Renate: ‘Ik wil niet op vakantie met mijn vriendin’

Tekst: Mariette Middelbeek

2 juli 2025

Het is niet dat Renate (44) haar goede vriendin Gemma niet leuk vindt, maar een gezamenlijke vakantie hoeft van haar dan weer niet. Alleen blijft Gemma aandringen en vindt Renate het moeilijk om eerlijk te zijn. “Hoe zeg je aardig: ik heb geen zin om mijn vakantie te laten bepalen door jouw kwalen en pijntjes?”

Renate: “Vorige week kreeg ik weer een berichtje. Moet je kijken, zoooo mooi. Het was een link naar een all-inclusive resort in Bodrum, Turkije. Ik reageerde met een hartje en dacht: no way dat ik hier naartoe ga.
De afzender van het bericht was mijn vriendin Gemma, die ik een jaar of tien geleden leerde kennen bij het bedrijf waar we toen allebei werkten. Gemma is een lieve schat en als je bij haar langskomt, neemt ze alle tijd voor je. Ze is nooit te druk om uitgebreid thee te drinken en te kletsen. Op een verjaardag verrast ze je met dat ene cadeau dat zo goed bij je past en waar je zelf nog niet aan had gedacht, waarmee ze laat zien dat ze écht aandacht aan je heeft besteed. Ook kun je enorm met Gemma lachen. Ze heeft zo’n lach die wildvreemden aan het tafeltje naast je in een restaurant nog mee doet grinniken, ook al hebben ze geen idee waarover het gaat.”

Steun

“Vorig jaar is Gemma’s relatie gestrand. Een verdrietige periode waarin ik haar wat vaker heb opgezocht om haar tot steun te zijn. We hebben lange gesprekken gevoerd en ik hoop dat ik haar af en toe heb kunnen opbeuren. Inmiddels gaat het gelukkig beter met haar en gaat ze er weer wat vaker opuit. Dat doet ze het liefst met vriendinnen, maar veel van de mensen om haar heen zijn getrouwd en hebben een gezin. Natuurlijk kan iedereen wel een uurtje vrijmaken, en ook wel een middag, maar als je een partner en kinderen hebt, ga je niet drie keer per week met een single vriendin naar de stad, het terras, het strand of een museum.
Relatief vaak komt Gemma bij mij uit met de vraag of ik iets leuks wil gaan doen met haar, maar ik heb ook niet altijd de tijd – ik ben weliswaar single, maar mijn kinderen zijn het grootste deel van de tijd bij mij. Toch lijkt ze te denken dat ik de beste kandidaat ben omdat ik ook geen relatie heb. Ik heb haar al laten merken dat ik heus met haar op pad wil, maar dat dat niet om de haverklap kan. Ik weet niet of die boodschap helemaal is aangekomen, want een paar maanden geleden kwam ze ineens met een, volgens haarzelf, briljant idee. ‘Als iedereen met z’n gezinnetje op vakantie is, gaan wij singles lekker met z’n tweeën!’ riep ze toen. Het was geen spontaan plan, ze had namelijk al gekeken naar bestemmingen. ‘Ik wil heel graag een keer naar zo’n resort in Turkije’, zei ze. ‘Heerlijk met zo’n bandje om je pols aan het strand liggen en de barman oneindig veel cocktails laten maken. En heb je die buffetten gezien? Zó lekker!’ Sindsdien stuurt ze me dus regelmatig websites van resorts door.
Ik wist oprecht niet wat ik moest zeggen, maar ik wist wel meteen: dit wil ik niet. Als antwoord stamelde ik maar wat. ‘Eh… ja, wie weet, goh ja, Turkije, mooi land.’ Omdat ik het sneu voor haar vond om het hele idee meteen naar de prullenbak te verwijzen. Iets waarvan ik inmiddels denk: had ik dat maar gedaan. Want in de tijd die verstreken is, is in het Gemma’s hoofd van ‘we kunnen misschien’ gegaan naar ‘wij gaan dit zeker doen’. En voel ik alleen maar meer dat ik dit echt niet wil.”

Stap verder

“Er is ook wel een reden dat ik het niet wil. Ik wil er wel bij zeggen: ik mag Gemma echt heel graag. Maar om samen op vakantie te gaan, dat vind ik nog wel een stap verder. Ik ben gewoon selectief in met wie ik dat wil. Dat komt ook doordat ik op financieel vlak wel selectief móét zijn. Ik heb niet zo’n hoog inkomen en door de scheiding en de financiële nasleep daarvan, die nu al jaren loopt, heb ik gewoon niet veel geld over om te besteden aan een vakantie. Ik wil sowieso mijn kinderen één keer per jaar kunnen meenemen op vakantie, dat is mijn prioriteit. Als ik een keer extra zou gaan, moet ik hard sparen. Dat is niet erg, ik geloof meer in herinneringen dan in spullen en heb het geld er dan ook wel voor over, maar alleen als ik zeker weet dat het het waard is.
En ik weet zeker dat Gemma en ik juist niet op één lijn zitten over wat we willen. Als ik met een vriendin op vakantie zou gaan, zou ik al die dingen willen doen waar ik mijn kinderen niet zo enthousiast voor kan krijgen: uren door een mooie stad slenteren, restaurantjes uitproberen, cultuur snuiven en tijd pakken om te lezen. Dat past niet bij het Turkse all-inclusive resort waar Gemma graag naartoe wil. Haar overhalen om met mij naar een mooie, oude stad te gaan, zou een enorme fout zijn. Dat kan namelijk helemaal niet, daarvoor heeft Gemma te veel kwalen.”

