Sinske viel 52 kilo af: ‘Je kunt veel als je vertrouwt op je eigen kracht’

28 augustus 2020

Jarenlang was Sinske (37) veel te zwaar. Ze zat gevangen in een vicieuze cirkel van eetbuien. Toen doordrong waar ze mee bezig was, ging de knop om.

Sinske: “’Bolle, bolle, bolle, je kunt niet gewoon lopen ze moeten je rollen’, zong een klasgenoot in groep 8 eens honend. Hij had een heel lied op rijm gemaakt over mijn dik zijn. Ik was zó boos, dat ik heel hard wegrende. Met volle vaart liep ik toen tegen een meisje op in de gang. Vervolgens barstte ik in huilen uit. Iedereen dacht dat ik huilde omdat de botsing zo’n pijn deed, maar in werkelijkheid huilde ik omdat die kleinerende opmerkingen zo’n zeer deden. Als kind was ik helemaal niet zwaar, wel lekker vol. Toch kreeg ik vaak kritiek op mijn postuur. Toen ik eens trots mijn nieuwe roze shirtje aan had naar school, zei mijn juf verschrikt: ‘Och kind, met zo’n buik kun je dat shirt echt niet dragen!’ Ik was er dagen door van slag.”

Niet goed genoeg

“Als iemand wat naars tegen me zei, zag ik dat als een bevestiging dat ik inderdaad niet leuk genoeg was. Mijn ouders waren heel liefdevol en hielden veel van me. Toch had ik altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Dat gevoel zat in mij. Snoepen was mijn uitlaatklep. Als ik at, dacht ik even aan niets. Mijn man Ab leerde ik kennen toen ik zeventien jaar oud was en zo’n tachtig kilo woog. In het eerste jaar dat we samen waren, was ik zo ongelofelijk verliefd op hem, dat het leek alsof mijn lichaam gevuld was met geluk. Aan snoepen dacht ik niet. Ik viel kilo’s af en hoopte dat ik eindelijk slank zou worden nu ik de man van mijn dromen had gevonden. Wat ik toen niet wist, is dat de bevestiging van een ander je onmogelijk gelukkig kan maken als je niet in jezelf gelooft. Ab zei vaak dat hij me lief en knap vond, maar het kwam niet bij me binnen. Na een jaar verkering stak mijn gebrek aan zelfvertrouwen weer de kop op. Ik kreeg last van eetbuien. At in het geheim en dan meteen alles door elkaar. Na een zak chips had ik verschrikkelijk veel zin in zoet. Na zo’n schranspartij voelde ik me nóg slechter dan daarvoor. Ik raakte verstrikt in een vicieuze cirkel waarin eten mijn vriend én vijand was.

Als ik wist dat ik ’s avonds zou gaan snacken, kon ik mezelf niet meer corrigeren. Het leek dan alsof er niets anders meer bestond. Iedere cel in mij lichaam hunkerde dan naar snoep en snacks. Ik was echt verslaafd. Als ik in de supermarkt mijn eten voor die avond afrekende, zei ik soms tegen de kassière dat er iemand jarig was in mijn familie en dat ik een feestje gaf. Ik hield vooral mezelf voor de gek, maar daar had ik geen moeite mee. Ik was het gewend mezelf teleur te stellen. Met anderen sprak ik niet over mijn verdriet en struggle met eten, zelfs niet met Ab. Voor hem was het lastig te begrijpen: als ik wilde afvallen, kon ik toch gewoon minder eten? Was het maar zo simpel. Ik ondernam talloze afvalpogingen, maar hield niets vol. De shakes die ik dronk om af te vallen, vond ik duur en niet lekker. En de gewichten die ik kocht om mee te trainen, lagen al snel in de hoek.”

Trots op mijn dikke buik

“Ik heb mijn lichaam nooit kunnen accepteren, tót ik zwanger was van onze zoon Luka (11). Trots liet ik toen mijn dikke buik zien. Wat anderen zeiden of dachten, interesseerde me niet meer. Ik was zo ongelofelijk blij en dankbaar dat Ab en ik een kind kregen. Een pitte tijd brak aan toen twee jaar na Luka onze dochter Lena (nu 9) werd geboren. Door de bevalling liep Lena een gescheurde nekspier op waardoor ze veel huilde. Luka bleek allergisch te zijn voor koemelk en voelde zich vaak niet lekker. Ab en ik waren continue met de kinderen bezig en leefden langs elkaar heen. Op de zeldzame momenten dat ik alleen was, verloor ik mezelf in eetbuien. Als ik at, voelde dat als een moment voor mezelf, terwijl ik dondersgoed wist dat het niet goed voor me was. Inmiddels woog ik meer dan 125 kilo.

Het krijgen van een derde kind was een langgekoesterde wens. Zeven jaar geleden ging die in vervulling. Het eerste trimester verliep problematisch. Ik was zwanger van een tweeling en verloor telkens stolsels. Ik was zo bang dat het Ab en mij niet meer gegeven was en bereidde me voor op het ergste. Toen tijdens de echo bleek dat één kindje het had gered, besefte ik dat we ontzettend veel geluk hadden. Met de komst van onze jongste dochter Lois (6), kwam er veel blijdschap in ons gezin. Iedereen was dol op haar. Ab en ik kwamen ook weer dichter bij elkaar.”

