Tessa: ‘Ik moest in de krant lezen dat mijn vader was overleden’

24 oktober 2023

Tessa (38) zag haar vader voor het laatst in de rechtbank. Sindsdien hadden ze geen contact. En toen was het te laat… Hij was al dood en begraven voordat zij het hoorde.

Tessa: “Eind januari vorig jaar zat ik op mijn werk, toen mijn vriendin belde naar de ziekenhuispoli. Er stond een arts bij me, dus ik drukte het gesprek weg. Daarop appte ze of ze me kon bellen. Ze moest me iets ergs vertellen, over mijn vader. Ik kon mijn oren niet geloven, toen ze me even later meedeelde dat ze had gelezen dat mijn vader op 67-jarige leeftijd was overleden. Ze stuurde me een foto door van een overlijdensadvertentie uit de lokale krant. Hierin stond niet alleen dat mijn vader was overleden na een kort ziekbed, hij scheen óók al te zijn begraven.
Ik was in shock. Ik wist niet dat hij ziek was, had mijn vader voor het laatst in de rechtbank gezien. Maar ik was wel verdrietig en boos. Ondanks onze verschillen en de time-out, had ik graag afscheid van hem genomen. Of dat nu bij leven of tijdens zijn uitvaart was geweest. Maar zelfs die kans was me ontnomen. Waarschijnlijk door zijn nieuwe vrouw.”

Beschermde jeugd

“Mijn jeugd was harmonieus, de band met mijn ouders goed. Ik groeide op als enig kind en werd liefdevol, maar beschermd opgevoed. Mijn moeder stopte met werken toen ik geboren werd. Ze regelde alles voor me. Ze belde school als ik ziek was, of omdat ik niet bij mijn beste vriendin in de klas zou komen, hielp me met overhoren en las zelfs alle boeken van mijn lijst.
Ook betaalden mijn ouders veel voor me, ik had mijn eerste bijbaantje op mijn 19e. Mijn vader werkte in de bouw en beunde ernaast bij. Hij maakte bouwtekeningen en dat was zeer lucratief. Nadat ik mijn rijbewijs had gehaald, gaf hij me een auto cadeau. Misschien niet verstandig. Ik werd er niet zelfstandig van en was buitenshuis verlegen. Maar ze deden het uit liefde. Mijn moeder was een warme vrouw die voor iedereen klaarstond.
Op mijn vijftiende leerde ik Joep kennen en we kregen een relatie. Maar rond mijn 21e veranderde mijn rooskleurige bestaan. Mijn peetoom, de broer van mijn moeder leed aan de spierziekte ALS. Hij kon meedoen aan een experimentele stamceltherapie in China, maar dat kostte 25.000 euro. We regelden een benefietconcert en konden een deel van de kosten betalen. Mijn ouders namen nog 5000 euro voor hun rekening. Helaas gebeurde er geen wonder. Eind april 2005 kwam mijn oom terug uit China, eind mei is hij overleden. We hadden nog net met z’n allen de uitzending bekeken.”

Alweer afscheid

“Een jaar later, Joep en ik hadden net een huis gekocht, klaagde mijn moeder over een pijnlijke arm. Het bleek uitgezaaide maagkanker te zijn. Ze was niet meer te redden en ik was ontroostbaar. De klap van het overlijden van mijn oom was nog vers en nu zou ik ook nog mijn moeder verliezen. Joep en ik besloten zo snel mogelijk te trouwen. Binnen drie maanden regelden we een sprookjesbruiloft. Het was geweldig. Mijn moeder leefde er echt naar toe. Drie maanden later stierf ze.
Mijn vader was kapot. Hij kon niet goed met zijn emoties omgaan en was kwaad op alle artsen en iedereen. Het leven alleen viel hem zwaar en na twee jaar sloeg hij aan het daten. Ik snapte goed dat hij niet vrijgezel wilde blijven. Alleen bleef hij nukkig, ook toen hij een nieuwe vriendin had. Zo klaagde hij steeds dat ik nooit zijn kant op kwam. Maar ik was net bevallen van onze oudste, die als baby hevige reflux had. Even anderhalf uur heen en terug rijden naar de vriendin van mijn vader, was niet te doen. Maar dat begreep hij niet. In de tien maanden dat hij een relatie met haar had, zagen we hem amper. Jammer, want als hij er was, gedroeg hij zich als een lieve opa.
Op 18 januari 2010, zijn relatie was inmiddels uit, ontstond de eerste echte escalatie. We wisten net dat ik weer zwanger was en wilden het mijn vader vertellen, die inmiddels weer in de buurt woonde. Maar net toen we wilden gaan zitten, sloeg hij met zijn vuist op tafel. Hij brieste dat het idioot was. Hij was wel al twee keer bij ons geweest, maar dit was de eerste keer dat we bij hem langskwamen in het nieuwe jaar. Dat hóórde niet. Ik zat vol hormonen en raakte overstuur. Ik riep nog dat we leuk nieuws hadden, maar hij luisterde al niet meer. Waarschijnlijk had hij flink gedronken. Eigenlijk heeft mijn vader mijn tweede zwangerschap verpest. Hij zeurde om alles. Hij vond dat hij te weinig aandacht kreeg of was boos, omdat ik zijn overhemden niet wilde strijken.”