Drama

“Dat is eigenlijk de belangrijkste reden dat ik niet met haar weg wil, ook al vind ik het onaardig van mezelf om zo te denken. Maar een reisje met Gemma, staat in het teken van wat ze allemaal niet kan – dat is ook al zo als je een dagje weggaat. Gemma heeft overgewicht en talloze kwalen. De laatste keer dat ze ging vliegen was het drama – ik was er niet bij, maar ze vertelde het achteraf – omdat ze bij het raam moest en haar stoel maar moeilijk kon bereiken omdat het zo krap was. Ze paste er ook niet goed in, zei ze, maar de stewardess weigerde om haar naar de nooduitgang te verplaatsen, omdat die plekken nu eenmaal duurder zijn en de mensen die daar zaten, ervoor hadden betaald. Gemma was heel erg verontwaardigd omdat het bij haar om een medische kwestie ging, vond ze zelf. Ik dacht vooral: blij dat ik hier niet bij was. Maar goed, tijdens en na het vliegen was ze misselijk want luchtziek, en dan moest de vakantie nog beginnen.
Ik weet al hoe het zou gaan als Gemma en ik samen weggaan. Door de stad wandelen kun je vergeten, want Gemma heeft zwakke knieën, rugklachten, is snel moe en oververhit en krijgt dan zeker op warme bestemmingen schuurplekken aan de binnenkant van haar dijen, waardoor ze niet lang meer kan of wil lopen. Is het warm, dan krijgt ze vaak ook hoofdpijn en moet ze gaan zitten of liggen. Daarnaast heeft Gemma een zwakke blaas en dat betekent dat je tig keer per dag op zoek moet naar een wc. Ze is ook een moeilijke eter. Ze lust al weinig en vertrouwt gerechten die ze niet al honderd keer heeft gehad sowieso niet. Waar ik echt kan genieten van gewoon plaatsnemen bij een restaurantje en zien wat de lokale specialiteit is, gruwelt Gemma van het idee dat ze iets moet eten wat ze niet kent. Daarom spreekt zo’n enorm buffet haar ook aan: dan ben je niet beperkt tot een menukaart waarop je misschien je vertrouwde hap niet kunt vinden.”

Altijd wat

“Het is ook opvallend dat Gemma altijd wel iets oploopt en dat bepaalt vervolgens vaak haar dag. Zijn we gewoon thuis, dan kan ik haar jeukende bultjes, pijnlijke duim of ontstoken blaar nog wel handelen – of negeren –, maar ben je met elkaar ergens anders, dan is het gewoon irritant dat het halve programma moet worden afgebroken, omdat Gemma niet meer verder kan. Soms vraag ik me wel af waarom je aan elk pijntje gehoor moet geven, je kúnt ook proberen om gewoon even door te zetten. Maar dat is het gekke: als Gemma een pijntje of kwaal ervaart, lijkt het wel alsof er niet meer met haar te praten valt. Haar hele leven staan dan in het teken daarvan. Ze geeft zich er helemaal aan over en legt zich erbij neer dat ze dus uitgeschakeld is. Prima, maar als ik een paar dagen – of zelfs een week, zoals zij wil – met haar naar het buitenland ga, heb ik geen zin om mijn vakantie daardoor te laten bepalen.
Maar ja, hoe zeg je dat aardig? Hoe zeg ik: ik kan – als ik mijn best doe – sparen voor een vakantie, maar ik wil niet met iemand die door al haar kwalen en keuzes de vakantie bepaalt? Oké, Gemma heeft niet gekozen voor haar klachten. Althans, niet volledig. Maar als ik hard ben, vind ik om te beginnen dat ruim dertig kilo te zwaar zijn, wel iets is waarop je zelf invloed hebt. Ik heb meerdere keren van dichtbij gezien hoe ze ging proberen om af te vallen en eerlijk gezegd, je kunt ook wel een beetje discipline opbrengen, hoor. Wat zij doet, is met veel bombarie aan een dieet beginnen en daarna voortdurend klagen over hoe zwaar het is, om vervolgens na een paar dagen al op te geven. Daarbij schermt ze dan ook vaak weer met die kwalen: licht in haar hoofd, duizelig, bijna flauwvallen zelfs. Maar ook buikpijn, hartkloppingen, hoofdpijn. Nee, dit kan niet gezond zijn. En dan geeft ze weer op. Terwijl ik dan denk: dat overgewicht is óók niet gezond. En de manier waarop zij altijd wat mankeert ook niet.”

Eigen keuzes

“Het is natuurlijk eigenlijk niet aan mij om daarover te oordelen. En ik realiseer me dat dit meer over mij zegt dan over haar, maar ik vind wel dat ik mijn eigen keuzes mag maken. Als ik vooraf weet dat zo’n gezamenlijke vakantie voor mij een trip vol ergernissen gaat worden, is het beste idee: niet gaan. Dan bespaar ik mezelf de irritaties en ik vind het ook eerlijker naar Gemma, want ik zou zelf ook niet op vakantie willen met iemand die dat niet met mij wil.
Het probleem is alleen dat de waarheid zo moeilijk is om te zeggen. Het kwetst haar en dat wil ik niet, maar een smoes verzinnen is ook lastig. Ik denk dat ik me dan toch maar achter dat geld ga verschuilen, dat ik het niet kan betalen. Als ik niet op vakantie ga met haar, kan ik Gemma blijven zien voor wat ze is, en dat vind ik ook belangrijk. Dan blijft ze gewoon een lieve vriendin met wie ik kan lachen en met wie ik graag tijd doorbreng of een dagje wegga. En dan ’s avonds gewoon weer naar huis.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.