Stefanie: ‘Ik fiets vlug. Ineens glijd ik uit’
19 november 2020
Het is donker als ik van mijn werk naar huis fiets. Eerst zijn er nog veel auto’s en fietsers om mij heen, maar op de straat naast de vijver is bijna geen verkeer. Een vreemde, lauwe wind aait mijn wangen.
Uitglijden
Dirk heeft Adriana bij de gastouder opgehaald en zal wel aan het koken zijn.
Ik fiets vlug. Ineens glijd ik uit. Mijn fiets glipt onder mij vandaan. Ik zie nog net de boosdoeners, die ik juist zo mooi vind: herfstblaadjes.
Daar ga ik. Ik vang de klap op met mijn handen en knie. Zelfs mijn kin raakt de grond.
Mijn hand, denk ik geschrokken, omdat ik kort geleden aan mijn rechterhand geopereerd ben.
Ik sta op. Mijn hand en kin doen een beetje pijn en voelen plakkerig. Verder valt het mee.
Verdrietig
Beduusd loop ik een stukje met de fiets aan mijn hand. Ik durf niet meer te fietsen.
Nu pas zie ik dat er voor mij een auto stilstaat. Naast het voertuig staan twee vrouwen.
Stonden zij daar net ook al?
De vrouwen kijken naar mij.
‘Hoi’ zeg ik dus maar.
‘Hoi’ zeggen ze terug.
Hadden zij mij zien vallen? Kunnen ze niet even vragen hoe het met me gaat? Zouden ze denken dat ik een dronkenlap ben? En dan nog!
Misschien durfden de vrouwen niet bij mij te komen vanwege coronagevaar.
Verdrietig loop ik verder. Is dit het eenzame gevoel dat corona bij sommige mensen oproept?
Wondjes
Thuis bekijken Dirk en Adriana geschrokken mijn wondjes: een geschaafde kin en een bloederige snee, precies op de plek waar mijn hand anderhalve maand geleden gehecht is.
Een pleister is voldoende en mijn hand voelt alleen wat beurs. Gelukkig heeft de val geen noemenswaardige schade aangericht. De operatie aan het carpaal tunnelsyndroom is goed geslaagd. Ik ben al lang weer aan het werk en zit niet op nieuwe ongemakken te wachten.
Niet eenzaam
Aan tafel lachen we als ik over de twee vrouwen vertel.
‘Ze dachten zeker dat ik bezopen was’ zeg ik grinnikend.
We maken allemaal grapjes. Het is gezellig. Ik ben helemaal niet eenzaam, maar leef wel mee met mensen die het nu moeilijk hebben. Mijn dochter Faith heeft moeite met de coronatijd. Het gaat goed met haar, zoals jullie in de afgelopen blogs konden lezen. Toch vindt zij het lastig dat veel van haar activiteiten vanwege de maatregelen niet doorgaan.
Ik ga haar gelijk bellen om te vragen of ze een kopje thee komt drinken.
Bekijk hier de vorige blog van Stefanie.
Over Stefanie
Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie
