Saskia heeft osteoporose: ‘Toen ik hoestte, brak ik mijn rug’

Tekst: Sonja Brekelmans

21 juli 2025

Osteoporose, dat is toch een kwaal voor ouderen? Dat dacht Saskia (53) ook. Tot ze zomaar haar rug brak en na onderzoek osteoporose bleek te hebben. Nu moet ze altijd en overal voorzichtig zijn. “Rustig aan doen vind ik heel erg moeilijk.”

Saskia: “Alsof er een elastiek knapte. Dat beschrijft het beste het geluid dat ik hoorde toen ik anderhalf jaar geleden hoestte en vervolgens helse pijn kreeg. Hoewel ik nooit met een mes in mijn rug ben gestoken, denk ik dat het zo voelt. Het werd zwart voor mijn ogen en ik klampte me vast aan het aanrecht om te voorkomen dat ik viel. Op dat moment stond ik in de keuken, ik wilde antibiotica innemen vanwege een longontsteking. Nadat de scherpste pijnscheuten wegtrokken, schuifelde ik naar mijn bed. Dit is echt foute boel, wist ik toen. Ik ben nooit ziek. Zelfs met een longontsteking ging ik door. Samen met mijn man Peter run ik een horeca-onderneming in een kasteel. Peter en ik ontvangen mensen die iets te vieren hebben. Bij ons draait het om feest en daar doen we niet lichtzinnig over. Peter en ik weten allebei dat het leven kort is. Mijn vader en Peters moeder overleden op jonge leeftijd. Stilstaan bij belangrijke mijlpalen met de mensen van wie je houdt, dat vinden we belangrijk.
Nadat ik een dag in bed had doorgebracht, dacht ik dat ik wel weer aan de slag kon. Ik dreef mezelf tot het uiterste om het kasteel aan kant te krijgen. Er stond die week een galafeest gepland. Ik wilde dat alles tot in de puntjes was verzorgd. Het lukte me altijd om de klus te klaren. Als je iets écht wilt, kan het, zo dacht ik altijd. Maar nu wilde ik heel graag, maar lukte het niet. Zelfs na het slikken van veel paracetamol ging de pijn in mijn rug door merg en been.”

Broze botten

“Na twee weken controleerde de huisarts mijn longen. Omdat ze een rocheltje hoorde, verwees ze me door naar het ziekenhuis, waar een longfoto werd gemaakt. Op die foto werd per toeval ontdekt dat mijn rug was gebroken. Ter hoogte van mijn elfde ruggenwervel was een breuk te zien. Mijn huisarts belde me om de uitslag van de longfoto met me te delen. Ik, een gebroken rug? Ik vond het maar een vreemd verhaal. Tegelijkertijd wist ik toen wel meteen dat dit gebeurd moest zijn toen ik iets hoorde knappen. Mijn huisarts bleef verrassend kalm tijdens het telefoongesprek. Doordat zij zo rustig was, ging ik er automatisch van uit dat het wel meeviel. ‘Mag ik wel lopen en fietsen?’ vroeg ik haar nog. Ze antwoordde dat ik gewoon kon bewegen, tenzij ik het gevoel had dat het niet meer ging.
In het ziekenhuis volgde een paar dagen later een uitgebreid onderzoek om erachter te komen hoe ik zomaar mijn rug kon breken. Ik kreeg een DEXA-scan, dit is een scan die de dichtheid van de botten meet. Ook werd er een scan gemaakt van mijn ruggenwervel en er werd bloed afgenomen voor onderzoek. Door het calciumgehalte, de hoeveelheid vitamine D en andere stoffen in het bloed te meten, kan de botkwaliteit in kaart worden gebracht. Eventuele oorzaken van botontkalking kunnen via bloedonderzoek worden opgespoord. Geen moment dacht ik eraan dat ik weleens osteoporose zou kunnen hebben. Jaren geleden, toen ik verpleegkunde studeerde, leerde ik dat osteoporose een aandoening was die vooral ouderen trof. Omdat ik het leuk vind mensen te helpen, werkte ik soms ook bij de thuiszorg – stilzitten was echt niet aan mij besteed. Hoewel ik dus best veel contact had met ouderen, hoorde ik nooit over osteoporose”

