Sara’s vriend verliet haar voor een prostituee: ‘Dit is gewoon niet waar, dacht ik’
27 november 2023
Sara (26) heeft het helemaal voor elkaar: huisje, boompje, beestje. Maar op een dag verlaat haar vriend Daniël haar zomaar. Zonder uitleg. Langzaam komt ze achter het hele verhaal. “Dit is gewoon niet waar, dacht ik.”
Acht jaar relatie
Sara: “Daniël en ik hadden al acht jaar een relatie. Vier jaar hebben we samengewoond in mijn oude studentenkamer. Op een gegeven moment kregen we allebei meer behoefte aan ruimte en zekerheid. Het huisjeboompje-beestjegevoel. Omdat we hard werkten en genoeg verdienden, besloten we onze kleine huurstudio in te ruilen voor een koophuis buiten de stad. Na een paar bezichtigingen vonden we de perfecte plek. Het lag in een rustige buurt, had een tuintje en extra slaapkamers voor de kinderen die we wilden. We besloten ervoor te gaan en deden een bod. Al een paar jaar fantaseerden we over onze toekomst samen en die leek nu werkelijkheid te gaan worden. Tot het misging…”
“Ik was vroeg thuis die dag, omdat ik ochtenddienst had. Ik zat achter mijn laptop een recept uit te zoeken voor die avond. Aangezien ik de afgelopen tijd elke dag te laat thuis was geweest om te koken, besloot ik iets lekkers te maken. Rond half vijf kwam Daniël thuis, een uur eerder dan gewoonlijk. Zijn gezicht was gespannen. Hij keek me vreemd aan en reageerde helemaal niet toen ik hem gedag zei. Hij viel meteen met de deur in huis. Met een ijskoude uitdrukking op zijn gezicht, zei hij: ‘Het is over tussen ons.’
In eerste instantie schoot ik in de lach. Ik weet niet of het de schrik was, of dat ik echt dacht dat hij een grapje maakte. Maar hij zei niets en liep naar de deur. Mijn mond viel open van verbazing. ‘Wat? Hoezo? Wat is dit?’ vroeg ik nog. Terwijl hij de deur opende, zei hij: ‘Ik kan er nu niet over praten.’ En weg was hij. Verstijfd bleef ik achter mijn computer zitten. Er raasde van alles door mijn hoofd. Had ik iets verkeerd gedaan? Waren onze toekomstplannen hem te veel geworden? Was er iets op zijn werk gebeurd? Daniël werkte op de tippelzone als sociaal verpleger. Daar zorgde hij ervoor dat de vrouwen te eten kregen, dat ze genoeg condooms bij zich hadden, dat soort zaken. Hij maakte vaak heftige dingen mee. Soms werden klanten gewelddadig naar de dames en kwamen ze met blauwe plekken binnen, maar na jaren ervaring kon hij zich daar wel overheen zetten. Ik kon niet bedenken wat er met hem aan de hand was. Daniël was mijn grote liefde. We hadden het heerlijk samen. Natuurlijk waren er weleens ergernissen, maar die zijn er toch in elke relatie? Ik wist niet wat ik moest doen of denken. Als ik hem belde, drukte hij me weg. Ik voelde pure wanhoop op dat moment. Zou hij echt niet meer terugkomen?”
Lees ook: Jo-Anne: ‘Mijn man verliet me toen ik doodziek was’
Hersenspinsels
“Die avond heb ik in mijn eentje op de bank doorgebracht. Het kwam niet eens in me op om vriendinnen te bellen. Het enige wat ik kon doen, was staren en malen. De gekste verklaringen bedacht ik, maar uiteindelijk kwam ik maar tot één conclusie: ik kon echt geen reden bedenken waarom hij was weggegaan. Alle minuten van de afgelopen dagen analyseerde ik. Was er iets vreemds gebeurd? Ging zijn telefoon extra vaak? Had hij zich aan mij geërgerd? Door al die hersenspinsels vergat ik te slapen, eten en douchen.