Vreemde combinatie

“In de week na de geboorte van Luuk, bracht mijn vader zijn nieuwe vriendin mee. De timing had beter gekund, maar ik was blij dat er weer iemand in zijn leven was. Toch snapte ik de combinatie niet. Deze Mathilde, een hoogblonde netjes gekapte dame, paste totaal niet bij de ‘bouwvakkeruitstraling’ van mijn vader. Maar hij paste zich aan haar wensen aan. Zij had een kat, hij twee hondjes en dat matchte niet. Binnen de kortste keren liet hij zijn twee Maltezers met een smoes inslapen. Vreselijk vond ik dat, ik kende de hondjes al vanaf mijn zeventiende
Omdat hij steeds vaker bij Mathilde verbleef, werd zijn huis een rommel. Toen ik een keer onverwacht aankwam, lagen er stapels ongeopende brieven, kaarten en enveloppen op tafel. Onder meer van deurwaarders. Ik zag zelfs ergens staan: ‘laatste waarschuwing’. Ik heb mijn vader toen aangeboden te helpen met de boekhouding. Blijkbaar ging er iets mis?
Nou dat er héél véél mis ging, ontdekte ik toen Joep en ik ons een avond verdiepten in zijn administratie. Mijn vader had al een tijd geen vaste lasten betaald en hij had een gokschuld van 50.000 euro. Ook bleek hij het geld van mijn moeders moeder er doorheen gejaagd. Toen mijn oma in het ziekenhuis terecht was gekomen, had mijn vader de volmacht over haar rekening gekregen en die ook gehouden, toen ze weer thuis woonde. Al die tijd waren er flinke bedragen van haar rekening doorgesluisd naar hem.  Ik schat dat er zeker 30.000 euro was verdwenen. Mijn erfenis en die van mijn nicht en neefje: foetsie.
Mijn vader zat er al die tijd verslagen bij. Hij gaf toe er een zooitje van te hebben gemaakt. Maar Mathilde mocht van niets weten, zo waarschuwde hij. Zij zou het nooit begrijpen. Wij hielpen mijn vader met de bankzaken en regelden dat ik nu de volmacht kreeg over mijn oma’s rekening. Ook beloofde hij het weggeroofde geld terug te betalen.”

Rechtszaken

“In 2012 overleed mijn oma. Er waren zoveel schulden dat er geen geld meer van haar was voor de begrafenis. Mijn vader had nooit één cent afbetaald. Uiteindelijk is mijn nicht een rechtszaak begonnen tegen mijn vader om de 30.000 euro terug te vorderen. Maar we konden – op één bedrag van 3300 euro na waar ‘lening’ bij stond – niet hard maken dat het geen giften van mijn oma waren geweest, ze wist immers dat hij van haar rekening pinde. Mijn vader werd slechts gedwongen ons ieder 1100 euro terug te geven.
Ik was zo verdrietig door mijn vaders bedrog, dat ik hem een mail stuurde waarin ik zei dat ik even afstand van hem te nemen. Mijn vader reageerde gepikeerd: wist ik wel wat hij allemaal voor mij had betaald in mijn leven? Waarop ik mailde met ‘liefde is niet te koop’. Ik wilde nu rust.
Mijn vader hield zich daar aan. Luuk werd in september twee en er kwam geen kaartje of cadeau. Noch liet hij in de jaren daarna iets weten bij de verjaardagen van zijn kleinkinderen, zelfs niet na de geboorte van Kim, onze derde. Zij was anderhalf toen er weer iets ongelofelijks gebeurde: mijn vader spande een rechtszaak aan tegen mijn tante. Hij vorderde 25.000 euro bij haar terug: de donatie voor de ALS-behandeling van mijn oom was geen gift, maar een lening geweest.  Op dat moment sprong ik uit mijn vel.
De rechter riep me op als getuige en ik wilde per se mijn spreekrecht gebruiken. Deze leugen liet ik niet gebeuren en hij mocht dit ook absoluut niet uit naam van mijn moeder zeggen. Zij zou het afschuwelijk hebben gevonden. Gelukkig ging de rechter niet mee in zijn verhaal. Mijn vader ging nog in hoger beroep en wilde zelfs nog in cassatie gaan, maar de rechtbank raadde het hem af. Dit hele geintje had ons 4400 en hem – waarschijnlijk Mathilde – al 5000 euro aan advocaatkosten gekost. Het moest nu maar stoppen.”