Lees ook: Virginie viel 55 kilo af: ‘Eindelijk herkende ik mezelf weer in de spiegel’

Heel egoïstisch

“Toen ons gezin compleet voelde, kwam er een rust over me. Het lukte me zelfs om kritisch naar mezelf te kijken. Ik zag in dat ik best egoïstisch was doordat ik zo veel piekerde en met mijn gewicht bezig was. Natuurlijk, ik leed er zelf het meest onder, maar ik zag in dat het veel tijd en aandacht in beslag nam. Tijd en aandacht die ik óók kon besteden aan mijn gezin of het doen van leuke dingen. Soms leek het wel alsof ik het makkelijker vond om me zorgen te maken dan om plezier te hebben. Stiekem vond ik het hartstikke eng om blij te zijn. Als je gelukkig bent, kun je genadeloos hard van je roze wolk afdonderen als er iets naars gebeurt. Na de komst van Lois realiseerde ik me dat ik me zo veel zorgen maakte, dat ik vergat te genieten van alles wat goed ging. ‘Worriying is stupid, it’s like walking around with a umbrella, waiting for it to rain,’ las ik eens. Die zin vond ik erg toepasselijk. Voor mijn gevoel hield ik continue een paraplu boven mijn hoofd voor het geval het zou gaan regenen. Mijn zorgen wierpen een schaduw op alles. Doodzonde vond ik dat.

Toen ik ten einde raad bij mijn huisarts aanklopte omdat ik hulp wilde bij het afvallen, verwees hij me door na een diëtist. Het was geen match. De diëtist vertelde me alles wat ik al wist. Ik wilde niet horen dat ik suikers en vetten moest laten staan, maar hóé ik dat voor elkaar kreeg. Na vier consulten gaf ik er de brui aan.

De ommekeer kwam vijf jaar geleden toen ik begreep wat suikers in je lichaam doen. Ik was in shock toen ik Grip op koolhydraten van Yvonne Lemmers las. Suikers zijn een soort drugs. Als je het eet, blijft je lichaam ernaar hunkeren. Ineens werd me haarfijn duidelijk waarom ik mezelf niet kon beheersen als ik een eetbui had. Ik nam me voor niet meer te snacken en te snoepen. Dit ene besluit had een enorme impact. Het verlangen om te snaaien werd direct minder. Om niet in de verleiding te komen toch veel en ongezond te gaan eten, at ik iedere ochtend en middag hetzelfde. Als ontbijt nam ik twee hardgekookte eitjes met wat mayonaise en komkommer en ’s middags nam ik twee crackers tonijnsalade of Griekse yoghurt met noten. ’s Avonds at ik mee met mijn gezin. Binnen een maand verloor ik dertien kilo.”

Godzijdank standvastig

“In december 2015 kreeg ik een keelontsteking met zware hoofdpijn. Na een kuur verdween de keelontsteking, maar de hoofdpijn bleef. Telkens als ik de huisartsenpost bezocht, werd ik naar huis gestuurd met paracetamol. Op 7 januari 2016 ging het niet meer. Ab was op zijn werk en ik had geen energie meer om voor de kinderen te zorgen. Nadat ik Luka hadden gevraagd om Lois naar bed te brengen, bracht mijn schoonzus me naar de huisartsenpost. Deze keer zou ik me niet laten wegsturen. Godzijdank was ik standvastig. Ik bleek een hersenvliesontsteking te hebben. De neuroloog die me onderzocht, was verbaasd dat ik nog bij bewustzijn was. De druk in mijn hersenen was gevaarlijk hoog. Tien dagen lag ik in het ziekenhuis. Dagen waarin ik veel nadacht over mijn leven en hoeveel geluk ik had. Ik had een tweede kans gekregen en was vastbesloten hier een succes van te maken. Vroeger zou ik wegvluchten in eetbuien als ik iets heftigs meemaakte, nu wilde ik vooral gezond eten. Ik was gemotiveerder dan ooit.

Nadat ik uit het ziekenhuis kwam, ging ik door met de weg die ik eerder was ingeslagen. Na een half jaar was ik dertig kilo lichter en woog ik voor het eerst sinds tijden minder dan honderd kilo. Ik was erg tevreden. Mijn doel was bereikt. In eerste instantie wilde ik onder de honderd kilo wegen. Maar mijn nieuwe eetpatroon voelde zó goed dat ik ermee doorging. Binnen twee jaar viel ik 52 kilo af. Ik heb daar niet eens iets bijzonders voor gedaan. Al drie jaar weeg ik tussen de 72 en 75 kilo.”

Ook slank onzeker

“Ik dacht altijd dat wanneer ik slank zou zijn, mijn onzekerheid zou verdwijnen, maar dit bleek niet waar. Ook slank was ik onzeker. Ik vond dit heel jammer, vooral voor onze kinderen. Voor Luka, Lena en Lois ben ik een voorbeeld. Duizenden keer kan ik tegen ze zeggen dat ze goed genoeg zijn, maar als ik dit zelf niet voel, hebben mijn woorden weinig impact. Ik wil dat ze een moeder hebben die naar zichzelf lacht als ze in de spiegel kijkt. Uiteindelijk ben ik in therapie gegaan om te leren genieten. Het lukt me steeds beter om dingen te doen die me een goed gevoel geven. Tegenwoordig is voetbal mijn uitlaatklep. Iedere vrijdagavond leef ik me uit op het veld en daarna drink ik een wijntje met de meiden uit mijn team. Ik ben dankbaar dat ze in mijn leven zijn gekomen. We lachen samen en steunen elkaar als het moet. Als ik ze vertel dat ik meer dan vijftig kilo ben afgevallen, kunnen ze het zich niet voorstellen. Ik ben heel open over mijn afvalproces omdat ik anderen wil laten weten dat je veel kunt als je gelooft in en vertrouwt op je eigen kracht.”

Lees ook: Shirma Rouse over gewichtsverlies: ‘Het blijft lastig’