

Lees ook: Mercedes werd medium nadat haar dochter overleed

Ondertitelingen en beelden

“Ik noem dit mijn gave, bij gebrek aan een ander woord. Als ik mijn gave inzet, communiceer ik op een andere manier. Ik kijk mensen nooit aan en staar in het oneindige om zuiver te kunnen communiceren. Het komt erop neer dat ik tijdens een gesprek of reading ondertitelingen en beelden doorkrijg, die me veel informatie geven. Ik geloof niet in een bepaalde religie, maar  wel in een goddelijke energie. Het is een alwetende energie die duidelijk, krachtig en helder communiceert over hoe we zouden moeten leven. Daarnaast krijg ik ook informatie over de persoon, waar diegene staat en waar hij of zij naartoe zou moeten.

Alle informatie die ik krijg, geef ik zo zuiver mogelijk door, zonder deze te kleuren met mijn mening en ego. Overal waar ik ben en ook tijdens dit gesprek; Ik krijg altijd informatie door. Ik heb er gelukkig wel controle over en heb vanuit mezelf geleerd ‘het volume zachter te zetten’. Ik krijg er ook altijd bij te horen wat nog niet verteld moet worden. Dat vertel ik dan ook niet. Ook zie ik weleens dingen over mijn eigen leven. Soms luister ik er wel naar, soms ook niet. Dan denk ik: Ik heb ook een eigen mening! Maar ik kom er wel steeds meer achter dat die eigen mening waar we allemaal zo prat op gaan eigenlijk ook een gevormde mening is en niet wat we echt vrij denken.

Soms zie ik dingen over mijn man, die geef ik dan weleens door. Dat betekent trouwens niet dat hij er altijd naar luistert, haha. Voor mijn kinderen zet ik mijn gave niet in. Mijn dochter van acht weet dat mama iets meer ziet dan anderen, maar wat ik zie weet ze niet. Zij heeft het idee: mama weet wanneer ik stiekem op de iPad ben geweest. Maar dat weet ik dan omdat ik haar betrap doordat de iPad nog warm is! Mijn zoon is vier en heeft nog geen idee van mijn gave. Zoals iedere moeder wil ik mijn kinderen beschermen, maar het is belangrijk dat ze hun leven kunnen leiden, zonder al te veel inbreng van mij. Zij hebben er niet om gevraagd, en ik wil ze een zo normaal mogelijk leven geven.”

Relatie, werk en leven

“Vanaf die avond in het witte licht ben ik mijn gave voorzichtig gaan inzetten. Via via kwamen mensen bij me met vragen over hun relatie, werk of leven. En die mensen vertelden weer over hun ervaring aan anderen. Zo is mijn werk in de loop van de jaren steeds internationaler geworden. Inmiddels werk ik sinds een jaar of tien wereldwijd als coach en consultant voor zowel grote miljoenenbedrijven, beroemdheden maar ook gewone mensen. Ik geef bedrijven en mensen richting. Klopt een product? Zitten werknemers nog wel op de goede plek? Ik kan mensen snel duidelijk maken wat hun doel in het leven is. Welk werk bij ze past, welke talenten ze hebben. Maar ook waardoor ze vastzitten en vastlopen. Veel mensen willen wel veranderen, maar weten niet hoe. Ik help ze daarbij. Ik krijg de informatie door die mensen op dat moment nodig hebben om te kunnen veranderen. Overigens geef ik de bedrijven die mij inschakelen wel altijd het advies om vooral niet te zeggen dat ze gebruik maken van een helderziende. Veel mensen vinden daar namelijk wat van en dat moet je denk ik niet willen.

Om zo veel mogelijk mensen te kunnen helpen, ben ik ook boeken gaan schrijven. Veel van wat we doen, is gewoontegedrag. Mensen handelen vaak vanuit hun emoties. Die komen voort uit wie je bent geworden op basis van ervaringen in het verleden die grote impact op je hebben gehad. Ze hebben je persoonlijkheid gevormd en op basis daarvan heb je keuzes gemaakt. Het is de kunst om te leren luisteren naar je ziel. Diep van binnen weet je wat goed voor je is. Stap voor stap leert mijn boek je eenvoudig om patronen te doorbreken.”

Iets heftigs in de wereld

“Veel dingen die gaan gebeuren, weet ik al van tevoren. Zo wist ik al een paar jaar dat iets heftigs stond te gebeuren in de wereld. 3,5 jaar geleden kreeg ik al door dat het coronavirus eraan zou komen en dat de impact op de wereld groot zou zijn. Ik kreeg ook door dat mijn gezin en ik meer centraal in Europa moesten gaan wonen. We leefden sinds een aantal jaar een heerlijk leven in Roemenië met onze kinderen, maar hebben toch besloten om, op basis van wat ik gezien heb, eind vorig jaar naar Hongarije te verhuizen. Ik ben ook al jaren bezig mijn klanten voor te bereiden op de crisis waar we nu in zitten. Dat zijn heel trouwe klanten die al hebben ervaren dat mijn werk in hun voordeel werkt, maar alsnog vind ik het knap dat ze me hebben geloofd en mijn adviezen hebben opgevolgd. Wat ik toen heb gezien is uitgekomen. Het is mijn voordeel dat ik dingen van tevoren weet, maar het nadeel is dat ik het natuurlijk niet kan tegenhouden. Het is nu vooral zaak om te kijken hoe we zo goed mogelijk uit deze crisis kunnen komen.

Mijn gave heeft mijn leven een totaal andere wending gegeven, maar ik ben nog steeds hetzelfde mens. Enthousiast, avontuurlijk, creatief en zakelijk. Ik hou van reizen. Ik ben medium, maar ook gewoon vrouw van en moeder van twee lieve kinderen. Wel ben sinds die ene nacht in het witte licht voller gaan leven. Zonder enige vorm van angst.”

Meer weten? Kijk op www.wekunnenwelveranderen.nl

Lees ook: Marianne is reïncarnatietherapeut: ‘Daar is niets engs of zweverigs aan’