Zo bracht ik ook de dagen erna door, want hij kwam niet terug. Ik dacht dat ik gek werd. Ik heb me ziek gemeld en mijn telefoon geen moment uit het oog verloren. Maar er kwam niks. Twee weken heb ik thuis gezeten als een kasplantje, me niet gedoucht en bijna niks gegeten. Tot hij plotseling belde. Hij wilde zijn spullen komen halen. Op mijn vragen over de reden van zijn vertrek zei hij simpelweg: ‘Ik kan er niet over praten, Sara. Nog niet. Neem maar van mij aan dat het niet meer goedkomt tussen ons. Je kunt blijven vragen hoe het zit, maar dan hang ik op. Zorg dat je morgen weg bent. Dan kom ik mijn spullen halen.’ Natuurlijk vroeg ik door. Maar hij voegde de daad bij het woord en hing op. Het was zo pijnlijk. Ik kon niks doen, behalve me druk maken over wat er mis was. Ik voelde me totaal machteloos.”
Steun van vriendinnen
“Wekenlang hoorde ik niks van hem. Ik bleef maar gissen naar wat er aan de hand was. Ik was veel bij mijn ouders en bracht urenlang met hen door aan de keukentafel. Het was steeds hetzelfde liedje: ik vroeg me af waarom Daniël me verliet, zij probeerden me af te leiden en op te beuren. Ik praatte veel met vriendinnen, in een poging het te verwerken. Het was een onwerkelijke tijd, waarin ik elke dag hoopte dat hij zou bellen om te zeggen dat hij een grote fout had gemaakt en terug naar huis zou komen. Bij alles wat ik deed, dacht ik aan hem en miste ik hem verschrikkelijk. Toch probeerde ik door te gaan. Ik pakte mijn werk weer op. Dat ging niet altijd goed, maar het bracht in ieder geval afleiding. Na een week of drie kwam Layla bij me langs. Zij was een vriendin van mij, maar ook van Daniël. Al mijn vriendinnen hadden voor me klaargestaan de laatste tijd. Ze waren er als ik ze nodig had en gingen weg als ik alleen wilde zijn. Van Layla had ik weinig gehoord sinds het uit was en dat zat me dwars. Als ik ooit behoefte had aan vriendinnen, was het wel nu!
Toen ze ook nog zei dat ze twee dagen eerder bij Daniël was geweest omdat hij een dag later op vakantie zou gaan, werd ik boos. ‘Dus jij laat niks van je horen en gaat lekker op de koffie bij de man die mij zonder enige uitleg dumpt? Fijne vriendin ben jij!’ Haar gezicht vertrok. Ze keek me schuldbewust aan. ‘Sara, ik heb je niet voor niks zo lang niet gezien. Ik weet waarom Daniël het heeft uitgemaakt. Op de dag dat hij het uitmaakte, is hij bij mij langsgekomen en heeft het hele verhaal verteld. Ik heb weken geprobeerd hem ervan te overtuigen dat hij het jou zelf moest vertellen, maar dat heeft hij niet gedaan. En nu zit hij in het buitenland. Ik heb hem gezegd dat ik het voor jou niet kan verzwijgen en dat ik het je zou vertellen als hij het zelf niet deed. Dat moment is nu.’ Ze haalde diep adem: ‘Daniël is vreemdgegaan. Met een prostituee van zijn werk. Ik vind het echt afschuwelijk, maar ik denk dat je een soa-test moet laten doen. Ze is namelijk zwanger.’”
Benauwd van de wanhoop
“Dit is idioot, dacht ik. Dit is gewoon niet waar, ze verzint dit. Maar natuurlijk was het wel waar. Het kwartje viel binnen seconden. Ik werd ziedend. Woest. Woorden had ik niet, maar mijn nagels stonden dagen later nog in mijn handpalm. Hoe kon hij me dit aandoen? Hoe haalde hij het in zijn hoofd? Had hij me verlaten voor een vrouw die het elke dag met tien anderen doet?! Zijn werk was nota bene ervoor te zorgen dat die mensen het veilig doen. En nu had hij het met haar zónder condoom gedaan!