Gestorven én al begraven

“Na de rechtszaak heb ik mijn vader nooit meer gezien. Ik denk dat hij te koppig was weer contact te zoeken. Mijn schoonzus woont in dezelfde plaats als Mathilde, zij zag hem nog wel eens lopen. Hij informeerde áltijd naar mij en mijn gezin. En een keer likete hij via via een carnavalsfoto van de kinderen op Facebook. In december 2020 zag mijn schoonzus hem voor het laatst. Hij zag er slecht en bleek uit, zei ze. Die keer had hij voor het eerst niet meer naar mij gevraagd. Het bleek een maand voor zijn dood en waarschijnlijk was hij al erg ziek.
Maar ik wist nog van niks. Het schijnt dat hij longkanker had met een ziekbed van een paar maanden. Had mijn vader mij gebeld of gemaild en verteld dat hij ongeneeslijk ziek was, dan had ik uiteraard willen afspreken. Niet dat dan alles zomaar was vergeten, maar dan hadden we de kans gehad iets uit te praten. Sowieso had ik afscheid willen nemen. Dat verwijt ik Mathilde. Ze heeft pas een week na zijn overlijden een advertentie laten zetten, mijn naam werd nergens genoemd.
Omdat het de wens van mijn moeder was geweest om samen in één graf te liggen, ben ik de dag na die advertentie naar de begraafplaats gereden. En ja hoor: er was zand afgegraven en er lag één bloemstuk, van zijn zus. Ik moest vreselijk huilen. Waarom had mijn vader dit toch zo gedaan? Waarom was hij gestorven zonder zijn enig kind bij zich?
Twee dagen later kreeg ik ineens een vriendschapsverzoek op Facebook van Mathilde. Ze stuurde een heel kil bericht met onder andere een getypt codicil waarin stond dat het mijn vaders wens was mij niet meer te zien, maar waarvan ik sterk twijfel of dit wel door hem is opgesteld. Ook beweerde ze dat hij zes dagen voor zijn dood zijn testament had veranderd en dat ik dat via de notaris kon inzien. En dat ik pas als alles naar behoren was afgehandeld, de fotoboeken van mijn ouders terug kon krijgen.
Die heb ik uiteindelijk op laten halen door een buurvrouw omdat ik Mathilde niet wil zien. Ik neem haar zeer kwalijk dat ze mij de kans heeft ontnomen afscheid te nemen. Mijn vader lag nota bene in het rouwcentrum van mijn eigen dorp opgebaard.
Het afgelopen jaar heb ik het zwaar gehad. Lichamelijk was ik aan het kwakkelen, maar ook geestelijk was het een emotionele rollercoaster. Het verschil met toen er helemaal geen contact was, is dat het nu gewoon nóóit meer mogelijk is. Dat voelt anders. Ik ben nu echt wees. Uiteindelijk heeft het me geholpen langs te gaan bij een medium. Het lukte haar contact met mijn overleden vader te maken. Volgens haar schaamde hij zich kapot. Hij had me juist nog graag willen zien, maar kon niet tegen Mathilde op. Dat geloof ik ook. Hij had gewoon geen ruggengraat.
Ik ga nu meer naar het graf dan ooit. Ik ben in de laatste anderhalf jaar al vaker geweest, dan in de veertien jaar ervoor. Soms sta ik er puur om na te denken over wat er is gebeurd. Het is zo ongelofelijk. Sowieso is het bizar, want Mathilde heeft de rechten over het graf van mijn vader en moeder. Gelukkig vervallen die over tien jaar, dan hoop ik ze zelf terug te kunnen kopen.
Als gezin waren we al vrij hecht, maar als er een ding is, sinds de dood van mijn vader, is dat mijn man, kinderen en ik nooit de deur uitgaan zonder iets uit te praten. Ruzies maken we altijd goed, niemand gaat ooit zonder kus naar bed. Het kan immers ineens afgelopen zijn zonder dat je er erg in hebt.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.