Kortsluiting

“De resultaten van de scans en het bloedonderzoek werden met me gedeeld door een verpleegkundige en een arts. Daar, in de spreekkamer met Peter naast me, dropten ze de bom. ‘Uw rug en heupen zijn ernstig aangetast door osteoporose’, vertelden ze. ‘U mag niet tillen en absoluut geen draaiende bewegingen maken’. Het gesprek ging als een waas langs me heen. Wel weet ik dat me verteld werd dat ik het de rest van mijn leven rustig aan moest doen om de kans op meer botbreuken te verkleinen. Die boodschap zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd. In het kasteel is altijd veel te doen. Ik vond het onverteerbaar dat Peter er plotseling alleen voor kwam te staan.
De verpleegkundige legde uit osteoporose onomkeerbaar is. De schade aan mijn botten kon nooit meer teruggedraaid worden. Het was zaak verdere afbraak te stoppen en daarom kreeg ik een botversterkend medicijn voorgeschreven dat ik zelf moest injecteren. Deze medicatie was belastend voor mijn lichaam. Over twee jaar kreeg ik een ander medicijn, zo werd me verteld.
Verbouwereerd verlieten Peter en ik de spreekkamer. We wisten niet goed wat ons te wachten stond, maar zeker was dat ons leven compleet zou veranderen. In de auto, op weg naar de groothandel waar we inkopen moesten doen voor een galafeest, waren we stil. We waren zo uit het veld geslagen dat we geen plannen konden maken wie mijn werkzaamheden over kon nemen. Hier kon en wilde ik ook helemaal niet aan nadenken. Ik was ontzettend verdrietig en dacht aan alle dingen waar ik afscheid van moest nemen, zoals paardrijden. Samen met mijn dochter heb ik een paard, Tequila, een ontzettend lief dier. Wat vond ik het verschrikkelijk dat ik nooit meer op haar mooie rug kon zitten. Een val was genoeg om de mijne te breken. Ik vond het allemaal ontzettend moeilijk.”

Veel pech

“Waarom mijn botten zo broos zijn, weten de artsen niet. Er zijn verschillende oorzaken van osteoporose. Zo kan het erfelijk zijn of veroorzaakt worden doordat je lange tijd een tekort hebt aan bepaalde vitaminen en mineralen, zoals bijvoorbeeld bij anorexia kan gebeuren. Maar geen van alles is bij mij het geval. Mijn moeder van 75 heeft sterke botten en qua voeding ben ik nooit iets tekortgekomen. Ik heb gewoon veel pech.
Het duurde lang voordat ik mijn weg vond om te leven met mijn aandoening. De verpleegkundige adviseerde me om het rustig aan te doen. Maar ‘rustig aandoen’ betekent voor iedereen iets anders. Als ik ’s avonds niets onderneem en op de bank zit, hou ik me voor mijn gevoel in. Voorheen was ik ook ’s avonds nog bezig. Ik bleef continu tegen mijn eigen grenzen gaan. Ik kreeg steeds meer pijn.
Ik bleef met Peter naar het kasteel gaan als we feesten en partijen hadden, maar liep compleet vast. Ik mocht niet tillen en niet veel doen. Als gasten met vragen bij me kwamen, moest ik Peter of ons personeel inseinen voor hulp. Dit putte me lichamelijk en mentaal uit. Ik wilde het zelf kunnen. Peter drong erop aan dat ik het rustiger aan moest doen, maar dat lukte me niet. Thuis kwamen de muren op me af. ‘Ga toch Netflixen’, zeiden mijn vriendinnen tegen me. Maar heel de dag tv kijken, vond ik zonde van mijn tijd en maakte me ongelukkig. De drang om mezelf nuttig te maken was zo groot dat mijn leven nutteloos voelde zonder bedrijvigheid. Vaak trok ik er met de auto op uit in de hoop afleiding te vinden, maar dat werkte averechts. De pijn werd ondragelijk.
Ik kwam pas tot stilstand toen mijn huisarts me een heftige pijnstiller voorschreef waardoor ik niet meer kon autorijden. Toen werd ik gedwongen om rust te nemen. De pijnstiller was sterk verslavend, maar ik was zo ten einde raad dat ik hier niet mee bezig was. Uiteindelijk heb ik het een paar maanden genomen. Het haalde de scherpe randen van de pijn af en ook emotioneel bracht het verlichting.” 

