Sophie: ‘Ik weet niet eens waar de vader van mijn zoon woont’

Tekst: Redactie Vriendin

22 januari 2024

Toen Sophie (30) onverwacht zwanger raakte, dacht ze haar kinderdroom van een gezin aan de ontbijttafel zou uitkomen. Maar toen begon haar vriend vreemd te doen.

Sophie: “Als kind droomde ik ervan om later een gezin te hebben. Om samen aan de ontbijttafel te zitten bijvoorbeeld: gewoon om dat soort kleine momentjes als gezin te hebben. Voordat ik mijn ex ontmoette, werkte ik vier dagen per week op een mbo-school als docent paardensport. Dat doe ik overigens nog steeds. Daarnaast gaf ik privéles en jureerde ik in de wedstrijd- en dressuursport. Ik sportte een keer of vijf keer per week, deed aan salsadansen en had veel vriendinnen om me heen. Ik had een leuk leven, ik leefde echt het happy single life, ook al was dit in de coronaperiode.
Drie jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn zoon Arlo (nu 2). We ontmoetten elkaar online, via een datingsite. We deden samen veel leuke dingen: we gingen bijvoorbeeld lekker naar het strand en hadden veel plezier samen. Omdat het zo enorm klikte en omdat we een flink eind uit elkaar woonden, zijn we binnen een aantal maanden gaan samenwonen in mijn appartement. We besloten er helemaal voor te gaan samen. Een half jaar nadat we elkaar hadden leren kennen, werd ik onverwachts zwanger. Ook al was deze zwangerschap ongepland, toch gingen we ervoor.”

Samen maar ook niet

“Maar al snel daarna veranderde onze relatie. Steeds vaker ging hij in het weekend weg. Hij vertelde nooit waar hij heenging. Doordeweeks werkte hij, en als hij thuiskwam, zette hij zijn koptelefoon op en deed hij zijn eigen ding. We leefden in een klein appartement en leefden samen, maar ook weer niet. We hadden allebei we ons eigen leven. En hoe meer ik wilde praten, hoe minder hij dat wilde. Hij betaalde weinig aan de dingen die we nodig hadden. Ik verdiende ook meer, dus op zich was dat niet zo erg. Hij was Braziliaans, wij spraken Engels samen, en ook dat vond ik niet zo’n probleem. Ik dacht: ik kan hem wel helpen. Maar je kunt een man niet helpen als hij niet geholpen wil worden, weet ik nu.
Ik stak er niet veel moeite in om uit te vinden waar hij in de weekenden was. Soms wil je dingen liever niet weten. Zelf ging ik ook steeds vaker in het weekend met een vriendin salsadansen. Ik wilde niet treurig alleen in huis blijven zitten. Die vriendin deed haar best om steeds iets nieuws voor mij te verzinnen om zijn aandacht te trekken en hem terug te winnen. Maar dat hielp allemaal niet. Hoe meer ik deed, hoe minder hij reageerde. Dat hield ik vijf maanden vol. Toen ik negentien weken zwanger was, realiseerde ik me: wij gaan nooit samen met ons gezin aan de ontbijttafel zitten. We aten nu al nooit samen, zijn leefritme was totaal anders dan dat van mij.
Na die negentien weken heb ik tegen hem gezegd dat ik hier niet gelukkig van werd, en dat ik voorzag dat dit niet goed zou komen voordat ons kind geboren zou worden. Ik vertelde hem dat het me beter leek dat hij een eigen woning zou gaan zoeken. Hij heeft snel daarna ergens een kamer gevonden, ik heb hem nog geholpen om er zijn spullen naartoe te brengen.”

Boze appjes

“En toen begon het gezeur. Hij nam mij van alles kwalijk. Ik kreeg boze appjes en mailtjes over wat ik hem allemaal had aangedaan. Dat ik hem op straat had gezet. Terwijl ik zwanger was en hij überhaupt nooit iets betaalde voor bijvoorbeeld een commode. Al was het maar een speentje, of iets anders wat hij kunnen doen voor ons kind. Op een gegeven moment was ik klaar met die verwijten en heb ik gezegd dat ik liever niet wilde dat hij me nog langer zou appen: dat hij me mocht bellen of mailen als hij me wilde vertellen hoe hij het verder zag rond ons kind, en of hij bijvoorbeeld ons kind wilde erkennen. Ik heb wel vijf keer een afspraak gemaakt bij de gemeente, maar hij kwam dan steeds niet opdagen of was het vergeten. Tja, dan houdt het bij mij een keer op. Op een gegeven moment kreeg ik brieven voor hem in mijn appartement – want hij had zich bij mij laten inschrijven – waarin stond dat hij schulden had. Toen ik hem daarover belde, lachte hij me vierkant uit en zei hij dat hij helemaal geen schulden had. Terwijl zijn naam toch echt op die brieven stond.
Hij bleef mij elke maand een mail sturen waarin hij schreef wat ik hem allemaal had aangedaan. Soms belde hij me, en dan schold hij me uit. Tot ik hem zei dat hij geen contact met mij meer hoefde te zoeken zolang hij niet met een plan kwam over ons kind.
In de weken voor mijn bevalling bleef het een tijdje stil. Toen hij mijn broer tegenkwam op de sportschool, vroeg hij hem hoe het met mij ging. Aan mij vroeg hij dat nooit. Mijn broer vond het een lastige situatie. De vader van mijn kind deed net alsof hij er alles voor over had om ons kind te zien, maar ik kreeg heel andere dingen te horen. Tot mijn broer zei dat mijn ex bij mij moest zijn als hij iets wilde. Dat heeft hij nooit gedaan. Mijn broer heeft hem daarna nooit meer in de sportschool gezien. Mijn ex wist waar ik woonde, hij had mij een brief kunnen sturen om met mij in contact te komen. Maar ook dat deed hij niet.”

