Ramona ging met twintig onbekenden naar een onbewoond eiland

Tekst: Hannah König

6 augustus 2025

Je moet het maar durven: tien dagen naar een onbewoond Scandinavisch eiland. Sámen met twintig onbekenden. En dan net als in Expeditie Robinson eten bij elkaar scharrelen, koken boven vuur en slapen op de grond. Ramona (36) deed het. “Ik weet nu: ik kan véél meer dan ik zelf dacht!”

Ramona: “Na een vlucht met twintig onbekenden, een busrit en een boottocht langs oneindig veel eilanden, kwam ik aan op de geheime bestemming. De strijd begon direct. We moesten op een rij in het ijskoude water gaan liggen, om vervolgens zwemmend en rennend het onbewoonde eiland te bereiken. Het werd al donker, en met een backpack op mijn rug en zware jerrycans met water, werd het lopen door de wilde natuur steeds zwaarder. Toen we de plek van ons kamp niet konden vinden, zaten sommige deelnemers er meteen doorheen. Ik dacht alleen maar: ‘Dit is het avontuur dat ik zocht!’
“Ik ben gek op verre reizen, heb al veel mooie trips gemaakt. Zo heb ik een rondgereisd door Peru en Bolivia, en heb ik in Nepal gewandeld door de Himalaya. Ik ben naar Zimbabwe en Botswana in Afrika geweest en maakte een roadtrip door Jordanië. Ik boek altijd georganiseerde groepsreizen.
Een paar jaar geleden was ik op zoek naar een groepsreis naar Nieuw-Zeeland, toen ik online een ‘challenge-reis’ tegenkwam. Ik was meteen enthousiast. Deze reis was net mijn favoriete televisieprogramma: Expeditie Robinson. Ik kon daar nu aan meedoen, zonder weggestemd en gefilmd te worden. Ik hoefde er niet over na te denken en boekte direct.
De bestemming van de reis was vaag omschreven: ‘in de wilde natuur.’ Toen ik hoorde naar welke luchthaven ik zou vliegen, wist ik dat het geen tropisch eiland met palmbomen en kokosnoten was, zoals ik kende van het programma op tv. Om me voor te bereiden ben ik gaan oefenen met blokkenpuzzeltjes en leerde ik via YouTube video’s knopen leggen in touw. Dit bleek nog een light voorbereiding, sommige deelnemers waren gaan bushcraften in de weken voordat de reis van start ging.”

In het ijskoude water

“Als je op groepsreis gaat, is het altijd afwachten wat voor mensen je reisgenoten zijn. Toen ik de groep ontmoette was ik verrast dat er ook fanatieke gamers mee waren en mensen die thuis een partner en kinderen hadden en hun gezin achterlieten om in hun eentje dit avontuur aan te gaan.
Wat ik spannend vond, was dat sommige reisgenoten elkaar al bleken te kennen. Na de vlucht gingen we met de bus, op weg naar de boot. Al in de bus zei een vrouw tegen mij: ‘Zullen wij een bondje sluiten?’ Ik had geen idee of dat nodig of handig was, maar het voelde fijn en veilig om meteen een maatje te hebben.
De eerste opdracht kregen we dus direct al na aankomst. Nadat we zwemmend en rennend het eiland hadden bereikt, was daar een klimrek met lange touwen, waar we een amulet moesten zoeken en de teamindelingen bekend werden. We werden verdeeld in twee kampen, en zouden tien dagen lang de strijd met elkaar aangaan.Vervolgens kregen we een landkaart met daarop een kruisje: op die locatie stond voor ons een kist en konden we ons kamp opbouwen. In een Nederlands bos heb je overal paadjes, nou, hier niet! We gingen lopen, wat niet meeviel, met zware backpacks op onze rug. De drie jerrycans met twintig liter water lieten we achter, om de volgende dag op te halen. Toen we de plek van ons kamp niet konden vinden, besloten we te gaan slapen, en de volgende dag verder te zoeken. Om te slapen mocht je een matje, slaapzak en klamboe meenemen. Ik voelde dwars door het matje heen iedere steen en lag wakker van satellieten en een spoor van het Noorderlicht. Toch voelde ik me gelukkig: dit was een soort avontuur dat ik thuis niet meemaak.”

In het kamp

“Na een frisse nacht begon de dag toen de zon opkwam, rond half zes. De plek van ons kamp bleek maar vierhonderd meter vanaf onze tijdelijke slaapplek te liggen. Daar vonden we de een kist met wat basisartikelen en een kleine hoeveelheid voedsel. In Expeditie Robinson zie je deelnemers vaak ontspannen op het strand liggen en lange gesprekken houden bij het vuur. Ik was daarentegen de hele dag druk. Zou het gaan regenen? Dan moesten we ons hout droogleggen! Die rode besjes aan die plant, konden we die eten?! We legden een houtvoorraad aan om te kunnen koken en waren urenlang bessen aan het plukken. Eten maken en genoeg eten voor de groep hebben, was het gesprek van de dag. In het andere kamp zat een chef-kok, die hadden wij niet. Toch werden wij ook erg creatief: in het water vonden we mosselachtige schelpjes, we maakten thee van frambozenblad en wraps van een sla-achtig gewas dat er op het eiland groeide. Als we eten hadden gemaakt, zoals rijst of pannenkoekjes, deelden we dat met zijn tienen. Ik at een stuk minder dan thuis, maar voelde me fit. Mijn maag wende aan de kleinere hoeveelheden eten, honger heb ik niet gehad.”