Meer grip

“Een tijd zat het me niet lekker dat je na zo’n impactvolle diagnose aan je lot wordt overgelaten. Mijn hele leven en dat van Peter veranderde ingrijpend doordat ik osteoporose heb, maar het gesprek dat ik met de arts en de verpleegkundige voerde, duurde slechts een half uur. Alleen het medische aspect van osteoporose werd belicht, terwijl de impact van de aandoening op ons leven gigantisch was. Wij konden niet overzien wat ons te wachten stond. Het had ontzettend geholpen als iemand me een paar weken na de diagnose had gebeld om te informeren hoe het gaat en eventueel aanvullende informatie te geven.
Want er is wel degelijk ondersteuning voor osteoporose patiënten. Ik krijg nu de zorg die ik een jaar geleden nodig had. In een revalidatiekliniek helpen een fysiotherapeut en een ergotherapeut me om een nieuw ritme te vinden. Ik sport drie keer in de week. Niet alleen doe ik botversterkende oefeningen, ik train ook de spieren in mijn rug, armen en benen. Nadat ik mijn rug brak, had ik moeite om mijn romp in balans te houden. Op de loopband liep ik alsof ik dronken was. Inmiddels loop ik weer recht. Ik krijg steeds meer grip op mijn leven en het lukt me steeds beter om er een nieuwe invulling aan geven. Osteoporose is een reumatische aandoening. Ik ben nu gespreksleider op reuma.nl, een platform van ReumaNederland, waar mensen die getroffen worden door reuma met lotgenoten praten of advies vragen en informatie vinden. Wat ik zelf heb gemist, geef ik nu aan anderen. Ik heb weer het gevoel dat ik nuttig bezig ben.
Mijn man en ons personeel doen hun best om me te laten zien dat ze het zonder mij redden op het kasteel. Ik voel steeds minder de drang om bij te springen. Paardrijden kan ik niet meer, maar ik kan mijn paard gelukkig wel bezoeken. Tequila staat in de wei van Dorien, een lieve vrouw. Toen zij hoorde dat ik niet meer op Tequila kon rijden, zei ze dat ik altijd welkom ben bij haar thuis om naar haar te kijken. Als ik nu langskom, zet Dorien een kop koffie en een stoel voor me neer, met uitzicht op de wei. Samen praten we dan. Rust nemen, gaat me steeds beter af.”

Wat is osteoporose?

Vanaf het dertigste levensjaar worden je botten langzaam steeds minder stevig.  Maar bij osteoporose verzwakken de botten ernstiger en sneller. De botmassa is dan sterk verlaagd en de botstructuur is veranderd. Er zijn kleine openingen ontstaan, waardoor het bot poreus is. Osteoporose wordt ook wel botontkalking genoemd, en is een vorm van reuma. Zwakkere botten vergroten vervolgens het risico op botbreuken, wat weer kan zorgen voor pijn, invaliditeit en verlies van zelfstandigheid. Bij een zwakke gezondheid kunnen mensen zelfs aan een breuk overlijden.

Wat kun je ertegen doen?

Osteoporose is een chronische ziekte en is niet te genezen. Wel is het mogelijk om de aandoening te stoppen of te vertragen door medicatie en aanpassingen in de leefstijl. Het advies is om je botten minimaal een half uur per dag te belasten. Bewegen tegen de zwaartekracht in geven je botten een signaal om sterk te blijven. Denk aan wandelen, traplopen, hardlopen, tennissen, dansen en touwtjespringen.
Ook gezond eten draagt positief bij aan de conditie van je botten. Aangeraden wordt om vijf calciumhoudende producten te eten per dag. Gezonde voelding is de basis, daarnaast kan calcium ingenomen worden als supplement, bij voorkeur in combinatie met vitamine D. Deze vitamine helpt je lichaam bij de opname van calcium.

Foto: Ruud Hoornstra
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.