Zes handen op één buik

“Ik heb er toen bewust voor gekozen om hem te blokkeren en alle contact met hem te verbreken. Ik had er last van. Het bevorderde mijn gevoel bepaald niet van geluk over mijn kindje, dat bijna geboren zou worden. Gelukkig mocht ik mijn moeder en een goede vriendin bij mij bevalling hebben. Ik had het sowieso graag met mijn moeder willen delen, ook als ik wel een partner had gehad. Het was een bijzondere ervaring, omdat mijn moeder al die tijd mijn steun en toeverlaat was geweest. Ik vond het ook heel fijn dat mijn vriendin er voor mij wilde zijn. Een bevalling is natuurlijk best heftig, maar ik door het op deze manier te doen, heb ik het toch als fijn ervaren. Ik heb daardoor ook een sterke band met mijn moeder gekregen. Als ik zie hoe mijn zoontje met mijn ouders is, vind ik dat heel bijzonder. Ze zijn zes handen op één buik, zeg maar. Arlo is één dag per week bij ze.
Van de vader van Arlo heb ik nooit meer iets gehoord. Ik weet ook niet waar hij woont. Een vriendin van mij zag op Facebook dat hij een nieuwe vriendin had. Als hij mij gewoon een mailtje had gestuurd waarin hij aangaf dat hij zijn zoontje zou willen zien, of bijvoorbeeld een keer per week zou willen zien, of gewoon even op bezoek zou willen komen – dan was het een ander gesprek geweest dan deze situatie, waarin hij mij van alles de schuld gaf. Iedereen maakt keuzes in het leven. We hadden samen besloten om voor de zwangerschap en het kind te gaan, maar het was uiteindelijk zijn keuze om niet de verantwoordelijkheid te nemen voor ons kind. Mijn keuze was om het contact te verbreken omdat ik er last van had. Dat was voor mij de beste keuze, omdat ik al mijn liefde, focus en geluk nu op mijn zoontje kon richten. De vader van Arlo kwam bij mij zijn afspraken niet na. Als hij dat ook bij mijn zoontje zou doen, zou ik dat heel pijnlijk vinden. Dan heb ik liever dat hij straks als hij ouder is zelf contact zoekt met zijn vader, als hij dat wil. Ik zal dat ook nooit tegenhouden. Maar voor mij is dat contact klaar.”

Hij is een cadeau

“Wat het meest pijn doet van deze situatie, is dat mijn droom van dat mooie gezin nu niet is uitgekomen. Niet alleen dat, het is nu nog moeilijker om die wens in vervulling te laten gaan. Je moet wel iemand vinden die dat extra cadeautje ook in zijn leven wil opnemen. Dat komt wel, daarvan ben ik overtuigd. Maar nu nog even niet. Dat geeft me meer tijd om mezelf verder te ontwikkelen en samen met Arlo gelukkig te zijn. Daarna sluit er vast iemand aan, of niet. Ik ben gewoon blij met wat ik kan en doe, ik ben blij met de mensen om mij heen, en ik voel me sterk.
Arlo heeft een sterk eigen willetje, maar hij is altijd vrolijk en slaapt goed. Het voelt als een cadeau als wij het samen fijn hebben. Pijn of verdriet naar de vader van Arlo heb ik niet. Ik wil mijn toekomst niet laten verpesten alleen omdat hij zijn eigen toekomst met Arlo en mij heeft verpest. Hij heeft nooit gecommuniceerd dat hij niet met mij verder wil, hij liet alleen zien in zijn daden dat hij eigenlijk niet met mij samen wilde zijn. Ik heb de keuze gemaakt om uit elkaar te gaan en het contact te verbreken. Dat maakt ook dat ik me daarin krachtig voel. Ik weet wat ik aan mezelf heb.
Het alleen opvoeden van mijn kind vind ik niet zwaar. De enige momenten die moeilijk zijn, zijn als ik ziek ben en niet voor mijn zoontje kan zorgen. Ik krijg alle kinderziektes mee omdat hij drie dagen per week naar de dagopvang gaat. Dan ben ik net zo ziek als een kind. Ik vind het moeilijk dat ik er dan niet volledig voor mijn zoontje kan zijn. Gelukkig zijn mijn ouders er dan. Als ik die niet zou hebben, zou ik niet weten hoe ik daar doorheen zou kunnen komen.
Van de kleine momenten met Arlo geniet ik het meest. Als hij wakker wordt – hij wordt altijd wakker met een lach – als hij smult van zijn eten, of tienduizend keer lachend van de glijbaan gaat. Hij heeft weleens van die boze buien. Het enige wat dan helpt, is dat ik hem bij me pak en knuffel. Dan denk ik: hij gewoon liefde nodig. Arlo is heel open, makkelijk en sociaal tegen anderen. Daar geniet ik enorm van. We zijn samen heel gelukkig. Het zou de kers op de taart zijn als ik weer een leuke partner zou kunnen vinden. Dan zou die kinderdroom toch nog uitkomen.”

Tekst: Ella Mae Wester. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.