Ik werd benauwd van de wanhoop. Het voelde alsof iemand mijn keel dichtkneep. Ik moest weg uit die kamer. Ik ben naar buiten gegaan en heb het op een rennen gezet. Ik rende maar door en door, terwijl mijn hersenen op hol sloegen. Ik weet niet waar ik heen ben gegaan, maar ik ben op volle kracht doorgesprint tot ik bijna omviel. Toen ben ik naar huis gelopen, ik heb Layla naar huis gestuurd, ben onder de douche gaan staan en in huilen uitgebarsten. Vanaf dat moment kwam het verdriet. Als ik er aan terugdenk, krijg ik weer buikpijn. Het deed zo’n zeer. Al mijn pogingen om met hem in contact te komen, blokkeerde hij. Mijn telefoontjes drukte hij weg, mijn sms’jes beantwoordde hij niet. Die radiostilte maakte me in eerste instantie boos, maar ook ontzettend onzeker. Natuurlijk was hij degene die een enorme fout had gemaakt en viel mij niets te verwijten, maar als je wordt ingeruild voor een prostituee, wordt blijven geloven in jezelf behoorlijk zwaar. Ik twijfelde aan alles: was ik wel goed genoeg geweest voor hem? Was ik niet spannend genoeg in bed? Hij had niet alleen mijn hart in duizend stukken geslagen, ook mijn hele toekomstplan lag aan duigen. Ik kon alleen nog maar huilen. Alle gedachten over mezelf, de liefde en mijn toekomst waren gitzwart.”
Langzaam opkrabbelen
“Een dag later hebben mijn ouders me opgehaald. Ik wilde niks meer zien, voelen of gebruiken wat ik met hem gedeeld had. Ik heb een paar spullen meegenomen en ben in mijn ouderlijk huis in bed gaan liggen om er drie dagen lang niet uit te komen. Het heeft heel wat peptalks van mijn familie gekost om me eruit te krijgen. Zonder hen lag ik er nu nog in, denk ik. Ze hebben me aan de hand genomen, gezorgd dat ik weer ging eten, werken en het huis uit kwam. Heel langzaam krabbelde ik op. Voor het eerst in maanden was ik blij dat ik niks van Daniël hoorde. Het gaf mij een kans de pijn die hij me gedaan had heel af en toe te vergeten.
Godzijdank bleek ik geen soa te hebben. Ik moet er niet aan denken wat ik allemaal voor enge ziektes van hem had kunnen krijgen. Eraan terugdenkend, kan ik alleen maar zeggen dat die hele periode verschrikkelijk was. Dat Daniël hiertoe in staat was én niets meer heeft laten horen, vind ik nog steeds verbijsterend. Dat hij me heeft verlaten zonder uitleg, wegkwijnend van verdriet, is onvergeeflijk. Blijkbaar was hij gewoon niet de man die ik dacht dat hij was. Maar ook al is het een cliché, het klopt wel: liefdesverdriet slijt. Ik kan nu, een jaar later, zeggen dat ik over hem heen ben. Dat betekent niet dat ik het helemaal heb kunnen loslaten. Een nieuwe relatie durf ik voorlopig nog niet aan. Ik ben veel te bang weer in de steek gelaten te worden. Van Daniël heb ik niks meer gehoord. Via Layla hoorde ik dat hij samenwoont met die vrouw en dat ze het kind samen gaan opvoeden. Hoe het zal aflopen tussen die twee weet ik niet. Het laat me koud. Wat ik wel weet, is dat ik gelukkig ben nu. Ik kan me niet voorstellen dat hij hetzelfde kan zeggen.”