Doorzettingsvermogen en kracht

“Als ik met iemand frambozen ging plukken, had ik goede gesprekken over het leven. Een van deelnemers was van mijn leeftijd, en ook single. Met haar besprak ik wat we misten in ons dagelijks leven. Ik vond het leuk om te horen wat de motivatie van de andere deelnemers was om mee te doen. Ik leerde dat je mensen nooit moet beoordelen op hun uiterlijk. Toen ik voor de reis las dat er deelnemers van 58 en 69 meededen dacht ik: wat komen die mensen hier doen?! De 58-jarige bleek een gepensioneerde brandweerman in topvorm te zijn, de man van 69 ging uiteindelijk niet mee omdat hij tijdens een bergwandeling in Nepal zijn been had gebroken. Ik was verrast door het doorzettingsvermogen en kracht van mijn groepsgenoten. De een scoorde beter met de fysieke opdrachten, de ander blonk uit vanwege een goed geheugen, snelheid of precisie. Iedereen in de groep kreeg de kans om punten te pakken en zichzelf te bewijzen.”

Doodsangst
“De reisleiders kwamen dagelijks het eiland op om ons opdrachten te geven. Daarna verdwenen ze weer, en stond je er als groep alleen voor. Ik ben geen moment bang geweest. Sommige andere deelnemers wel, zij stelden op spannende momenten voor om de organisatie te bellen. Ik vond dat onzin en was degene die dan zei: ‘Kom op, we zijn volwassen mensen, we lossen dit zelf op!’ Toen het op een avond extreem regende, hebben we een zeil gespannen boven ons kamp. Dat zeil liep niet strak af, waardoor er grote plassen water in kwamen te staan. Ineens dachten we: wat als we vannacht worden verpletterd door tweehonderd liter water? We hebben toen een nachtwacht ingesteld: iedereen moest drie kwartier wakker blijven om het zeil te blijven checken. We stonden doodsangst uit, maar het was ook hartstikke spannend.
Wat ik tijdens deze reis heb geleerd, is dat ik meer kan dan ik zelf dacht. Er was een hangproef, waarbij je zo lang mogelijk aan een balk moest hangen. Geloof het of niet, maar ik heb daar ruim een uur gehangen, terwijl ik dacht dat ik het niet langer dan een paar minuten zou volhouden. Toen mijn arm sliep dacht ik: mijn arm slaapt, maar hoe erg is dat? Je kan als mens fysiek zoveel meer dan je denkt, en je kan je gevoelens zelfs uitschakelen. Wat ik ook niet had verwacht is dat je prima functioneert als je tijdelijk minder eet.”

Wakker worden in de zee

“Naast de spullen op de paklijst, mocht iedere deelnemer één artikel naar keuze meenemen. De een koos een hangmat, de ander een bol touw. Ik had pen en papier meegenomen, handig om dingen uit te kunnen tekenen en te kunnen schrijven. Waar de groep het meest aan had? Ducktape en een rol aluminiumfolie van vijftig meter. We konden daar bordjes van maken, en er de weg mee markeren.
Een warme douche heb ik niet gemist. Ik nam ’s ochtends een duik in de zee, en was dan wakker en schoon. Waar ik tijdens de reis weinig aandacht aan heb besteed, is goed slapen. Ik heb tien dagen lang rugpijn gehad van de uitstekende boomwortels onder mijn dunne matrasje, en denk nu: er was genoeg mos om een zachte ondergrond te maken, waarom heb ik dat niet gedaan? Een volgende keer zou ik ook meer tijd besteden aan het bouwen van een comfortabel kamp. Wij zaten met zijn allen op de grond te eten, en pas later dacht ik: waarom hebben we geen meubeltjes gemaakt van boomstammen of stenen?”

Mental breakdown

“Ik voelde me tien dagen lang sterk, maar had een mentale breakdown tijdens de finaleproef. Op verschillende plekken op het eiland moest je een proef doen, en een van de plekken kon ik niet vinden. Ik rende achter iemand aan die verdwaald raakte en had geen idee waar ik was. Omdat opgeven in mijn hoofd geen optie was, ben ik teruggegaan naar mijn eigen kamp, om vanaf daar opnieuw te gaan zoeken. Ik liep door spinnenwebben, zag op de grond sporen van een beest dat ik niet kende en dacht: als ik nu val en een been breek, duurt het zeker twee uur voordat ze mij vinden! Ik was boos en teleurgesteld in mezelf omdat het me maar niet lukte. Toch dacht ik ook: het is pas over, als het over is. Ik moest van mezelf doorgaan. Uiteindelijk vond ik de plek waar ik voor de laatste proef vuur moest maken, en was ik trots op mijn eigen kracht. Na tien dagen afzien, gingen we met de groep naar een hotel voor de laatste overnachting. Het was net als op televisie: ik kreeg een heerlijke hamburger, maar kon nog niet eens de helft op!”

Nieuw avontuur

“Het leukste aan mijn avontuur was dat bij terugkomst iedereen er alles over wilde horen. Mijn familie en vrienden, maar ook mijn collega’s kon ik urenlang vertellen over mijn reis, iedereen was stikbenieuwd hoe ik het had ervaren, hoe ik sliep en wat ik at. Voor veel mensen waren mijn vakantieverhalen hun grootste nachtmerrie. Dat snap ik, zo’n bijzondere ‘vakantie’ moet bij je passen. Op dit moment wordt deze challenge-reis nog niet op andere plekken aangeboden, maar als dat wel gaat gebeuren, ben ik van de partij. Tien dagen was fantastisch, maar nog liever zou ik drie weken weggaan. Mensen vragen me weleens of ik een normale vakantie nu nog wel leuk vind. Eerlijk? Dat zou ik best saai vinden. Daarom ga ik deze zomer naar Spanje op ‘Saboteur- groepsreis’, een reis die veel wegheeft van het televisieprogramma Wie is de Mol? Ik kijk nu al uit naar mijn nieuwe avontuur.”

Foto: eigen beeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.